คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #20 : Backside - 2/5
BACKSIDE
แกร่ก..
ผมเปิดประตูเข้าห้องแสนรักด้วยความเมื่อล้าพร้อมกับหิ้วเด็กแสบติดมือมาด้วย เพราะไอ่มาร์คไม่ยอมรับโทรศัพท์ คืนนี้มันคงไม่ได้นอนคอนโด และนี่ก็คือเหตุผลที่ผมต้องกักตัวยองแจเอาไว้ พรุ่งนี้ผมจะลากตัวไปหาไอ่มาร์คอีกที
"ห้องหรือรังหนู รกชะมัด.."
เจ้าตัวบ่นอุบทันทีที่เห็นสภาพห้อง หน้ามุ่ยเพราะอารมณ์คุกกรุ่นจากที่โดนผมจูบยังไม่หาย ถึงแม้ว่าจะต่อยตีผมจนพอใจแล้วก็ตาม
"นี่ห้องสถาปนิกนะครับ ไม่ใช่ห้องนักธุรกิจอ ทำไมอยู่ไม่ได้รึไง"
พูดพลางใช้เท้าเขี่ยกองเสื้อออกให้พ้นทางเดินก่อนจะโยนกระเป๋าไว้บนโต้ะ
"เหอะ ถึงอยู่ไม่ได้ฮยองก็บังคับให้อยู่อยู่แล้วไม่ใช่รึไง"
ยองแจว่าพลางฮึดฮัดกระแทกตัวผมเข้าไปข้างใน เบ้หน้าด้วยความรังเกียจห้องรกๆ คนมันติสช่วยไม่ได้นะ
หลังจากที่ผมทำรอยไว้บนคอขาวๆ มือเล็กก็เอาแต่ฟาดผมไม่ยั้งชนิดที่ว่าฆ่าผมได้คงทำไปแล้ว ติดอยู่ที่ผมแรงเยอะกว่า เสียงแหลมโวยวายลั่นบอกให้ผมรับผิดชอบเรื่องนี้เพราะแน่นอนว่าไอ่มาร์คต้องเข้าใจผิด ทำไงได้ละอยากท้าทายผมเอง
เราเลยได้ข้อตกลงกันที่แฟร์ๆทั้งสองฝ่าย อย่างที่คนตัวเล็กว่าละครับ ผมบังคับให้ยองแจมาอยู่คอนโดผมคืนนี้ ไม่อย่างงั้นละก็เรื่องทุกเรื่องจะถูกแพร่งพรายไปถึงหูไอ่มาร์คทุกอย่างทุกการกระทำรวมถึงใส่สีตีไข่จากผมด้วย ยองแจเลยต้องยอมไปตามระเบียบ
โดยแลกกับที่ผมจะไม่บอกไอ่มาร์คว่าผมได้เห็นพฤติกรรมตรงกันข้ามของยองแจคนที่มันรู้จัก
สงสัยไหมละครับว่าทำไมผมถึงต้องเอาไอ่เด็กแสบมาอยู่ด้วยแถมยังไม่บอกไอ่มาร์คอีกต่างหาก ทั้งๆที่ผมไม่ได้ผลประโยชน์จากเรื่องนี้เลย
ผมกะจะทำให้ยองแจเผยธาตุแท้ให้เพื่อนรักของผมเห็นด้วยตัวของไอ่เด็กแสบเองต่างหาก หึหึ
"กระดาษอะไรเยอะแยะ ผมเหยียบไม่รู้ด้วยนะ"
"เห้ยๆๆ จะบ้ารึไง หยุดๆหยุดก่อนเลย!"
