คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #14 : "IM JAE BEOM" - 3/5
"IM JAE BEOM"
part 3
ตึก ตึก..
แต่แล้วเสียงฝีเท้าเบาๆดังแว่วเข้ามา ยองแจค่อยๆหันไปตามต้นเสียง.. และก็พบว่า..
แจบอมตื่นซะแล้ว..
“ใครมาเยอะแยะเนี่ยยองแจ..”
คนตัวสูงเดินงัวเงียลงบันไดมา มือหนาขยี้ตาตัวเองน้อยๆ
ซวยแล้ว.. จะรีบตื่นทำไมเนี่ย..
หันไปมองหน้าแม่ตัวเองเลิกลักพลางรีบคิดหาคำตอบที่ดีที่สุดถ้าเกิดว่าเขาสงสัยอะไรขึ้นมาจริงๆ
“ยองแจ.. นี่ใครเนี่ยลูก..”
นั้นไง นึกแล้วเชียว..
“อ่อ..นี่เพื่..”
“ม๊ายองแจ~ สวัสดีครับ~!”
!!!!
ยังไม่ทันพูดจบประโยคไอ่คนที่ตอนแรกทำท่าเหมือนตืนไม่เต็มที่ก็โพลงออกมาเสียงดังซะก่อน รีบหันไปหาคว้าข้อมือสูงเอาไว้ทันที
“ลงมาทำไม ทำไมไม่อาบน้ำให้เรียบร้อยก่อน”
พูดเบาๆให้ได้ยินกันสองคนพลางดันๆลำตัวหนาให้กลับไปที่บันได เขาไม่อยากให้แจบอมพูดอะไรแปลกๆออกมา
“ทีนายยังไม่อาบเลย”
“ก็..ฉันลงมาเปิดประตูให้แม่นี่น่า”
“งั้นไปอาบด้วนกัน ป้ะ”
พูดพลางฉีกกว้าง ถ้าเป็นในเวลาปกติยองแจคงละลายไปกับรอยยิ้มตรงหน้าแล้ว แต่ตอนนี้เขาอยากหาเชือกหรืออะไรก็ได้มาปิดปากหมอนี้ให้รู้แล้วรู้รอด
ใครใช้ให้พูดอะไรแบบนี้!!
หันไปหาแม่ตัวเองก็เห็นสภาพญาติยืนอ้าปากค้างงงเป็นไก่ตาแตกกันถ้วนหน้า ตายๆ ยองแจจะทำยังไงดีเนี่ย
“ไปอาบคนเดียวเลย..!”
กดเสียงต่ำขู่แต่มันไม่สะทกสะท้านสำหรับคนตัวสูงแม้แต่น้อย จำเป็นต้องออกแรงดันแจบอมมากกว่าเดิม
“เห้ๆ อะไรเนี่ยย ยองแจ?”
“ขึ้นไปเลยย~!!”
“แต่ว่า..เดี๋ยวๆ เบาก่อนสิ”
“ขึ้นไปก่อนแจบอมม..!”
คนตัวสูงขืนตัวเอาไว้พลางคว้ารอบคอของคนตัวเล็กเข้ามากอดแน่นก่อนจะพาเดินกลับไปทางห้องรับแขก เขาแค่อยากจะทักทายคุณแม่ของยองแจบ้าง
“คุณแม่ สวัสดีครับ ^^“
ยองแจเบิกตากว้างรีบขยับตัวออกห่างคนข้างตัว แจบอมโค้งตัวลงต่ำทักทายตามมารยาททันที
“เอ๋..สวัสดีจ้ะ”
หญิงสาวตรงหน้าตอบรับด้วยความงุนงง แต่รอยยิ้มกว้างตรงหน้าทำให้หญิงสาวรู้สึกเอ็นดูเจ้าของเรือนผมสีเทาได้ไม่น้อย
“เราคือ?”
“ผมแจบอมไงครับ”
“ม๊าเคยเจอตอนเด็กๆไง! ม๊าคงลืมไปแล้วแหละ เน้อะ~!”
