คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #27 : Are you mine ? - 1
ARE YOU MINE - 1
“ไอ่แจ็คเว่ย เทคนิกการจีบสาวน่ะ ต้องให้กูสอนกี่ครั้ง”
“ถุย..! เทคนิคมึง กูใช้ไม่เคยได้ผล”
“โถ่.. ก็หน้าไม่ช่วยไงเพื่อนรัก”
ปลายสายถอนหายใจเฮือกใหญ่ เขาต้องทำยังไงถึงจะคุยเรื่องปัญหาความรักกับอิมแจบอมคนชิคคนนี้ได้อย่างจริงจังซักที
“กูซีเรียสอยู่นะไอ่บี”
“แล้วกูไม่ซีเรียสตรงไหนอะ!?”
น้ำเสียงทุ้มต่ำถามกลับพลางย้ายร่างตัวเองไปที่ระเบียง ทิ้งตัวนั่งนั่งไขว่ห้างบนเก้าอี้ทรงสูงที่เขาเอาออกมาตั้งเพื่อนั่งชมวิวทิวทัศน์ยามดึกอยู่บ่อยๆ
“ช่างเหอะ คุยกับมึงก็ไม่ได้อะไร กูไปกินข้าวละ บาย”
สัญญาณถูกตัดไปพร้อมกับเสียงกึกกักๆไม่ใกล้ไม่ไกล แจบอมเก็บมือถือเข้ากระเป๋าก่อนจะชะโงกมองหาที่มาของเสียง แต่ก็ไม่มีอะไร.. ตัดสินใจหันกลับเข้าไปในห้องเพราะหลังจากออกไปซื้อของกินมาตุนไว้ก็ยังไม่ได้จัดของให้เข้าที่เข้าทางดี
ชีวิตหนุ่มโสดของอิมแจบอมอยู่ในช่วงหัวเลี้ยวหัวต่อ ชีวิตที่ต้องสู้กับคนนับแสนในช่วงอายุเดียวกัน กับการสอบเข้ามหาลัย.. แต่นั้นก็ไม่ได้ทำให้เขากังวลใจไปมากกว่าการไม่มีเบียร์เย็นๆเหลืออยู่ในห้อง เพราะระดับอิมแจบอมแล้ว หลับตากาข้อสอบก็ยังถูก ก็เขาเป็นนักเรียนในกำกับมหาลัยชื่อดัง..
แถมหอในในกำกับของมหาลัยก็หรูเข้ากับสไตล์เจบีคนชิคได้เป็นอย่างดี มีห้องน้ำในตัว มีห้องนอนห้องนั่งเล่น และห้องครัวเล็กๆ สุดท้ายคือระเบียงส่วนตัว ตกแต่งสไตล์โมเดิร์นเหมือนคอนโดทั่วไป อะไรจะสบายกว่านี้ไม่มีอีกแล้ว..
ร่างสูงเดินเตะกระบ๋องเบียร์ออกให้พ้นทางเดิน จัดการหยิบถุงขนมเข้าตู้เย็นลวกๆ ตามด้วยกระบ๋องเบียร์แพ็คใหม่ยัดเข้าไปจนแน่น ถ้าถามว่าเหตุใดถึงมีอบายมุขอยู่ในหอกำกับแบบนี้ได้ละก็ คำตอบไม่ยากเลย เพราะเป็นอิมแจบอมคนชิค..
กึกกัก.. กึกก..
เสียงกระแทกของอะไรบางอย่างดึงให้คนตัวโตชะงักมือลง พลางทำตัวเองให้นิ่งเหมือนน้ำแข็งเพื่อพยายามฟังเสียงแปลกๆนั้นอีกครั้ง
แต่แล้วมันก็เงียบไป..
“อะไรวะ..”
