คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #25 : ฉันเหนื่อย ฉันเมา ฉันอยู่กับเค้าสองคน แล้วที่สำคัญฉันก็ไม่ได้ขี้เหร่ -.-
“เป็นยังไงบ้าง?” เสียงตายูดังมาจากไหนสักแห่ง ฉันมองไม่เห็นเพราะทุกอย่างเบลอๆ
“หือ…”
“บอกแล้ว ว่าอย่าดื่ม นี่เล่นซะหมดแก้ว”
“อืม….”
“กลับบ้านเถอะ” อ้าวนี่ไม่ใช่บ้านฉันเหรอ ฉันได้แต่คิด เพราะปากมันพูดไม่ออก เหมือนว่าถ้าฉันอ้าปากกว้างอีกนิด จะมีอะไรในคอฉันพุ่งออกมาซะงั้น
“อือ….”
“ไม่ได้สิ พี่สาวเธอล่ะ” ใช่สิพี่สาวฉัน พี่สาวฉันคงฆ่าฉันแน่ๆดันรับปากว่าไม่ออกไปไหนแต่ดันมาเมาแอ๊งแม๊งอยู่แถวนี้ซะได้ ฉันพยายามลุกขึ้น เขาก็พยุงตัวฉันขึ้น พอลุกขึ้นได้ ฉันกวาดตาไปรอบๆ เห็นกระจกใสที่มองทะลุไปด้านนอก เห็นตึกรางบ้านช่องยากค่ำคืนช่างสวยงามเสียจริง…เอ๊ะ!?นี่มัน –0- โรงแรมชัดๆ
“อ๊ากกกก!!!….อุ๊บ!!!!” ฉันดันแหกปากกว้างไปจริงๆ ทำเอาจะอ้วกซะตรงนั้น
“เฮ้ย!!!ห้องน้ำอยู่นั่น อย่าพึ่งๆ” ตายูแบกร่างฉันขึ้นบ่ารีบพาเข้าห้องน้ำไป แต่มันไม่ทันแล้วล่ะ ชุดสวยๆของพี่สาวฉันที่อยู่บนตัวนายเลอะไปด้วยอ้วกของฉันเต็มๆ
ตอนนี้ฉันนอนพักเหนื่อยจากการอ้วกซ้ำซ้อนหลายต่อหลายมันช่างเหนื่อยยิ่งกว่าท้องเสียซะอีก –0-
นายยูอยู่ในสภาพน่าปล้ำมากมาย เพราะการกระทำของฉันที่ดันไปอ้วกใส่หลังของเขาจนต้องนั่งนุ่งผ้าเช็ดตัวผืนเดียวอยู่ข้างๆเตียง
“นายปิดแอร์สิ” ฉันพูดได้แล้วล่ะ เพราะเอาสิ่งแปลกปลอมออกจากท้องเกือบหมดแล้ว
“เดี๋ยวนายก็หนาวตายซะก่อนหรอก” ฉันนอนตะแคงมองร่างกล้ามเป็นมัดๆของเขาด้วยสายตาโลมเลียมาก -..-
“ไม่เป็นไร เธอดีขึ้นหรือยัง” แน่ะ! ยังมาห่วงฉันอีก
“มานี่สิ” ฉันเรียกเขา กร๊ากกกกกกกก ใครเห็นก็คิดว่าฉันอ่อยแน่ๆ ใช่มั้ยล่ะ แต่ป่าวเลยฉันสงสารเขาใจจะขาด ในห้องตอนนี้อุณหภูมิคงราวๆขั้วโลกเหนือได้ –0-
“หือ” เขาสงสัยแต่ก็ลุกมานั่งที่เตียง
“นอนด้วยกัน” ฉันบอกเขา เขามองหน้าทำตาโต แล้วก็เอ่ยปากถาม
“เอาจริงเรอะ” เขาถาม ฉันรู้ว่าเขาคิด แต่ฉันป่าวคิดนะยะ -*-
“นอนเฉยๆ…… นอนเฉยๆอ่ะ รู้จักป่ะ” เขายิ้มเล็กๆก่อนจะเข้ามาห่มผ้าผืนเดียวกับฉันที่นอนอยู่ก่อนแล้ว
เรานอนข้างๆกัน เขานิ่งเงียบฉันก็เช่นกัน ไม่รู้ว่าฉันเอาความกล้าบ้าบิ่น นี่มาจากไหน ถ้าไปทำแบบนี้กับใคร ฉันว่าฉันไม่รอดนะ เพราะฉันเหนื่อย ฉันไม่มีแรง ฉันเมา ฉันอยู่กับเขาสองคน และที่สำคัญฉันก็ไม่ได้ขี้เหร่ –0-
“ไม่หิวเหรอะไง” เขาถามขึ้นในขณะที่ฉันกำลังคิดชมตัวเองอยู่ เมื่อตะกี้ - -
“ไม่ใช่ไม่หิว แต่ไม่อยากกิน เพราะไม่อยากอ้วก” ฉันตอบทั้งๆที่หลับตาอยู่ ฉันเพลียรู้สึกเมาอยู่และก็อยากงีบเต็มที
“มันไม่อ้วกแล้วล่ะ ไปหาอะไรกินกัน”
“อืม…นายหิวก็ไปสิ ฉันยังรู้สึกเหนื่อยๆอยู่เลย เสียงฉันงัวเงียเต็มที แต่ก็ยังฝืนตอบเขา
“งั้นก็นอนซะ ฉันจะอยู่เป็นเพื่อน…. “ ฉันไม่รู้ว่าเขาพูดอะไรต่อจากนั้นเพราะฉันรู้สึกว่าตัวเองเป็นเจ้าหญิงนิทราไปแล้ว……..
