คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #13 : "IM JAE BEOM" - 2/5
part 2
"เหมี้ยวๆ โนรา มานี่เร็ว เหมี้ยวๆ "
ลูกแมวตัวน้อยวิ่งเข้ามาคลอเคลียกับฝ่ามือหนาทันทีที่แจบอมออกปากเรียก
"ทำไมมันติดนายนักละ..ทั้งๆที่มันพึ่งเคยเจอนายแท้ๆ"
ยองแจบ่นอุบเพราะแมวที่เขาเลี้ยงมาตั้งแต่มันยังเล็ก ดันเชื่อฟังชายแปลกหน้ามากกว่าเจ้าของแท้ๆซะอีก
"ไอ่แมวทรยศ ชิ.."
มองดูแจบอมเล่นกับลูกแมวเป็นระยะๆพร้อมกับกดรีโมตเปลี่ยนช่องทีวีไปเรื่อยๆ
หลังจากกลับมาจากห้างก็เย็นมากแล้วแถมฝนยังทำท่าจะตกอีกต่างหาก ทั้งคู่เลยแวะซื้อวัสถุดิบในการทำอาหารเข้าบ้าน แต่พอถึงบ้าน คนตัวโตก็เอาแต่เล่นกับลูกแมวไม่ยอมสนใจอะไรทั้งนั้น
"ฮัทชิ้ว~!"
จู่ๆแจบอมก็จามออกมาดังลั่น ดวงตาเรียวหันไปมองน้อยๆก่อนจะหันกลับมาสนใจทีวีอย่างเดิม
นั่งดูทีวีไปได้ซักพักก็ลุกไปที่โต้ะทำงานตที่อยู่ไม่ไกล หยิบเอาสมุดเล่มเดิมขึ้นมาเปิดไปหน้าที่ยังมีบทความหนึ่งเขียนทิ้งไว้
'อิมแจบอม'
ไล้สายตาอ่านตั้งช้าๆพลางยกนิ้วเรียวขึ้นแตะกลีบปากอิ่มเบาๆอย่างใช้ความคิด เรื่องทั้งหมดที่เกิดขึ้นมันเป็นเรื่องเหลือเชื่อ และเขาก็ไม่อยากใช้โอกาสนี้ในการควบคุมใครคนใดคนหนึ่ง..
จริงอยู่ที่แจบอมจะสามารถเป็นได้ทุกอย่างอยากที่เขาอยากให้เป็น แค่เพียงเขาต้องการและเขียนลงไป.. แต่นั้นมันเท่ากับว่าเขาจะกลายเป็นคนบงการชีวิตคนคนหนึ่งซึ่งมันไม่ควรทำ..
จิตสำนึกลึกๆของเขาเคยทำแบบนี้มาแล้ว ทำให้คนในจินตนาการเกิดขึ้นจริง ทั้งรูปร่างหน้าตา นิสัย หรือแม้กระทั้งสถานะ.. และเขาจะไม่ทำมันอีก.. มันควรจะเป็นอย่างที่แจบอมกำหนดเอง..
"ยองแจ ทำอะไรอะ"
"อะ..เอ่อ..เปล่าๆ"
รีบพับสมุดปิดลงทันทีก่อนจะหันไปหยิบนู้นหยิบนี่ขึ้นมาแทน
"ขออ่านหน่อยสิ.."
!!!
ขออ่านหรอ!
"ไม่ได้!!"
เผลอตะเบงเสียงดังลั่น แจบอมขมวดคิ้วแน่นพลางหรี่ตามองด้วยความสงสัย ท่าทีเลิกลักของคนต้วเล็กทำให้แจบอมตัดสินใจยืนขึ้น หมายจะเดินเข้าไปหา
"แค่นี้ก็หวงขออ่านนิดเดียวเอง"
ไวกว่าความคิดยองแจรีบเปิดสมุดนั่นอีกครั้งพร้อมกับจรดปลายดินสอลงไป..
'แจบอมกลับไปเล่นกับโนรา'
และทันทีที่เขียนจบประโยค คนตัวสูงที่ทำท่าจะเดินเข้ามาหาในตอนแรกก็หันหลังกลับไปเล่นกับโนราเหมือนเดิม
ยองแจพ่นลมหายใจทิ้งเบาๆ เกือบไปแล้ว..