ผมหลุดออกจากภวังค์ถลาตัวไปคว้าแบบงานไว้แทบไม่ทันเมื่อยองแจทำท่าจะเอาเท้าเขี่ยมันจริงๆ ถ้ามันมีรอยเท้าขึ้นมาละก็ชีวิตผมต้องหาไม่แน่ๆ
"ใครใช้ให้เอามาวางเกะกะบนพื้นเล่า"
"ก็หัดใช้สมองซะบ้างเส่! ไอ่ของแบบนี้มันเหยียบเล่นได้รึไง"
"ก็ใครจะไปรู้เล่า!! นึกว่า ยองวาดรูปเล่นบนพื้นซะอีก ชิ"
ผมสายหน้าให้กับความคิดของร่างเล็ก ไอ่เด็กนี่ไม่รู้จักศิลปะเลยรึไง อ้อ.. ลืมไป เป็นลูกเจ้านายใหญ่สินะ
"ไปๆ ถอยไปอยู่มุมห้องนั่นเลย"
ชี้ไปที่โซฟาข้างเตียงพลางดันไหล่เล็กให้ออกห่างจากอาณาเขตบริเวณทำงานของผมก่อนที่จะโดนยองแจทำลายล้างมันซะก่อน
"สมน้ำหน้า"
ปากบางพูดยิ้มๆจนคิ้วผมกระตุกด้วยความโมโห คนตัวเล็กเดินตัวปลิ้วไปทรุดนั่งบนโซฟาไม่วายคว้าหมอนกับผ้าห่มผมไปด้วย
กวนนักนะ..
แต่เอาเถอะไม่มาวุ่นวายกับงานผมเป็นพอ รีบจัดการเก็บของให้อยู่ในพื้นที่ปลอดภัยหันไปมองยองแจก็ขดตัวอยู่ใต้ผ้าห่มบนโซฟาเตรียมจะนอนซะแล้ว
"ไม่คิดจะอาบน้ำรึไง"
"ง่วงแล้ว.."
ยองแจตอบเสียงเหนื่อยเหมือนว่าไปวิ่งรอบสนามฟุตบอลมาแล้วสิบรอบ จะไม่อาบก็ตามใจไม่ใช่ธุระกงการอะไรของผม
ก็ดีไม่ส่งเสียงดังน่ารำคาญ จะได้นั่งทำงานชิวๆ ผมเคลียของบนโต๊ะทำงาน เปิดไฟพร้อมกับเดินไปชงกาแฟเตรียมพร้อมสำหรับคืนนี้
“ฮยองทำไมไม่ปิดไฟ”
ริมฝีปากอิ่มขยับขึ้นลงพร้อมกับลุกขึ้นนั่งหน้าตายุ่งๆ ทำหน้างอนใส่ทำไมวะ ห้องตัวเองก็ไม่ใช่
“ฉันจะทำงาน”
“ทำอะไรตอนนี้มันเวลานอนนะ”
“เหอะ ทำเป็นนอนตรงเวลา ถ้าฉันไม่ลากนายกลับมานายก็คงไม่กลับมานอนหรอกจริงไหม”
“ไม่เกี่ยว ปิดไฟเลยนะผมนอนไม่หลับ!”
ผมเกลียดเด็กก็ตรงนี้แหละครับ ขี้โวยวาย ยิ่งเป็นลูกเจ้าใหญ่นายโตแล้วด้วยคงโดนตามใจจนเคยชิน แบบนี้ต้องดัดนิสัยซะให้เข็ด ผมจะให้ไอ่มาร์คได้แฟนง้องแง้งแบบนี้ไม่ได้
“ฉันจะทำงานมีปัญหาไหม”
“แต่ผมนอนไม่ได้นี่!!”
“นอนไม่ได้ก็ไม่ต้องนอน นั่งมันอยู่แบบนั้นแหละ”
“ฮึ้ยย!”
ผมได้ยินยองแจบ่นอะไรไม่รู้อยู่คนเดียวไม่ได้สนใจ ถ้ากับอิแค่เปิดไฟแบบนี้แล้วนอนไม่ได้ก็ให้มันรู้ไป
แต่ทว่า จู่ๆก็มีเสียงหนึ่งดังขึ้นมา..
เคร้งง~~!!
!!!!
———————
“อ๋าา..”
แจบอมฮยองหันควับมาทางผมที่ยื่นอยู่ทันที ซวยละ..เครื่องมืออะไรก็ไม่รู้ที่วางอยู่บนโต๊ะข้างๆโซฟามันร่วงลงมาหมดเลย.. ผมไม่ผิดนะจะบอกให้ แค่จะลุกไปปิดไฟแค่นั้นเอง ใครใช้ให้วางของไม่เป็นที่เป็นทางกัน
“ยองแจ! นายทำอะไรน่ะ!”