ปากหยักพึมพัมกับตัวเองก่อนจะหันมายัดทุกอย่างเข้าตู้เย็นจนเสร็จ เคลียพื้นที่ในห้องให้มีสามารถนั่งเล่นเกมส์ได้อย่างสะดวกๆ อีกไม่นานก็จะเปิดเทอมแล้วต้องใช้เวลาแห่งความสุขให้คุ้ม
เริ่มจากบนเตียง แจบอมกวาดขยะลงมาใส่ถุง หยิบกีต้าร์ไปวางไว้ข้างตู้เสื้อผ้า สะบัดผ้าห่มหนึ่งทีแรงๆเป็นอันเสร็จ.. ถึงแม้มันจะไม่สะอาดมากก็ตาม เพราะมันถึงลิมิตที่แจบอมมีอยู่แล้วเท่านั้น จะเอาอะไรมาก..
ตึงง..!!
“เห้ยย..อะไรนักหนาวะ”
เสียงโครมครามดังลั่นจนคิ้วเข้มขมวดแน่น เจ้าตัวปัดฝุ่นอยากจากมือเล็กน้อยพลางกระชากประตูออกอย่างแรง ดึกดื่นปานนี้บังอาจมาทำเสียงดังรบกวนเวลาสุนทรีย์ของเขาได้ยังไง
แสงสว่างเล็ดรอดออกมาจากปานประตูที่ถูกแง้มไว้เล็กน้อย มันอยู่ติดห้องเขา..
วางแผนระเบิดตึกรึไง เสียงดังชะมัด
สายตาคมมองลอดเข้าไปก็ไม่เห็นอะไรนอกจากข้าวของที่วางระแกะระกะเหมือนพึ่งย้ายเข้ามาอยู่ใหม่
“ไอ่น้อง..”
แจบอมให้หลังมือเคาะไปที่ประตูเบาๆเพื่อเรียกเจ้าของห้องออกมาตักเตือน ทว่ายืนรออยู่นานก็ยังไม่มีคนออกมา เสียงกุกกักยังคงดังออกมาเรื่อยๆ
อิมแจบอมไม่ค่อยมีความอดทนหรอกนะจะบอกให้ ตัดสินใจสาวเท้าเข้าไปในห้องช้าๆ แผ่นหลังเล็กของใครคนหนึ่งกำลังก้มๆเงยๆอยู่กับตู้วางทีวีเหมือนพยายามจะย้ายมัน
“เห้..”
คนตัวเล็กไม่ได้สนใจเสียงเรียก เนื่องจากมีหูฟังเสียบไว้ทั้งสองข้าง เสียงเพลงดังลอดออกมาข้างนอกเบาๆ
ไอ่นี่.. หูได้หนวกกันพอดี ถึงว่าละทำอะไรตึงตังแล้วคงไม่รู้ตัวเลยสินะ
“อะแฮ่ม..”
แจบอมขยับตัวเข้าไปใกล้ ถึงจะไม่ได้ยินแต่ยังไงก็ต้องเห็นแน่ๆถ้าไม่ได้ตาบอดด้วยละนะ..
“อ้ะ..”
และก็เป็นอย่าที่เขาคิด ใบหน้าหวานเงยขึ้นมามองเมื่อรู้สึกถึงความผิดปกติ เจ้าตัวสะดุ้งโหย่งถลาตัวถอยหนีด้วยความตกใจ
อุ้..!!
น่ารักสาดดดดดดดดดด...!!!!
ทันทีที่เห็นหน้าเจ้าของห้อง คนตัวโตก็ยืนนิ่งมองดูคนตรงหน้าไม่กระพริบ พวงแก้มเนียนใส ปากแดงเป็นกระจับน่าจูบ ตาตี่ดูมีสเน่ห์ ใบหูเล็กโค้งลงเล็กน้อยเหมือนน้องหมีที่ใบหูลู่ลงยามเมื่อมันตกใจ
หู้ยยย..
แจบอมอยากด้ายยยยยยยยยยย..!
“เอ่อ..”
