สายใย....แห่งรัก

ลำดับตอนที่ #8 : รักไม่ได้

8.

จนร่างสูงที่ก้าวเข้าถึงกับงง เมื่อจู่ๆ รอยยิ้มหวานใสก็เหือดหายไปจากใบหน้าของน้องสาว

“ ไงจ้ะน้องแพร ค่อยยังชั่วขึ้นหรือยัง พอดีว่าพี่แวะไปหาพัตน์ที่บ้าน ก็เลยขอตามมาเยี่ยมด้วยเสียเลย “ หลังยกมือไหว้คุณเพียงพรเรียบร้อย หญิงสาวอีกคนที่ก้าวตามดนุพัตน์ก็หันมาทักทายคนป่วยบ้าง

“ ค่ะ “ คนถูกทักก็ได้แต่ฝืนยิ้มแกร็นๆ อย่างเสียไม่ได้

“ เมื่อเช้าเห็นเด็กมันบอกว่าพัตน์ เพิ่งกลับมาถึง แม่เลยไม่ได้อยู่คอย แล้วเป็นยังไงบ้าง ดูเราเหนื่อยไปนะ “ คุณเพียงพรหันมาทักบุตรชายที่ไม่ได้เจอหน้ากันมาหลายวันด้วยความเป็นห่วง แต่ถ้อยวาทีว่าเขาเพิ่งถึงบ้านเมื่อคืน เกิดไปติดใจพ่อลูกชายคนเล็กเข้า จนต้องละความสนใจจากจอทีวีมามองหน้าพี่ชายเอาบ้าง พอเห็นดวงตาคู่คมที่ทอดมองคนที่นั่งเงียบอยู่บนเตียง ด้วยประกายตาคมๆ อย่างที่ไม่เคยเห็น ก็ทำให้ความสงสัยวิ่งพล่านขึ้นมาทันที

“ มัวยุ่งๆ อยู่ครับ เลยไม่ค่อยได้พัก “ ในใบหน้ายิ้มแย้มที่หันมาตอบมารดานั้น มนแฝงไปด้วยแววปวดร้าวบางอย่างที่ ธนพตน์พอจะจับได้ แต่ก็ไม่ชัดเจนนัก เพราะปกติดนุพัตน์เป็นคนเก็บความรู้สึกเก่งอยู่แล้ว แต่ที่ตอนนี้เขาไม่เข้าใจก็คือ มันเกิดอะไรขึ้นระหว่างคนพี่น้องของเขากันแน่ เพราะเมื่อคืนพี่ชายเขาก็ทำท่าห่วงแพรลดาจนเกินเหตุ พอมาวันนี้แม่คนน้องก็เกิดงอนพี่ชายใหญ่อย่างไม่มีเหตุซะอย่างนั้น หรือว่ามี…ความสงสัยใคร่รู้ผุดขึ้นในหัวทันที เพราะถ้าเมื่อคืนพี่ชายเขาไม่ได้กลับบ้าน ก็แสดงว่าต้องอยู่เฝ้าแม่จอมยุ่งที่นั่งหน้าตึงอยู่นี่ทั้งคืน พอเช้าแพรลดาออกอาการแบบนี้ก็แสดงว่าเมื่อคืนต้องเกิดการขัดอกขัดใจอะไรกันขึ้นแน่ๆ พ่อคนช่างสงสัยเริ่มจะ

สรุปความเอาเองแบบมั่วซั่ว ก่อนจะหันไปให้ความสนใจกับจอทีวีตรงหน้าต่อไป

“ แล้วนี่หมอจะให้แพรกลับบ้านได้เมื่อไหร่ “ หันไปชวนคนที่เอาแต่นั่งเงียบคุยบ้าง แต่แพรลดาก็แสนงอนเกินกว่าจะยอมคุยกับเขาเอาง่ายๆ ก็เล่นหายหน้าไปไม่มาดูดำดูดีเอาเลยนี่หน่า พอโผล่มาก็ยังไม่วายหนีบคู่ขาเก่ามาให้เจ็บใจเล่นเสียอีก

“ เป็นอะไรไปหรือเปล่าแพร “ คนถามถึงกลับต้องถามซ้ำ เมื่อคนป่วยดูท่าอาการไม่ค่อยดี แถมยังล้มตัวลงนอนหันหลังให้คนเยี่ยมอย่างไม่สนใจเลยซักนิด จนคุณเพียงพรต้องเข้าไปนับเนื้อจับตัวอย่างกังวลกลัวหลานสาวจะไข้ขึ้นเอาอีก

