ความทรงจำแห่งรัก

ข้อมูลเบื้องต้นของเรื่องนี้

แคทได้ย้ายโรงเรียนมาจากที่อื่น และย้ายโรงเรียนมาเรียนที่ HIGH SCHOOL แห่งนี้ และได้พบกับโบนัส คุณครูจับให้นั่งคู่กันแล้วโบนัสไปมีเรื่องกับนักเรียนต่างโรงเรียน แล้วแคทเป็นคนเข้าไปช่วยโบนัส หลังจากนั้นจึงทำให้ทั้งสองเปิดใจเข้าหากัน โบนัสย้ายกลับไปปักกิ่ง แล้วกลับมาหลังจากรักษาตัวเสร็จ กลับมาหาแคทที่ยังคงรออยู่ที่ประเทศไทยแคทได้ย้ายโรงเรียนมาจากที่อื่น และย้ายโรงเรียนมาเรียนที่ HIGH SCHOOL แห่งนี้ และได้พบกับโบนัส คุณครูจับให้นั่งคู่กันแล้วโบนัสไปมีเรื่องกับนักเรียนต่างโรงเรียน แล้วแคทเป็นคนเข้าไปช่วยโบนัส หลังจากนั้นจึงทำให้ทั้งสองเปิดใจเข้าหากัน โบนัสย้ายกลับไปปักกิ่ง แล้วกลับมาหลังจากรักษาตัวเสร็จ กลับมาหาแคทที่ยังคงรออยู่ที่ประเทศไทแคทได้ย้ายโรงเรียนมาจากที่อื่น และย้ายโรงเรียนมาเรียนที่ HIGH SCHOOL แห่งนี้ และได้พบกับโบนัส คุณครูจับให้นั่งคู่กันแล้วโบนัสไปมีเรื่องกับนักเรียนต่างโรงเรียน แล้วแคทเป็นคนเข้าไปช่วยโบนัส หลังจากนั้นจึงทำให้ทั้งสองเปิดใจเข้าหากัน โบนัสย้ายกลับไปปักกิ่ง แล้วกลับมาหลังจากรักษาตัวเสร็จ กลับมาหาแคทที่ยังคงรออยู่ที่ประเทศไทย

เนื้อเรื่อง

High school

เวลาหลังช่วง 8 โมงเช้าของทุกโรงเรียน นับเป็นช่วงเวลาที่วุ่นวาย เพราะนักเรียนทุกคนต่างยุ่งกับการลอกการบ้าน และ แกล้งกันทำให้เกิดเสียงดังวุ่นวายเพื่อรอเวลาให้อาจารย์ประจำชั้นเข้ามาดุทุกครั้งไป

โบว์ : นิ! อ๋อมเอาโทรศัพท์เรามานะ

อ๋อม : แน่จริงก็วิ่งมาเอาดิ  5555

เอิง : เปียว เราขอยืมลอกการบ้านภาษาไทยหน่อยดิ

เปียว : แปป เดี๋ยวเราหยิบให้

แนต : แกๆ ว่าเด็กที่จะเข้ามาใหม่อ่ะ เป็นชายหรือหญิงวะ

บิว : ฉันภาวนาให้เป็นชาย สาธุ 55555

อาจารย์ : เอ้า!! เงียบๆกันหน่อยได้มั้ยฉันเข้ามาทีไรต้องปวดหัวเพราะเสียงพวกเธอทุกทีเลยนะ นั่งกันให้หมดเลยนะวันนี้เรามีเพื่อนใหม่มา   อ่ะเข้ามาได้เลยจ้ะ

            คำว่า  “เพื่อนใหม่” ของอาจารย์ทำให้ทั้งห้องต่างสนใจ และพากันนั่งให้เรียบร้อยที่สุดเพื่อที่จะได้เห็นหน้าเพื่อนใหม่ ที่บางกลุ่มกำลังคิดว่าเพื่อนใหม่ของพวกเค้าจะเป็นผู้ชายหรือผู้หญิงกันนะ