แต่แล้วเสียงใสๆที่เปล่องออกมาก็เรียกสติให้ร่างสูงรู้ตัว ดวงตาเรียวนั้นมองหน้าอีกคนสลับไปมากับประตู คนตัวเล็กกำลังสงสัยว่ามนุษย์ผมดำ ตุ้มหูแปลก นี่เข้ามาได้ยังไง
“อ..อ๋อ..ฉันได้ยิน เสียงแปลกๆน่ะ”
ถ้อยคำก่นด่าที่เตรียมมาก่อนหน้านี้หายวับไปราวกับโดนมนต์สะกด แจบอมรีบตั้งท่าท้าวเอวพลางมองดูไปรอบๆห้อง และนั้นยิ่งทำให้ร่างเล็กงงมากกว่าเดิม
“ผม..เสียงดังหรอครับ”
“ก็..ใช่น่ะสิ เงียบๆละถ้าไม่อยากโดนด่า”
แกล้งทำเสียงเข้มพูดดุๆออกไป พึ่งสังเกตุว่าเจ้าตัวเอาหูฟังออกแล้ว ท่าทางไร้เดียงสากับตาแป๋วๆนั้นทำเอาหางจิ๊กจอกในตัวกระดิกยกใหญ่
เห็นแล้วหางงอกหูงอกเลยครับ..
“อาา..ขอโทษครับ”
“อืม..”
และแจบอมก็ยังตีหน้าเท่ไม่ให้หลุดคาเร็คเตอร์หื่น(?)ออกไป ส่วนยองแจโค้งตัวเป็นเชิงขอโทษเล็กน้อยก่อนจะย้ายสายตาไปทางประตู.. ส่งสายตาไปทางประตู..?
นะ..นี่ มันไล่กันชัดๆ..
รู้สึกได้ยินเหมือนเสียงหน้าตัวเองแตกเล็กน้อย เห็นท่าทางนิ่งๆแบบนี้คงต้อนไม่ได้ง่ายๆซะแล้ว ก็ดี.. แบบนี้อิมแจบอมชอบ..
“อย่าให้ฉันต้องเตือนอีกรอบละ”
“ครับ..”
คนตัวเล็กตอบรับโดนที่ไม่มองหน้าเขาแม้แต่น้อย มือบางเอาแต่ยุกยิกอยู่กับของในตู้ รู้สึกเหมือนได้ยินเสียงหน้าตัวเองแตกเป็นครั้งที่สอง อะไรวะ.. ไม่คิดจะเกรงกลัวลุคชิคๆของเจบีเลยรึไง..
ยืนตีหน้าเข้มอยู่นานก็ไม่มีปฏิกริยาตอบรับ ปกติถ้าเป็นสาวๆคนอื่นต้องยืนตัวม้วนตัวบิดเขินหน้าตาหล่อๆของเขาแล้วดิ! นี่อะไรกัน..
ทำอะไรไม่ได้นอกจากพ่นลมหายใจพรืด ยอมเดินออกจากห้องไปเงียบๆ ในหัวพยายามคิดหาวิธีให้อีกคนสนใจ
อ้อ..!
“ว่าแต่นาย..ชื่ออะไร”
เสียงทุ้มที่ยังคงไม่ไปไหนดังขึ้น เรียกให้ยองแจต้องชายตามองคนถามอย่างช่วยไม่ได้
“ยองแจครับ ชเวยองแจ..”
“อ๋อ อืมม..”
แจบอมพยักหน้ารับส่งๆ ยืนอิงกรอบประตูด้วยท่าทางสบายๆ ต่อจากนี้อีกคนต้องถามชื่อกลับแน่ แล้วเขาก็จะตอบกลับไปอย่างเท่ๆว่า ‘ฉันชื่อแจบอม..อยู่ห้องข้างนาย อย่าหลงรักฉันซะละ’ ชิคสุดๆ เหมือนประโยคที่พระเอกซีรีย์พูดไม่มีผิด มันเป็นการสร้างสเน่ห์ที่ดีเลยทีเดียว หึหึ
“….”
แต่เงียบ..
เห้ยอะไรวะ..
ยองแจหันกลับไปจัดของตามเดิมแทบจะทันทีที่บอกชื่อตัวเองเสร็จ แบบนี้มันจะเหยียดหยามความหล่อของแจบอมมากเกินไปแล้วววว!
นี่จะไม่คิดถามชื่อกันจริงๆเลยรึไง..
