ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    สายใย....แห่งรัก

    ลำดับตอนที่ #4 : รู้ตัว รู้ใจ (แต่ทำไมมันเศร้า)

    • เนื้อหานิยายตอนนี้เปิดให้อ่าน
    • 287
      0
      19 พ.ค. 50

    4.

    หลังจากอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเรียบร้อยแล้ว ดนุพัตน์ก็กลับเข้ามาในห้องของแพรลดาอีกครั้ง พร้อมถาดที่มีแก้วนมอุ่นๆ กับยาแก้ไข เขามาหยุดยืนอยู่ข้างเตียงกว้างที่หญิงสาวซุกกายลงใต้ผ้าห่ม และคงหลับไปเรียบร้อยแล้ว เขาจึงจัดการวางถาดลงที่ข้างโคมไฟ แล้วทิ้งกายลงนั่งข้างๆ ยื่นมือไปอังหน้าฝากมน แล้วก็ต้องนิ่วหน้าอย่างไม่พอใจ เมื่อสัมผัสได้ถึงอุณหภูมิที่ผิดปกติไปของร่างที่นอนนิ่งอยู่บนเตียง

    แพร…. มือหนาเขย่าไหล่มนเบาๆ อย่างห่วงใย คนที่เพิ่งหลับไปซักครู่ก็ลืมตายืนขึ้นมาอย่างงัวเงีย ปรือตาขึ้นมองเขา แล้วก็ให้รู้สึกปวดหนึบไปทั้งศรีษะ เพราะพิษไข้ที่วิ่งเข้าเล่นงาน

    โอ๊ย….ปวดหัว มือบางยกขึ้นกุมหัวอย่างทรมาน จนคนที่นั่งมองอยู่นึกสมน้ำหน้า ในความซนของเธอ

    ลุกมากินยาก่อน จะได้ดีขึ้น ว่าพลางเขาก็สอดมือเข้าใต้ร่างบางรั้งเธอให้ลุกขึ้นนั่งอย่างไม่รอให้แพรลดาได้จัดการกับตัวเอง แผ่นหลังบางอิงราบไปกับอกกว้างอย่างไม่มีแรงจะทรงตัว ปวดหัวราวกับว่ามันจะระเบิดออกมาซะให้ได้ ดนุพัตน์จัดการป้อนยาเข้าไปในเรียวปากบางแล้วตามด้วยน้ำอุ่นที่เตรียมมาอย่างรวดเร็ว

    ร่างบางอิงซบอยู่กับอกกว้างไม่ยอมห่าง และดูเหมือนว่าจะหลับไปเสียแล้ว เมื่อเม็ดยาได้ผ่านเข้าลำ

    คอลงไป ดวงตาที่ปรือก็ปิดสนิทลง ดนุพัตน์จึงได้แต่ส่ายหน้าไปมาอย่างระอา กับการไว้เนื้อเชื่อใจที่แพรลดา

    มีต่อเขา ซึ่งมันเป็นผลร้ายกับหัวใจของเขาเหลือเกิน ทุกครั้งที่พร่ำบอกกับตัวเอง ว่าผู้หญิงคนนี้คือน้องสาว แต่หัวใจของเขาก็มักจะดิ้นรน ดื้อรั้รปฏิเสธความจริงนี้อยู่ร่ำไป เขาไม่รู้ตัวว่าความรู้สึกนี้มันก่อตัวขึ้นมาตั้งแต่ตอนไหน แต่เขามักจะรู้สึกปราถนาและต้องการเสมอยามที่เข้าใกล้แพรลดา และเขาก็ต้องทนทุกข์กับความรู้สึกนี้มาตลอดเวลา โดยที่หญิงสาวในอ้อมกอดไม่เคยได้รับรู้เลย และเธอก็มักจะฉุดอารมณ์ของเขาด้วยวิธีที่มักจะไม่รู้ตัวเสมอ

    เรียวปากร้อนจัดพลิกกดลงบนลำคออุ่นของเขาอย่างไม่รู้ตัว เพียงเพื่อต้องการขยับกายนอนให้สบายขึ้น จนทรวงอกนิ่มบดเบียดกับไออุ่นจากอกเขา แต่คนที่นั่งซ้อนอยู่ด้านล่างนั้นถึงกับตัวแข็งเลยทีเดียว ดวงตาคู่คมปิดข่มอารมณ์ของตัวเองอย่างที่สุด ก่อนจะซ้อนกายบางวางลงบนหมอน แล้วผละกายยืนขึ้นด้วยหัวใจที่เต้นรัวเร็วผิดจังหวะ แล้วตัดใจเดินออกไป