“ก็..ก็ ฮยองวางของเกะกะเองนี่ ใครจะเห็น”
ยังยืนยันคำเดิมว่าไม่ผิด ไม่ได้ตั้งใจทำซะหน่อย
“เรื่องมากอะไรนักหนาห้ะ! ไปนอนซะ!”
“ไม่!! ก็ฮยองไม่ปิดไฟนี่!”
“ไม่ปิดไฟแค่นี้จะตายรึไง”
“ใช่!!”
เอาสิ ถ้าจะลากกันมาแบบนี้แล้วก็ทนชเวยองแจคนนี้ให้ได้แล้วกัน สายตาคมกริบจ้องผมเขม็ง แต่ผมไม่กลัวหรอกนะ ไม่ใช่ว่าผมนิสัยไม่ดี แต่ฮยองแก่คนนี้ทำนิสัยไม่ดีใส่ผมก่อน หน่ำซ้ำยังจูบผมด้วย!!!
ฮึ้ยยย.. นั้นมันจูบแรกของผมเลยนะ... ไอ่ฮยองบ้า
เพราะงั้นยองแจไม่ขอญาติดีด้วยอีกเลย!
“ฉันจะพูดครั้งสุดท้าย ไปนอนซะ..”
“ผมก็จะพูดครั้งสุดท้าย.. ไม่..”
อย่าคิดว่าจะบังคับผมได้ ไม่มีทางซะหรอก
“ตามใจ..”
แจบอมฮยองเดินมาคว้าเอากล่องเครื่องมือที่ตกอยู่บนพื้นไปไว้แถวๆโต้ะทำงานแล้วนั่งทำงานต่อหน้าตาเฉย นี่ไม่คิดจะปิดไฟให้จริงๆใช่ไหมเนี่ย!
เชอะ.. หายง่วงแล้วด้วยแบบนี้ยิ่งนอนไม่หลับเข้าไปใหญ่
งั้น.. อาบน้ำดีกว่าตอนแรกกะจะไม่อาบ รีบนอนจะได้รีบเช้า จะได้ออกจากห้องรกๆนี้ไปเร็ซๆไม่อยากอยู่นาน แต่ตอนนี้หายง่วงแถมยังเหนียวตัวอีกต่างหาก
“ฮยอง ผมอยากอาบน้ำ”
“….”
คนตัวโตไม่ตอบ ทำแค่เอามือกุมขมับเหมือนว่าผมไปกวนเวลาทำงานเข้าให้
“คนแก่ก็แบบนี้แหละนะ.. หูไม่ค่อยดี..”
“..จะทำอะไรก็ทำ เสื้อผ้าในตู้จะใส่ตัวไหนก็ใส่”
ตอบเสียงเข้ม คงรำคานผมเต็มที ก็อยากลากมาเอง ช่วยไม่ได้ ผมก้าวฉับๆไปเปิดตู้เสื้อผ้าดูก็เห็นมีแต่เสื้อผ้าที่ไม่ใช่สไตล์ผม เห็นแล้วมันขัดหูขัดตาชะมัด เลือกๆไปซักพักก็หยิบเอาเสื้อกล้ามกับบ็อกเซอร์ที่น่าจะเล็กสุดออกมา
ใช้เวลาไม่นานผมก็อาบน้ำเสร็จ สบายตัวขึ้นแบบนี้หวังว่าจะหลับง่ายขึ้นนะ แต่ก่อนอื่น..
“ผมจะนอนแล้ว ทำงานเสร็จรึยัง เมื่อไรจะปิดไฟ”
เป็นอีกครั้งที่ไม่มีเสียงตอบรับ แต่คนตรงหน้ายีผมสีเทาบุหรี่ด้วยความโมโหออกมาแทน อาา.. ผมคงไปกวนเวลาทำงานอีกนั้นแหละ แต่ผมยังยื่นยันคำเดิม ผมไม่ผิด..