“ สงสัยคงง่วงแล้วมั้ง…ตื่นมาคุยกับแม่นานแล้ว คงอยากนอนแล้วล่ะ “ คุณเพียงพรหันมาบอกบุตรชายกับหญิงสาวที่เพิ่งมา อย่างไม่ให้เสียน้ำใจ ก็หลานสาวตัวแสบเล่นเสียมายาทอย่างไม่ไว้หน้าใครเลย แกล้งหลับเอาเสียอย่างนั้น

“ ถ้าอย่างนั้นก็ให้น้องสาวคุณพักเถอะค่ะพัตน์ เราไปหาอะไรทานกันดีกว่า “ เอมิกายิ้มกว้างขึ้นมาทันที ที่สบโอกาส เธอเข้าไปหาเขาที่บ้านเพื่อจะชวนออกไปทานข้าวกลางวัน แต่ก็ถูเขาปฏิเสธอย่างไม่เหลือเยื่อใย เพราะเขาอยากจะมาเยี่ยมแพรลดาก่อน เธอเลยต้องขอตามาด้วย

“ เอาไว้เย็นๆ พัตน์ค่อยมาเยี่ยมน้องใหม่ก็ได้นะ แต่อีกไม่กี่วันหมอก็คงปล่อยกลับบ้านได้แล้ว พัตน์ไม่ต้องห่วงหรอก กลับไปพักผ่อนเถอะ “ คุณเพียงพรบอกบุตรชายอย่างเป็นห่วงเพราะรู้ว่าเขาคงเหน็ดเหนื่อยจากการสะสางปัญหาที่เกิดขึ้นอยู่ไม่น้อย

ดนุพัตน์จึงพาเอมิกาออกไป ปล่อยให้คนที่อยากพักนอนน้ำตาซึมอยู่เงียบๆ คนเดียว ไม่มีเสียงสะอื้นเล็ดออกมาแม้แต่น้อย มีเพียงหยาดน้ำใสๆ ที่ซึมออกมาทางหางตา ด้วยความรู้สึกน้อยใจอย่างที่สุด เจ็บใจตัวเองสาระพัด กับความรู้สึกที่ไม่สามารถบังคับเอาไว้ได้เลย

คนป่วยที่คุณหมอเพิ่งอนุญาติให้กลับบ้านได้ กำลังนั่งมองดอกกาสะลองสีขาวต้นเดิมที่ร่วงหล่นลงพื้น ด้วยหัวใจที่เหนื่อยล้าเต็มทน กับความดิ้นรนต่อสู้กับหัวใจตัวเอง เพราะยิ่งดิ้นมันก็เหมือนความรู้สึกนั้นยิ่งจะรัดรึงบีบคั้นให้เธอเจ็บมากขึ้นเรื่อยๆ ยิ่งบอกว่าให้หยุด หัวใจของเธอก็ยิ่งวิ่งหนี ไม่ยอมเชื่อฟังเอาง่ายๆ

ความน้อยใจที่เกิดขึ้นดูจะบางเบาลงเมื่อได้รู้ว่า ที่พี่ชายของเธอหายหน้าไปในช่วงที่เธอป่วยนั้น เป็นเพราะปัญหาที่เกิดขึ้นที่บริษัท และเขาเองก็คงจะยุ่งอยู่ไม่น้อยทีเดียว แต่สิ่งที่รู้ก็ไม่ได้ทำให้ความรู้สึกของแพรลดาดีขึ้นมาเลย เพราะบางสิ่งบางอย่างที่อยู่ในหัวใจเธอ มันลางลือนหายไปเลยสักนิด

“ มานั่งตากลมแต่เช้า เดี๋ยวก็ได้กลับเข้าไปนอนโรงพยาบาลอีกรอบหรอก “ เสียงนุ่มคุ้นหูดังอยู่ไม่ไกล พอเงยหน้าขึ้นไป ก็เห็นดวงตาคมกล้าทอดมองมาอยู่แล้ว

“ จะออกไปทำงานกันแล้วหรือคะ “ ถามไปอย่างนั้นเองก็เห็นอยู่ว่าพี่ชายใหญ่แต่งตัวซะเนี๊ยบขนาดนี้ คงไม่ได้ออกไปเดินเล่นแน่ๆ

“ พอหายป่วยก็เริ่มซนเลยหรือแพร “ เสียงพี่ชายคนรองดังมาแต่ไกล พร้อมใบหน้าขี้เล่นไม่สร่างซ่า ยิ้มระรื่นมาให้ทันที

“ แพรนั่งเล่นเฉยๆ นะพี่พตน์ ยังไม่ได้กระดิกตัวไปไหนเลย ดูสิแม่บัวนั่งคุ้มเข้มขนาดนี้ แพรจะกล้าไปทำอะไรได้ “ สองหนุ่มถึงกลับกลั้นหัวเราะไม่อยู่ เมื่อเห็นเด็กบัวที่นั่งมองนายสาวไม่วางตา ตามคำสั่งคุณเพียงพร ที่กำชับนักกำชับหน้าว่า ให้ดูแลหลานสาวของท่านให้ดี และก็ห้ามแพรลดาเข้าใกล้สระว่ายน้ำอีกเป็นอันขาด และเด็ก

