คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #20 : ความจำเสื่อม!!! ฉันเนี่ยนะ แล้วตานี่ชื่อยูมินเหรอ โอ๊ๆๆๆ
ฉันลากร่างเน่าๆของคนๆนี้เข้าบ้านแบบไม่ต้องคิด เพราะตานี่รู้จักฉัน
แม้ว่า….ฉันจะจำเค้าไม่ได้ก็ตามพอลากมาได้ ฉันถึงกับหอบขึ้นเลยล่ะค่ะ ตานี่หนักเป็นบ้าเลย ทำไมมันต้องเรียกชื่อฉันด้วย ไม่งั้นฉันต้องทิ้งมันไว้ข้างนอกแหงๆ เผลอๆจะตีด้วยไม้หน้าสามอีก -*-
แต่ว่า สิ่งที่ไม่คาดคิดก็คือ พี่สาวกับยัยจินซองไม่อยู่ หรือสองคนนั้นจะออกตามหาฉันอีกล่ะเนี่ย แล้วทำไมถึงเปิดไฟไว้ด้วย -*-
“อึม…..อย่าทิ้งฉัน…….อย่…า!!!!”
เสียงคร่ำครวญของตาขี้เมาทำให้ฉันต้องเดินไปดู เค้ามีสภาพที่ดูไม่ได้เลย
เสื้อผ้ายับเยิน สกปรก แต่ก็พอจะดูออกว่าเป็นชุดมีราคา หน้าตาของเขาไม่ได้ขี้เหร่ และน่ากลัวอย่างที่คิด ใบหน้าที่แฝงอยู่ใต้ผมยุ่งๆสีดำนั่น ดูคุ้นตา หรือฉันจะเคยรู้จักเค้ามาก่อนนะ…พอสังเกตดีๆฉันเห็นรอยช้ำที่ปากเขา เหมือนไปโดนใครชกมาอย่างงั้นแหละ แต่ช่างเถอะ บางทีฉันควรทำอะไรสักอย่างกับคนๆนี้
ฉันตัดสินใจเดินไปหยิบผ้าขนหนูสะอาดๆผืนเล็กกับอ่างน้ำพลาสติกหนึ่งใบมาวางบนโต๊ะข้างๆโซฟาที่เขานอนอยู่
ฉันใช้ผ้านั่นเช็ดตัวเขาเบาๆ ทำไมน๊า ฉันถึงรู้สึกว่าตัวเองไว้ใจเขาได้
ทั้งๆที่ฉันยังจำไม่ได้เลยว่ารู้จักเขา ทำไมเขาทำให้ฉันรู้สึกว่า เราเคยรู้จักกันมาก่อน และทำไม ฉันถึงชอบมองใบหน้าพริ้มเพราของเขาจัง
หรือเพราะ…….. ฉันชอบคนหน้าตาดี -..-
“ยะ…..ยอง…ฮี” เขายังเพ้อชื่อฉันอยู่เรื่อยๆ แม้ว่าตัวเองจะนอนหลับตาสนิท
แต่ใบหน้าเขาดูเศร้า เขาขมวดคิ้ว เหมือนคนกำลังฝันร้าย ฉันอยากรู้จัง
ว่าเขาชื่ออะไร แล้วเขาเป็นอะไรกับฉัน
อยู่ๆ น้ำตาเขาก็ไหลออกมา ฉันแทบอึ้ง เพราะไม่เคยเห็นใครร้องไห้แบบนี้มาก่อน ทั้งๆที่เขากำลังนอนหลับ ทำไมเขาร้องไห้ได้เจ็บปวดแบบนี้ ใครทำอะไรให้เขาเป็นแบบนี้นะ ฉันอยากรู้จิงๆ
“ยองฮี…ยอง….” เสียงนั่นเบาลงๆ ฉันก็เลยเอียงหูไปใกล้ๆใบหน้าของเขา
เพื่อฟังสิ่งที่เขาจะพูด
“ยองฮี…ฉัน…ฉัน…รักเธอ……”
สิ่งที่ฉันได้ยินคือ ผู้ชายคนนี้บอกรัก เค้าบอกรักฉันอ่ะ
นั่นชื่อฉันจริงๆนั่นแหละ O.O!!!!! ฉันฟังไม่ผิดนะ เค้าบอกรักฉัน
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดด มีคนบอกรักฉันด้วย มีคน…..บอก มีคน……..