ฉันลืมตาขึ้นมาในวันรุ่งขึ้นเห็นร่างของเขากอดรัดตัวฉันไว้ ฉันไม่รังเกียจ ไม่ตกใจ หรือรู้สึกแย่อย่างที่คิด แต่มันตรงกันข้าม ฉันรู้สึกตัววูบวาบ ใจเต้นแปลกๆ ฟังไม่ได้จังหวะ …ใบหน้าใสๆของเขาทำให้ฉันจ้องตาไม่กระพริบ ฉันยอมรับเลยว่ารู้สึกดีกับคนๆนี้ แต่ฉันไม่เข้าใจว่าทำไมถึงจำเขาไม่ได้สักที ฉันเหม่อมองไปที่หน้าต่างมองดูผ้าม่านสีขาวที่ปลิวไปตามแรงลมพยายามคิดถึงเรื่องที่เกิดขึ้นระหว่างเรา
“ตื่นแล้วเหรอ” เสียงของเขาทำให้ฉันหลุดจากภวังค์ ฉันเงยหน้าไปทางเขา เขายิ้มน้อยๆก่อนจะก้มลงจุมพิตที่หน้าผากของฉันเบาๆ
“ไปหาอะไรกินกันเถอะ” เขาพูดต่อ
“อืม” ฉันตอบพลางพยักหน้ารับแล้วเราทั้งสองก็ลุกไปแต่งตัว ฉันพึ่งรู้ว่าเขาสั่งคนเอาชุดเอารถเอาสิ่งของจำเป็นของเขามาตั้งแต่เมื่อคืนแล้ว เราสองคนออกไปทานข้าวนอกโรงแรม
เขาพาฉันไปร้านอาหารพื้นเมือง เขาบอกว่า เราเคยมาทานอาหารที่นี่กันครั้งหนึ่ง แต่ฉันก็จำไม่ได้ว่าเราเคยมาที่นี่ด้วยกัน
“ร้านนี้สวยจัง อาหารอร่อยด้วย” ฉันว่าพลางเคี้ยวตุ้ยๆ
“เมื่อก่อนเธอก็บอกแบบนี้”
“จริงเหรอ แสดงว่าฉันเกือบจะจำอะไรได้แล้ว”
“……..” ฉันสังเกตว่าเขานิ่งไป เขาไม่ดีใจหรือไงถ้าฉันจำเรื่องเก่าๆได้
“นายไม่อยากให้ฉันจำได้หร๋อไง” ฉันถามตรงๆ เขาก็ยิ่งเงียบก่อนจะเอ่ยปากพูดอะไรบางอย่าง
“ฉันจะไปห้องน้ำ เดี๋ยวมา” แค่นั้นแหละเขาก็ลุกขึ้นไปเลย ฉันว่าเขากำลังเลี่ยงตอบคำถามของฉันนะ
แต่ช่างเหอะ สักวันฉันต้องจำเขาได้แน่ๆ และฉันต้องรู้สึกดีกับเขามากๆ เพราะฉันรู้สึกได้ว่าเขาเป็นคนพิเศษ หรือฉันคิดผิดนะ
“เฮ้!!ฮานยองฮีหรือป่าว“ ผู้ชายคนหนึ่งทักฉันที่กำลังนั่งอยู่ในร้าน เขากำลังโทรศัพท์อยู่และเหมือนจะเดินไปคุยนอกร้าน แต่ดันมาคุยกับฉันซะก่อน
“คะ…..” ฉันตอบเขาแค่นี้เพราะว่า….ฉันไม่รู้จักเขา
“ไม่เจอตั้งนาน สบายดีมั้ย” เขาพูดเหมือนเราเคยเป็นเพื่อนกัน ….
“อ่า ค่ะ…”
“นั่งด้วยได้มั้ย” ฉันยังไม่ทันตอบเขาก็นั่งลงที่นั่งตรงข้ามกับฉัน
“เอ๊ะ! สะดวกที่จะคุยกับผมรึป่าวเนี่ย”
“อ่าค่ะ…แต่ว่าคุณ…กำลังคุยโทรศัพท์”
“อ๋อ ไม่เป็นไรหรอกครับ นี่ไอ้แทมุนไง เฮ้! ไอ้แทมุน…เจอยองฮีว่ะ…หืม… ที่ร้านประจำเราไง เอ่อ…จะมาเหรอ โอเค มาเร็วๆ” เขาพูดกับปลายสายสักพักก็วางไป แล้วก็ถามฉันต่อ
“จินซองล่ะ” เขาถามแล้วก็มองไปรอบๆร้าน เอ๊ะ? เขารู้จักจินซองด้วยเหรอ –0-
“……….”
“จินซองมาด้วยหรือป่าว”
“ฉันไม่ได้มากับจินซองหรอกค่ะ”
“อืม งั้นเหรอ แล้วมากับใครล่ะ”
“ก็มากับ….คนข้างหลังคุณนั่นแหละ” ฉันบอกแบบนั้นเพราะเห็นตายูมายืนอยู่ข้างหลังเขาได้สักพักแล้ว แต่เขาไม่รู้ตัวว่าไปนั่งที่นั่งของใครอยู่
“อ้าว ขอโทษครับ ผมไม่รู้”
-0- อ่ะนะ เขาตกใจลุกขึ้นยืนแล้วก็ให้ยูมินเข้าไปนั่งตามเดิม แต่ยูมินไม่นั่งเขายืน แล้วก็เอาแต่จ้องผู้ชายแปลกหน้าคนนี้
“เขาเป็นใคร” ตายูถาม แล้วฉันจะตอบยังไงล่ะเนี่ย - -
“………เอ่อ..”
ความคิดเห็น