ทั้งๆที่ตั้งใจว่าจะไม่เขียนบังคับแจบอมแล้วแท้ๆ แต่เพราะสถานการณ์มันบังคับ..
อิมแจบอม คราวหลังนายอย่าบังคับฉันทางอ้อมแบบนี้สิ..
มือบางปิดสมุดลงยัดเก็บเข้าใต้โต้ะทำงานเหมือนเดิม
"ฮัทชิ้ว~!!"
จามอีกแล้ว.. หลายครั้งแล้วนะตั้งแต่เล่นกับโนรา ร่างสูงถูจมูกตัวเองแรงๆจนมันแดงเรื่อขึ้นมาเห็นแบบนั้นเลยต้องลุกออกไปดู
“เป็นอะไร?”
“ฮะ..ฮัทชิ้ว~!!”
ดวงตาแดงก่ำเพราะน้ำตาที่ไหลออกมาน้อยๆ ปลายจมูกแดงเพราะมือหนาเอาแต่ถูไปมาไม่เลิกก่อนจะสูดน้ำมูกเบาๆ
“แพ้ขนแมวหรอ..?”
“งืมม..ไม่รู้อะ”
เหมือนว่าร่างกายแจบอมจะพยายามขับสิ่งผิดปกติออกจากร่างกายทั้งการจามน้ำมูกและน้ำตา ยองแจรีบพาโนร่าออกห่างคนตัวโต ความจริงมันไม่ได้ร้ายแรงอะไรมากนัก แต่แจบอมคงไม่สบายตัวแน่ๆจามบ่อยแบบนี้
“อย่าขยี้ตาสิ ตาแดงหมดแล้ว”
“ยองแจอ่า.. ฮัทชิ้วว~!”
“แพ้ขนแมวแน่ๆ”
“แล้วต้องทำไงอะ..”
นั้นสิแล้วต้องทำยังไง ไม่เคยเจอใครแพ้ขนแมวด้วย แต่จู่ๆร่างสูงก็ถลาตัวเข้ามากอดจนยองแจล้มลงไปบนโซฟา ใบหน้าคมซุกเข้ากับไหล่เล็ก
“อะ..อะไรเนี่ย แจบอมม”
“ไม่สนุกเลย”
เสียงสูดน้ำมูกเบาๆทำให้ยองแจยอมอยู่นิ่งๆ คงไม่สบายตัวจริงๆนั้นแหละ น่าจะรำคาญตัวเองน่าดู
“เดี๋ยวก็หายน่า..”
“อีกนานไหม”
ถูไถจมูกไปมาก่อนจะรวบเอาเอวบางเข้ามากอดไว้หลวมๆ กลายเป็นว่าแจบอมกำลังอยู่ในอ้อมกอดของยองแจเหมือนเด็กๆ
“ไม่รู้สิ”
“หัวใจนายเต้นแรงแหนะ..”
อ..ไอ่บ้า.. จะพูดทำไม ดีนะที่ตอนนี้แจบอมไม่ได้เห็นหน้าเขา ไม่งั้นโดนล้อตายแน่ๆ มาอ้อนแบบนี้ก็เขินสิ..
“ปล่อยเลย”
“ไม่เอา ขอกอดก่อน..”
“ทำแบบนี้แล้วมันหายรึไงหะ”
“ฉันรู้สึกดีขึ้นนะ ตัวนายห้อมหอม~”
พูดอู้อี้อยู่ในอ้อมกอดเล็ก ก่อนจะเริ่มซุกซนแนบริมฝีปากร้อนเข้ากับเรียวคอขาว ยองแจสะดุ้งเฮือกเม้มปากเข้าหากันแน่น
“อื้ออ..แจบอมหยุด..”
เพราะถูกกอดเอาไว้เลยขัดขืนอะไรไม่ได้มาก พยายามขืนตัวหนีแต่ปากร้อนๆก็ซนไม่เลิก แจบอมพรมจูบไปทั่วก่อนจะไล้ขึ้นไปตามแนวสันกรามสวย
“ถ้า..ไม่หยุด..โกรธนะ..”
