คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : CHAPTER1
เช้าวันเปิดภาคเรียนที่สอง เด็กนักเรียนหลายคนเดินขนหนังสือจากหน้าโรงเรียนมายังตึกเรียนของตน
“รู้งี้ให้ป๋ามาส่งในโรงเรียนก็ดีสิ ทำไมมันหนักอย่างนี้นะ โอ้ย!”
นั่นไงมัวแต่บน หนังสือหล่นหมดแล้วเจสสิก้า จองเอ้ยยย
“มาพี่ช่วย” ในขณะที่จอง เจสสิก้ากำลังเก็บหนังสือก็มีมือยืนเข้ามาช่วยเก็บด้วย
“เอ่อ ไม่เป็นไรคะ รุ่นพี่ยูริ?” รุ่นพี่ควอน ยูริ ที่กำลังโด่งดังอยู่ในตอนนี้นะหรอ นี่เจสสิก้าคนดังของโรงเรียนกำลังจะช่วยเธอถือของเลยหรอเนี่ย
“อ่าว นี่เรารู้จักพี่ด้วยหรอเนี่ย แล้วนี้ห้องอยู่ไหน เดี๋ยวพี่ถือไปส่ง”
“อะ เอ่อไม่เป็นไรคะรุ่นพี่ เดี๋ยวฉันเดินไปแปบเดียวก็ถึงแล้ว”
“เอ๊ะ ก็บอกว่าจะไปส่งไง ห้องอยู่ไหนบอกมาซะดีๆ”
“เอ่อ เจ็ดเอคะ”
“แหมเรียนเก่งซะด้วย ปะๆเดี๋ยวพี่เดินไปส่ง”
ควอน ยูริพูดพลางยกกองหนังสือขึ้นถือ แล้วเดินตามหลังคนรุ่นน้องไป ระหว่างทางไม่มีคนพูดอะไร ทำให้บรรยากาศดูเงียบ จบคนโตกว่าเริ่มทำลายความเงียบลง
“เอ่อนี่ เรายังไม่บอกพี่เลยว่า รู้จักพี่ได้ยังไง”
“เอ่อ รุ่นพี่ควอน ยูริ ห้องสิบสองบี นักกีฬาบาสเหรียญทองโอลิมปิก ใครไม่รู้จักก็แย่แล้วละคะ”
“รู้เยอะขนาดนี้ แอบชอบพี่อยู่รึเปล่าน้า”
“บ้า รุ่นพี่นี่คิดอะไรเนี่ยหลงตัวเองชะมัด แต่เฮ้! รุ่นพี่อย่าเอาหน้าเข้ามาใกล้ขนาดนี่สิ” หน้าเราอยู่ห่างกันแค่คืบ บ้าชมัด นี่รุ่นพี่กลัวฉันไม่ได้ยินหรือไงห้ะ
“ทำไมเขินหรอ เขินใช่ไหมละ แต่จะบอกอะไรให้นะ เรานี่เขินแล้วน่ารักจริงๆ”
เดินมาได้สักพัก ก็ถึงห้องของเจสสิก้า เพื่อนในห้องต่างซุบซิบกันไปเรื่อย ก็แน่หละ รุ่นพี่ควอนเล่นเดินมาส่งถึงโต๊ะขนาดนี้
“เอ่อรุ่นพี่คะ ขอบคุณที่ถือมาให้นะคะ เอาไว้วันหลังเดี๋ยวฉันจะเลี้ยงข้าวแล้วกันนะคะ”
“ไม่เป็นไรหรอกๆ แต่วันหลังถ้ารู้ว่าถือของหนักขนาดนี้ ต้องหาคนช่วยถือนะ ตัวเล็กๆอย่างเราถือคนเดียวเดี๋ยวก็ได้หล่นหมดอีก งั้นพี่ไปละ บาย”
“บายคะ”
เมื่อรุ่นพี่ยูริออกไปได้ไม่นาน เพื่อนๆในห้องก็เริ่มกรูกันเข้ามายิงคำถามใส่หน้าเธอเต็มไปหมดเต็มไปหมด เหอะ รุ่นพี่นี่ฮอตใช่เล่น
“เห้ สิก้า รุ่นพี่ยูริเป็นแฟนเธอหรอ”
“นี่เจสซี่ เธอมาแย่งรุ่นพี่ควอนของฉันได้ไง”
“จองเจสนี่เธอไปมีแฟนมาแล้วไม่ยอมบอกเพื่อนหรอ ยิ่งเป็นรุ่นพี่ยูริแล้วด้วย เดี๊ยวนี้มีความลับหรอ ห๊า!!”