โอเค.. ไม่ถามก็จะไม่บอก ซักวันก็คงจะมาถามเอง ร่างสูงจำใจเดินกลับห้องตัวเอง โดยไม่ลืมแกล้งกระแอ่มเสียงดังให้รู้ว่าเขากำลังจะกลับ
และใบหน้าหวานก็ค่อยๆหันมาหาเขา ทำเอาแจบอมยิ้มกริ่มอยู่ในใจ แต่ทว่าเจ้าตัวกลับทำแค่เอียงหน้ามาเพื่อที่จะใส่หูฟังก็เพียงเท่านั้น...
ครับ..
ไม่เคยรู้สึกอยากเอาเบ้าหน้าโขกกำแพงเท่าวันนี้เลย..
จะเป็นเพราะเราไม่หล่อก็ไม่ใช่.. หรือเพราะไม่น่าสนใจพอ..
แจบอมเดินกลับห้องพุ่งตัวลงนอนแผ่อยู่บนเตียง พยายามหาคำตอบว่าทำไมคนตัวเล็กถึงไม่มีท่าทีสนใจเขาเลยซักนิด
จนแล้วจนเล่าแจบอมก็ไม่สามารถตอบตัวเองได้ อยากจะรู้จักอีกคนให้มากกว่านี้แต่ก็ทำอะไรไม่ได้มาก จะเดินเข้าหาโต้งๆก็ไม่ดีแน่ ระดับอิมแจบอมแล้ว เขาไม่เคยทำแบบนั้น!
ไม่เคยต้องจีบใครเลยก่อนด้วยซ้ำ..
เพราะงั้น ต้องเป็นฝ่ายทำให้คนตัวเล็กเข้ามาจีบเขาเองสินะ หึหึ..
--------------
"......"
หลังจากที่บุคคลแปลกหน้าข้างห้องออกไปแล้ว ยองแจก็ค่อยๆถอยสายหูฟังออก มองไปทางประตูด้วยความสงสัย
แปลกคน..
ความจริงยองแจไม่ได้อยากจะเสียมารยาทเมินเพื่อนร่วมหอแบบนั้นหรอกนะ ยองแจแค่ทำตัวไม่ถูก เอาตรงๆกำลังงงมากกว่า จู่ๆก็พรวดเข้ามาพูดจาห้วนๆเหมือนรู้จักกันมาก่อน
ระแวง..
คือความรู้สึกเดียวที่มี
แต่เขาก็ไม่อยากมองคนแค่เปลือกนอกหรอก หมอนั้นอาจจะเป็นคนดีก็ได้นี่นะ แค่พูดจาโผงผางไปหน่อย
มือบางจัดการดันตู้สุดท้ายให้เข้าที่จนเสร็จ หยิบเสื้อผ้าออกมาแขวนไว้ เป็นอันเรียบร้อย หนังสือและอุปกรณ์ต่างๆถูกทยอยวางไว้ต่ามชั้นวางของและโต๊ะทำงานเล็กๆ
ยองแจสอบเข้าโรงเรียนในเครือมหาลัยในชั้นระดับชั้นม.ปลายปีหนึ่ง แน่นอนว่ามันเป็นสิ่งที่พ่อแม่ภูมิใจและสนับสนุนให้ลูกชายคนเล็กมาอยู่โซลตัวคนเดียวอย่างไม่ลังเลเพราะยองแจเป็นคนที่ดูแลตัวเองได้พอสมควร
มุมของชั้นวางหนังสืออยู่ข้างเตียง เนื่องจากเขาจะต้องเริ่มต้นชีวิตใหม่ที่นี่ ยองแจตั้งใจไว้ว่าจะตั้งใจเรียนเพื่อไม่ให้พ่อแม่ผิดหวัง มุมของเครื่องเสียงแผ่นซีดีที่ยองแจชอบฟังจึงอยู่ที่ห้องนั่งเล่น เวลาผ่านไปทุกอย่างก็ลงตัวด้วยฝีมือของเจ้าตัว
ปากอิ่มคลี่ยิ้มออกมาจางๆเมื่อบรรยากาศในห้องน่าอยู่มากกว่าที่เขาคิดไว้ตอนแรกซะอีก
ก๊อกๆๆ
และเขาก็ต้องหุบยิ้มลงเมื่อเสียงเคาะประตูดังขึ้น ใครกัน.. ในเมื่อไม่มีคนรู้จักที่นี่เลยซักคน
ร่างบางชั่งใจอยู่เล็กน้อยก่อนจะยอมเดินไปที่ประตู อาจจะเป็นคนดูแลหอก็ได้นี่นะ..
