คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : ตายล่ะหว่า พี่สาวฉันดุนะนาย
“…….- -…???” ฉันยืนทึ่งกับการมาของเขา ได้นานพอดู ก่อนที่เขาจะอ้าปากพูด…
“ทำอะไรอยู่ ขึ้นมาสิ”
“….- - ” …….ทำไมมันเป็นแบบนี้ไปได้ ฉันอุตส่าห์แต่งตัวซะสวย
เสื้อสีขาวกระโปรงบานสีชมพูหวานแหวว
แต่ว่ามัน…….ไม่เข้ากับรถมอเตอร์ไซน์คันโตๆของเขาเอาซะเลย - -
“คุณพอจะให้เวลาฉัน….ไปเปลี่ยนกางเกงได้มั้ย”
“ไม่ต้องหรอก ขึ้นมาเถอะ ฉันหิวแล้ว”
“จะไปแบบนี้จริงๆเหรอ”
“อืม”
“ก็ได้….แต่ฉันบอกไว้ก่อนนะ ถ้าฉันตกรถ คุณต้องพาฉันส่งโรงพยาบาลด้วย”
“………….” เขานิ่งทำคิ้วชนกัน นี่เค้ากำลังจะบอก ฉันพูดบ้าอะไรใช่มั้ย เชอะ!!
ฉันพูดจริงย่ะ
ในที่สุดฉันก็ต้องซ้อนท้ายมอเตอร์ไซน์สุดจ๊าบของเขา
ใส่ชุดซะหวานแต่ต้องสวมหมวกกันน็อกใบใหญ่ T^T
แถมมือฉันที่ควรเอามาปิดกระโปรงที่มันปลิวไปตามลมก็ต้องใช้เกาะเอวเขาให้แทน…….
“หึหึ” เสียงหัวเราะในลำคอ ถึงมันจะไม่ค่อยดังเท่าไหร่
แต่มันทำให้ฉันอารมณ์บูดได้มากเลยทีเดียว
“- -*” ยูมินพาฉันมาร้านโดเกกลอยู่ที่ถนนอินซาดอง ( อินซาดอง
เป็นถนนสายเล็กๆ
เรียงรายไปด้วยร้านขายของเก่าแกลเลอรี่แสดงงานศิลปะและร้านอาหารพื้นเมือง )
“ทำไมทำหน้าอย่างงั้นละ รึเธอไม่อยากกินอาหารร้านนี้”
“ป่าว แต่ฉันไม่ชอบให้คุณหัวเราะเยอะฉัน”
“ฮ่าๆๆ พึ่งเคยเห็นเธอโมโหนะ” ฉันก็พึ่งเคยเห็นคุณหัวเราะเหมือนกัน
“ฉันโมโหมันไม่ตลกนะ - -* แล้วมันก็เป็นเพราะคุณ ดูสภาพฉันสิเหมือนอะไร”
ฉันให้เขามองดูตัวฉันที่สภาพไม่ต่างจากคนบ้า
แม้ฉันใส่หมวกกันน็อกตอนมากับเขา แต่มันไม่ช่วยอะไรเลย
หัวฉันฟูเหมือนสายไหมอันใหญ่ หน้าตาซีดเผือกเพราะเขาขับรถมาด้วยความเร็วสูง
ฉันนึกว่าตัวเองจะตายซะแล้ว T^T….อีกอย่าง
เสื้อผ้าที่ฉันใส่มาอย่างสวยมันยับยู่ยี่และดูตลกไปแล้ว
“อย่าคิดมากเลย”
(o///o) ( _ _ )” ฉันก้มหน้าหลบสายตาของเขาทันที ที่เขาใช้มือลูบผมฉัน
“เอาล่ะ ไม่ฟูแล้ว” เง้อ - - เขาแค่จะลูบผมฉันให้เขาทรงเฉยๆเหรอ
“ไม่กินเหรอ”
“กินสิ - -” บรรดาอาหารพื้นเมืองถูกวางอยู่ตรงหน้าฉัน
แล้วพอฉันตักมันเข้าปากก็…
“อร่อยยยยยยยย OoO!!!”
“หึ ” จะหัวเราะทำไมไม่หัวเราะดังๆเลยย่ะ ทำฟอร์มเก๊กหล่ออยู่ได้
นี่นายรู้อะไรมั้ย นายมัยโคตรของโคตรหล่อแล้วล่ะ ไม่จำเป็นต้องเก๊กเลย -*-
ฉันได้แต่คิด - -
“อร่อยจัง ^O^”
“รู้แล้วๆ กินให้เยอะๆสิ เธอผอมไปรู้ป่ะ”
“แต่ฉันก็ไม่อยากอ้วนเหมือนหมูนี่ - -”
“หึๆ….”.