บัวก็ดูจะทำหน้าที่ของตนได้อย่างไม่ขาดตกบกพร่อง

“ ดีมากบัว เดี๋ยวฉันจะบอกคุณแม่ให้ตบรางวัลให้อย่างงามเลย แต่เผลอปล่อยคุณแพรเฉียดศระน้ำเด็ดขาดล่ะ “ ธนพตน์กำชับย้ำอย่างพอใจ เด็กบัวก็พยักหน้ารับคำอย่างมั่นอกมั่นใจ ว่าจะไม่ปล่อยให้แพรลดาต้องตกน้ำตกท่าอีกแน่ๆ จนคนถูกเฝ้าหน้าหงิกนึกขุ่นใจพี่ชายขึ้นมาทันที

“ เออ….เข้าขากันเข้าไป คอยดูนะแพรหายดีเมื่อไหร่ จะต้องว่ายน้ำให้เป็นให้ได้คอยดูสิ “ แพรลดาบอกพร้อมกับลุกพรวดขึ้นอย่างหัวเสีย ก้าวฉับๆ เข้าบ้านไป โดยมีเด็กบัวติดตามไปเป็นเงาตามตัว เรียกรอยยิ้มขบขันของพี่ชายทั้งสองได้ไม่น้อย เห็นทีว่าอีกนานกว่าคุณเพียงพรจะยอมปล่อยแพรลาเฉียดใกล้สระว่ายน้ำ ดีไม่ดีอาจจะถูกสั่งรื้อทิ้งเอาได้ง่ายๆ

อนภพมาเยี่ยมแพรลดาอีกครั้งก่อนที่เขาจะออกเดินทาง เพราะบิดาเขาเลื่อนกำหนดการให้เร็วขึ้น เพราะเห็นว่าบริษัททางโน้นกำลังต้องการผู้ดูแล ชายหนุ่มดูยิ้มแย้มได้เป็นปกติ ทั้งที่ในใจยังอาลัยแม่สาวน้อยตรงหน้าไม่หาย

“ ถ้าพี่ได้กลับมา แล้วแพรยังไม่มีใคร แต่งงานกับพี่นะ “ น้ำเสียงนุ่มย้ำเตือนว่าเขาจะคอยเธออย่างนั้นแหล่ะ แทนที่เธอน่าจะเป็นคนคอยเขาเสียมากกว่า แพรลดาจึงได้แต่ยิ้มๆ ไม่รับปาก เพราะรู้ดีว่ามันคงเป็นไปไม่ได้

“ กลัวว่าไม่เกินสามเดือนพี่นพจะควงแหม่มสวยๆ มาแจกการ์ดแพรล่ะสิไม่ว่า “ หยอกเหย้าไปตามประสา จนคนฟังชักเริ่มใจฝ่อ เมื่อแพรลดาทำท่าว่าจะไม่ตกลงปลงใจกับเขาเอาซะจริงๆ ไม่ว่าจะยื่นข้อเสนอให้ในรูปแบบไหนก็ตาม

“ ใจคอ…ไม่คิดจะให้พี่มีความหวังกันบ้างเลยหรืองไง “ คนถูกปฏิเสธตัดพ้อขึ้นมาอย่างขอความปรานี แต่เห็นทีจะหมดหวังเอาซะจริงๆ

“ ความหวังล้มๆ แล้งๆ แพรให้ใครไม่ได้หรอกค่ะ มันทำร้ายกันเกินไป“ ใช่ถ้าแพรลดาสามารถหรอกตัวเองได้ว่าเธอรักอนภพ เธอคงรับรักเขาไปตั้งนานแล้ว ไม่ปล่อยให้ชายหนุ่มต้องรอแล้วรอเล่าเฝ้าแต่รออยู่อย่างนี้แน่ๆ ซาบซึ้งในความรู้สึกที่เขามอบให้ เห็นใจในความมั่นคง แต่ก็รักไม่ได้

“ ไง….นพ วันนี้มาแต่หัววันเลยเหรอวะ “ เสียงของผู้มาใหม่ทำสีหน้าเศร้าของอนภพแย้มยิ้มขึ้นมาได้เล็กน้อย มองหน้าสาวน้อยตรงหน้าเหมือนจะจดจำให้ติดตาตรึงใจ จากวันนี้ไปคงไม่มีโอกาสได้เห็นกันระยะประชิดตัวแบบนี้อีกแล้ว

