คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #15 : "IM JAE BEOM" - 4/5
"IM JAE BEOM"
part 4
เสียงนกร้องและแสงแดดปลุกร่างเล็กที่ซุกตัวอยู่ในผ้าห่มให้ตื่นขี้น ยองแจขยับตัวไปมาเล็กน้อยเพื่อไล่ความเมื่อล้า พอลืมตาขึ้นก็พบว่าข้างตัวเขาว่างเปล่า ความเย็นของผืนเตียงเย็นเฉียบทำให้เขาคิดว่าแจบอมน่าจะตื่นได้ซักพักแล้ว แล้วไปไหนกัน..
ยันตัวเองขึ้นออกจากเตียงไปล้างน้ำแปลงฟันก่อนจะเดินลงมาด้านล่าง แจบอมคงทำอาหารเข้าอยู่แน่ๆเพราะตั้งแต่วันแรกที่เกิดกันก็เห็นแบบนั้น แต่ทว่า.. ในครัวกลับไม่มีคนตัวโตผมสีเทาเลยแม้แต่น้อย
หรือว่าไปเล่นกันโนรา สาวเท้าเข้าไปที่ห้องนั่งเล่น ลูกแมวตัวน้อยหลับพริ้วอยู่ในกระบะที่นอนของตัวเอง.. ไม่มี.. แล้วอยู่ไหนกันเนี่ย..
หรือว่าออกไปซื้อของข้างนอก..
ไม่สิ พึ่งซื้อไปไม่กี่วันนี้เองยังกินไม่หมดเลย
อีกอย่างคราวนี้เขาไม่ได้เขียนให้แจบอมออกไปไหนด้วยนี่น่า..
หายไปไหนของเค้า..
แกร่กก..
เสียงเปิดประตูทำเอายองแจหันควับจนคอแทบเคล็ดพร้อมกับเอ่ยปากทักออกไป
“แจบอมนายหายไ..อ่าว แจ็คสัน”
“ทำไมต้องทำเสียงผิดหวังพอเจอฉันด้วยละ”
“เปล่า.. เข้ามาดิ”
เพราะเพื่อนตัวดีมัวแต่ยืนทำหน้างงอยู่หน้าประตูเลยชวนให้เข้ามาข้างใน และเป็นอย่างเช่นทุกครั้งที่แจ็คสันจะหอบหิ้วอาหารขนมติดมือมาเสมอๆ
ถุงต่างๆถูกนำไปวางไว้ในครัว พลางหยิบผ้ากันเปื้อนเข้ามาสวมไว้กับตัวทันที ไม่น่าเชื่อว่าน่าตากวนๆแบบนี้จะชอบทำอาหารเป็นชีวิตจิตใจ
“มาถึงไม่พูดไม่จา จะกินเลยหรอ”
“หิวนี่หว่า เออ แล้วพ่อสุดหล่อหัวเทานั้นไปไหนซะละ”
“หายไปไหนไม่รู้”
“อีกแล้วหรอ?”
หันไปถามเจ้าของบ้านด้วยความแปลกใจ มาๆหายๆยังไงกัน แปลกพิลึก..
“อือ..”
ยองแจตอบเสียงยาน เขารู้สึกไม่ดีที่เป็นแบบนี้ จะว่าเป็นห่วงก็ได้ คราวหลังต้องให้แจบอมพกมือถือซะแล้ว
“เอาน่ามาช่วยฉันทำกับข้าวดีกว่า เดี๋ยวก็กลับมา เมื่อวานยังกลับมาได้เลย”
คนตัวเล็กถอนหายใจทิ้งเฮือกใหญ่ก่อนจะยอมลุกไปช่วยแจ็คสัน เดี๋ยวก็กลับมาละมั้ง..
.
.
.
“แกเหมือนแม่ที่ลูกไม่ยอมกลับบ้านเลยว่ะยองแจ”
“ให้ทำไงเล่า นี่กินข้าวอิ่มจนจะหิวอีกรอบแล้วนะ หมอนั่นยังไม่กลับมาเลย!”
เวลาผ่านไปช่วงโมงกว่าๆ ก็ยังไม่มีท่าทีของอิมแจบอมโผล่มาให้เห็น เขาไม่อยากรอเป็นสี่ห้าชั่วโมงเหมือนเมื่อวานแล้วนะ..
“เห้ยย จะไปไหนว้ะ!”
