บ้านแอรีส Ares

บ้านแอรีส


 

          “ธนูที่พวกเซเทอร์ยืมไปฝึก ทั้งหมดสิบคัน... ครบ ต่อมา....”
แววตาสีฟ้าครามสอดส่องดูสิ่งของสัมภาระในโรงเก็บอาวุธ พร้อมด้วยเสียงปลายปากกากดทับบนกระดาษ สายตาจับจ้องตรวจดูสิ่งของอย่างขะมักขะเม้น อย่างกับกลัวว่าของเหล่านั้นจะวิ่งหนี
          “ตระกร้าไม้สานที่พวกนิมฟ์นำไปเก็บองุ่น... ทั้งหมดสิบห้าใบ...ครบ หอกที่พวกฝึกรบนำไปทั้งหมดสามสิบสองด้าม....ครบ”
มือเรียวเอื้อมปัดปลายผมสีน้ำตาลเข้มที่ปกแก้มอย่างหน้ารำคาญออกไป เส้นผมถูกมัดรวบตึงจนแน่น ไม่มีแม้แต่เส้นเดียวจะเล็ดลอดออกมาจากรวงผม คิ้วขมวดแน่นเมื่อสิ่งของที่ตนนับชักจะเริ่มมีจำนวนมากขึ้นเรื่อยๆ                “เอาล่ะ... พอแค่นี้ก่อน” มือเรียววางปากกาขนนกลงบนหิ้งเตี้ยใกล้กับคบเพลิงที่ไม่ได้จุดไฟ “ฉันไม่ใช่พวกที่จะทนกับจำนวนสิ่งของพวกนี้นะ”

             หญิงสาวถอนหายใจกับการที่จะต้องนับเลขนานๆ ก็เธอเป็นคนที่ไม่ชอบวิชาเลขเอาเสียเลยน่ะสิ สมองเธอจดจำแต่กลยุทธทางการรบ หน้ามนหันควับ ฝุ่นยักใย่ยังเกาะเครอะอยู่บนผนัง แต่เธอไม่สนใจกลับรีบรุดเดินออกจากโรงเก็บอาวุธตรงไปยังลานประลองหน้าบ้านทันที
             รวงผมน้ำตาลแวววาวเมื่อจับต้องแสงแดดจ้าในยามบ่าย เธอไม่ใช่ผู้หญิงที่เคร่งวินัยอะไร เพียงแต่เธอเป็นหัวหน้าผู้ดูแลเลือดผสมรุ่นน้องแห่งบ้านเทพเจ้าแอรีส ธิดาแห่งแอรีสผู้ไม่ยอมจะพ่ายให้ใครง่ายๆ แม้แต่มดตัวกระจิดริด
             “บุตร และธิดาแห่งแอรีสทั้งหลาย....” เสียงแหลมตะเบ็งก้องทั่วลานประลอง ทุกคนที่กำลังทำกิจกรรมต่างๆ อยู่ต่างชะงักฟัง “วันนี้ฤกยามดี ถึงแม้แสดงแดดจะไม่เป็นใจเท่าไหร่ เพราะแรงเหลือเกินแต่ ในเมื่อทุกคนได้เข้ามาเป็นส่วนหนึ่งของบ้านหลังนี้” หน้ามนขมวดคิ้ว แสดงอาการแข็งกล้าสมเกียรติธิดาแห่งแอรีส “... เป็นบุตรและธิดาแห่งแอรีสผู้กล้าหาญและแข็งแกร่ง ทุกคนก็ต้องมีความอดทน.. แน่นอนที่นี่จะต้องมีกฎ และหนึ่งในกฎนั้นคือ ทุกคนต้องรับฟังคำพูดของฉัน...”