“ เออ…แล้วนายล่ะ วันนี้ทำไมกลับเร็วได้ล่ะ “ หันมาถามเพื่อนรักด้วยรอยยิ้มราวกับว่าไม่ได้มีความรู้สึกปวดแปลบในหัวใจตัวเองเลย คงต้องตัดใจแล้วจริงๆ ในวันนี้ อนภพบอกตัวเองอย่างคนที่ทำใจไม่ได้เท่าไหร่ แต่ก็ต้องพยายาม ก็ผู้หญิงที่เขาเฝ้ารักเฝ้ารอคนนี้ไม่ได้มีท่าทีใจอ่อนให้เขาเลยสักนิดเดียว

พี่ชายตัวดีทำหน้าสุดเซ็งเมื่อเพื่อนรักบอกว่าเขาต้องเดินทางในวันพรุ่งนี้แล้ว แพลนที่จะชวนไปเลี้ยงลากันก็เลยต้องเป็นอันยุติ คงเหลือแค่แผนเที่ยวพักผ่อนกันภายในครอบครัวเท่านั้น แพรลดาที่นั่งฟังพี่ชายของตัวกับเพื่อนรักพูดคุยกันอยู่พักใหญ่ ก่อนจะขอตัวขึ้นไปพัก เพราะร่างกายยังไม่ค่อยแข็งแรงนัก

“ ลาก่อนนะแพร “ อนภพฝืนยิ้มเศร้าๆ ให้หญิงสาว ก่อนจะเอื้อมมือไปดึงมือเรียวของเธอมากุมเอาไว้ ต่อหน้าต่อตาพี่ชายของเธอ แต่ธนพตน์ก็ไม่ได้ว่าอะไร เพราะรู้ดีว่าเพื่อนตนรัก และเทหัวใจให้แพรลดามากแค่ไหน

และวันนี้เขาก็คงตั้งใจมาลาเธอจริงๆ

“ โชคดีค่ะพี่นพ…อย่าทำหน้าอย่างนั้นสิคะ เห็นแล้วแพรใจไม่ดี ยังไงเราก็โทรคุยกันได้ไม่ใช่หรือคะ พี่นพไม่ได้ไปแล้วไปเลยซะหน่อย “ รู้สึกใจหายขึ้นมาเหมือนกัน

“ พรุ่งนี้แพรจะไปส่งที่สนามบินนะคะ “ บีบมือคนตรงหน้าอย่างเอาใจ หันไปมองพี่ชายคนรองอย่างขออนุญาติไปด้วย ธนพตน์ก็พยักหน้าให้อย่างเข้าใจ

“ พี่รอแพรไม่ได้จริงๆ ใช่มั้ย “ ถามย้ำอย่างให้คำตอบนั้นเป็นอย่างที่ใจต้องการให้ได้ แต่อาการส่ายหน้าน้อยๆ นั้นก็ทำเอาใจห่อเหี่ยวได้เหมือนเดิม

“ แพรรักพี่นพเสมอค่ะ “ เน้นย้ำที่คำว่าพี่ที่เริ่มต้นมา และก็จะคงอยู่ต่อไป สำหรับพี่ชายคนนี้ของเธอ รอยยิ้มอย่างเศร้าๆ แต่ก็สุขใจอยู่ลึก นั้นทำให้แพรลดายิ้มให้เขาอย่างให้กำลังใจ ก่อนจะโน้มตัวไปจุ๊บแกมคมสันของพี่ชายเป็นการร่ำลา

พอเดินมาทางบันได้จะก้าวขึ้นด้านบนก็พบเข้ากับดนุพัตน์ที่เดินเข้ามายืนอยู่ตั้งแต่ตอนไหนก็ไม่รู้ แพรลดาทำได้เพียงยิ้มบางๆ ให้พี่ชายอีกคน ที่ทำให้เธออยากจะปล่อยน้ำตาออกมาได้ทุกครั้งที่เห็นหน้า และระยะหลังยิ่งอาการหนักเสียจนต้องแอบนอนร้องไห้แทบทุกคืน กับสิ่งที่เก็บซ่อนเอาไว้ในหัวใจ

ความรู้สึกที่ไม่มีวันได้เริ่มต้น และแพรลดาต้องเก็บมันเอาไว้กับตัวเองไปจนวันตาย ไม่อาจจะบอกให้ใครได้ล่วงรู้ได้เป็นอันขาด ร่างบางก้าวผ่านพี่ชายคนโตขึ้นไปด้านบนด้วยหัวใจที่เจ็บร้าวขึ้นมาอีกรอบ ในจำนวนที่นับแทบไม่ถ้วน ตั้งแต่รู้ตัวว่าดนุพัตน์มีความหมายกับหัวใจเธอมากกว่าพี่ชาย