ฺBeake the rules lover

ข้อมูลเบื้องต้นของเรื่องนี้

แนะนำตัวละคร






 

เนื้อเรื่อง

เรื่อง: Make a wish

เนื้อเรื่อง: BEL ’Checkmate

รูปประกอบ: INIVINN

บทที่ 1

“ชิ..! กัดไม่ปล่อยเลยเว้ย” เจ้าของเสียงแหบพร่าสบถ พร้อมควานมือหนาล้วงเข้าไปในกระเป๋ากางเกง หยิบของหวานเม็ดเล็กที่ถูกห่อด้วยกระดาษแก้วสีสวยมาแกะออกอย่างลวกๆ อัดลูกอมรสช็อคโกแลตใส่ปาก น้ำตาลจะส่งผลให้สมองเขาแล่น หาทางหลบหลีกจากมือนายร้อยหนุ่มคู่ปรับตลอดกาลของเขาไปให้ได้

                สองเท้าสาวเร็วๆ ไปตามซอกซอยด้วยความชำนาญ ไม่ใช่ครั้งแรกที่ตกอยู่ในสถานการณ์แบบนี้ แต่ที่น่าหงุดหงิดคือจะกี่ครั้งต่อกี่ครั้ง ก็ต้องปะกับเจ้านายร้อยขี้บ่นนั่นเสียทุกรอบ น่ารำคาญชะมัด

                ตุ๊บ!?

                “เฮ้..!? เดินดูทางหน่อยสิน้องชาย” คนกำลังรีบอยู่แท้ๆ ไดกิเดาะลิ้น มองคนตัวเตี้ยกว่าที่เขาเพิ่งจะใส่สรรพนามให้ว่า ‘น้องชาย’ กำลังก้มเก็บเอกสารจากถุงที่เขาเพิ่งจะชนตก

                “ไม่คิดว่าจะมีหมาโผล่มาตัดหน้า” โทนเสียงราบเรียบไร้อารมณ์นั้น พูดโดยไม่คิดหันมองหน้าคู่กรณี

                หมอนี่กล้ามาต่อปากต่อคำกับชิราโทริ ไดกิ คนนี้ .. ก็สนุกน่ะสิ !!

                “เฮ้.. น้องชาย” มือหนากดลงบนบ่าเล็กที่ดูจะบางกว่าเขาหลายเท่า “คิดว่าพูดแบบนั้นใส่คนที่เพิ่งเจอกันครั้งแรก จะโดนอะไร หื้ม..” สุระเสียงติดตลก กับรอยยิ้มนึกสนุกที่จุดบนมุมปากหนาเริ่มเผยออกมาเป็นนัย

                พอลองมองใบหน้าเนียนที่เงยมาสบชัดๆ แล้ว เป็นผู้ชายที่หน้าหวานชะมัด ไม่เข้ากับการแต่งตัวสไตล์แปลกๆเอาซะเลย ชายหนุ่มนึกไปพร้อมกับหัวเราะขัน

                “เลิกเอามือสกปรกที่ไม่รู้ไปจับอะไรมาบ้างทั้งวันวางบนเสื้อฉันซะที”

                “โว้วๆ.. ปากดีชะมัด ฮะๆ” ใบหน้าเกลียงเกลาถูกตัดขอบด้วยเส้นไหมสีดำขลับ ดวงตาคู่เรียวสีฟ้าอมเขียวนั่น.. พอถูกจ้องกลับมาแบบดุๆ แล้ว.. เหมือนแมวชะมัด ชายหนุ่มพูดพลางหลุดหัวเราะเป็นหนที่สอง สายตาคาดโทษจากเจ้าแมวดำก็ฟาดใส่ ทำให้เขาได้แต่ยักไหล่ด้วยใบหน้าทะเล้น ก่อนยกมือหนาออกจากบ่าตามคำขอ..ที่เหมือนจะเป็นประโยคจิกกัดเสียมากกว่า

                ดวงตาสีทองหม่นจับจ้องใบหน้าหวานของเจ้าตัวก้มที่ลงเก็บเอกสารต่ออย่างไม่คิดสนใจเขาที่ยังคงยืนทอดสายตามอง ก็อดจะหยอดเล่นไม่ได้

                “งานเหรอ ? เป็นหนุ่มเนิร์สขยันเรียนนี่เอง” ผิวปากล้อเลียน

                ยัง.. ยังไม่หันมาสนใจ.. แปลกหรือเปล่าที่เขาอยากโดนสายตาแมวดำนั่นฟาดใส่ ? พอคิดจะเอื้อมมือไปคว้าไว้ เจ้าเหมียวก็เดินตัวปลิวออกไปนอกตรอกเสียแล้ว