เฮ้ย!!! แล้วไอ้หมอนี่เป็นใครมาบอกรักฉัน -*-
สักพักฉันได้ยินเสียงรถยนต์ของพี่สาวฉันที่หน้าบ้าน ฉันก็เลยวิ่งออกไปดู
กะว่าจะเข้าไปหาพี่สาวฉันแต่…. ร่างของฉันก็หยุดนิ่งเมื่อได้ยินอะไรบางอย่างที่พี่สาวฉันคุยกับจินซองและพี่มินอันที่หน้าบ้าน
“เป็นเพราะไอ้ยูมินแท้ๆ ผมขอโทษแทนเพื่อนผมด้วยนะครับ”
พี่มินอันพูดขึ้นทำให้ฉันก้าวเท้าไม่ออก ชื่อของคนๆนั้นทำให้ฉันรู้สึกแปลกๆ
เค้าคือใครกันนะ
“ไม่ใช่ความผิดของยูมินเขาหรอกค่ะ ฉันต่างหาก ฉัน T^T
ฉันน่าจะดูแลยองฮีให้ดีกว่านี้” จินซองว่าพลางร้องไห้ไปด้วย T^T
ฉันพึ่งรู้ว่าเพื่อนคนเดียวของฉันน่ารักขนาดไหน T-T
“ไม่มีใครผิดทั้งนั้นแหละ แต่ถ้ามีคนผิดจริงๆ
ก็น่าจะเป็นพี่มากกว่า…พี่เป็นพี่สาวที่แย่จริงๆ
พี่น่าจะดูแลน้องสาวของพี่ให้ดีกว่านี้ ไม่งั้น ไม่งั้นคงจะ….”
พี่อึนซอน้ำตาไหล ฉันแทบอยากจะเข้าไปหยุดน้ำตาพี่ไว้เลยด้วยซ้ำ
“แล้วเราจะทำยังไงต่อไปดี เรื่องยองฮี” จินซองว่า
“หรือไอ้ยูมินจะพาตัวเธอไป” พี่มินอันว่าต่อ
แต่นั่นทำให้หน้าพี่สาวฉันที่ยืนอยู่ข้างๆ ตาโตเป็นไข่ห่าน
“ถ้าเป็นแบบนั้นจริง พี่คงต้องแจ้งตำรวจและคงเอาเรื่องให้ถึงที่สุด
เรื่องทำให้ยองฮีความจำเสื่อม พี่ไม่ว่าเพราะยังไงคนที่ผิดจริงๆก็ไม่ใช่ยูมินแต่เป็นพี่เอง
แต่เรื่องพาน้องสาวพี่ไปไม่บอกไม่กล่าวแบบนี้พี่ยอมไม่ได้!!”
ความจำเสื่อม เรื่องอะไรกัน ทำไม??????…….เอ๊ะ หรือว่า…..
ฉันพอจะเดาออกแล้วว่าใครคือนายยูมินนั่น ถ้าฉันคิดไม่ผิด ตาขี้เมานั่นต้องเป็นเค้าแน่ๆ แล้วทำไม….
“ผมก็ไม่เห็นด้วย ถ้ามันทำแบบนั้นจริง… ผมเองคงจะต้องสั่งสอนมันสักหน่อย
แม้มันจะเป็นเพื่อนผมก็ตาม”
เอ๊ะๆๆๆๆ ฉันเริ่มประติดประต่อเรื่องได้แล้ว ฉันว่า
ฉันควรทำอะไรกับร่างบนโซฟาก่อนที่พี่สาวกับพวกนั้นจะเข้ามาเห็น
แล้วพากันรุมสะกำเขาเพราะคิดว่าเขาพาตัวฉันไป
ยิ่งเขาเมาด้วยและต่อหน้าพี่สาวฉัน ฉันไม่รู้จะอธิบายยังไงดี…เรื่องเขา
ความคิดเห็น