ในเมื่อบังคับแจบอมไม่ได้ก็หันมาบังคับแม่ตัวเองแทน ยองแจรั้งตัวหญิงสาวตรงหน้าให้นั่งลงก่อนจะเดินไปลากคนผมเทาเจ้าปัญหาเข้ามาหาตัว
“เอ่อ..เดี๋ยวผมมานะ”
ว่าแล้วก็ฉุดคนตัวสูงให้ขึ้นไปบนห้องทันที คนตัวเล็กเปิดประตูห้องออกแล้วดันแจบอมให้เข้าไปในห้อง แน่นอนว่าแจบอมไม่เข้าใจ ทำไมต้องพาเขาออกมาจากการเจอมาม๊าของยองแจ ไม่อยากให้เจอหรอ..
“ยองแจเป็นอะไรเนี่ย”
“นายรออยู่ตรงนี้ก่อนนะ”
“ทำไม?”
“นะ สองนาที นะ..”
“ฉันไม่เข้าใจ..”
“นายจะคุยกับแม่ฉันตอนนี้ไม่ได้ นายไม่เข้าใจหรอก”
“ยังโกรธฉันอยู่หรอ ฉันทำอะไรผิดบอกได้ไหม..”
เสียงทุ้มทำเอายองแจนิ่ง.. แจบอมไม่ได้ทำอะไรผิดทั้งนั้น แต่เรื่องแบบนี้มันยากที่จะอธิบาย มือเรียวเลื่อนเข้าไปกระชับฝ่ามือหนาของคนตรงหน้าไว้เบาๆ
“นายไม่ผิดอะไรทั้งนั้น แต่..ขอสองนาทีแล้วค่อยลงไปนะ”
แววตาเว้าวอนของร่างเล็กทำให้แจบอมอ่อนใจ สองนาทีแล้วถึงจะยอมให้ลงไปใช่ไหม โอเค.. ก็ได้..
“อืมม..”
พอได้คำตอบแบบนั้นยองแจเลยรีบวิ่งลงไปข้างล่างอีกครั้ง แต่ครั้งนี้ไม่ได้หยุดอยู่ที่ห้องรับแขก ยองแจวิ่งผ่านเหลาญาติไปที่โต๊ะทำงานที่ตั้งอยู่ไม่ไกล..
มือเรียวหยิบสมุดคุ้นตาออกมาจากลิ้นชัก ขอโทษที่ต้องทำแบบนี้อีกนะแจบอม.. แต่มันช่วยไม่ได้จริงๆ ร่างบางสูดหายใจเข้าลึกๆก่อนจะจรดปลายดินสอลงไป
‘ แจบอมอาบน้ำแล้วออกไปเที่ยวข้างนอก ’
ครั้งแล้วครั้งเล่าที่ทำแบบนี้ ทั้งๆที่สัญญากับตัวเองไว้แล้วแท้ๆว่าจะไม่ทำอีก เขาไม่อยากบงการชีวิตแจบอม แต่.. มันก็ช่วยไม่ได้นี่น่า ขอโทษนะ..
“ยองแจ ทำอะไรน่ะลูก”
เสียงหวานของคนเป็นแม่ดึงสติกลับมา ยองแจหันไปตามเสียงเรียกโดยไม่ลืมเก็บสมุดเอาไว้ที่เดิม
“เอ่อป่าวฮะ”
เสียงน้ำดังแว่วมาเบาๆจากชั้นบนทำให้โล่งใจไปในระดับหนึ่ง
.
.
.
อากาศร้อนทำเจ้าของเรือนผมสีเทาเปียกชุ่มไปด้วยเหงื่อทั้งตัว ขายาวๆสาวเท้าไปมาโดยไม่มีจุดหมาย ในหัวสมองกำลังคิดประมวลผมเรื่องของคนตัวเล็กอยู่ตลอดเวลา เขาทำอะไรให้ยองแจโกรธ.. พยายามคิดซ้ำแล้วซ้ำเล่าก็ไขปัญหาน่าปวดหัวไม่ได้ซักที
แจบอมทรุดตัวลงนั่งบเก้าอี้สวนสาธารณะข้างถนนพลางมองรถราที่วิ่งผ่านตาไปเรื่อยๆ รู้สึกเหมือนว่ามีอะไรบางอย่างที่ต้องทำแต่ก็คิดไม่ออก.. คิ้วเรียวขมวดเข้ากันแน่น..
นี่เรากำลังเครียดอยู่รึเปล่า..