แจ้คสันสะดุ้งเมื่อจู่ๆยองแจก็ลุกพรวดออกจากโซฟา คนตัวเล็กก้าวฉับๆไปที่โต้ะทำงานเปิดลิ้นชักและหยิบสมุดเพียงเล่มเดียวในชั้นออกมา
“ไหนบอกว่าไม่อยากใช้มันอีกแล้วไง”
คนเป็นเพื่อนสาวเท้าตามมายืนข้างๆด้วยความเป็นห่วง
“ครั้งสุดท้ายน่า..”
ต่อไปนี้เขาสัญญาว่าจะให้แจบอมพกโทรศัพท์ จะไม่ปล่อยให้ไปไหนมาไหนคนเดียวอีก จริงอย่างที่แจ็คสันว่า เขาเหมือนเป็นแม่ที่มีลูกไม่ยอมกลับบ้าน แต่ความรู้สึกในอกมันมากกว่านั้น
กลัวว่าจะเกิดอะไรไม่ดีกับแจบอม..
และก็เป็นอีกครั้งที่ยองแจขีดเขียนลายมือของตัวเองลงไปในสมุดเล่มเดิม และเป็นประโยคเดิมกับเมื่อวาน
‘ แจบอมกลับบ้าน ’
และถ้าสมุดเล่มนี้ยังใช้การได้อยู่ เสียงเปิดประตูจะต้องดังขึ้นพร้อมกับร่างสูงของใครคนหนึ่ง
แต่ตอนนี้.. กลับเงียบ ได้ยินเพียงแค่เสียงของลมโชยพัดเข้ามาอ่อนๆเท่านั้น
“ทำไม..”
เสียงหวานร้องออกมาด้วยความไม่เข้าใจ แจ็คสันสาวเท้าไปที่ประตูก่อนจะเปิดออก ข้างนอกว่างเปล่าไม่มีใครเดินผ่านไปผ่านมา..
“เกิดอะไรขึ้นว่ะ..”
“แจบอม..นายอย่าหายไปแบบนี้นะ..”
หัวใจดวงน้อยเต้นรัวอยู่ในออก ความรู้สึกแปลกๆยากที่จะบรรยายแล่นเข้ามา มือเล็กจรดปลายดินสอลงไปอีกครั้ง
‘ แจบอมกลับบ้าน ’
กลับมาสิ นายต้องกลับมา แจบอม.. หายไปไหน..
ยองแจนิ่งเงียบ เขาไม่เข้าใจว่าทำไมจู่ๆถึงเป็นแบบนี้
สายลมพัดเข้ามาเอื่อยๆ กระดาษสมุดไหวไปตามแรงลม บรรยากาศรอบบ้านเงียบจนได้ยินเสียงของลมหายใจ เป็นเวลานานที่ยองแจนั่งอยู่เฉยๆ มองสมุดตรงหน้าด้วยสายตาเว้าวอน แจ็คสันเห็นแบบนั้นจึงเดินมาย่อตัวนั่งลงข้างๆ
“หมอนั่นต้องกลับมา เชื่อสิ.. อาจจะรถติด.. หรือติดฝน..”
แน่นอนว่าประโยคที่พูดออกมามันไม่ได้ทำให้ยองแจใจชื้นขึ้นมาเลย และแจ็คสันรู้ เขาแค่อยากจะปลอบใจยองแจก็เท่านั้น
“เชื่อฉันสิ..”
“แจ็คสัน.. ฉันขออยู่คนเดียวได้ไหม ถ้ามีอะไรจะโทรหา..”
.
.
.