บิว : โห่! อะไรวะ ผู้หญิงอีกละ

            บางกลุ่มคงผิดหวังเพราะคิดว่าจะเป็นผู้ชายกัน แต่ก็แค่บางกลุ่มอ่ะนะ เสียงส่วนใหญ่กลับชอบที่ได้เพื่อนใหม่เป็นหญิงสาวที่สวย แต่เสียงทั้งหลายเหล่านั้นก็ไม่ได้เข้ามาในโสตประสาท เพราะสายตาของหญิงสาวจับจ้องไปที่ชายหนุ่มที่เหม่อมองอยู่ตรงริมหน้าต่างราวกับว่า ภายนอกหน้าต่างนั้นหน้าสนใจมากว่าสิ่งที่อยู่ภายในห้องเรียนซักอีก

อาจารย์ : อ้าว แนะนำตัวสิจ๊ะ

แคท : ค่ะ สวัสดีเราชื่อ แคท เป็นลูกครึ่งจีน-ไทย

ยินดีที่ได้รู้จักทุกคนนะ

อาจารย์ : อืมมม เป็นลูกครึ่งจีนหรอ งั้นนั่งกับ โบนัส แล้วกันรายนั้นเค้าเป็นคนจีนแท้เลยล่ะแต่พูดไทยได้นะ เวลามีอะไรจะได้ปรึกษากันได้ คนที่หน้าตรงนู้นน่ะจ่ะ

            และอีกครั้งคำว่า “ตรงนู้น” ของอาจารย์ทำให้เธอต้องหันไปมองตามและแอบคิดตามนิดหน่อย ว่าคนแรกที่เธอมองแล้วรู้สึกสะดุดตาตอนเข้าห้องครั้งแรกคือชายหนุ่มที่นั่งริมหน้าต่างนั่นแหละ อะไรกันนะที่ทำให้เธอรู้สึกดีใจขนาดนี้

อาจารย์ : เอ่อ..เข้าไปนั่งได้เลยนะจ๊ะ

แคท : อ้อ! ค่ะๆ

แคท : เอ่อ….สวัสดีเราชื่อ แคท นะ

โบนัส : รู้แล้ว ไม่ต้องพูดซ้ำ

            ชิส์! อะไรกันคนเค้าอุตส่าห์พูดดีๆด้วยแท้ๆเลย ทำไมตอบไม่รักษาน้ำใจกันเลยนะ เลิกสนใจเรื่องหมอนี่เหอะตั้งใจเรียนดีกว่าเรา…

กริ๊งงงงงง!!!!

            เสียงสวรรค์ที่บอกเวลา เลิกเรียน มาถึงแล้วเหล่านักเรียนที่กำลังหลับต่างรีบลุกขึ้นเพื่อไปหาความสุขในชีวิตวัยรุ่นให้ตัวเองกันต่อ

เปียว : แคทเรากลับก่อนนะ

แคท : อ่อจ่ะ กลับดีๆนะ

เปียว : จ้า

            แคท หันกลับไปมองที่นั่งริมหน้าต่างด้านข้ามตนเอง ที่หายไปตั้งแต่ก่อนคาบสุดท้าย

แคท : หายไปไหนของเค้านะ

แคท : แม่คะ  วันนี้หนูขอกลับบ้านดึกนะคะ ว่าจะไปหาซื้อหนังสืออ่านหน่อยน่ะค่ะ

แม่ : อ่อ…ได้จ๊ะแล้วจะกลับบ้านเมื่อไหร่โทรมาบอกแม่นะ

แคท : ค่า          

            หลังจากที่ แคท ได้หาซื้อหนังสือเสร็จและเตรียมกลับบ้านนั้น แคท ก็ได้พบกับใครบางคนที่หายตั้งแต่ก่อนเลิกเรียนแล้ว

แคท : เอ๊ะ! นั่นโบนัสนิ เค้าเดินไปไหนของเค้านะ

            แคท ได้ลองเดินตาม โบนัสไปแล้วเจอกับ โบนัสและพวกกลุ่มคนนักเรียนอีกมากมาย แคท ได้แต่แอบดูอยู่ และไม่นานนักทั้ง โบนัสและกลุ่มนักเรียนก็เกิดการตีกันขึ้น!! แคท ไม่รู้จะทำยังไงเพราะฝ่ายโบนัสเสียเปรียบมาก เลยตะโกนออกไปว่า

แคท : ตำรวจมา!!!