อา.. เรื่องยองแจ.. เราต้องทำอะไรให้คนตัวเล็กไม่พอใจแน่ๆ
ยองแจถึงมีท่าทีแปลกๆแบบนั่น ทำเหมือนว่าเราไม่ได้รู้จักกัน ไม่ได้รักกัน..
ให้ตายเถอะยิ่งคิดยิ่งปวดหัว.. ร่างสูงยืดตัวขึ้นเดินเตร่ๆไปตามทาง ดวงตาเรียวยาวมองนู้นมองนี่ไปเรื่อยๆ เวลาผ่านไปเสียงท้องก็เริ่มร้องประท้วงแต่ทว่าเขาลืมพกเงินติดตัวมา ในกระเป๋ากางเกงไม่มีเงินเลยแม้แต่บาทเดียว
ทำไงดี..
สายตาพลันเหลือบไปเห็นนาฬิกาที่แขวนอยู่ในร้านขายอาหารข้างทางบ่งบอกว่าล่วงเลยมาเกือบครึ่งค่อนวัน สามโมงกว่าแล้ว.. ป่านนี้นี้ยองแจจะหายโกรธรึยังนะ..
ต้องหายสิ หรือว่าต้องหาอะไรไปง้อ.. คิดได้แบบนั้นก็เดินกลับไปทางสวนสาธารณะ เห็นมีดอกไม้สีหวานอยู่เยอะและหวังว่าคงไม่เป็นไรถ้าเขาจะขอเก็บไปซักสองสามดอกไปให้คนน่ารักที่บ้าน ลืมเรื่องที่ต้องหาอะไรรองท้องไปชั่วขณะ..
.
.
.
“แล้วแม่จะมาหาใหม่นะ”
“ครับ~ แต่คราวหลังบอกผมล่วงหน้าก่อนซักวันสองวันสิ”
ตรงเข้าสวมกอดและไม่ลืมที่จะแอบบ่น จู่ๆโผล่มาไม่ทันตั้งตัวแบบนี้ ทำเอาแทบแย่
“แล้วเพื่อนลูกยังไม่กลับมาอีกหรอ”
“เอ่ออ..สักพักเดี๋ยวก็คงกลับมาแล้วมั้งครับ” ตอบพลางเดินไปส่งที่รถ
“ว่าแต่..หล่อดีนะนั่น”
“หืออ..!!”
“เป็นอะไร? ชมเพื่อนลูกไม่ได้หรอ..?”
คนเป็นแม่หันมาถามด้วยความสงสัย แค่นี้ก็ต้องทำโวยวาย
“อ้อออ..ป่าวฮะ ผมอยากให้แม่ชมผมบ้างนี่น่า”
แกล้งเข้าไปออเซาะคนข้างตัวพลางกดปากลงหอมแก้มยกใหญ่ แต่ในใจน่ะหรอ.. ระแวงนู้นนี่ไปหมดแล้ว
“แหม่ ลูกชายแม่น่ารักอยู่แล้ว”
“น่ารักหรอ? ไม่เอาอะ ต้องหล่อสิแม่”
“แกน่ะ น่ารักน่ะถูกแล้ว ไปๆแม่จะกลับแล้ว ดูแลตัวเองดีๆนะ”
“โถ่วว..คร้าบบบ..”
ยองแจยอมผละตัวออกแต่โดยดี มองหญิงสาวแสนรักขึ้นรถไปตาละห้อย โบกมือลาน้อยๆก่อนที่รถจะเคลื่อนตัวออกไป
คนตัวเล็กเดินกลับเข้ามาในบ้าน เงยหน้ามองนาฬิกาก็พบว่ามันเกือบจะห้าโมงเข้าไปแล้ว ทำไมแจบอมยังไม่กลับมาอีก.. ไม่น่าจะนานขนาดนี้ หรือว่ากลับบ้านไม่ถูก? ไม่น่าจะใช่เพราะเคยออกไปซื้อของแล้วกลับเข้ามารอบหนึ่งแล้วนี่น่า..