“ยัง ไม่ เสร็จ.. และจะไม่เสร็จก็เพราะนายนี่แหละ! เมื่อไรจะนอน!!”
เจ้าตัวยืดตัวขึ้นจากเก้าอี้ก่อนจะหันมาหาผม
“อะไรเล่า ก็ไฟมันส่องหน้าอะ!”
“ฉันทำงานอยู่ไม่เข้าใจรึไง..”
“ไม่!!”
ผมตอบพลางกอดอกแน่น เชิดหน้าไปทางอื่นเพื่อให้รู้ว่ากำลังไม่พอใจ
“หึ..ได้.. ไม่นอนใช่ไหม..”
คนตัวสูงค่อยๆสาวเท้ามาใกล้จนผมต้องถอยหลังหนี
“ฮยองก็ปิดไฟสิ! ถอยไปเลยนะ!”
พุบบ!!
และไม่ทันที่จะตั้งตัวอะไร ตัวผมก็ล้มตึงลงไปบนโซฟาพร้อมๆกับแจบอมฮยองที่คร่อมตัวผมไว้!!
“สงสัยต้องหาอะไรทำซะแล้ว.. นายจะได้เหนื่อย..แล้วหลับง่ายๆไง”
ไม่ต้องเดาก็รู้ว่าคนตรงหน้าพูดถึงอะไร และนั้นทำเอาผมตาโตเป็นไข่ห่าน จูบยังไม่พออีกหรอ ไอ่คนแก่ลามก!
“นะ..เหนื่อยอะไรห้ะ! ปล่อยผมะ!!”
“ก็นายหลับยากนักนี่.. ฉันมีวิธีนะ ทีเดียวนายได้หลับเป็นตายแน่..”
“ไม่ต้องทำอะไรทั้งนั้นอะ!! ผมจะนอนแล้ว ออกไปเลย!”
ผมหลับตาแน่น โวยวายเสียงดังใส่เพราะหน้าตาเจ้าเล่ห์เข้ามาใกล้จนรู้สึกร้อนๆหนาวๆ ปากแทบจะแตะกันอีกครั้งด้วยซ้ำ
“นอนได้แล้วรึไง..”
แจบอมฮยองพูดยิ้มๆเหมือนสะใจที่แกล้งผมได้
“ได้แล้ว!! นอนได้! พอใจยัง!!”
ดันไหล่หนาออกจากตัวแรงๆแต่ฮยองก็ไม่ยอมขยับออกผมเลยทุบซะเลย ถ้าหน้าตาหล่อวิงค์เหมือนมาร์คฮยองผมจะไม่ว่าซักคำ คนตรงหน้าผมเหมือนพวกแบดบอยหน้าตาแสบๆร้ายๆ จะว่าไม่หล่อก็ไม่ถูกซะทีเดียว แค่หล่อสู้มาร์คฮยองไม่ได้เท่านั้นเอง
“อย่าทำหน้าเหมือนฉันจะทำอะไรนายหน่อยเลย ฉันไม่พิศวาสนายหรอกนะ”
“ถ้าไม่ได้คิดแบบนั้นก็ปล่อยสิ!”
“เหอะ..”
คราวนี้แจบอมฮยองยอมถอยตัวออกไปแต่โดยดีแถมยังทำหน้าตาเหมือนรำคานนักหนาก่อนจะกลับไปทำงานเหมือนเดิม
ผมยันตัวขึ้นนั่งคว้าผ้าห่มขึ้นมาคลุมก่อนจะมองแผ่นหลังกว้างตรงหน้านิ่งๆ อย่าคิดว่าผมเกิดหลงรักตาแก่นี่ขึ้นมานะครับ แค่ไม่มีอะไรทำ กวาดสายตาไปรอบๆก็มีแต่แผ่นกระดาษเต็มไปหมด ร่องรอยการขีดเขียนมีให้เห็นอยู่ทุกแผ่น ไม่น่าเชื่อว่าหน้าตาแบบนี้จะเป็นสถาปนิกได้
ทำไมไม่เก็บของให้เป็นที่เป็นทางบ้างนะ พวกศิลปินชอบอยู่ในห้องรกๆกันทุกคนเลยรึไง ผมนั่งมองนู้นมองนี่อยู่นานก็ยังไม่ง่วง.. ผมอยากปิดไฟ..