จะหายไปได้ยังไงคนทั้งคน อยู่ๆก็โผล่มาแล้วอยู่ๆก็หายไป.. ร่างเล็กนั่งมองช่อดอกไม้สีแดงในมือ ดอกไม้ที่เริ่มจะร่วงโรยไปตามกาลเวลา
‘ แจบอมกลับบ้านเดี๋ยวนี้ ’
นั่งมองตัวหนังสือที่ร้องขอให้ใครบางคนกลับมายื่นอยู่ข้างๆ
‘ แจบอมกลับมาหายองแจสิ ‘
นั่งมองตัวหนังสือที่ไม่กลายเป็นความจริงอีกแล้ว ดวงตาเรียวคค่อยๆปิดลงด้วยความเหนื่อยก่อนจะล้มตัวลงนอนบนโซฟา
ทำไมโชคชะตาถึงใจร้าย ทำไมส่งแจบอมมา.. และเอาเขาไปจากชีวิตแบบนี้
ช่วงเวลาเพียงไม่กี่วันที่ให้หลงใหลในรอยยิ้ม ในคำพูด ในทุกการกระทำ ทั้งหมดเป็นแค่ช่วงเวลาสั้นๆ ช่วงเวลาที่คิดว่ามันไม่น่าทำให้เขาหลงรักคนจากฟ้า
ทุกอย่างหายไป ชีวิตกลับมาเป็นเหมือนเดิมตามปกติ
ไม่มีคำพูดน้อยอกน้อยใจเวลาไม่สนใจ
“ยองแจ นายไม่สนใจฉัน”
“ตัวไหนก็เอาไปเถอะน่า..”
“นายไม่เลือกเสื้อผ้าให้ฉันตั้งแต่เมื่อไร เมื่อก่อนไม่เป็นแบบนี้นะ..”
ไม่มีท่าทางอ้อนๆ
“ปล่อยเลย”
“ไม่เอา ขอกอดก่อน..”
“ทำแบบนี้แล้วมันหายรึไงหะ”
“ฉันรู้สึกดีขึ้นนะ ตัวนายห้อมหอม~”
ไม่มีจูบหวานๆก่อนนอน
“ฉันอยากจูบนาย..ไนท์คิสได้ไหม ”
ทุกอย่างเป็กปกติเหมือนหลายๆปีที่ผ่านมา..
ไม่มีแจบอม..
นาฬิกาบอกเวลาเที่ยงคืนกว่า บ้านหลังเล็กยังคงเงียบไร้เสียงพูดคุย เขาจำเป็นต้องเชื่อว่าแจบอมหายไปจากชีวิตเขาแล้วจริงๆอย่างงั้นหรอ พยายามข่มตานอนให้หลับ ซุกตัวเข้ากอดหมอนใบโต
ต้องไม่คิดมากยองแจ..
นอนได้แล้ว..
ทุกอย่างก็เหมือนเดิมไง ก็แค่ใช้ชีวิตตามปกติ มันคงไม่แปลกที่ใครซักคนจะโผล่มาแล้วหายไปในช่วงเวลาสั้นๆหรอกน่า..
แจบอมก็แค่..
ไม่รักยองแจแล้ว..
——————————
สองอาทิตย์ผ่านไป..
“บอกให้ออกมาเที่ยวด้วยกันตั้งแต่แรกก็ไม่เชื่อ”
แจ็คสันพูดออกมาทั้งที่เคี้ยวขนมเต็มปาก ยองแจมองเพื่อนสนิทตรงด้วยก่อนจะยิ้มออกมาน้อยๆ ทั้งคู่นั่งอยู่ในร้านเค้กเล็กๆร้านหนึ่งนี่ตกลงชวนออกมาเที่ยวหรือชวนออกมาให้นั่งมองมันเขมือบขนมกันแน่
“ที่ไม่อยากออกมาเพราะไม่อยากดูแกกระซวกเค้กแบบนี้ต่างหาก”
“หรออออ.. ไม่ใช่ว่ายังทำใจเรื่องไอ่หัวเทานั้นไม่ได้หรอกหรอ”
“…..”
ฉึก.. ตอกย้ำกันดีจังนะ..
“ลืมๆไปซะเถอะ ถือซะว่าแกฝันไป”
ฝันไป.. ถ้างั้นมันคงเป็นฝันที่ดีที่สุดในชีวิตที่เคยมีมาเลย และก็คงไม่อยากจะตื่นตลอดชีวิต
“เลิกทำหน้าเศร้าได้แล้วน่า ผอมลงตั้งเยอะ เอาแตงกวาอ้วนคนเดิมกลับมาได้แล้ว”
มือหนาเลื่อนจานเค้กมาให้ตรงหน้า แต่มองยังไงมันก็ไม่น่ากินไม่มีอารมณ์จะกินซักนิด
“ไม่อะ กินไปเถอะยกให้..”
“เอางั้นหรอ?”