หรือว่าเป็นเพราะที่เขาเขียน? เพราะไม่ได้เขียนให้กลับมาด้วยรึป่าวนะ ไม่สิ อย่างน้อยเจ้าบ้านั้นต้องรู้ตัวว่าควรจะกลับบ้าน ข้าวก็ไม่ได้กินตั้งแต่เช้ากระเป๋าตังก็เห็นวางอยู่บนเตียง ไม่หิวตายรึไง
ใครใช้ให้ทำตัวน่าเป็นห่วงแบบนี้ห้ะไอ่คนชอบมโน! ทรุดตัวลงบนโซฟาด้วยความโมโห ไม่รู้ว่าโมโหที่อีกคนยังไม่ยอมกลับมาหรือโมโหที่เผลอไปเป็นห่วงกันแน่.. ริ้วเรียวกดเปลี่ยนช่องโทรทัศน์ไปเรื่อยๆแต่มันก็ไม่มีช่องไหนน่าดูสำหรับเขาเลย นั่งดูสารคดีสัตว์โลกไปได้พักใหญ่ก็ยังไม่มีวี่แววของหัวเทาๆเดิมเข้าบ้านมาแม้แต่ปลายเส้นผม
หรือว่าต้องพึ่งสมุดเล่มนั้นอีกแล้วนะ.. เขียนให้แจบอมกลับมา
แต่..
ตั้งใจไว้ว่าจะไม่ใช้มันอีกแล้วนี่น่า...
ไม่ๆๆ รอต่อไป..
คิดได้แบบนั้นก็ลุกออกจากโซฟาเข้าครัวไปเผื่อว่าถ้าแจบอมกลับมาคงหิวน่าดู
—————————
แจบอมนั่งมองดอกไม้สีแดงในมือนิ่งๆ รู้สึกเหมือนต้องทำอะไรบางอย่างแต่ก็คิดไม่ออกว่าต้องทำอะไร ร่างสูงนั่งนิ่งๆแบบนี้มาได้ซักพัก หมู่นี้เขารู้สึกว่าตัวเองแปลกๆไป รู้สึกเหมือนตัวเองไม่ปกติ อะไรๆก็แปลกไปหมด
บางทีก็พูดอะไรออกมาแบบไม่มีสาเหตุที่มาที่ไป
แจบอมรู้สึกไม่เป็นตัวของตัวเอง
เหมือนควบคุมตัวเองไม่ค่อยได้..
และนั่นทำให้แจบอมรู้สึกรำคาญตัวเอง ไม่รู้ว่านี่คือเหตุผลที่ทำให้ยองแจโกรธด้วยรึป่าว..
แต่จะด้วยอะไรก็แล้วแต่ที่ให้ตัวสูงเป็นแบบนี้อย่างเดียวที่แจบอมมั่นใจที่สุดคือชเวยองแจ คนที่เขารักหมดหัวใจ คนที่ทำให้เขาไม่สนใจว่าตัวเองจะเป็นยังไง ขอให้ยองแจยังอยู่กับเขาก็พอ..
สายตาคมมองจ้องไปที่ดอกไม้ช่อโต ไม่รู้ว่ามันคือดอกอะไร รู้แค่ว่ามันสวยดีและมันคงเหมาะกับยองแจมากๆแน่ๆ รอยยิ้มจางๆปรากฏขึ้นบนใบหน้าเมื่อจินตนาการไปถึงร่างเล็ก ยองแจจะทำหน้ายังไงนะ.. ถ้าได้เห็นดอกไม้พวกนี้
ยองแจต้องชอบมากแน่ๆ
ยองแจต้องหาโกรธเขาแน่ๆ..
แจบอมรักยองแจมากๆนะรู้ไหม
เป็นอีกครั้งที่เจ้าตัวหุบยิ้มไม่ลง และเนินนานที่เขายังนั่งมองดอกไม้อยู่แบบนั้น..
.
.
.
“ไม่รู้หรือไงว่าต้องกลับบ้านน่ะห้ะ..! ไอ่คนบ้าเอ้ย..”
ยองแจบ่นอุบอิบอยู่กับตัวเอง แน่ละตอนนี้มันเกือบจะสองทุ่มได้แต่แจบอมก็ยังไม่กลับมาซักที มัวแต่ไปทำอะไรอยู่ที่ไหนนะ..