“อิอิ ^^” ฉันอารมณ์ดีเพราะเห็นเค้ายิ้มตั้งหลายครั้งแน่ะ
บางทีมันก็ไม่ได้เลวร้ายกว่าที่คิดนะ
กับการนั่งมอเตอร์ไซน์มากินอาหารพื้นบ้านแบบนี้ แต่รู้อะไรมั้ย
ตอนฉันเห็นบิลค่าอาหาร ฉันเกือบอ้วกของในท้องฉันคืนพนักงานในร้านแล้วล่ะ
มันแพงหูฉี่ -*-…..แต่ยูมิน
กลับควักเครดิตทองของเขาออกจ่ายง่ายๆด้วยหน้าตาเรียบเฉย - -*
ตอนนี้เค้ากำลังขับรถพาฉันกลับบ้าน พระอาทิตย์กำลังจะตก
ฉันที่นั่งซ้อนท้ายเกาะเอวเขาไว้หันมองไปยังทะเลสีแดงของแสงอาทิตย์
มันช่างสวยจริงๆ………… อาหารอร่อยอ่ะ –0- ฉันไม่ได้เห็นแก่กินนะ
แต่มันอร่อยแล้วก็แพงดีจริงๆ
“ขอบคุณนะคะ ^^ สำหรับอาหารเย็น”
พอเค้าจอดรถหน้าบ้านฉันก็กล่าวขอบคุณตามมารยาท แน่นอนแหละ
เค้าพาฉันไปเลี้ยงนี่น่า …..โฮะๆ ของฟรี ช๊อบชอบ >0<
“อืม……พี่เธอกลับมารึยัง”
“อ่า……? ” ฉันหันไปมองในบ้าน แต่มันมืดสนิท - - แสดงว่าเธอยังไม่กลับ
“ยังจ้า ^^”
“………. ” เขาจ้องฉันอีกแล้ว เหมือนกับว่ากำลังคิดอะไรอยู่
แล้วพักหนึ่งก็มีเสียงประหลาดดังขึ้น - -“
มันเป็นเสียงอึดๆของโทรศัพท์ของเขานี่เอง…..
เขาก็ชอบปิดเสียงโทรศัพท์เหมือนกันเหรอ……….สักพักเค้ามองดูเบอร์แล้วก็กดรับสาย
“ตื้ด!……หือ……อึ่มๆ เธออยู่นี่แหละ….- -……. ” ฉันพยายามเดาว่าใครโทรมา
แต่ก็ไม่สามารถรู้ได้เลย ก็ยูมินเขาเล่นพูดสั้นตี๊ดเดียว
จับใจความอะไรไม่ได้เลยอ่ะ…
“เวรเอ๊ย!!!…………เอ่อๆ… เดี๋ยวเจอกัน” เขาวางสายแล้ว
แล้วจ้องหน้าฉันตามเคย…!? แต่มันเปลี่ยนไป
เพราะเขาขมวดคิ้วเล็กน้อยเหมือนไม่พอใจอะไรสักอย่าง
-*- <<< หน้ายูมิน
- -“ <<< หน้ายองฮี
“………อะไรเหรอคะ?”
“เธอมีอะไรจะบอกฉันรึป่าวฮานยองฮี”
“……ไม่มีนี่คะ”
“อือฮึ” เค้าเลิกคิ้วข้างหนึ่ง เหมือนเค้าจะสื่อให้ฉันรู้ว่า
นี่ไม่ใช่คำตอบที่เค้าต้องการ - -
“ไม่มีจริงๆค่ะ………..”
“…..มินอันมันบอกว่า เมื่อกลางวันเธอมีเรื่องกับไอ้กร๊วก!” - -
ไอ้กร๊วก????
“……………” มินอันบอกอะไรเขานะ
ฉันพึ่งเจอเค้าตอนที่เค้ามาช่วย……..อ๊ะ!!!
ฉันลูบหัวตัวเองทำหน้าแหยๆก่อนพูดขึ้น
“อ๋อ…เรื่องเมื่อกลางวันนี่เอง ^^” ฉันถูกจับตัวไป แล้วมินอันก็มาช่วยฉัน”
“ทำไมเธอไม่บอกฉัน!!!!!” เสียงตะโกนของเขาทำเอาฉันขนลุกซ่า
“อ่า ฉันแค่คิดว่าเรื่องมันผ่านไปแล้ว”
“แต่เธอก็ไม่คิดจะบอกฉันสักคำ”
“…….ขอโทษค่ะ”
“……….. ห้ามทำแบบนี้อีกเด็ดขาด ฉันไม่ชอบ!! รู้ป่ะ”
“ค่ะ… ฉันจะบอกคุณทุกเรื่องที่ฉันรู้เลย”
“……… - -”
“……….. ” เขาทำหน้ามุ่ย เม้มปากเล็กน้อย แต่ก็ยังดูดี - -
เค้าทำอะไรก็ดูดีไปหมดแหละ ผิดกับฉันเลย
“เอ๊ะ!?…. ”
ในขนาดที่ฉันไม่รู้จะพูดอะไรดีได้แต่ก้มหน้ามองพื้นก็มีแสงไฟจากรถยนต์คันหนึ่งส่องมาทางเรา
OoO!? รถยนต์สีดำ อ่า แย่แล้วล่ะสิ - - กำลังจะเกิดเรื่องปวดหัวๆ
อีกระรอกแล้วล่ะ
“…………..”
ฉันยืนมองรถคันนั้นด้วยหัวใจที่เต้นตุบตับๆ เหมือนกองรุมบ้า
มันดังจนฉันไม่ได้ยินเสียงอะไรอีกแล้วจนกระทั้ง
“…….ทำอะไรอยู่หน้าบ้านน่ะยองฮี” ทันทีที่ เจ้าหล่อนก้าวท้าวออกจากรถ
เธอก็พูดขึ้น
ความคิดเห็น