“โอ๊ย พอๆๆๆ พอเลยทุกคน ฉันไม่ได้เป็นอะไรกับรุ่นพี่ทั้งนั้นแหละ พี่เขาก็แค่ช่วยถือหนังสือมาให้เท่านั้นเอง”
“เห้ นี่ สิกก้าบอกไม่มีอะไรก็ไม่มีอะไรสิ ออกไปกันได้แล้ว เดี๋ยวเพื่อนฉันก็ขาดอากาศหายใจตายกันพอดี”
ทิฟฟานี่ เพื่อนสนิทของฉันที่ดูเหมือนจะเชื่อมากที่สุด ไล่พวกนั้นออกไปหมด ขอบคุณสวรรค์
“นี่สิก้า ไหนๆเธอก็รู้จักกับรุ่นพี่ยูริแล้ว ไปขอรายเซ็นรุ่นพี่เขาให้หน่อยสิ น้าๆๆอะนี่โปสเตอร์ ฝากด้วยนะมายเฟรน บายย”
“เห้ยย ฟาเน่ อย่าทำอย่างนี้สิ ยัยหมูบ้า” วิ่งไปนู่นและ ... ให้ตายเถอะเพื่อนฉัน
พอถึงพักกลางวัน ฉันก็ต้องเริ่มทำภารกิจ ล่าลายเซ็น?ให้ยัยเพื่อนตัวแสบ
อ่านั่นไงรุ่นพี่ยูริ ฉันเดินถือโปสเตอร์รูปรุ่นพี่ในชุดนักบาสแผ่นขนาดเอสามตรงไปที่รุ่นพี่ยูริ
“อ่าว เรานี่เอง โห้นี่กะแล้วว่าต้องแอบชอบพี่ชัวร์ ถึงขนาดมีโปสเตอร์แผ่นยักษ์ขนาดนี้ จะมาขอลายเซ๊นละสิ มาคะ เดี๋ยวพี่เซ็นให้”
“ขอบคุณคะรุ่นพี่ แต่ถ้าจะให้ดีได้โปรดเข้าใจด้วยนะคะว่าฉันไม่ได้คิดอะไรแบบนั่นสะหน่อย ”
ยูริหยุดมือแล้วยื่นหน้าเข้าไปใกล้ใบหน้าของเด็กสาว
“อะไรแบบนั้นที่ว่าน่ะ...หมายถึง... เรื่องที่เธอชอบพี่นะหรอ”
“ย๊า! บอกแล้วไงว่าไม่ได้ชอบ”
“ฮ่าๆๆ เรานี่ตลกชะมัด ไม่ได้ชอบก็ไม่ได้ชอบ อะนี่พี่เซนต์ให้เสดละ บ่ายนี้มีเรียน เดี๋ยวพี่ไปก่อนนะ แล้วเจอกันคะตัวเล็ก” ยังไม่ทันที่เจสสิก้าจะได้พูดอะไร รุ่นพี่ตัวสูงก็เดินลิ่วไปนู่นแล้ว คงจะรีบจริงๆสินะ พอหมดหน้าที่การล่าลายเซ็นต์จากรุ่นพี่สุดฮอตแล้ว เธอจึงเดินกลับไปที่ห้องเพื่อเตรียมเรียนวิชาต่อไปโดยไม่ลืมที่จะเอาโปสเตอร์แผ่นใหญ่ยักษ์ ไปให้เพื่อนสนิทสุดที่รักที่ห้องด้วย
ช่วงเวลาหลังเลิกเรียน จะเป็นช่วงที่คึกคักเป็นพิเศษเนื่องจากตั้งแต่ภายในโรงอาหารหลัง ถึงหน้าโรงเรียนจะเต็มไปด้วยนักเรียนตั้งแต่มัธยมต้นถึงมัธยมปลายที่ทยอยกันกลับบ้านเป็นจำนวนมาก และหนึ่งในเหตุที่ก่อความชุลมุนก็คงไม่พ้น ‘รุ่นพี่สุดฮอต’