เริ่มร้อนใจเพราะถ้าเกิดอะไรขึ้นไม่ดีกับแจบอมละแย่แน่ๆ โทรศัพท์ติดต่อก็ไม่มีจะโทรหาก็ไม่ได้ ทำยังไงถึงจะกลับมาเนี่ย เดินวนไปวนมาทั่วบ้านคิดไม่ออกว่าควรทำยังไง รู้แค่ว่าตอนนี้ทำได้แค่รอ
แต่ว่ารอมาหลายชั่วโมงมากแล้ว นึกว่าจะกลับมาตั้งแต่เที่ยงๆเพราะคงจะหิวแล้วกลับมาเอง แต่นี่.. ไม่มีโผล่มาซักนิด มันนานเกินไปแล้วนะ..
อิมแจบอม รีบๆกลับมาสิ..
“นายมันบ้าที่สุด จู่ๆโผล่มาแล้วหายไป ยังไงของนาย ฉันจะโกรธจริงๆแล้วนะ..”
สุดท้ายก็ทำได้แค่ทรุดตัวลงบนโซฟา อาหารเย็นหมดแล้ว กลับมาซักที..
Arrr… Arrr…
เสียงโทรศัพท์เรียกสติยองแจให้ออกมาจากห้วงความคิดของตัวเอง ชื่อเพื่อนสนิทโชว์หราอยู่บนจอมือถือ ยองแจกดรับก่อนจะกรอกเสียงลงไป
“ว่าไงแจ็คสัน..”
“ยองแจพรุ่งนี้ว่างป่าวว้ะ ว่าจะเข้าไปหา”
“เข้ามาดิ..”
“เป็นไรว้ะเสียงดูแปลกๆ”
“มึง..แจบอมออกบ้านไปตั้งแต่เช้า ตอนนี้ยังไม่กลับบ้านเลย”
“ไปหามนุษย์ต่างดาวรึป่าว ฮ่าาๆ”
“ไม่ตลกนะ..”
“…..”
ทั้งคู่เงียบ แจ็คสันคิวขมวดเข้าหากันทันที ยองแจไม่เคยเป็นแบบนี้..
จริงอยู่ที่แจบอมอาจจะเป็นใครก็ไม่รู้ที่จู่ๆก็โผล่เข้ามา แต่จู่ๆก็หายไป คนทั้งคนยองแจก็คงเป็นหวงเป็นธรรมดา
“โทรหารึยัง”
“แจบอมไม่มีมือถือ”
“แล้วรู้ไหมหมอนั้นออกไปไหน”
“ไม่รู้เลย.. ไม่รู้ไปถึงไหน”
“ให้ตายเถอะ.. “
“ทำไงดี..”
“ทำไมไม่ลองเขียน..ในสมุดเล่นนั้นละ”
“…ฉันไม่อยากใช้มันบงการชีวิตแจบอม”
“แต่หมอนั้นหายไปนะ..”
“….”
นั่นสิ.. แจบอมหายไป.. และเขาก็เป็นคนทำให้แจบอมหายไป เขาเป็นคนเขียนให้แจบอมออกไป..
“หมอนั่นจะอยู่ไหนทำอะไรอยู่ก็ไม่รู้ ถ้าเป็นคนปกติอย่างเราก็อีกเรื่อง แต่นี่มันออกมาจากตัวหนังสือไม่ใช่หรอ..”
“….”
“แจบอมไม่รู้จักใครเลยนอกจากชเวยองแจนะ..”
“…งั้น แค่นี้ก่อนนะ”
“อืมม..”
นิ้วเรียวกดวางสายพลางค่อยๆลุกไปที่โต้ะทำงานตัวเดิม สมุดเล่มเก่าถูกหยิบขึ้นมาเปิดออกอีกครั้ง ยองแจสูดหายใจเข้าลึกๆก่อนจะค่อยบรรจงเขียนข้อความที่คนตัวเล็กอยากจะให้เป็นจริงมากที่สุดในเวลานี้
‘ แจบอมกลับบ้าน ’
แกร่ก..
และก็เป็นอย่างทุกครั้ง เสียงเปิดประตูออกและขายาวๆก้าวเข้ามาในบ้านพร้อมกับช่อดอกไม้เล็กๆในมือ คนตัวเล็กผละออกจากโต้ะทำงานโผ่เข้าสวมกอดแจบอมเต็มแรง
“หายไปไหนมา..!”