แกร่ก..
และทันทีที่ประตูเปิดออก ขาเรียวก็ผงะถอยหลังด้วยความตกใจ
"ไงยองแจ.."
ไอ่คนตุ้มหูประหลาดอีกแล้ว..
"ค..ครับ?"
คนตัวเล็กตอบรับนิ่งๆเลิกคิ้วขึ้นเป็นเชิงสงสัยเล็กน้อย ร่างสูงตรงหน้ากระตุกยิ้มเบาๆ
"พอดีน้ำในห้องฉันหมดน่ะ.."
"อ๋อ..ครับ"
จะมาขอน้ำสินะ.. ก็ได้ ในฐานะเพื่อนร่วมโลก ยองแจยินดีช่วย ว่าแล้วก็สาวเท้าหายเข้าไปในห้อง แจบอมชะเง้อมองตามแผ่นหลังเล็กไปก่อนจะลอบมองห้องที่ถูกจัดจนเป็นระเบียบเรียบร้อยดีแล้ว
ดูแม่บ้านแม่เรือนดีแหะ..
ถ้าได้มานั่งเป็นตุ้กตาน่ารักๆในห้องก็คงจะดี
ใบหน้าหวานขอยองแจเดินกลับออกมา คนตัวโตเลยรีบยืนอิงผนังด้วยมาดเข็มๆทันที มือบางถือขวดที่มีหยดน้ำเกาะพราวอยู่รอบขวดพลางยื่นให้
"นี่ครับ"
"อ่อ..อืมขอบใจ"
"อ้ะ.."
มือหนาที่ยื่นมารับนั้นกุมเอามือเล็กไว้จนยองแจต้องตะหวัดสายตามองอย่างตื่นๆ
หยิบขวดสิ มาจับมือกันทำไมเล่า..
"โทษทีๆ มัวแต่มองห้องนาย สวยดีนะ" แจบอมขยับไปจับบริเวณปากขวด ก่อนจะเลื่อนมืออีกข้างไปยีกลุ่มผมนุ่มด้วยสัมผัสที่แผ่วเบาและไม่ลืมที่จะยิ้มหล่อๆให้ยองแจด้วย..
"อา..ครับ.."
ทว่าใบหน้าเล็กนั้นกลับมุ่ยลงอย่างเห็นได้ชัด เจ้าตัวย่นคอหนีเล็กน้อย ไม่สะทกสะท้านต่อรอยยิ้มบาดใจสาวนั้นซักนิด
แล้วมายุ่งกับผมคนอื่นได้ยังไงละเนี่ย คิดว่าเป็นพระเอกซีรีย์ที่จะจับผมใครก็ได้รึยังไง
มือบางปัดปรอยผมที่ตกลงมาจากฝีมืออีกคนให้เข้าที่เข้าทาง ร่างสูงหน้าเจือนลงเล็กน้อยแต่ก็ยังใจดีสู้เสือไม่ได้เดินกลับห้องอย่างที่ควรจะเป็น ตั้งท่าหาเรื่องร่างเล็กคุยต่อ
"ฉันอยู่ห้องข้างนายนะ"
"....ครับ"
"..มีอะไรก็บอกได้ ฉันไม่ดุหรอก"
ถึงจะพูดไปอย่างนั้น แต่แจบอมก็กดเสียงเข้มพูดให้ดูแบดบอยอะไรทำนองนั้น สาวๆหลายคนแพ้ลุคนี้มานักต่อนักแล้ว
และแน่นอนว่าพูดขนาดนี้แล้วก็ต้องถามชื่อเป็นการรักษาในใจกันบ้างแหละน่า..