ไม่ว่าจะเปลี่ยนท่านั่งท่านอนยังไงก็ไม่สามารถทำให้ผมหลับลงได้เลย ไม่ไหวแล้วนะ..
“ฮยอง มันจะตีสามแล้ว..”
เจ้าของผมสีควันบุหรี่หันมาทำหน้าดุใส่ผมน้อยๆพอเห็นว่าผมยังไม่หลับซักที
“นี่ยังไม่นอนอีกหรอ”
“ผมนอนไม่ได้จริงๆนี่”
“ให้ตายเถอะ..”
.
.
.
ฟุดฟิดๆ
จมูกผมทำงานอัตโนมัต กลิ่นอาหารหอมๆโชยมาแตะจมูกปลุกผมให้ตื่น สะบัดผ้าห่มออกจากตัวพลางลุกขึ้นนั่ง มองไปที่โซฟาข้างเตียงก็ไม่เห็นคนตัวเล็กที่พามาด้วยเมื่อวาน
ถ้างั้น.. ไอ่เด็กแสบคงต้องยุ่งอยู่ในครัวผมแน่ถึงมีกลิ่นอาหารออกมาแบบนี้ หวังว่าครัวผมคงไม่ระเบิดหรอกนะ..
รีบย้ายตัวไปที่ห้องครัวก็เห็นว่ามีอาหารมากหน้าหลายตาวางเรียงอยู่บนโต๊ะเต็มไปหมด ความจริงผมเป็นพวกชอบซื้อวัตถุดิบอะไรน่ากินๆก็ซื้อกลับมา แล้วเอามาทำนู้นทำนี้ไปเรื่อยตามสไตล์ศิลปินแหละครับ อร่อยบ้าง กินไม่ได้บ้างก็ว่ากันไป
แต่ยองแจกลับเอามาทำให้มันน่ากินได้อย่างไม่แน่เชื่อ..
ไอ่เด็กแสบทำอาหารเป็นด้วยรึไง..
อ่า.. ก็ต้องเป็นสิ ตอนนั้นยังทำเค้กให้ไอ่ต้วนกินอยู่เลนี่หว่า นี่ผมแก่จริงๆแล้วรึเปล่าว่ะเนี่ย
“ทำไมไม่ตื่นซักเที่ยงเลยล่ะ..”
เสียงใสๆออกปากทักยามเช้า ดีจริงๆ จะพูดจาเพราะๆให้น่าฟังไม่ได้เลยรึไง นาฬิกาก็พึ่งเดินมาถึงเลขเก้าเอง ปกติผมตื่นบ่ายนู้นแหละ
“ขอโทษครับ คุณเจ้าของห้อง”
ผมพูดเสียงเรียบพร้อมกับชายตามองของบนโต้ะที่คนตัวเล็กถือวิสาสะเอามาทำอาหาร และเจ้าตัวก็คงจะรู้อยูว่าผมพูดประชด ยองแจยู่ปากเล็กน้อยพร้อมกับวางจานข้าวลงบนโต้ะ
“ก็คนมันหิวนี่ ผมปลุกฮยองแล้ว ฮยองก็ไม่ตื่น”
“อ้อหรออ..”
“จะกินด้วยกันไหมละ”
“ไม่ ฉันไม่กินข้าวเช้า”
“ตามใจ”
สรุปนี่มันห้องของผมจริงใช่ไหมเนี่ย มือขาวยัดอาหารเข้าปากโดยที่ไม่สนใจอะไรทั้งนั้น มิน่าละ ถึงได้อ้วนแบบนี้
เอาจริงๆแล้วยองแจก็ไม่อ้วนหรอกครับ ดูๆไปแล้วหุ่นก็พอดีอยู่แต่ติดที่แก้มป่องๆนั้นต่างหาก แขนขาก็เล็ก.. พึ่งสังเกตว่าเอาเสื้อกล้ามผมไปใส่นะนั่น
ขาวชะมัด..
