คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : >.< โทรศัพท์หาแฟน แต่มันเคืองพิกล
ยามเย็นแสงแดดเรือนราง ท้องฟ้าเป็นสีฟ้าใสราวกับทะลุผ่านได้ เมฆขาวเป็นแพบางกระจายเกลื่อนฟ้า แสงตะวันเจิดจ้าส่องผ่านชั้นเมฆข้างๆลงสู่พื้นถนน และปรากฏร่างของชายหนุ่มผู้ดูสง่างามดุจเจ้าชายในนิทานมิปาน
“มินอัน T^T” พระเจ้าทรงโปรด เขามาช่วยฉันอีกแล้ว
“ว่าไงสาวน้อย เจอกันอีกแล้วนะ^^”
“……T^T ดีใจที่ได้เจอค่ะ”
“เฮ้ย!!ใครวะ มายุ่งอะไรด้วย อยากตายเหรอไงวะ”
“เอิ๊กๆ ^^ ฉันน่ะเหรอ ฉันก็เป็นผู้ชายที่น่ารักที่สุดในโซลไงล่ะ” ยังอารมณ์ดีเหมือนเดิม - - ขนาดถึงเวลาคับขันนะ เชื่อเลยคนๆนี้
“ฮ่าๆๆๆๆๆ พูดออกมาได้ ขำว่ะ”
“^^ ไว้ไปขำต่อที่โรงพยาบาลดีกว่ามั้ยพี่ชาย”
“เฮ้ย! เล่นมันเลยพวกเรา!!!!!”
“โอ๊ะโอ ไม่เล่นคร๊าบ เอาจริงกันเลยดีกว่า ^^” ฉันไม่รู้ว่ามินอันเขาจะสู้ตาบ้ากามหกคนนี้ได้มั้ย - - ถ้าเป็นยูมินก็ว่าไปอย่าง…. ดูท่าทางมินอันจะไม่เก่งนะเขาเอาแต่เล่นซะเรื่อย แต่ทว่า?……….ฉันคิดผิดอีกแล้ว เขาเล่นงานพวกนั้นคนละหมัดเท่านั้น ก็ล้มกองพื้นกันหมดเลย - -
“โอ๊ย!!!! แกเป็นใครวะ” หนึ่งในบรรดาพวกบ้ากามพูดขึ้นในขณะที่เลือดในปากไหลออกมาเหมือนผีดิบในนวนิยาย สยองสุดๆของบอก - -
“^^ ก็บอกแล้วไง…ฉันคือผู้ชายน่ารักที่สุดในโซล…” - -
“แก..แก เป็นคนในแก๊งเมียงดองใช่มั้ย อู๊ย~~”
“เอิ๊กๆ ป่าวคร๊าบ ฉันแค่เป็นเพื่อนไอ้ยูมิน ^^”
“บ้าเอ๊ย!!! นายเป็นใครกันแน่” นายบ้ากามอีกคนสบถขึ้นทั้งๆที่ คานอยู่บนพื้นอย่างทุลักทุเล
“อืม….แนะนำตัวหน่อยละกัน ฉันชื่อ ลีมินอัน ^^ยินดีที่ได้รู้จัก”
“…..เอือก!!!!!!!!!!!!” แค่นั่นแหละ พวกหกตัวนั้นวิ่งกันอุตลุดแถมเร็วยิ่งกว่านักวิ่งทีมชาติซะอีก ลีมินอันเขาน่ากลัวขนาดนั้นเชียวเหรอ?? เค้าเป็นใครกันแน่นะ
“เอ่อมินอันฉัน…….” ฉันลุกขึ้นกะว่าจะขอบคุณเขาสักหน่อยแต่…..