เสียงหวานสั่นน้อยๆ หน้าแดงหูแดงลามไปไหนต่อไหน พอยองแจพูดแบบนั้นร่างสูงเลยขยับตัวออก พร้อมกับเด้งตัวไปนั่งข้างๆแทน สายตาอ้อนๆถูกส่งมาง้อคนตัวเล็ก
“ก็ได้~ งั้นน เช็ดน้ำมูกให้หน่อย”
พูดพลางสูดหายใจเข้าดังฟืดดด.. ยองแจหลุดหัวเราะออกมาแต่ก็ตีเนียนทำหน้านิ่ง
“เช็ดเองสิ ทำตัวเป็นเด็กไปได้”
“น้าาา~ นะนะนะ”
“ไม่เอา แจบอมม”
“น่านะๆ “
ฉีกยิ้มหวานจนน่าหมั่นไส้ ยองแจถอนหายใจออกมาเบาๆก่อนจะเอื้อมไปหยิบกระดาษทิชชู่บนโต้ะมาเช็ดจมูกให้อีกคน แจบอมหลับตาพริ้มพลางเอนตัวลงนอนลงบนตักนุ่ม
กริ้งงง..
เสียงโทรศัพท์ดังขัดจังหวะขึ้นมา ยองแจชะงักมือไว้เล็กน้อยคิ้วเรียวขมวดเข้าหากัน
ชะโงกหน้าไปดูหน้าจอมือถือบนโต้ะเก็นเห็นว่าเป็นเบอร์แปลก ใครโทรมานะ..
“ฮัลโหลครับ..”
หยิบมากดรับพลางกรอกเสียงลงไป
แจบอมนอนมองคนตัวเล็กคุยโทรศัพท์พร้อมกับจับมือบางที่ถือกระดาษทิชชู่ไว้ยกขึ้นมาแปะทับบนจมูกตัวเอง ฮ้าา~ ใครจะสบายไปกว่าอิมแจบอมไม่มีอีกแล้ว
“ห๊าาา~! ม๊าจะมาหาผม!!!”
เสียงหวานตะโกนลั่นบ้าน คนตัวสูงสะดุ้งตกใจจนเกือบตกโซฟา ช้อนมองยองแจน้อยๆก่อนจะขยับตัวเข้าไปชิดด้านในเหมือนเดิม เกือบร่วงแล้วไหมละ จะเสียงดังทำไมเนี่ย..
“ม๊าา ไม่ต้องมาหรอก ผมสบายดี ..ไม่ๆ ไม่ใช่แบบนั้น …โถ่ม๊า..”
ประโยคที่คนตัวเล็กพูดตอบกับปลายสายทำแจบอมสงสัย
“เปล่านะ คือ.. ผมเก็บหมาหลงทางได้อะม๊า ต..ตอนนี้มันอยู่ในบ้าน ม๊าอย่าพึ่งมาเลยนะ..”
เก็บหมาหลงทาง?
ได้ยินแบบนั้นร่างสูงก็กวาดสายตาไปรอบๆบ้าน แต่ก็ไม่เห็นสิ่งมีชีวิตที่ว่านั้นซักตัว จะมีก็แต่โนราที่นอนอยู่ในกะบะแสนสุขของมัน
“…ก็ได้ แล้วจะมาวันไหนละครับ..”
แจบอมนอนอิงหน้าท้องนุ่นๆของยองแจต่อไปเมื่อไม่เห็นหมาหลงทางอย่างที่คนตัวเล็กบอก
“ห้ะ!!!!!! พรุ่งนี้!!!”
———————
“ก็ไม่เห็นเป็นไรเลยนี่ ฉันก็คิดถึงท่านเหมือนกันนะ”
พูดเหมือนเคยเจองั้นแหละ.. ยองแจนั่งกุมขมับอยู่บนเตียง ส่วนแจบอมก็เอาแต่พล่ามว่าคิดถึง อยากเจอแม่ของคนตัวเล็กไม่เลิก ทั้งๆที่ไม่เคยเห็นหน้ากันแม้แต่ครั้งเดียว แล้วแบบนี้ต้องทำยังไงดี
ถ้าบุพการีแสนรักมาเห็นว่าในบ้านมีชายแปลกหน้าที่ไหนก็ไม่รู้มาอยู่ด้วยจะทำยังไงดี แล้วถ้าเผื่อว่าพ่อคนชอบมโนพูดเรื่องประหลาดๆออกไปอีกละ.. โอ้ยยยย ตายยๆ
“ฉันรู้นะว่าแม่นายขี้บ่น นายคงไม่อยากเจอใช่ไหมละ”
มโนเข้าไปสิ..