“ฮยองมองไร อยากกินก็มากินดิ อย่าเล่นตัวให้มาก”
เอ้ะ.. ไอ่นี่กวนอีกแล้ว แต่ก่อนที่ผมจะได้อ้าปากต่อปากต่อคำกลับไป เสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้นมาซะก่อน เลยจำใจละลายตาออกหันไปมองโทรศัพท์ที่สั่นครืนๆอยู่บนโต้ะ
ชื่อเพื่อนสนิทเด่นหราอยู่บนหน้าจอ ผมกดรับทันที
“ว่าไงต้วน”
“อยู่ห้องป่าวว่ะ ว่าจะไปหาหน่อย”
“อะไรนะ~ มึงจะมาหากูหรอ~”
แกล้งพูดเสียงดังให้ไปถึงยองแจ คนตัวเล็กพอได้ยินแบบนั้นหน้าก็แทบคว่ำเข้ากับจานข้าว หันขวับมาทำหน้าตาตื่นๆในผมทันที หึหึ.. สนุกละงานนี้
ถ้าไอ่มาร์คมาเจอยองแจอยู่กับผม อะไรจะเกิดขึ้น
“ก็เออสิวะ มึงจะทำเสียงลั้นลาเพื่ออะไรเนี่ย”
“ฮ่าๆ ป่าวหรอก กูแค่ดีใจนานๆทีมาร์คต้วนจะมาหาถึงที่ ว่าแต่มีไรว่ะ”
ใบหน้าหวานซีดเผืองจ้องผมเขม็ง คงอยากจะรู้ว่าผมคุยอะไรกับมาร์ค
“ก็เรื่องานกับมีเรื่องอยากปรึกษานิดหน่อย อยู่คนเดียวเปล่าววะ”
“อ้ออ.. กูไม่ได้อยู่คนเดียว กูอยู่กับยอง..อุ้บ..อื้ออ!!”
ย๊ากกกก อยู่ๆมือเล็กก็ตรงเข้ามาปิดปากผมเข้าอย่างจัง เจ้าตัวแทบจะกระโจนเอาตัวอ้วนๆมาทับให้เละคาโทรศัพท์ ไอ่เด็กบ้าเอ้ยย
“อย่าบอกมาร์คฮยองดิ!”
เสียงหวานกระซิบบอกเบาๆ แต่ก็ไม่วายปิดปากผมอยู่ โดยที่สภาพตอนนี้ล่อแหลมสุดๆ ยองแจนั่งทับกลางลำตัวผมไว้.. รู้ตัวบ้างไหมเนี่ย
“ไอ่แจบอม มึงฟังกูอยู่ป่าวว่ะเนี่ย”
ผมส่งสายตาดุๆกลับไปให้พลางปัดมือบางออกก่อนจะกลับไปสนใจคนในโทรศัพท์
“เออๆ กูอยู่คนเดียว มาดิ”
จำใจตอบส่งๆ มันรับคำสองสามทีก่อนจะวางสายไป แต่ปัญหายังไม่หมดแค่นี้ เมื่อไอ่คนตัวเล็กคนลืมคิดไปว่าที่นั่งอยู่เนี่ย มันท้องผม..
“อ้วน.. หนัก..”
ได้ยินแบบนั้นยองแจเลยรีบลุกขึ้นยื่นเต็มความสูง ทำหน้ายักษ์ใส่ผมอีกต่างหาก ตาตี๋ๆนั้นเบิกกว้างและไม่ต้องเดา โวยวายเสียงดังใส่อีกแล้วครับ
“ใครอ้วนห้ะ! ผมไม่อ้วนซะหน่อย!”
ในขณะที่พูดแก้มอูมๆก็ขยับขึ้นลงตามแรง และนั้นก็ทำเอาผมหลุดหัวเราะออกมาได้ง่ายๆ บ้านมีกระจกไหมไอ่น้อง
“เถียงไปก็เท่านั้นหลักฐานมันฟ้อง แล้วนี่จะทำยังไง ไอ่มาร์คจะมา ฉันไม่ไปส่งนะจะบอกให้”
“ได้ไงอะ!! งี้มาร์คฮยองก็รู้หมดดิ!”