                “เฮ้! เดี๋ยวสิเนโกะ!!”ไดกิ รีบตามออกมานอกตรอกที่ซ่อนโดยลืมว่าตัวเองกำลังหลบลอดจากสายตานายร้อยคู่ปรับเก่าอยู่ แต่...เหมือนจะได้ผลแหะ

                สองเท้าที่เดินออกไปเร็วๆ หยุดกึกแทบจะทันทีที่จบเสียงเรียก.. เรียก ..เราเหรอ !?

                “รีบไปไหนเล่า ยังไม่ทันรู้จักชื่อนายเลย” คนตัวสูงกว่ายิ้มแล้วมาหยุดยืนอยู่ตรงหน้า

                ทำไม...จะต้องให้หมอนี่รู้จักชื่อ ? ใช่ธุระกงการอะไรที่ไหน ? แล้วอีกอย่าง...ถ้ายังไม่รู้จักชื่อ ก็อย่ามาตั้งให้ชาวบ้านเขาห้วนๆ สิ ..ชื่อประหลาดที่เหมือนสัตว์ตัวเล็กๆ นั่นมันอะไรกัน ถึงจะไม่ทันสนใจฟังก็เถอะ

“ต้องการอะไรอีก” คิ้วเรียวขมวด ยิงคำถามตรงประเด็นแบบไม่อ้อมค้อม ชายผมเทาที่สูงขนาดให้เขาต้องเงยหน้าคุย ดีดนิ้วถูกใจ

                “เยี่ยม! งั้นก่อนอื่นก็เริ่มจากการแนะนำตัวของนาย”

                เจ้าหมอนี่.. ไม่ได้รู้เลยหรือไงว่าคำถามแบบนั้นนะ เป็นการปฏิเสธแบบตัดความรำคาญต่างหาก คนอะไรบื้อชะมัด

                “เหตุผลที่ฉันต้องบอกนาย ?”

                “เพราะฉันอยากรู้!” น้ำเสียงสดใสตอบแทบจะทันที เห็นนัยน์ตาฟ้าประกายเขียวนั่นยังคงนิ่ง ร่างสูงจึงเดาะลิ้นนึกครู่นึง แล้วตอบกลับไปใหม่ “แลกเปลี่ยน หนึ่ง ต่อ หนึ่ง”

                “หนึ่ง ต่อ หนึ่ง แลกเปลี่ยน ?” คิ้วเรียวเลิกขึ้นอย่างเริ่มจะสนใจข้อเสนอของเขาบ้างแล้ว ก็อดเก็บรอยยิ้มกว้างไว้ไม่ไหว

                “ใช่ ฉันถามนายหนึ่งคำถาม นายถามฉันกลับหนึ่งคำถาม เป็นไง!”

                ไม่ได้ต้องการเลยสักนิด... แต่ถ้าปล่อยไว้แบบนี้เรื่องคงไม่จบง่ายๆ เขาไม่มีเวลาว่างพอจะมายืนต่อปากต่อคำกับใคร แล้วมันก็ไม่ใช่นิสัย..

                “สุเมราคิ คุโรโตะ”

                นั่นถือเป็นการตอบรับข้อเสนอแล้วหรือเปล่า ? ไดกิยิ้มขันกับท่าทางที่เหมือนจะต่อต้าน และผ่อนปรนในเวลาเดียวกัน เหมือนจริงๆ น้า.. กับเนโกะจังนะ อ่ะ! คุโระเนโกะสิ ฮะๆ

                “งั้นตานายละ คำถามสำหรับฉัน หนึ่งคำถาม ว่ามาสิ ?”

                สายตาขบขันที่มองไกลๆ ยืนเข้ามาใกล้ซะจนจะชิดหน้าเขา คุโร่ถอยหลังไปก้าวหนึ่ง ก่อนเพ่งสายตามองร่างสูงแบบหัวจรดเท้า... สายตาแบบนี้ถ้าเป็นคนอื่นต้องคิดว่าถูกหาเรื่องอยู่แน่ๆ

                “นาย...สูงเท่าไหร่ ?”