“อืม กินไปเถอะน่า”
เห็นแบบนั้นแจ็คสันเลยต้องหยิบเค้กมากินเอง ยองแจหยิบสมุดขึ้นมาขีดๆเขียนๆฆ่าเวลา บรรยกาศเย็นๆแบบนี้เหมาะแก่การทำงานเป็นที่สุด
“ยังเก็บไว้อีกหรอ เล่มนี้อะ”
สายตาคมเหล่มองเห็นสมุดเจ้าปัญหาจึงถามออกไป
“…ก็สมุดสเก็ตงานนี้”
ตอบลอยๆก่อนจะเปิดไปหน้าเดิม หน้ากระดาษมีข้อความซ้ำๆที่ยองแจชอบนั่งมองอยู่บ่อยๆเวลาไม่มีอะไรทำ และมักจะหยิบดินสอเขียนมันเพิ่มลงไปแบบไม่รู้ตัว
พรึ่บ~!
“แจ็คสัน! เอามานะ!”
มือหนากางสมุดออกพลางไล้สายตาสำรวจไปทั่ว
‘ แจบอมกลับบ้าน ’
‘ แจบอมกลับมาเล่นกับโนรา ’
‘ แจบอมมาหายองแจ ’
‘ แจบอมกลับมาได้แล้ว รอนานแล้วนะ ’
.
.
‘ แจบอมอยู่ไหน.. ’
ประโยคใจความเดียวอัดแน่นอยู่เกือบสองหน้าทำให้แจ็คสันรู้สึกสงสารเพื่อนตัวเองขึ้นมา
“ได้นับบ้างไหมว่าเขียนไปกี่ครั้งแล้ว”
ยองแจส่ายหน้าเบาๆ
“ต่อให้แกเขียนไปอีกสามหน้าหมอนั้นก็ไม่กลับมาแล้ว..เอาทิ้งเถอะเล่มนี้”
“จะบ้าเหรอไม่เอา!”
“ก็ดูแกทำดิ”
“….”
“เอาไว้เดี๋ยวซื้อให้ใหม่”
แจ็คสันปิดสมุดและยัดลงกระเป๋าตัวเอง
“ไม่เอา ขอคืนนะ..”
“ไม่..”
“แจ็คสัน ฉันก็แค่เขียนเล่นๆไปงั้นแหละ เอามานะ”
“แบบนั้นก็ไม่ลืมซักทียองแจ ทำแบบนี้แล้วได้อะไร ไม่เห็นจะมีอะไรดีขึ้น”
“เถอะน่า เอามานะแจ็คสัน”
คนตัวเล็กลุกออกจากที่นั่งหมายจะไปเอาสมุดคืน แต่อีกคนก็ไวกว่าชิงถอยหลังหนีได้ก่อน สายตาหลายคู่หันมามองทั้งสองคนเป็นตาเดียว แจ็คสันเลยตัดสินใจเดินออกนอกร้าน
“แจ็คสัน! อย่าทำแบบนี้ เอาสมุดมา”
“ไม่! มันทำให้แกแย่ลงรู้ไหม”
เดินหนีในขณะที่ยองแจเดินตามเรื่อยๆ จนเริ่มจะวิ่ง
“ยองแจกับอีกแค่สมุดธรรมดา ไม่ตายหรอก”
“แจ็คสัน!”
จากที่แค่เดินหนีตอนนี้เขาถอยหลังด้วยความเร็วที่เพิ่มขึ้น
ปึก~!!
และเพราะความที่ไม่ได้มองทางจึงชนเข้ากับใครบางคนอย่างจัง แจ็คสันเสียหลักล้มลงกับพื้นในขณะที่คู่กรณีเซไปมาเล็กน้อย
“ขอโทษครับพอดีผมไม่ได้มอ..เห้ยย!!”
เพราะร่างโปร่งที่พึ่งบังคับตัวเองให้กลับมายื่นตรงๆได้เพราะแรงชนทำเอาแจ็คสันเบิกตากว้าง
รวมไปถึงยองแจก็ด้วย
“แจบอม..”
เสียงหวานโพล่งออกมาเบาๆ คนตรงหน้าเหมือนกับคนที่เขาหวังให้กลับมาตลอดสองอาทิตย์
“อาา..รู้ชื่อผมได้ไงครับเนี่ย..”
ร่างสูงถามออกมาด้วยน้ำเสียงงุนงงก่อนจะหันไปมองหน้าเพื่อนของตัวเองที่เดินมาด้วยกัน
กลายเป็นว่าตอนนี้เขาเหมือนชนคนล้มกับกำลังสาบให้ทั้งคู่เป็นหิน แจบอมมองเจ้าของเรือนผมสีแดงข้างตัวเลิกลัก.. นี่เขาทำอะไรผิด.. ทำไมถึงได้นิ่งเหมือนเห็นผีทั้งคู่แบบนี้
“ปากกา.. มีปากกาไหม ดินสอก็ได้..”