“ช่วยไม่ได้ นายทำตัวนายเอง”
ผมยิ้มเยาะพลางเดินไปนั่งลงที่โซฟา กดรีโมทดูข่าวยามเช้าด้วยท่าทีสบายใจให้ใครบางคนอิจฉาเล่น ได้ยินเสียงตึงตังของฝีเท้ากระแทกเข้ามาใกล้พร้อมกับตัวขาวๆที่เดินมาบังทีวีจนมิด
“ฮยองทำแบบนี้ไม่ได้นะ! ไหนบอกจะไม่บอกมาร์คฮยองไง เราสัญญากันแล้วนะ!”
“อะไร ฉันก็ไม่ได้บอกนี่ ไอ่มาร์คดันจะมาเห็นเอง”
“ฮยองก็ไปส่งผมกลับบ้านสิ!!”
“โนโนโน ตามที่เราสัญญากัน ฉันมีหน้าที่แค่ปิดปากเงียบ เพราะงั้น ถอยออกไปไอ่อ้วน บังทีวี”
ผมใช้เท้าเขี่ยๆยองแจให้ขยับตัวออกพร้อมกับยิ้มแป้นแล้นที่สุดในชีวิตเท่าที่ผมจะทำได้ มีความสุขจริงๆว้อย ได้แกล้งเด็ก หึหึ
“ได้ไงอะ!!! นี่อย่ามาทำเป็นจิ้งจอกแก่เจ้าเล่ห์นะ!!”
ทำไมต้องจิ้กจอกแก่ว่ะครับ..
“ฉันพึ่ง 23 เองนะ อย่ามากล่าวหา ทำไมไม่เดินลงไปล่างคอนโดนแล้วโบกรถกลับเองครับคุณหนูยองแจ”
เป็นอีกครั้งที่ผมใช้เท้าสกิดเท้าเล็กๆนั้น แต่ยองแจก็ยังปั้นหน้างอไม่เลิก
“..ไม่เอาอะ”
ยองแจตอบเสียงแผ่วพร้อมๆกับหน้าตาที่ดูซีดลงเล็กน้อย ท่าทีเหมือนไม่มั่นใจอะไรบางอยากทำให้ผมคิดได้ว่า..
“นายขึ้นรถเองไม่เป็นหรอ..?”
“…”
ดวงตาเรียวเล็กเบือนหนีก่อนจะเบะปากออก ยกแขนขึ้นมากอดอกอย่างไม่พอใจ
“นี่พูดจริงดิ..”
“..ก็ใช่น่ะสิ”
ให้ตายเถอะ คุณหนูจริงๆใช่ไหม ไม่คิดว่าลูกเจ้านายไอ่มาร์คจะเป็นได้ถึงขนาดนี้ ปกติมีรถไปรับไปส่งทุกทีสินะ
“งั้นก็โทรให้คนที่บ้านมารับสิ”
“คนที่บ้านก็รู้หมดสิว่าผมไปไหนมาอะ!!”
โอ้ยย อิมแจบอมปวดหัว
แกร่ก..
เสียงกระทับกันของวัสดุบางจากทางประตูทำเอายองแจถอยตัวพรืดไปเกาะอยู่หลังประตูห้องนอน ดูเหมือนว่าคนมาใหม่พยายามจะเปิดประตูเข้ามาแต่ก็ทำไม่ได้ เพราะผมล็อค
“แจบอม เปิดประตูหน่อย”
ชัด.. อะไรจะมาเร็วปานนี้
เสียงคุ้ยเลยตะโกนเข้ามาในห้อง ยิ่งทำยองแจหน้าซีดเข้าไปใหญ่ เอาไงละ..