“พี่ยูลคะได้โปรดช่วยรับเค้กนี่ไว้ด้วยนะคะ”
“พี่คะของยัยนั่นไม่ปลอดภัยได้โปรดรับของฉันไว้ดีกว่าคะ”
“ยูรินูน่าครับ รับดอกไม้นี้ด้วยเถอะนะครับ”
นั่นเป็นแค่ตัวอย่างของแฟนคลับที่น่ารัก? ของ ควอน ยูริ รุ่นพี่สุดฮอตได้แต่ยิ้มน้อยๆ ส่งไปเพื่อไม่ให้เสียมารยาท
“ควอน มากับพี่เดี๋ยวนี้”
มือของรุ่นพี่สุดฮอตกำลังเอื้อมหยิมของที่รุ่นน้องเอามาให้นั้นหยุดชะงักเมื่อได้ยินเสียงเรียกจากใครบางคน เจ้าของเสียงนั้นกระชากมือเค้าแล้วลากไปที่รถของหล่อนแล้วดันเขาเข้าไปในรถ
“วิคออนนี่..มาได้ยังไงคะ” ควอนยูริเอ่ยถาม ‘วิคตอเรีย’ แฟนสาวของเขา ที่กำลังหัวเสียเรื่องที่เขานี้ไม่รู้สาเหตุ รู้แต่ว่าเธอกำลังไม่พอใจเขา
“....” วิคตอเรียนั่งนิ่ง ไม่ได้ตอบคำถามของคนที่นั่งตรงเบาะข้างคนขับ
“แล้วนี่..ทานอะไรมาหรือยังคะวิคออนนี่”
“...” อีกฝ่ายยังคงเงียบและไม่มีท่าทีว่าจะตอบแต่อย่างใด อ่า..นี่เขาไปทำอะไรให้เธอโกรธอีกแน่ๆเลยนะสิเนี่ย
“วิคออนนี่คะ...ที่รัก...โกรธอะไรยูลหรือเปล่า..บอกยูลหน่อยสิ..นะคะ” ยูริโน้มจมูกเข้าไปถูที่ไหล่บางของอีกคนอย่างน่ารัก
“อือออ” มุกนี้ของเขาให้ได้ผลทุกที่สิน้า คิคิ
“ที่รัก โกรธอะไรยูลหรอคะ บอกยูลหน่อยสิ”
“ปะ..เปล่า ไม่ได้โกรธสักหน่อย”
“จริงหรอออ”
“ก็..ตัวอะ เค้าบอกกี่ครั้งแล้วว่าไม่ให้ตัวไปยิ้มให้ยัยเด็กพวกนั้นตัวก็ไม่เคยเชื่อเค้าเลยอะ”
“ว้า ก็นึกว่าเรื่องอะไร ก็น้องเค้าให้ของยูล ยูลก็ต้องยิ้มขอบคุณสิคะ”
“แล้วเค้าก็มาชอบตัวกัน ฮึก” อยู่วิคตอเรียก็ร้องไห้ออกมา เขาจึงดึงร่างบางเข้ามาลูบหัวแล้วกอดปลอดอย่างอบอุ่น
“แฟนใครน้า ขี้งอนแล้วยังขี้แงอีกตังหาก คิคิ”
“ฮึก ไม่ต้องมาพูดเลย เพราะตัวนั่นแหละ”
“อ่าว ถ้างั้นไปทานข้าวกันนะคะ ยูลว่าคนแถวนี้ยังไม่ได้ทานอะไรมาแน่ๆเลย”
“อือ”
ความคิดเห็น