    ร่างที่นอนนิ่งอยู่บนเตียงถึงกับสะอื้นฮักออกมาอย่างเจ็บปวด น้ำตาใสๆ ไหลรินออกมาร้อนระอุไปด้วยพิษไข้ ที่เกาะกินไปทั้งหัวใจ ศรีษะที่ว่าปวดจนแทบระเบิด ก็ยังไม่ปวดเท่าหัวใจของแพรลดาในตอนนี้ ความรู้สึกที่ไม่มีวันได้เปิดเผย ความรู้สึกที่ไม่มีวันได้สมหวัง กับความรู้สึกที่ไม่รู้ว่าจะต้องทำยังไง ที่ลบเลือน และล้างลามันออกจากหัวใจได้

    ไม่นานเด็กบัวก็เปิดประตูเข้ามาภายในห้องพร้อมอ่างน้ำและผ้าขนหนูผืนเล็ก ตามคำสั่งของดนุพัตน์ที่เดินไปตามเธอถึงเรือนด้านหลัง แถมยังกำชับหนักหนา ว่าให้บัวอยู่ดูอาการของแพรลดาจนว่าไข้จะลด ก่อนที่เขาจะเดินกลับเข้าห้องทำงานไปตามปกติ

    บัวพินิจใบหน้าแดงกล่ำของนายสาวอย่างเป็นห่วง หยาดน้ำตาบางๆ ที่ยังเปอะเปื้อนไปทั่งใบหน้า ให้ให้บัวนึกสงสารแพรลดาเหลือเกิน เพราะเข้าใจว่าหญิงสาวคนโดนพิษไข้เล่นงานเข้าอย่างหนัก จนถึงกับน้ำตาไหลออกมาอย่างไม่รู้ตัว แพรลดาแสร้งเป็นนอนนิ่งไม่ไหวติ่งเมื่อรู้ว่ามีคนเข้ามาภายในห้อง

    โถ….คงปวดหัวจนน้ำตาไหนเลยสินะคุณแพรของบัว เด็กบัวบรรจงซับผ้าเช็ดคราบน้ำตาให้นายสาวอย่างเบามือ แพรลดาเองก็ลอบถอนหายใจออกมาเบาๆ เมื่อรู้ว่าคนที่เข้ามาคือใคร

    เมื่อจัดการเช็ดเนื้อเช็ดตัวให้แพรลดาเสร็จเรียบร้อย บัวก็จัดการยึดพื้นที่ข้างเตียง เป็นฐานทัพสำหรับคืนนี้ ยาลดไข้ ยาแก้ปวด ถูกตระเตรียมเอาไว้อย่างพร้อมสัพ ก่อนจะทิ้งกายลงนอนอย่างระแวดระวัง เผื่อแพรลดาจะตื่นขึ้นมา พอตกดึกความระแวดระวังที่มีก็หายสิ้นไปพร้อมกับสติที่เหือดหายไป หลับไหลไปในที่สุด

    ประตูห้องของแพรลดาถูกเปิดขึ้นอีกครั้งตอนเที่ยงคืน แสงไฟสลัวที่หัวเตียงพอทำให้ร่างสูงที่ก้าวเข้ามาพอมองเห็นทุกสิ่งทุกอย่างภายในห้องได้ถนัดตา ร่างสูงทรุดกายลงนั่งข้างๆ ร่างบางที่หลับสนิทไปนานนั้นอย่างระวัง เกรงว่าเธอจะตื่นขึ้นมา มือหนาวางลงบนหน้าผากมนอย่างห่วงใย แต่เมื่อไข้ลดลงแล้วเขาก็ยิ้มออกมาอย่างเบาใจ และก่อนที่จะลุกจากไป ดนุพัตน์ก็อดใจที่จะกดริมฝีปากอุ่นลงบนหน้าผากของแพรลดาไม่ได้ ความหอมอุ่นจากกายบาง ทำให้หัวใจเขาอุ่นซ่านขึ้นอย่างประหลาด แต่ก็ตัดใจทำได้เพียงนั้น ก่อนจะก้าวกลับออกไปอย่างเงียบเชียบ เก็บความสุขเล็กๆ น้อยๆ เอาไว้ภายในหัวใจเพียงลำพัง

    รุ่งเช้าทุกคนพาพร้อมหน้าพร้อมตากันที่โต๊ะอาหาร จะขาดก็เพียงแพรลดา ที่ยังไม่ยอมลงมา คุณเพียงพรจึงหันไปถามบัวอย่างแปลกใจ

    เมื่อคืนคุณแพรไม่สบายค่ะ คงยังลุกไม่ขึ้น บัวตอบตามที่รู้ ซึ่งก็ทำให้คุณเพียงพรนั่งแทบไม่ติด

    แล้วทำไมแกไม่บอกฉัน ร่างของคุณเพียงพรผุดลุกขึ้นทันทีด้วยความเป็นห่วงหลานสาว

    เมื่อคืนคุณผู้หญิงกลับดึกนี่คะ บัวก็เลยไม่ทันได้บอก อีกอย่างคุณแพรก็ไข้ลดแล้วด้วย เด็กบัวแก้ตัวอย่างเกรงๆ แต่คุณเพียงพรก็ไม่ได้ว่าอะไรต่อ