ผมหันไปมองหน้ายองแจเล็กน้อยเพื่อถามความคิดเห็น อย่างน้อยผมก็ไม่ได้อยากให้เจ้าเด็กนี้เผชิญชะตากรรมอย่างโหดร้ายเกินไปหรอกนะ แค่คิดว่าถ้าความลับมันเปิดเผยเร็วมันก็หมดสนุกน่ะสิ..
ยองแจทำหน้าตาเลิกลัก โบกมือหย่อยๆเหมือนให้ผมไล่ไอ่มาร์คออกไป แต่คนมันจะเข้ามาอะนะครับ จะไล่ยังไงได้ ในเมื่อคนตัวเล็กเอาแต่ทำหน้าซีดผมเลยหมดตัวช่วยสำหรับยองแจ สาวเท้ายาวๆของตัวเองไปเปิดประตูทันที
แกร่ก..
ก่อนที่ประดูห้องจะเปิดออก ผมก็ได้ยินเสียงประตูห้องนอนปิดลง คงคิดจะหลบอยู่ในนั้นสินะ
“ทำไมเปิดช้าจังวะ”
“โทษที กูเข้าห้องน้ำอยู่”
มาร์คเดินเข้ามาพร้อมกับถอดสูทตัวเก่งฟาดไว้บนโซฟา สายตาพลันเหลือบไปเห็นกับข้าวบนโต้ะอาหารที่ยองแจทำไว้
“มึงทำอาหารเป็นตอนไหนวะแจบอม ปกติกูเห็นมึงเอามายำรวมกันจนดูไม่ได้”
“คนเราก็ต้องพัฒนาบ้างสิครับต้วน ไหนมีเรื่องจะคุยอะไร”
“แบบร้านกาแฟที่กูให้มึงทำอะ ลูกค้าอยากแก้นิดหน่อย”
“แก้งานอีกละ แก้เกินสองครั้งคิดเงินเพิ่มนะเว่ย”
“เออน่า เดี๋ยวกูจ่ายเอง”
ไอ่มาร์คพูดพลางเดินตรงไปที่ห้องนอนผม เพราะมันรู้ว่าปกติผมทำงานในนั้น มันคงจะเดินไปเอาแบบงานแหละครับ
แต่ว่า.. ในนั้นมันมียองแจอยู่นะ..
ในจังหวะที่ผมกำลังจะอ้าปากห้ามเพื่อนสุดที่รัก ประตูห้องนอนก็ได้เปิดออกด้วยฝีมือของมันเองเป็นที่เรียบร้อย
และแน่นอนว่าต้องมีไอ่เด็กตัวขาวๆแก้มป่องๆปากแดงๆอยู่ในนั้น..
ร่างโปร่งของมาร์คยืนนิ่ง ไล้สายตามองคนในห้องตั้งแต่หัวจรดเท้า ผมว่ามันคงสะดุดเข้ากับเสื้อกล้ามของผมแล้วก็รอบแดงบนคอขาวที่ยังไม่หายไปไหนบนตัวยองแจด้วย..
“ยองแจ.. อยู่นี่ได้ไง..”
“อะ..เอ่ออ.. มาร์คฮยองผม..อธิบายได้นะ..”
ยองแจเดินเข้ามาเขย่าแขนมาร์คเบาๆ ปั้นสีหน้าได้น่าสงสารที่สุด เอาโล่ไหมยองแจ..
“อธิบายอะไรยองแจ ทำไมทำตัวแบบนี้”
“ผมเปล่านะฮะ..ก็..แจบอมฮยองเค้าข่มขืนผม..”
เออใช่ ข่มขืนยองแจ เป็นไงละไอ่มาร์ค ว่าที่แฟนแกแสบใช่ไหมละ หึหึ..
เฮ้ย.. เดี๋ยวนะ..
ข่มขืนอะไรว่ะ!!!! ไอ่เด็กแสบ!!!!!!
———————
กว่าจะจบตอนสอง ผ่านมากี่อาทิตย์ 5555
เรื่องนี้ดูต่างจากเรื่องที่แล้วมากเลยเนอะ คนละฟีลเลย
ถือว่าอ่านขำๆคลายเครียดกันบ้างนะคะ 555 ติชมกันได้น้า ^^
#got2jae
ความคิดเห็น