ร่างสูงยืนนิ่ง..ไม่คิดว่ายองแจจะทำแบบนี้ แต่นั้นก็ทำให้เขายิ้มออกมาช้าๆ อ้อมกอดอุ่นๆกับหัวทุยๆที่ซุกเข้ากับตัวทำให้รู้สึกดีไม่น้อยเลย
“..ไปเก็บนี่ดอกไม้มาให้”
วงแขนแกร่งกอดรับร่างบางเบาๆ ใบหน้าคมเปื้อนยิ้มจนหุบไม่ลง ว่าแล้ว ยองแจต้องหายโกรธ..
“ขอโทษ..”
เสียงหวานเอ่ยออกมาเบาๆ ไม่รู้ว่าทำไมถึงอยากพูดคำนี้ ยองแจแค่อยากขอโทษ..
“ขอโทษอะไร?”
“..ไม่รู้ แจบอมฉันขอโทษ”
“ฉันต่างหาก..”
ฝ่ามือหนาดันคนตัวเล็กออกจากตัวพลางยื่นช่อดอกไม้ให้ แต่ยองแจก็เอาแต่ก้มหน้าไม่ยอมเงยหน้าขึ้นมามอง
“จะไม่ดูหน่อยหรอ อุส่าเก็บมาให้นะ”
ใบหน้าหวานค่อยๆช้อนมองตามคำขอ ดวงตาเรียวเล็กแดงก่ำเล็กน้อย.. เกือบจะร้องไห้อยู่แล้วตาบ้า.. ยังมีอารมณ์มาให้ดอกไม้อีก ฮึ.. ที่หายไปตั้งนานเพราะแบบนี้น่ะหรอ
“ทำไมถึงกลับช้านักละ..”
ยื่นมือไปรับพร้อมกับถามด้วยน้ำเสียงงอนๆ รู้ไหมว่าทำเอาเป็นห่วงมากแค่ไหน
ที่เป็นห่วงเพราะรู้สึกว่าต้องรับผิดชอบชีวิตอีกคนหรอกนะ.. ชิ
“ไม่รู้สิ.. เหมือนว่าฉันลืมว่าต้องกลับบ้านเลย..”
“หือ?”
“ช่างเถอะ..ฉันแค่รู้สึกแปลกๆไปเอง ว้าวนั้นทำให้ฉันใช่ไหม หิวชะมัด”
แจบอมเลือกที่จะสนใจอาหารบนโต้ะ รีบเดินเข้าไปทรุดตัวลงนั่งก่อนจะลงมือยัดทั้งหมดลงท้องด้วยความรวดเร็ว
ร่างบางหลุดหัวเราะเพราะภาพตรงหน้า
ภาพของคนคนหนึ่งที่โซ้ยอาหารฝีมือเขาอย่างเอาเป็นเอาตาย
อย่างน้อยแจบอมก็ไม่ได้หายไปไหนแล้ว..
อย่าหาไปไหนอีกนะ
.
.
หลังจากอาบน้ำกินข้าวเสร็จเรียบร้อยคนตัวโตเหมือนจะเหนื่อยมากอาบน้ำเสร็จก็ทำท่าจะนอนทันที
“คืนนี้ฉันจะนอนบนเตียงได้ใช่ไหม?”
คนตัวสูงยิ้มร่าหอบหิ้วเอาหมอนและผ้าห่มของตัวเองมาวางไว้บนเตียง ในเมื่อยองแจหายโกรธเขาแล้วก็ต้องยอมให้นอนบนเตียงด้วยสินะ
“ทำขนาดนี้แล้วฉันจะบังคับอะไรได้เล่า”
เบ้ปากใส่คนตัวสูงเล็กน้อย มัดมือชกกันแบบนี้ถ้าปฏิเสธไปเดี๋ยวก็หาว่าโกรธอะไรอีกแน่ๆ ก็ต้องยอมตามน้ำไปสินะ ไอ่คนชอบมโน..
“เยย้ ฮ่าาๆ”
ได้รับคำตอบแบบนั้นก็ล้มตัวลงนอนบนเตียงเหมือนเด็กๆทันที แจบอมขยับเข้าไปหาคนข้างตัวแต่ยองแจก็ขยับตัวหนีซะก่อน
“ขยับมาทำไมเล่า”
“เขินหรอ”
“เปล่า!!”