“อย่า!! ^^ อย่าขอบคุณ”
“ห๊ะ ทำไมล่ะ - -“ ก็คุณช่วยฉันนี่ ”
“^^ เปลี่ยนเป็นจุ๊บสักทีได้ป่าวงับ”
“-*- ฉันจะฟ้องยูมิน”
“เย้ย!! ^^”ล้อเล่นงับ”
“…..อิอิ ฉันก็ล้อเล่น…^-^ ขอบคุณนะมินอัน คุณช่วยฉันไว้อีกแล้ว”
“ไม่เป็นไรงับ ^^ อึ่ม เดี๋ยวกระผมไปส่งที่บ้านนะ”
“เอ่อ…ไม่เป็นไรค่ะ ^o^ ฉันไปเองได้”
“ไม่ได้ๆ ถ้าไอ้ยูมินรู้ ฉันก็ถูกมันฆ่าน่ะสิ ^^”
“^^” งั้นก็ได้ค่ะ” ^^ แม้แต่เพื่อนสนิทของเขาเองยังกลัวยูมินเลย ฉันคิดว่าเขาไม่ธรรมดาเลยแฮะ ฉันคิดถูกใช่มั้ยที่กลัวยูมินอ่ะT^T มีเรื่องนี้แหละที่ฉันคิดว่าฉันคิดถูกอ่ะ T__T
หลังจากนั้น มินอันก็มาส่งฉันถึงบ้าน เขาพูดคุยกับฉันมาตลอดทาง เขาตลกดี เขาหล่อเหลาพอๆกันยูมินเลย เพียงแต่ใบหน้าของเขามักจะเปี่ยมไปด้วยรอยยิ้มเสมอ แม้ว่าในบางครั้งเขาจะทำหน้าเหมือนยูมิน ( ตอนทำหน้าโหด ) แต่เขาดูอ่อนโยนกว่าตั้งเยอะ
+ฮัลโหล~ฉันยองฮีนะ+ เวลานี้คือเวลาที่ฉันต้องโทรหายูมิน พอฉันกลับถึงบ้านเก็บของเรียบร้อยแล้วก็รีบวิ่งไปโทรศัพท์บนห้องทันที
+อืม…..+ - - เขาพูดน้อยจัง
“ฉันอยู่บ้านแล้วล่ะ”
+อืม….+
+…..- -“ ฉันโทรมาแล้วนะ+ จะคุยอะไรดีอ่ะ เขาพูดเป็นอยู่คำเดียวหรือไงนะ
+อืม….+
+-*- ฉันจะวางละนะ+ เริ่มเคืองแระ คร๊าาาาาาา ก็ไอ้บ้านี่เอาแต่อืม -*- ขอด่าในใจหน่อยเถอะ อึดอัดมานาน - -
+เดี๋ยว!!!+
+นึกว่าคุณจะไม่พูดคำอื่น - - นอกจากคำว่า อืม ซะแล้วสิ+
+….ฉันไม่ค่อยคุ้นกับการคุยโทรศัพท์+
+หาาาาา!?+
+………- - ปกติฉันไม่ชอบคุยกับผู้หญิงทางโทรศัพท์+
+ไม่จริงอ่ะ+
+หลอกเธอแล้วได้อะไร - -+
+^^” ไม่รู้สิ ฉันคิดว่าคุณเป็นคนเนื้อหอม ชำนาญการพูดกับสาวๆทางโทรศัพท์ซะอีก+
+งั้นเธอก็เปลี่ยนความคิดซะใหม่ ฉันไม่ใช่อย่างที่เธอคิด+
+…..^^” +
+……..+ พอฉันเงียบเขาก็เงียบตามT^T เขาต้องเบื่อฉันแน่ๆเลย
+คุณทานข้าวรึยัง+
+ยัง……เธอล่ะ+ T^T อย่างน้อยเขาก็ถามฉันกลับละนะ ดีใจจัง
+ยังจ้า ^o^+
+ตอนนี้เธออยู่กับพี่สาวเหรอ+
+ป่าวจ้า พี่ฉันยังอยู่ที่ทำงาน ปกติเค้าจะกลับตอนดึกๆ+
+…….แล้วเธอ…กินข้าวกับใคร+
+….^^” ก็กินคนเดียวซะส่วนใหญ่+
+…………..ฉันจะไปรับเธอ รออยู่ที่บ้านนะ+
+ห๊ะ!!!…………..+
+อีกสิบนาทีเจอกัน ตรู๊ด~~ตรู๊ด~~+
………ทำไมเขาถึงไม่หัดบอกลาใครก่อนวางสายบ้างนะ - -“ เค้าจะมารับเหรอ??
โอ๊ยตายๆๆ เสื้อตัวนั้น เอาไปไว้ไหนนะ ที่เขาซื้อให้ ฉันหาไม่เจอ T^T……..ด้วยความพยายามอย่างสูง..- - ในที่สุด ฉันก็ได้ชุดที่เข้ากันได้ ตื่นเต้นจังๆ เขาจะพาฉันไปไหนนะ
ความคิดเห็น