            หลังจากที่ แคท ได้จะโกนออกไปกลุ่มนักเรียนก็พากันหนีไปอย่างชุลมุนวุ่นวาย แคท เลยรีบไปดู โบนัสที่บาดเจ็บอยู่

แคท : นิ! เป็นอะไรรึป่าวน่ะ

โบนัส : เธอมาที่นี่ได้ยังไง

แคท : ฉันจะมายังไงมันก็เรื่องของฉัน! มาเดี๋ยวฉันพาไปทำแผล

            หลังจากเหตุการณ์นั้นมา ทั้ง แคท และ โบนัสก็เริ่มที่จะหันหน้าเข้าหากันจนกลายเป็นเพื่อนกัน และจากพื่อนกัน ก็เปลี่ยนเป็นคนรักกันในที่สุด แต่ความรัก ก็ยังคงเป็นความรักเหมือนเดิมมันไม่ได้โรยไว้ด้วยกลีบกุหลาบ ปัญหาต่างๆได้เริ่มขึ้นจากนี้

high school

แคท : จะ Shut Down ใช่มั้ย โบนัส

            แคท ถามขึ้นหลังจากที่เห้น โบนัส นั่งมองโน๊ตบุ๊คอยู่นานหลังจากที่อาจารย์ให้ Shut Down เครื่องได้แล้ว

โบนัส : เมื่อกี้ฉันลืมไปว่าเวลา Shut Down เครื่องต้องทำยังไง

แคท : 5555 ล้อเล่นรึป่าว โบนัส เดี๋ยวนายชอบลืมอะไรแปลกๆนะ

โบนัส : ฮัลโหล ครับพ่อ

พ่อ : โบนัสวันนี้เลิกเรียนแล้วกลับบ้านเลยนะ วันนี้พ่อจะพาไปหาหมอ

โบนัส : ไปทำไมครับ ผมไม่ได้เป็นอะไรซักหน่อย

พ่อ : ลองไปตรวจดู พ่อขอ

โบนัส : ก็ได้ครับพ่อ

โบนัส : แคท วันนี้ฉันไปเที่ยวต่อกลับเธอไม่ได้แล้วนะพอดีพ่อฉันเรียกกลับบ้านก่อน

แคท : อ่อ ไม่เป็นไรกลับดีๆล่ะ

โบนัส : อืม ไว้คืนนี้ฉันจะโทรหา

            โบนัสได้รีบกลับมาบ้านเพื่อรอพ่อไปโรงพยาบาลด้วยกัน โบนัสก็ได้แต่คิดว่าตัวเองปกติดีแล้วทำไมพ่อต้องพามาหาหมอด้วยนะ…

โรงพยาบาล

หมอ : จากผลตรวจ หมอพบว่าคนไข้ได้เป็นโรค อัลไซเมอร์ นะครับ

โบนัส : ผมจะความจำเสื่อมได้ไงหมอ!! ผมปกติดี!!!

หมอ : คนไข้สงบสติอารมณ์ก่อนนะครับ เดี๋ยวจะทำให้ปวดศีรษะได้นะครับ!