                นัยน์ตาสีอัมพันเลิกมองสักพัก.. ก่อนหลุดหัวเราะพรืด

                “ฮะๆ ฮะฮ่าๆ นายนี่จี้ชะมัด ฮะๆๆ” มือหนายกขึ้นมากุมท้อง ยังคงหัวเราะร่วน “อย่าถามเรื่องแบบนั้นด้วยใบหน้าจริงจังนักจะได้ไหม ฮะๆ”

                “ถ้างั้นฉันก็ไม่อยากรู้ ขอตัว” ว่าแล้วก็ไม่รอช้า หันหลังจะเดินต่อทันที

                “อ๊า ~ เดี๋ยวสิคุโระเนโกะจัง” คราวนี้เอื้อมคว้าไหล่บางไว้ได้ทัน “ส่วนสูง.. ส่วนสูงสินะ เอ...เท่าไหร่น้า..” กลอกตานึก ก่อนยกกำปั้นขึ้นมาทุบบนฝ่ามือตัวเองเบาๆ “อ่ะ! นึกออกแล้ว! น่าจะประมาณ 186 กว่าๆ นั่นละมั้ง ถ้าจำไม่ผิดละก็นะ”

                “...” ถ้าจำไม่ผิดงั้นเหรอ.. ส่วนสูงตัวเองไม่ใช่หรือไง..

                “เจอตัวแล้ว! ชิราโทริ ไดกิ!! จับเขาให้ได้!!!” พลังเสียงสุขุมตะโกนมาแต่ไกล ชี้นิ้วใส่หน้าเจ้าของชื่อแบบคาดโทษ

                “ชิบ.. ซวยละ!” คู่ปรับเก่าจะต้องมาขัดจังหวะสนุกทุกทีสิน่า! ตั้งใจทำงานเพื่อสังคมเน่าๆ นี่ไปเพื่ออะไรกัน ยกมือยีหัวอย่างหงุดหงิด

                ดวงตาสีสวยนั่นมองหน้าไดกิสลับกับนายร้อยหนุ่มไฟแรงที่วิ่งทักๆ กวดเข้ามานิ่งๆ อย่างจับต้นชนปลายเรื่องไม่ถูก ด้วยความรวดเร็วมือบางถูกดึงไป สิ่งหนึ่งกลมๆ เล็กๆ เหมือนก้อนหินยัดลงบนฝ่ามือเขา พร้อมน้ำเสียงเร่งรีบสมทบ

                “หวังว่าจะได้เจอกันอีกนะ คุโระเนโกะจัง!” ส่งรอยยิ้มกว้างหน้าหมั่นไส้ แล้วแผ่นหลังหนาก็หายลับตาไป แทนที่ด้วยเสียงหอบหายใจถี่ของบุรุษไฟแรงที่บัดนี้มาหยุดยืนอยู่ตรงหน้าเขา

                “นี่เธอ..โดนเจ้าหมอนั่นมันทำอะไรหรือเปล่า!?” ไม่เพียงแค่มอง มือสากลูบสะเปะสะปะคลำไปตามเนื้อตัวเขา “ปลอดภัยดีใช่ไหม! แล้วนั่นอะไร!?”

                ถึงจะไม่ได้ตอบ แต่ดูจากใบหน้านิ่งเรียบไร้อารมณ์ก็คงไม่ได้โดนขู่กรรโชก หรือถูกจับไปเป็นตัวประกันเพื่อหลบหนีตำรวจอย่างพวกเรา ..แล้วไอ้ของที่กำไว้ในมือนั่นมันอะไร ? อย่าบอกนะว่าถูกจับเป็นแพะ ไอ้เจ้าเอเยลนั่น! เล่นยัดยาให้คนที่ไม่รู้เรื่องมารับเคราะห์แทนตนอย่างนั้นเหรอ! มันจะหยามศักดิ์ศรีกันเกินไปแล้ว!!

                เป็นอีกครั้งที่มือบางถูกดึงไป นายร้อยหนุ่มหยิบของกลาง ? ขึ้นมา สายตาคมกว้างมองอย่างพินิจ เปล่งเสียงหนักแน่นอ่านออกมาช้าๆ ชัดๆ ทีละตัวอักษร

                “รสชาติใหม่ที่คุณต้องลอง ป๊องๆ กลิ่นสตอเบอร์รี่ สอดไส้น้ำเชื่อมแอปเปิ้ลเข้มข้น...”

                “ฉันไม่ชอบของหวาน ถ้านายต้องการจะเอาไปก็ได้นะ”

                เงยหน้าขึ้นจากของกลาง ก็พบสายตาจริงจัง..