โวยวายออกไปเสียงดังทั้งๆที่แก้มเนียนค่อยๆเปลี่ยนเป็นสีแดงระเรื่อ แจบอมเห็นแบบนั้นเลยได้แต่ยิ้มอยู่กับตัวเอง
โอเคๆ ไม่นอนใกล้ๆก็ได้
เดี๋ยวไก่ตื่นหรอกนะ.. หึหึ
“งั้น..ไนท์คิสก่อนนอน”
“อีกแล้วหรอ”
“งั้นแสดงว่าโกรธอยู่”
“ไม่ใช่แบบนั้น”
คนตัวโตแกล้งทำหน้างอ หันตัวหนีพลิกตัวตะแคงนอนไปอีกทาง จะทำยังไงกับอิมแจบอมจอมเจ้าเล่ห์คนนี้ดีเนี่ย ให้ตายเถอะ
“นี่.. คิดว่าจะง้อหรอห้ะ..”
“…..”
“ตามใจ”
จะเงียบก็ตามใจ นอนไปเลย ยอมให้นอนเตียงเดียวกันก็ดีแค่ไหนแล้วอิมแจบอมจอมมโน.. ชิ..
ยองแจล้มตัวลงนอนบ้าง คนตัวเล็กนอนหงายก่อนจะค่อยๆหลับตาลงช้าๆ รู้สึกว่าวันนี้เหนื่อยแปลกๆทั้งๆที่ไม่ได้ทำอะไรมากมาย สงสัยเพราะเอาแต่กังวลว่าแจบอมจะไม่กลับมาจริงๆ แต่ตอนนี้แจบอมกลับมาแล้วนี่นะ.. นอนเถอะ..
จุ้บ..
สัมผัสอุ่นทาบทับลงมาบนกลีบปากหวาน ดวงตาเรียวลืมตาขึ้นทันที
“แจบอม!”
“ฝันดีครับที่รักของผม ^^ “
————————————
ปวดฉี่..
ความคิดเดียวที่วนไปมาในหัวของแจบอมตอนนี้ เจ้าตัวขยับตัวออกจากร่างบางในอ้อมกอดเล็กน้อย นาฬิกาบอกเวลาว่าอีกไม่กี่ชั่วโมงก็จะเช้าแล้ว ก้าวลงจากเตียงไปที่ห้องน้ำ ทว่าแสงไฟจากช่องด้านล่างประตูก็ทำเอาขายาวๆชะงัก
ยองแจลืมปิดไฟด้านล่างหรอ เห็นแบบนั้นเลยเปลี่ยนเป้าหมายไปชั้นล่างทันที ไฟบนโต้ะทำงานของอีกคนเปิดทิ้งไว้ สงสัยจะลืมจริงๆ แจบอมสาวเท้ายาวๆเข้าไปหาหวังจะปิดไฟให้
แต่สมุดเล่มหนึ่งที่ถูกกางทิ้งไว้ทำให้แจบอมหยุดความคิดนั้นไปชั่วขณะ
มือหนาหยิบสมุดเล่มนั้นขึ้นมาช้าๆ ข้อความบนหน้ากระดาษทำคิ้วหนาขมวดแน่น ข้อความที่ทำให้เขาคิดว่ามันคือสาเหตุที่ทำให้รู้สึกแปลกๆกับตัวเอง..
' แจบอมล้ม '
' แจบอมพูดว่า มนุษย์ต่างดาวบุกบ้านแหนะ '
' เจบอมจาม '
' แจบอมพูดว่ามนุษย์ต่างดาวบุกบ้านอีกแล้ว '
‘ แจบอมอาบน้ำแล้วออกไปเที่ยวข้างนอก ’
‘ แจบอมกลับบ้าน ’
มันทำให้เขาคิดว่า.. เขาคือใครกันแน่..
---------------------
จะบอกว่ารีบปั่นมากเลยยย ฮอลลลลล มันเลยดูเพลีย 555
คือเหมือนเรื่องมันจะเดินเร็วมากเลย เพราะต้องรีบจบให้ได้ในห้าตอน TT
ยังไงก็ขอโทษด้วยนะคะ ถ้ามันไม่โอเค 5555
#ficJB < ติชมด่าทวงได้เลยนะคะ 555
ความคิดเห็น