โบนัส : ไม่!! ผมจะกลับบ้านแล้วนะพ่อ

หลังจากเหตุการณ์นั้นพ่อและแม่ของโบนัสได้ปรึกษากัน ว่าจะส่งโบนัสให้กลับไปอยู่จีนเพื่อทำการรักษา และ พักผ่อนให้เพียงพอ และเมื่อพ่อและแม่ของโบนัสได้ตัดสินใจแล้วทำให้โบนัสแย้งไม่ได้ โบนัสเลยคิดว่าจะเก็บเรื่องนี้ไว้เป็นความลับจะไม่บอก แคท เพราะกลัวแคท จะเป็นห่วงตนเอง โบนัสยังคงทำตัวเหมือนปกติแต่อาการของโรคก็เริ่มกำเริบขึ้นเพราะยังไม่ได้รับการรักษาที่เพียงพอ ทำให้เวลาที่โบนัสต้องไปจาก แคท ยิ่งใกล้เข้ามาอีก

อาจารย์ : แคท ครูวานเธอเอาเอกสารนี่ไปให้ ผอ. หน่อยสิ

แคท : ได้ค่ะ

ห้อง ผู้อำนวยการ

ผอ. : ทางเรารู้สึกเสียดายจริงๆนะครับที่โบนัสจะย้ายกลับไปที่จีน

พ่อ : ที่จริงผมก็อยากให้โบนัสเรียนอยู่นี่เหมือนเดิมนะ แต่นับวันโบนัสก็เริ่มจำอะไรไม่ได้มากขึ้น ผมอยากให้เค้าได้พักผ่อน ผมจะไปคืนนี้แล้วน่ะครับ เลยรีบมาลาออก

ผอ. : ยังไงผมก็ขอให้เค้าหายเร็วๆนะครับ ถ้าจะกลับมาที่นี่อีกก็ได้นะครับ ทางเราต้อนรับเสมอ

พ่อ : ครับ ขอบคุณมากครับ

            แคท ที่แอบฟังอยู่นานรู้สึกสงสัยว่าโรคที่โบนัสเป็นคืออะไร แล้วทำไมถึงต้องกลับจีน  และที่สำคัญทำไมโบนัสไม่บอกเรา…..

หลังจากนั้น โบนัส ก็กลับมานั่งเรียนต่อแต่ความกังวลเรื่องของ โบนัส ก็มีมากขึ้น ทำให้ แคท ตัดสินใจโดดเรียนเพื่อไปหา โบนัส เป็นครั้งสุดท้าย

บ้าน

แคท : โบนัส!! โบนัส อยุ่มั้ย ออกมาฉันเดี๋ยวนี้นะ!

            แคทตะโกนเรียก โบนัส อยู่หลายครั้งทำให้ ใครบางคนที่แอบอยู่ในบ้าน รู้สึกใจอ่อนและ คิดถึงคนที่เรียกตนเองอยู่มากเช่นกัน แต่โบนัสทำใจแข็งไว้ เพราะไม่อยากทำให้ แคท เปนห่วงมากกว่านี้ เธอทำเพื่อเขามามากพอแล้ว

            หลังจากที่ แคท ตะโกนอยู่อย่างนั้น ก็เริ่มรู้สึกท้อและคิดว่า โบนัส คงไม่อยากเจอเธอมากกว่าแต่ แคท อยากจะทำบางสิ่ง ซึ่งอาจเป็นสิ่งสุดท้ายที่ แคท จะทำเพื่อโบนัส

บนเครื่องบิน

            พ่อของโบนัสได้ยื่นแผ่นซีดีให้กับโบนัส และบอกว่า แคท ขอให้เอาแผ่นซีดีนี้ให้กับโบนัส

 จีน

โบนัสได้กลับมาพักที่บ้านของตนในเมืองปักกิ่ง และได้เอาแผ่นซีดีที่ แคท ฝากพ่อของตนเองเอามาให้เขาไปเปิดดูเรื่องราวในแผ่นซีดีนี้มีเนื้อความว่า

แคท : กว่าเธอจะได้ดูซีดีแผ่นนี้ฉันกับเธอก็คงอยู่คนละประเทศกันแล้วแต่ไม่ว่ายังไงฉันก็อยากจะบอกเธอฉันมีเพลงมาร้องให้ ฟังด้วย ในวีดิโอ แคท  ได้เดินไปที่เปียโนของเธอและเริ่มบรรเลงเพลง Our tomorrow