คนอะไรว้ะเนี่ย..
“แต่ว่าแม่นายก็น่ารักออกนะ”
“พอเถอะน่า ฉันแค่.. กลัวแม่ถามเรื่องนาย..”
“เรื่องฉัน? ฉันทำไม?”
แจบอมหันมาทำหน้านิ่วคิ้วขมวดเหมือนว่าเขาไม่ใช่ตัวปัญหา ยองแจถอนหายใจทิ้งเฮือกใหญ่ก่อนจะตัดบท
“ช่างเถอะ นอนดีกว่าพรุ่งนี้แม่ต้องมาแต่เช้าแน่ๆ”
พูดจบก็ล้มตัวลงนอนเอามือก่ายหน้าผาก แต่ทว่าแรงยุบข้างตัวทำเอายองแจเด้งตัวขึ้นนั่งเหมือนเดิมแทบไม่ทัน
“ห..เห้ยย นายนอนตรงนี้ไม่ได้นะ!”
เสียงหวานโวยออกมาทำแจบอมชะงัก คิ้วขมวดเข้าหากันเป็นปมเข้าไปใหญ่ เขาเริ่มจะงงกับเหตุการณ์หลายๆอย่างที่เกิดขึ้น ยองแจทำเหมือนเขาไม่ใช่คนรักอย่างงั้นแหละ..
“ช่วงนี้นายดูแปลกๆนะยองแจ..”
“ฉันไม่ได้แปลกนะ..แต่ว่านาย..”
“ฉันทำผิดอะไรหรอ? ขอโทษได้ไหม?”
แจบอมพูดเสียงอ่อน ทำเอาร่างเล็กถึงกับไปไม่ถูก ในเมื่อคนตรงหน้าจู่ๆก็โผล่ออกมาแถมยังพูดจาเหมือนว่ารู้จักกันมานานแบบนี้จะให้ทำยังไงละ..
“งั้น.. คืนนี้ฉันไปนอนข้างนอกก็ได้..”
พอเห็นว่าคนตัวเล็กเอาแต่เงียบ เลยไม่อยากทำให้ยองแจรำคาญใจเขาอาจจะเผลอทำผิดอะไรบางอย่างก็ได้
“เดี๋ยวก่อน.. นอนด้วยกันนี่แหละ..”
“จริงหรอ?”
“แต่นายต้องนอนบนโซฟานะ”
ชายสายตาไปหาโซฟาริมห้อง ความจริงแล้วยองแจไม่ได้อยากจะใจร้ายกับแจบอมมากนักหรอก แต่ขนาดเจอกันวันเดียวคนตัวโตยังพูดเป็นตุเป็นตะได้ขนาดนี้ ขืนให้นอนบนเตยงเดียวกันแล้วทำเรื่องอะไรไม่เข้าท่าขึ้นมาละไม่ดีแน่
“ได้สิ”
ตอบรับพลางยิ้มออกมาจางๆ แจบอมเดินไปล้มตัวนอนบนโซฟาด้วยท่าทางสบายๆ อย่างน้อยยองแจก็ยอมให้นอนในห้องละนะ..
ร่างเล็กลุกออกจากเตียงไปหยิบผ้าห่มผืนหนากับหมอนหนึ่งใบจากในตู้มาห่มให้คนที่นอนอยู่บน
“นึกว่าจะให้นอนหนาวตายซะแล้ว”
“จะบ้าหรอ”
“ไนท์คิสได้ไหม..”
