คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #19 : นายไอ้ขี้เมา O[]O!!! รู้จักฉันด้วย????
สองสามวันที่ผ่านมา หลังจากฉันออกจากโรงพยาบาล ก็รู้สึกได้ว่า รอบข้าง
มีอะไรๆผิดแปลกไปอย่างเห็นได้ชัด
อย่างแรกยัยเพื่อนซี้ตัวแสบของฉัน ที่วันๆจะเกาะเกะฉันได้ทั้งวันทั้งคืน ไม่ว่าจะอยู่ที่บ้านหรือที่โรงเรียน ทำตัวเป็นนางพยาบาลที่คอยจะถามว่าปวดหัวมั้ย มีอะไรแปลกไปมั้ย อะไรทำนองเนี้ยตลอดเลยอ่ะ
พี่อึนซอ พี่สาวสุดสวยของฉันเอง ที่เดิมที่จะทำงานเลิกดึกๆประจำ เดี๋ยวนี้เลิกทำโอที แถมกลับมาแต่หัววัน เอาเป็นว่าไม่มีวันไหนเลยที่ฉันจะไม่ได้กินข้าวกับเจ้าหล่อน
ต่อมาก็นายมินอัน รุ่นพี่สุดรักของยัยจินซอง ที่จากไม่ค่อยจะรู้จักกันสักเท่าไหร่ แต่เดี๋ยวนี้มานั่งคุยกับฉันทุ๊กวี้ทุกวัน มันคงไม่แปลกหรอกถ้าพี่เค้ามาตอนจินซองอยู่
แต่นี่แม้กระทั้งเวลาที่ยัยนั่นไม่อยู่ก็ยังมาอีกแน่ะ
รวมทั้งเหล่าเพื่อนนักเรียนทั้งหลายในโรงเรียนฉันที่พอเจอหน้า ก็ทำเหมือนซุบซิบๆ นินทาฉันแบบระยะเผาขนเลยก็ว่าได้ ทำให้ฉันเริ่มเบื่อกับพฤติกรรมแปลกๆของพวกนี้เต็มทีแล้ว
~วันนี้ฉันก็เลย ตัดสินใจจะอยู่คนเดียวสักพัก
ด้วยการแอบหนีออกไปเที่ยวนอกบ้านในวันหยุดสุดสัปดาห์คนเดียว
แต่ก็ไม่รู้ว่าจะไปที่ไหน ฉันจึงขึ้นรถประจำทางไปเรื่อยๆจนถึงอินแทวอน แล้วอยู่ดีๆ ฉันก็สะดุดตากับป้ายโฆษณาหนังเรื่อง พรหมลิขิตแห่งฟ้าทั้งๆที่ตัวเองจำได้ว่าเคยมาดูหนังเรื่องนี้แล้ว แต่กลับจำไม่ได้ว่าหนังนั้นมันจบแบบไหน
ในที่สุดฉันก็รู้ว่า วันนี้ฉันจะทำอะไรดี เมื่อตัดสินใจเดินไปซื้อบัตรดูหนังเรื่องนี้
จนพลบค่ำ
ฉันก็กลับบ้านและเตรียมรับชะตากรรมที่จะเกิดขึ้นเพราะออกไปข้างนอกโดยไม่บอกใคร ที่สำคัญโทรศัพท์เครื่องใหม่ที่พี่ฉันซื้อให้มันยังไม่ถูกเกะกล่องเลย
ฉันไม่ได้เอามาใช้ แต่วางไว้บนที่นอนตั้งแต่ได้มาแล้ว ไม่รู้สิฉันคิดว่าไม่อยากใช้โทรศัพท์สักเท่าไหร่ เหมือนตอนนี้มันไม่มีความจำเป็นกับฉันอีกเลย…
“เอ๊ะ??? ตะ..ตะ..ตัวอะไรอ่ะ”
= = ในระหว่างที่ฉันกำลังเดินมาใกล้จะถึงบ้านตัวเอง ก็ต้องหยุดชะงัก เมื่อมองดูที่หน้าบ้านเห็นเงาตะคุ้มๆตรงถังขยะ ก็เลยต้องแอบๆดูอยู่ข้างเสาไฟฟ้า….ฉันพยายามคิดว่ามันอาจเป็นสัตว์ร้าย แต่ที่นี่เป็นเขตชุมชนไม่น่าจะมีพวกหมีพวกเสือแถวนี้นะ หรือจะเป็นพวกโจร ขโมย พวกโรคจิต คนบ้า ว๊ากกกกกกกก!!!อะไรก็ช่างเถอะ ตอนนี้ฉันต้องรีบเข้าบ้าน เพราะมันดึกมากแล้ว
………ด้วยความไม่ประมาท ก็เลยจับไม้หน้าสามที่อยู่ใกล้ๆมาเตรียมพร้อมและเดินตรงไปอย่างหวาดๆ พระเจ้า~ ขอความกล้าให้ลูกด้วยเจ้าคร๊าาา =0=
ตึก ตึก ตึก ตึก~! เสียงหัวใจเริ่มเต้นดังออกมานอกอกและทุกอย่างก็เงียบกริบ
เมื่อฉันมองเห็นชัดแล้วว่าไอ้ที่นอนจมอยู่กับกองถังขยะเป็น…
คนเมาเท่านั้นเอง
เฮ้อ~ จะบ้าตาย หลอกให้กลัวตั้งนานที่แท้ก็คนเมา ยี๊ ก็ว่ากลิ่นเหล้ามันมาจากไหน……..ฉันเลยไม่สนใจและตั้งใจเดินเข้าบ้านอย่างเดียว
“หมับ!!!” แต่ไอ้เจ้าคนเมามันดันคว้าขาฉันไว้
“อึม…อ…ย่…า….ไป” เสียงเอื้อนเอ่ยเบาๆ จากผู้ชายโทรมๆคนนั้นทำให้ฉันอึ้งไปชั่วขณะ บางที….บางทีตานี่อาจจะ…..จะ
เป็นผีก็ได้ T______________T~
“ปะ….ปล่อย ฉันเถอะคร๊าาาาาาา T-T”
มือนั่นบีบขาฉันแรงขึ้น ฉันรู้แระ ว่ามันไม่ใช่ผี แต่มันจะทำให้ขาฉันหัก
ก่อนที่มันจะทำให้ฉันฉี่ราดตรงหน้าบ้านตัวเอง ฉันต้องทำอะไรสักอย่างแล้ว
ฉันตัดสินใจหยิบไม้หน้าสาม อันเดิมมาอีกครั้ง พลางยกขึ้นหมายจะตีทันทีที่เห็นใบหน้าของไอ้ขี้เหล้านี่ T^T
“อืม...…ยอง…ฮี................”
พอฉันได้ยินชื่อของฉันจากปากนั่น ฉันถึงกับทำไม้หล่นลงที่พื้นทันที อ้าว คนๆนี้รู้จักฉันหร๋อ………หมายความว่าไง
ความคิดเห็น