               “แล้วฉันจะรู้ได้อย่างไร ว่าคำพูดของเธอนั้นดีจริง” หญิงคนหนึ่ง หนึ่งในธิดาแห่งแอรีสร้องขึ้นตัดบทพูด หน้ามนถอนหายใจ
               “ฉันชื่อ แคลรีส...แคลรีส ลารู” เสียงหัวเราะคิกคักดังขึ้นจากที่ไหนสักที แคลรีสกระแอมดังเป็นการบอกว่าให้หยุด “ฉัน...เป็นหัวหน้าเลือดผสมของบ้านแอรีส และเธอทำอย่างนี้เหมือนหักหน้าฉันอยู่ และนั่นไม่ใช่นิสัยที่ดีของธิดาแห่งแอรีส จำไว้ แม่สาวหน้าใหม่ เธอจะเจอการฝึกที่ยากกว่ายืนตากแดดในยามบ่าย และจะไม่มีเสียงบ่นเล็ดลอดออกมาจากปากเธอแน่นอน เพราะฉันมองอยู่” แคลรีสส่งสายตาไม่สู้ดีนักใส่หญิงคนนั้น เธอก้มหน้าหลบสายตาพิฆาตที่ส่อแววว่าเธออาจจะอยู่ไม่สุขในบ้านหลังนี้ “กฎก็คือกฎ ถ้าฉันบอกให้หยุด ทุกคนก็ต้องหยุด”
                แคลรีสเริ่มจ้ำเท้าเดินอ้อมกลุ่มเลือดผสมทั้งหลาย
                “ที่นี่ไม่มีอะไรต้องเครียด เพียงแต่บางครั้งพวกเธออาจจะรู้สึกเหนื่อยกว่าปกติก็เท่านั้น..... หรืออาจจะทุกครั้งดีละ” ร่างบางหัวเราะคิกคัก ก้าวเดินไปไม่หยุด ทุกคนต่างหันหน้าหลบสายตาคู่นั้น
             "เอาล่ะ บ้านหลังนี้ยินดีต้อนรับทุกคนเสมอ เราทุกคนต่างก็มีบิดาองค์เดียวกัน เป็นทั้งพี่น้อง และจะเป็นทั้งเพื่อน ถึงแม้ว่าพ่อจะเคยสู่สมกับเทพีแห่งความงามน่ะนะ... เจ้าชู้เสียจริง" แคลรีสพูดต่อเมื่อรู้ตัวว่าตนเองเริ่มนอกเรื่องแล้ว "ที่นีมีห้องให้ทุกคนเลือกอยู่หลายห้อง เลือกได้ตามสบาย แต่ทุกคนต้องแปะชื่อตัวเองไว้ ที่นี่มีอาหารและของว่างรอไว้ให้กับทุกคน โรงครัวอยู่ทางนี้ โรงอาวุธอยู่ทางนี้... แต่! ห้ามคนใดย่างกรายเข้าใกล้โรงอาวุธก่อนได้รับอนุญาตโดยเด็ดขาด! เอาล่ะ ฉันมีเรื่องจะแจ้งเพียงเท่านี้ แยกย้ายได้..." 

แปะๆ !!
เสียงปรบมือดังมาจากกลุ่มคนกลุ่มเล็กๆ ในนั้น ก่อนที่ทุกคนจะทยอยกับปรบมือดังสนั่นทั่วลานประลอง แคลรีสรู้ตัวเองว่าครั้งนี้เธอสามารถทำให้เด็กใหม่ ไม่ว่าจะแก่หรือหนุ่มเชื่อฟังเธอได้ ริมฝีปากส้มสดคลี่ยิ้ม พลางก้มตัวคำนับ น้อมรับเสียงปรบมือสำหรับตัวเอง ก่อนที่ทุกคนจะแยกกันไปยังที่ต่างๆ

 

ปล. กฎก็คือ...เดี๋ยวจะบอกอีกทีที่บทความกิจกรรมละกันเน้อ อยู่ไปแบบนี้ก่อนละกันนะ ตื่นเต้วดีออก