แจ็คสันเพ้อออกมาลอยๆ รู้สึกอยากจะตบหน้าตัวเองซักสองทีแล้วลองเขียนสมุดนั้นดู ฝันไปรึเปล่า..
“แจบอม..หายไปไหนมา..”
พอตั้งสติๆได้ยองแจรีบปรี่เข้าไปประชิดตัวคนตรงหน้า แจบอมผงะถอยหลังเล็กน้อยเพราะความตกใจ
“อะ..เอ่ออ..หายไปไหนอะไรครับ? แล้วคุณคือ..?”
อะไร..
ทำไมแจบอมทำเหมือนจำเขาไม่ได้..
“ยองแจไง..”
“ยองแจ?”
จำไม่ได้งั้นหรอ..
.
.
.
“สรุปว่าเรารู้จักกัน..”
“..ช่างมันเถอะ ฮะๆ”
ยองแจหัวเราะแห้งๆก้มลงกินไอศรีมโดยที่ไม่หันหน้าไปมองแจบอมที่นั่งอยู่ข้างๆซักนิด ตอนนี้เขาไม่อยากจะพูดหรือทำอะไรทั้งนั้น แค่นี้ก็รู้สึกอายจะแย่อยู่แล้ว
ก็เพราะเมื่อตอนที่แจบอมบอกว่าจำเขาไม่ได้ น้ำตาเจ้ากรรมก็ไหลออกมาเป็นเขื่อนแตก ทำเอาแจบอมอึ้งไปเลย นั้นคือสาเหตุที่เขาได้มานั่งกินไอติมอยู่กับแจบอมสองคนแบบนี้
ยองแจไม่แน่ใจว่าแจบอมคนนี้จะใช่คนเดียวกับแจบอมที่บ้านรึป่าว แต่คนเราจะมีซักกี่คนที่เหมือนกันทุกอย่าง หรือว่าแจบอมจะมีแฝด..
แต่สิ่งที่แจบอมคนนี้มีคือนิสัยที่เหมือนกันจนน่าตกใจ
แจบอมยังอ่อนโยนเหมือนเดิม แจบอมน่ารักเหมือนเดิม
พอร่างเล็กร้องไห้สะอีกสะอิ้นคนตัวโตก็ไล่เพื่อนตัวเองให้กลับไปก่อนรวมถึงแจ็คสันด้วยเช่นกัน ไอศรีมหวานๆถูกใช้เพื่อให้ยองแจเลิกร้องไห้
“ช่างมันได้ยังไง นายรู้จักชื่อฉันด้วยนี่”
“แต่นายไม่รู้จักชื่อฉันนี่..”
“ตอนนี้รู้แล้วไง ยองแจใช่ไหม?”
“….”
“เล่าให้ฟังได้ไหมว่าคนที่นายบอกว่า..ชื่อแจบอมเหมือนฉันทำอะไร”
บรรยากาศยามเย็นในสวนสาธารณะแบบนี้มันทำให้ยองแจไม่อยากพูดเรื่องในอดีตเท่าไร อีกอย่างจะให้เล่าว่าแจบอมโผล่ออกมาจากงานเขียนของเขาน่ะหรอ ไม่ดีแน่
คนตัวเล็กเลยเลือกที่จะเงียบ นั่งไกว่ขาไปมาพลางก้มหน้ากินไอศรีมท่าเดียว
“โอเค..ไม่เล่าก็ได้”
ปากหยักยิ้มออกมาน้อยเมื่อเห็นท่าทีของยองแจ คนตัวเล็กดูเหมือนจะอายุน้อยกว่าเขา ดูจากขนาดตัวและหน้าตาน่ารักน่าชัง
แจบอมยกไอติมในมือขึ้นมากัดบ้าง ปกติแล้วเขาไม่ค่อยชอบกินของหวานเท่าไร แถมวันนี้อุส่านัดกับเพื่อนสนิทจะไปกินราเมงซะหน่อยกลับพังไม่เป็นท่าไอ่คนขี้แงข้างตัว
ทั้งคู่ปล่อยให้เวลาคล้อยผ่านไปเรื่อยๆโดยปราศจากคำพูด แจบอมไม่รู้ว่าทำไมเขาต้องมานั่งเฉยๆอยู่ตรงนี้ทั้งๆที่จะลุกหนีไปกินราเมงก็ได้ แต่เพราะรู้สึกว่าการที่ยังยอมนั่งอยู่แบบนี้มันทำให้ยองแจสบายใจขึ้น
สีหน้าหมองๆนั้นมันแสดงออกได้ชัดเจนว่ายองแจคงจะเจอกับเรื่องไม่ดีมา และเขาก็อยากจะทำให้ร่างเล็กรู้สึกดีขึ้น
ไหนๆก็มีชื่อเหมือนไอ่คนต้นเหตุแล้วละนะ..