เป็นภาษาไทย   “ออกเดินทางมาแล้วครั้งนึง    อยู่อย่างคนอ้างว้างอีกครั้ง สิ่งที่เห็นอยู่ตรงนั้นบอกและย้ำว่าตัวฉันละทิ้งช่วง..หนึ่งนั้นไป เวลาทำให้ฉันได้เจอคือเธออยู่ข้างฉันเสมอไม่ต้องซัก ไม่ต้องถาม หากว่ารู้สึกอยู่แล้วเมื่อยามที่มีเธออย่างนี้อยากถามเธอ ให้เข้าใจว่าพรุ่งนี้ ฉันเหลือเวลาเท่าไหร่ ที่จะใช้ชีวิตพร้อมเธออยากขอร้อง ให้เมตตาวันพรุ่งนี้ เพียงเพื่อได้อยู่ใน หัวใจเธอ

อาจจะเป็นช่วงที่ ขาดมันไปเวลาทำให้ฉันได้เจอ(เวลาได้พบกับเธอ)   คือเธออยู่ข้างฉันเสมอไม่ต้องซัก ไม่ต้องถาม     หากว่ารู้สึกอยู่แล้ว (เมื่อได้อยู่ใกล้กับเธอ)เมื่อยามที่มีเธออย่างนี้ว่าพรุ่งนี้ ฉันเหลือเวลาเท่าไหร่ ที่จะใช้ชีวิตพร้อมเธออยากขอร้อง ให้เมตตาวันพรุ่งนี้ เพียงเพื่อได้อยู่ใน หัวใจเธอ

อาจจะเป็นช่วงที่ ขาดมันไปถ้าฉันเกิดหยุดหายใจทุกๆสิ่งจากฉันไปฉันจะหลับตา เพื่อย้อนเวลาใหม่ให้กลับไปอยู่ตรงนั้น กลับไปรักแค่เธออยากถามเธอ ให้เข้าใจว่าพรุ่งนี้ ฉันเหลือเวลาเท่าไหร่ ที่จาให้ได้อยู่เคียงเธอ

อยากขอเธอ ให้เมตตาวันพรุ่งนี้ เพียงให้ได้อยู่ใน หัวใจเธออาจจะเป็นช่วงที่ฉันขาดมันไป ต่อเวลาให้ฉัน อีกสักนิด….” เมื่อ แคทร้องเพลงเสร็จก็ได้พูดต่อ “ฉันได้รู้จากพ่อของนายว่านายเป็นโรคความจำเสื่อม ฉันรอรอจนกว่านายจะหายแล้วกลับมาหาฉัน ฉันรักนายนะ โบนัส ”

โบนัส : ฉันก็รักเธอ แคท

2 ผ่านไป

            แคท ได้จบจาก high school แล้วได้กลับมาเยี่ยมโรงเรียนในวันหยุดเมื่อนึกถึงคนที่หายไปตั้งนานแล้ว ตอนนี้เค้าจะเป็นยังไงบ้างนะจะหายจากโรคแล้วรึยัง  สบายดีมั้ย แล้วยังรักแค่ฉันรึป่าว…

โบนัส : แคท

            เอ๊ะ! นั่นเสียงใครน่ะ เสียงเหมือน โบนัสเลย บางทีฉันอาจจะคิดถึงเค้ามากไปจนเพี้ยนไปแล้วก็ได้

โบนัส : แคท! ฉันกลับมาแล้วนะกลับมารักกับเธอเหมือนเดิมแล้ว

            ไม่ผิดแน่เป็นเสียงของ โบนัส แน่นอนเธอมั่นใจ แคท รีบฉันกลับไปหา

แคท : นึกว่าจะไม่กลับมาแล้วซักอีกปล่อยให้รอตั้งนานนะ

            น้ำตาแห่งความดีใจและคิดถึงได้เอ่อล้นออกมากแทนคำพูดทุกอย่างๆของทั้งคู่  ไม่รู้ว่าโบนัสหายจากโรคหรือยัง และถ้าโบนัสยังจำอะไรไม่ได้ เราค่อยสร้างความทรงจำของเราขึ้นมาให้ก็ได้..