!iรักร้ายๆของนายปีศาจi!

ลำดับตอนที่ #14 : ฉันรักนายจิงๆนะ แต่ว่ามันสายไปแล้วเหรอ

“แทมุน กลับไปก่อนนะคะ ”    ฉันหันไปบอกแทมุนที่ยืนงงอยู่เล็กน้อย 
เขาพยักหน้าแล้วก็เดินจากไป   

ส่วนฉันก็พยายามเดินเข้าไปหายูมินให้ใกล้ที่สุดเท่าที่ทำได้
จนได้เสียงของเขาชัดเจน

“ในขณะที่ฉันตามหาเธออยู่ตลอดเวลา แต่…เธอกลับมาอยู่กับชายอื่น….. นี่น่ะเรอะ
ผู้หญิงที่ฉันเลือก…ฉันมันโง่จริงๆ”

ยูมินพูดด้วยเสียงเย็นชา  หญิงสาวสั่นผวาไปหมดทั้งตัว  

          ความหนาวเย็นแผ่ซ่านลงไปถึงเท้าไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปนานแค่ไหน 
เธอกัดริมฝีปากของตัวเองไว้แน่น ค่อยๆเดินไปหาเค้าใกล้ๆ
เขายืนประจันหน้ากับเธอ ดวงตาไม่ไหวติง รอบข้างมีแต่เสียงรถวิ่งผ่านไปมา
แต่ในขณะนั้นเธอและเค้าไม่ได้ยินอะไรเลยทั้งนั้น    
เขาจ้องเธอในขณะที่ไฟโกรธกำลังแผ่ไปรอบทิศ
หญิงสาวค่อยๆยื่นมือไปจับบริเวณบาดแผลที่มีเลือดซึมออกมาเบาๆ

“อย่า…จับ”   ยูมินพูดพร้อมสะบัดมือเธอออกห่างด้วยความเย็นชา 
เธอพึ่งจะเห็นสิ่งที่น่าตื่นตระหนก นัยตาสีนิลจับจ้องเธออย่างไม่แยแส

“ยูมิน ฉัน..”     น้ำตาค่อยๆไหลลงมาอาบแก้มขณะที่เธอตอบเขาด้วยเสียงแผ่วเบา

“ เธอ…ไม่มีสิทธิมาเรียกชื่อฉัน”          ยองฮีถึงกับอึ้ง
เมื่อได้ยินเค้าพูดเช่นนั้น

“ ฉันอธิบายได้ ฟังฉันหน่อยสิ…”

“ เธอจะอธิบายอะไรอีก ในเมื่อฉันเห็นกับตาตัวเอง…จะบอกว่าเธอไม่ได้ไปกับมัน
ไม่ได้อยู่กับมันงั้นเรอะ”

“ ก็จริงอยู่ แต่ว่า….”

“ พอ!!! พอแล้ว ฉันมันบ้าไปเอง ที่คิดว่าเธอจะไม่เหมือนใคร แต่ไม่เลย
เธอก็เหมือนผู้หญิงคนอื่นๆ”

“ ฉันขอโทษ…”         ฉันจะอธิบายยังไงดี ฉันผิดเองจริงๆที่ไม่เชื่อใจเค้า
ฉันน่าจะรอโทรศัทพ์จากเค้า หรือไม่ก็ออกตามหาเค้าแทนที่จะมานั่งคิดมากคนเดียว

“…พอฉันรู้ว่าเธอถูกรังแก ฉันเป็นห่วงเธอมากแค่ไหนรู้มั้ย แต่ช่างเถอะ
เดิมทีเราสองคนก็รู้จักกันเร็วเกินไป ฉันเอง..ที่บังคับจิตใจเธอ”

………อะไรกัน สิ่งที่เกิดขึ้นกับเราสองคนตอนนี้คืออะไร
ทำไมเค้าถึงได้คิดอะไรแบบนั้น ทั้งๆที่ก่อนหน้านี่เรามีความสุขกันมาก

“….ต่อแต่นี้…..เธอเป็นอิสระแล้ว……ลาก่อน”   สายตาของยูมินผละออกจากยองฮี
ก่อนจะเดินอาดๆออกไปน้ำเสียงเย็นชา ทิ้มแทงใจหญิงสาวจนเจ็บไปถึงทรวง
เธอได้แต่ยืนอึ้ง ไม่อยากเชื่อสิ่งที่เธอได้ยินจากปากของเขา

“เฮ้ ยูมิน แกทำอะไรวะ”  มินอันวิ่งมาหายูมินอย่างแปลกใจ
ที่เห็นเค้าพูดแบบนั้นกับยองฮี

“ถ้านายยังเป็นเพื่อนฉันอยู่ล่ะก็ เงียบซะ ตอนนี้ฉันไม่อยากฟังอะไรทั้งนั้น….”  

         ยูมินพูดกับเพื่อนชายเบาๆในขณะที่มือจับไหล่มินอันแน่นจนเค้ารับรู้ถึงความเจ็บปวดของเพื่อนสนิทได้ดี

         ลมเย็นปะทะร่างกายบอบบางของหญิงสาวเบาๆ เธอยืนนิ่งราวกับรูปปั้น 
น้ำตารสเฝื่อนเค็มไหลอาบสองแก้ม  เปียกชุ่มริมฝีปากที่ขาวซีด 
หัวใจของเธอหนาวสั่น  เธอพยายามหายใจแรงๆ แต่กลับสูดลมหายใจไม่เข้า 
ราวกับว่าร้ำตาที่หนาวเย็นท่วมล้นหัวใจเธอจนไม่มีช่องว่างสำหรับลมหายใจอีกต่อไปแล้ว.................