ทว่า.. ยองแจกลับพยักหน้ารับเล็กน้อย ยืนนิ่งมองหน้าแจบอมอยู่อย่างนั้นเพราะเหมือนแจบอมอยากจะพูดอะไรต่อแต่ก็ไม่มีคำถามอะไรออกมา
คิ้วเข็มเลิกขึ้นเพราะเห็นว่ายองแจเอาแต่จ้องหน้า ยองแจก็เลยเลิกคิ้วกลับอย่างสงสัย ก็ได้น้ำแล้วไม่ใช่รึไง.. ก็ไปสิ..
“สงสัยอะไรบ้างรึเปล่า”
คนตัวโตถามเสียงเรียบ
“…ไม่นี่ครับ”
“…..”
กำลังเล่นสงครามประสาทอยู่รึไง.. แจบอมจะถอดใจแล้วนะ
“แน่ใจนะ...”
“ครับ”
เสียงใสตอบพร้อมกับส่งสายตาไปที่ประตูด้วยความหมายเดิม
... แจบอมโดนไล่อีกแล้วครับ
------------------------
"กร้ากกกกกกกก"
"หัวเราะเชื่ยอะไรวะ!!"
"ถึงคราวเสือสิ้นลายแล้วละครับ"
"ก็เหี้ยละ"
ร่างสูงเสยผมขึ้นลวกๆเพื่อระบายอารมณ์ หลังจากโทรไปเล่าเหตุการณ์วันนี้ให้แจ็คสันฟังแจบอมก็ได้แต่เสียงหัวเราะกลับมา แถมยังมีคำพูดเยาะให้เจ็บใจเล่นอีกต่างหาก
"น้องเขาดูไม่สนใจมึงเลยอะ กร้ากกก ตลกวะ"
"น้องเขาแค่ยังตั้งตัวไม่ทันต่างหากเว้ย"
"ตั้งตัวไม่ทันอะไร ชื่อแม่งน้องยังไม่ถามเลย ฮ่าๆๆๆๆ"
ไอ่..เห้แจ็ค..
ทำได้แค่ก่นด่าอยู่ในใจเพราะที่แจ็คสันพูดมันถูก แต่แจบอมไม่เชื่อหรอกว่ายองแจจะมองไม่เห็นสเน่ห์ในตัวอิมแจบอม!
"กูก็แค่ต้องทำให้น้องเขาตกหลุมพรางกูก็เท่านั้นแหละเว่ย"
"ยังไงวะ"
"ก็แค่ทอดสะพานให้เท่านั้นเอง"
"เอาง่ายๆมึงจะอ่อยน้องเขา"
คำศัพท์ที่แจ็คสันเลือกใช้ทำต้องตบหน้าผากตัวเองฉาดใหญ่ เสียเชิงชายหมด
"อ่อยเหี้ยไร แค่โปรยสเน่ห์มึงเข้าใจไหม"
"จะทำให้เรื่องมันยากทำไมวะ"
"คนอย่างอิมแจบอมคิดจะทำการใหญ่ใจต้องนิ่ง!"
“เกี่ยวอะไรวะ"
"เอ้า! มึงคิดว่าคนชิคอย่างกูจะยอมลดศักดิ์ศรีขอใครเป็นแฟนหรอ"
"แต่มึง.. กำลังจะจีบน้องเขาไม่ใช่หรอวะ"
"ใครบอกละ กูจะทำให้น้องเขาขอกูเป็นแฟนด้วยตัวน้องเขาเองต่างหาก.."
"เชื่อเขาเลย.. มึงนี่.."
-----------------
ดองอีกแล้วไรท์คนนี้ ขอโทษกี่พันครั้งถึงจะหาย 555
เอาเป็นว่าเรื่อยๆละกันเนอะ 5555555
ฝากติชมด้วยนะค่าาา #got2jae
** อ้อๆมีคำถาม คือแต่ละตอนที่เค้าเขียนมันสั้นไปไหม?
ฝากแนะนำให้ด้วยน้าา :))
ความคิดเห็น