อีกอย่างคนตัวเล็กก็น่ารักดี หน้าตาหวานๆ ผิวขาวปากแดงมันก็เพลินตาอยู่ไม่น้อย รู้ตัวอีกทีก็ทำเจ้าของใบหน้าหวานแดงเรื่อขึ้นมาดื้อๆ
อ่า.. เขามองมากเกินไปสินะ..
ทั้งคู่ละสายตาออกจากกันก่อนที่แจบอมจะเป็นคนพูดทำลายบรรยากาศแปลกๆ
“ไปเดินเล่นกันไหม หรือว่าอยากนั่งอยู่เฉยๆ”
“ไม่เป็นไร นายไปหาเพื่อนนายเถอะ”
“มันไปกินกับสาวแล้ว..”
“ขอโทษนะ..ทำให้นายไม่ได้ไปกับเพื่อนเลย”
ยองแจพูดอย่างสำนึกผิด ถ้าเขาไม่ไปร้องไห้งอแงต่อหน้าอีกคน แจบอมคงได้ไปกินข้าวกับเพื่อนไปแล้ว ไม่ต้องมานั่งบื้อๆอยู่ริมสวนสาธารณะนี้หรอก
“ช่างเถอะ ว่าแต่..จะนั่งอยู่ตรงนี้เฉยๆ?”
“.. อืม”
ยองแจแค่อยากนั่งคิดอะไรบางอย่าง พอได้เจอแจบอมจริงๆแล้วความรู้สึกมันก็แปลกไป เพราะแจบอมจำเขาไม่ได้ หรือเพราะเป็นคนละคนเลยทำให้ไม่รู้จักกัน มันทำให้ยองแจสำนึกได้ว่าเขาควรจะลืม..
มันจริงอย่างที่แจ็คสันบอก..
แจบอมไม่มีวันกลับมาอีกแล้ว..
“งั้น..ฉันไปก่อนนะ”
ร่างสูงยืนขึ้นเต็มความสูง ยองแจช้อนมองตามน้อยๆ ใจกระตุกแปลกๆ
ไม่อยากให้ไป..
แต่..
“อืม..”
ก้มหน้าตอบในลำคอ เห็นปลายเท้าแจบอมยืนนิ่งอยู่ซักพักก่อนจะค่อยๆสาวเท้าออกไป ใบหน้าหวานเงยขึ้นมองตามแผ่นหลังกว้างไปจนลับสายตา
ดวงตาเรียวร้อนผ่าวขึ้นมาพร้อมๆกับความรู้สึกเจ็บแปลบแล่นไปทั่วร่าง น้ำตาหยดเล็กร่วงเผาะลงมาอีกครั้ง คราวนี้ไม่ได้ร้องไห้งอแงเหมือนต่อหน้าแจบอม ร่างเล็กปล่อยให้น้ำตาไหลลงมาเงียบๆ
ท้องฟ้ามือครึ้มเมื่อพระอาทิตย์คล้อยต่ำลง รถราวิ่งผ่านไปมาเมื่อถึงเวลาเลิกงาน ยองแจยังคงนั่งอยู่ที่เดิมเพื่อทบทวนสิ่งต่างๆที่เกิดขึ้น..
เขาควรจะลืมผู้ชายที่ชื่ออิมแจบอมจริงๆ..
-----------------------
ตอนแรกว่าจะ 4 ตอนจบ แต่ไม่จบ แงงง 55555
เลยย้ายตอนจบไปตอนหน้านะคะ >< 555
ชอบไม่ชอบยังไงบอกกันด้วยน้าา #ficJB ^^
ความคิดเห็น