ปกติแล้วแจบอมคงขโมยจูบจากปากนิ่มไปเหมือนเมื่อตอนเช้าแล้ว แต่ยองแจดูเหมือนจะไม่ค่อยชอบเลยขออนุญาติก่อน ส่วนยองแจได้ยินแบบนั้นตาตี๋ๆก็เบิกกว้างเป็นไข่ห่านพร้อมกับหน้าที่แดงขึ้นมาแบบไม่รู้สาเหตุ
“ม..ไม่ได้! นอนได้แล้วนายน่ะ”
พอได้คำตอบร่างสูงก็ทำหน้าหง่อยลงอย่างเห็นได้ชัด แต่ก็ยังยอมยิ้มจางๆออกมาให้เห็นก่อนจะหลับตาลงทำตามคำสั่งแต่โดยดี วันนี้เขาคงทำผิดออะไรซักอย่างจริงๆนั้นแหละยองแจถึงทำตัวแปลกแบบนี้ แต่ไม่เป็นไรเดี๋ยวยองแจก็จะต้องหายโกรธถ้าเขายอมทำตัวดีๆ ไม่ให้ยองแจไม่ชอบใจอีก
เสียงฝีเท้าดังขึ้นเลยเงียบหายไป ยองแจคงขึ้นเตียงไปนอนแล้ว หลับตานอนตะแคงเข้าหาเตียงคิดอะไรไปเพลินๆ แต่จู่ๆเขาก็รู้สึกถึงสัมผัสอุ่นที่ริมฝีปากตัวเอง..
“ห้ามลืมตานะ..!”
กำลังจะลืมตาดูแต่ก็ถูกเสียงหวานสั่งไว้ซะก่อน แจบอมยิ้มออกมาทันที
ยองแจนั่งขัดสมาธิอยู่ข้างโซฟาโน้มไปแตะปากกับอีกคนเบาๆ
น่ารักจัง.. แฟนใคร..
“ขออีกรอบได้ไหม..”
พูดตอบทั้งๆที่ยังหลับตาอยู่ ถ้าให้เดาตอนนี้คนตัวเล็กต้องทำหน้าแดงเป็นลูกมะเขือเทศแน่ๆ
“ทะลึ่ง..”
“ไม่ได้หรอ”
เสียงเล็กเงียบไปดื้อๆ แต่ไม่นานเขาก็รู้สึกถึงปากอิ่มของใครบางคนแตะเข้าเบาๆลงบนปาก
ปากร้ายแต่ใจดีนี่น่า..
“ขออีก..”
จุ้บ..
และไม่กี่อึดใจ สัมผัสนิ่มก็ทาบลงมาอีกครั้ง..
“อีก..”
จุ้บบ..
และอีกครั้ง..
“อีก..”
“พอแล้ว..”
“น่าา..”
คราวนี้ยองแจตัดสินใจกดเรียวปากอิ่มค้างไว้กับคนตัวโตเอาแต่ใจซักพักก่อนจะผละออก
“นอนได้แล้ว..”
“ลืมตาได้ไหม”
“ทำไม”
“อยากเห็นหน้า”
“ห้าม”
แจบอมยู่ปากที่โดนขัดใจด้วยท่าทางน่ารัก ยองแจแอบอมยิ้มหัวเราะอยู่ในใจคนเดียวที่เห็นท่าทางแบบนั้น
“ฉันอยากจูบนาย..”
“จูบไปแล้วตั้งหลายครั้ง”
“นั่นเรียกแตะปากเฉยๆต่างหาก”
ตอบกลับด้วยเสียงงอนๆ และไม่รู้อะไรดลใจให้ยองแจกดจูบลงไปหาคนตัวโตอีกครั้ง.. ครั้งนี้เขาค่อยๆบดเบียดเข้าไปหา แจบอมขยับตัวเข้ามาใกล้พลางใช้ลิ้นร้อนไล้เลียกลีบปากหวานอ้อนให้ยองแจเปิดปากออกและเจ้าตัวก็ยอมให้ลิ้นซนๆเข้ามาแต่โดยดี คนตัวโตจูบซับรสชาติหวานเหมือนมอุ่นๆอย่างเอาแต่ใจ มือเรียวยกขึ้นขยุ้มคอเสื้อคนตรงหน้าแน่นแต่ก็ปล่อยให้อีกคนคลอเคลียอยู่อย่างนั้น จะมีบ้างครั้งที่จูบตอบกลับไปจนร่างเล็กเริ่มรู้สึกร้อนๆขึ้นมาจึงผละตัวออก
เขินตอนนี้ทันไหมเนี่ย..