    อย่างนั้นรึ งั้นเดี๋ยวฉันขึ้นไปดูเอง คุณเพียงพรก้าวออกไปอย่างรีบร้อน ด้วยความห่วงใย

    แม่พวกแกนี่สงสัยจะมีลูกสาวคนเดียวซะก็ไม่รู้ นายเจนภพว่าค่อนภรรยา ที่ออกอาการห่วงหลานสาวจนเกินเหตุ ซึ่งก็ทำให้ลูกชายทั้งสองที่นั่งฟังอยู่อดยิ้มขำออกมาไม่ได้ แต่ในความขำนั้น มีใครคนหนึ่งที่กินนัยลึกซึ้งกับความว่าลูกสาวที่บิดาเขาพูดออกมาเสียเหลือเกิน แพรลดาเป็นเหมือนลูกสาวแท้ๆ ของบิดามารดาเขาเลยก็ว่าได้ ถ้าไม่นับรวมความผูกพันธ์กันทางสายเลือดแล้ว แพรลดาได้รับทุกสิ่งทุกอย่างเท่าเทียมกับเขาและธนพตน์ซึ่งเป็นลูกแท้ๆ เหมือนกัน ดนุพัตน์บอกกับตัวเองอย่างพยายามตัดใจ ก้มหน้าก้มตาทานอาหารตรงหน้าต่อไป ถึงแม้จะรู้สึกฝืดคอเพียงไหนก็ตาม แต่เขาก็ต้องกลืนมันลงไป เหมือนกับความรู้สึกที่ยังเอ่อท้นอยู่ในหัวใจ

    แพรลดาหยัดกายลุกขึ้นนั่งอย่างทรมาน ด้วยรู้สึกปวดเมื่อยตามเนื้อตัวขึ้นมา หลังจากที่ไข้ลดลง ร่างบางยิ้มซีดเซียวให้ผู้เป็นป้า ที่นั่งหน้าตาตื่นอยู่ข้างเตียง

    ไปหาหมอมั้ยลูก ลุกไหวหรือเปล่า คุณเพียงพรเกลี่ยไรผมออกจากใบหน้าเรียวของหลานสาวอย่างปรานี

    แพรค่อยยังชั่วแล้วค่ะ นอนพักซักวันก็หายแล้ว แพรลดาฝืนยิ้มออกมาให้คุณเพียงพรคลายกังวล

    งั้นนอนพักก่อนนะลูก เดี่ยวป้าลงไปทำข้าวต้มร้อนๆ มาให้ หนูจะได้รู้สึกดีขึ้น ว่าแล้วคุณเพียงพรก็รีบเดินกลับลงไปด้านล่างทันที

    เมื่อจัดการสั่งงานให้บัวขึ้นมาดูแลแพรลดาแล้ว คุณเพียงพรก็เข้าไปในครัว ลงมือปรุงข้าวต้มให้หลานสาวด้วยตัวเอง ไม่นานเข้าต้มหอมพรุ้งก็ถูกยกขึ้นมายังห้องนอนของแพรลดา

    ทานซะลูก จะได้หายเร็วๆ คุณเพียงพรว่าพลางป้อนข้าวต้มอุ่นๆ ให้อย่างเอ็นดู จนธนพตน์ที่เดินขึ้นมาดูน้องสาวพร้อมกับบิดาออกปากกระแหนะกระแหนคนป่วยอย่างหมันไส้

    ทีผมป่วย ทำไมคุณแม่ให้กินโจ๊กหน้าปากซอยล่ะครับ ชายหนุ่มยังไม่วายหันมากระเซ้ามารดา

    ดูมันพูดเข้า ฉันไม่ให้แกกินน้ำข้าวก็บุญแล้วตาพตน์ คุณเพียงพรหันมาบอกบุตรชายด้วยรอยยิ้ม จนแพรลดากับนายเจนภพหัวเราะออกมา

    หายเร็วๆ นะไอ้ตัวแสบ จะได้ทันไปเที่ยว ธนพตน์เดินเข้ามาจับหัวน้องสาวโยกไปมาอย่างเอ็นดูก่อนจะเดินออกไปทำงาน แพรลดามองตาหลังพี่ชายคนเล็กออกไปด้วยสายตาผิดหวังเล็กๆ ที่ไม่มีใครอีกคนเข้ามาดูอาการเธออย่างที่คสรจะเป็น ถึงแม้จะในฐานะน้องสาว เธอก็ยังต้องการความห่วงใยจากเขาเหลือเกิน แต่ก็ไร้เงาของดนุพัตน์

    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×