แจบอมลืมตาขึ้นช้าๆก็เห็นว่าคนตัวเล็กนั่งหน้าแดงอยู่ตรงหน้าตัวเอง
“จูบอีก..”
“ได้คืบจะเอาศอกหรอห้ะ..”
“ฉันอยากทำมากกว่าจูบซะอีกตอนนี้..”
ดวงตาเรียวเบิกโพลงขึ้นทีนที ยันตัวเองขึ้นยืนเต็มความสูงพร้อมกับถอยหลังหนีให้ห่างออกจากอีกคน
“แจบอมทะลึ่ง!”
“ฮ่าาๆๆ นอนเถอะก่อนที่ฉันจะทนไม่ไหวนะ”
ยองแจเม้มปากเข้าหากันแน่น หน้าที่แดงอยู่แล้วแดงระเรื่อขึ้นมากกว่าเดิม เจ้าตัวหันหลังหนีเดินขึ้นไปมุดตัวอยู่ใต้ผ้าห่มผืนหนาทันที..
ไม่น่าไปจูบก่อนเลย..
แจบอมบ้า..
—————————
“ยองแจ..”
“ยองแจ..”
“ชเวยองแจจ!!”
เสียงตะโกนทำเอาคนตัวเล็กเด้งตัวขึ้นนั่งบนเตียง ดวงตาเรียวกวาดสายตาไปทั่วห้อง แจบอมยังคงนอนอยู่บนโซฟาตัวเดิม แล้ว.. เสียงที่เรียกเขานี่ใคร..
“ยองงงแจจจ!!!!!”
ชัด..
“ม๊า..”
รีบสะบัดผ้าห่มออกเด้งตัวออกจากห้องไปทันที ยังดีที่แจบอมหลับลึกขออย่าพึ่งติ่นเลยนะแจบอม.. รีบสาวเท้าลงบันไดด้วยความรีบ เสียงพูดคุยจอแจดังชัดขึ้นมา ห้องรับแขกด้านล่างที่ยองแจเห็นตอนนี้กลายเป็นห้องที่ใช้รวมญาติย่อยๆไปแล้ว
มาทำไมกันเยอะแยะเนี่ย!!
“ยองแจอ่าา..กว่าจะลงมา ม๊าเรียกตั้งนานแล้วนะ”
พลันสายตาของผู้เป็นแม่เห็นว่าลูกชายตัวเองกำลังยื่นอึ้งอยู่จึงออกปากเรียก
“ม๊าา..มาทำไมกันเยอะแยะ!”
“ก็แหม่.. นานๆทีจะได้มาเยี่ยมลูกชายคนเดียว มาๆ”
ข้อมือเล็กถูกบุพการีลากไปกลางวงเหล่าญาติๆ ยองแจได้แต่ยิ้มเจือนตอบกลับไป แรงกระตุกน้อยๆทำให้ยองแจต้องนั่งลงตามอย่างช่วยไม่ได้
ให้ตายเถอะ ไม่ชอบแบบนี้เลย..
ตึก ตึก..
แต่แล้วเสียงฝีเท้าเบาๆดังแว่วเข้ามา ยองแจค่อยๆหันไปตามต้นเสียง.. และก็พบว่า..
แจบอมตื่นซะแล้ว..
“ใครมาเยอะแยะเนี่ยยองแจ..”
คนตัวสูงเดินงัวเงียลงบันไดมา มือหนาขยี้ตาตัวเองน้อยๆ
ซวยแล้ว.. จะรีบตื่นทำไมเนี่ย..
.
.
.
ซอรี่นะคะ มาต่อช้ามากๆๆๆ งานเก่าหมดไป งานใหม่เข้ามา ยุ่งเหมือนเดิม 5555
ยังไงก็ #ficJB ในทวิตเตอร์ด้วยก็ได้นะคะ ถ้าจะไม่เม้นในนี้
อยากรู้ฟีตแบ็ค ^^
ความคิดเห็น