                “อะแฮ่มๆ” ชายผมสีน้ำตาลเข้มได้แต่กระแอมไอแก้เก้อ ก่อนจัดการยัดลูกอมกลับคืนลงไปบนฝ่ามือหนุ่มน้อย “พวกแกมัวรอช้าอะไรอยู่อีกละ! รีบตามไปจับมันมาซะเซ่!!”

                โกรธแก้เก้อสินะครับคุณซาวายะ... ความคิดจากเล่าลูกน้อยที่ไม่สามารถเปล่งเสียงออกมาให้กระทบหูคนฟังได้...

                “ยังไงก็ตามแต่ อยู่ห่างจากหมอนั่นเข้าไว้ ถ้าเจออีกละก็แจ้งพวกฉันได้ทันที เข้าใจนะ!” ตบไหล่คนตรงหน้าหนักแน่น แล้วทั้งคณะก็วิ่งวุ่นฝ่าฝูงชลหายไป

                วันนี้มัน...วันอะไรกัน...

“กลับมาแล้วเหรอคุโระ ทางบก. ว่ายังไงบ้าง ?”

                ยังไม่ทันได้ยินเสียงปิดประตู น้องชายฝาแฝดที่นิสัยต่างกับเจ้าตัวสุดขั่ว เอ่ยปากทักก่อนด้วยน้ำเสียงสดใส

                “ก็ไม่อะไร.. เหมือนทุกครั้ง”

                “จะได้ตีพิมพ์เมื่อไหร่ละ ? ผลงานคราวนี้ฉันยังไม่ได้อ่านเลยนะ คุโระน่ะใจร้ายขึ้นทุกวัน!”

                ตุ๊บ!? สงเคราะห์ตามคำขอ ต้นฉบับจากท่านนักเขียนใหญ่ผู้เก็บตัวทิ้งลงแรงๆ บนศรีษะที่ปกคลุมด้วยเส้นผมสีอ่อนของเจ้าน้องชาย ชิโระเงยหน้าขึ้นมาฉีกยิ้มทั้งที่ยังคาบป๊อกกี้คาอยู่ในปาก

                หน้าโซฟาตัวยาวโทรทัศน์ถูกเปิดทิ้งไว้เป็นเพียงเพื่อนแก้เหงา ชิโระรื้อต้นฉบับมานั่งอ่านอย่างตั้งใจ มือก็หยิบป๊อกกี้ส่งเข้าปากไม่คาดสาย นัยน์ตาสีเดียวกันที่ทอดมองต้นฉบับตัวเองอย่างปลงตกอยู่ข้างๆ ได้แต่สายหัวช้าๆ...

                ที่ต้องหิ้วต้นฉบับไปส่งให้บก. พิจารณาก่อนจะให้เจ้าน้องชายฝาแฝดอ่านนะ เพราะไม่อย่างนั้นสภาพคงชวนหวาดผวาจนคนอื่นไม่กล้าแตะ... เศษขนมร่วงกราวเปรอะทุกหน้ากระดาษอย่างทั่วถึง...

                “คุโระกินไหม ?”

                ถามตอนถือแท่งสุดท้ายไว้ในมือเนี่ยนะ... พอส่ายหน้าปฏิเสธ สายตาพราวระยับจับจ้องบนแท่งป๊อกกี้ด้วยความดีใจ แน่นอนชิโระไม่รอช้าที่จัดการกับเจ้าของหวานรสเลี่ยนนั่น

                “ขากลับ.. ได้เจ้านี่มา”

                ชิโระจ้องลูกอมที่หาซื้อได้ทั่วไปตามท้องตลาดตาปริบๆ ด้วยความแปลกใจ

                “ไม่ชอบ ?”

                “ก็ไม่ใช่ไม่ชอบหรอกนะ...” พูดให้ถูกคือโปรดปรานขนมหวานยิ่งกว่าอะไรดี ถ้าสินค้าชนิดนั่นไม่ได้ผลิตมารสห่วยเกินคนกิน ชิโระต้องบอกว่ามันอร่อยทุกอย่าง “แต่ที่ว่าได้มาเนี่ย...” เขาจ้องหน้าพี่ชายฝาแฝดอย่างหวังว่าอีกคนจะอธิบาย

                คุโระไม่มีทางแวะร้านสะดวกซื้อ ถ้าไม่ใช่เพื่อหอบเหล่ากองขนมแสนโอชะกลับมาให้เขา อีกอย่าง...ใครจะไปขายละลูกอมเม็ดเดียว... แล้วที่ได้มาเนี่ย.. มันมายังไง ? ไม่ใช่ว่าโดนเด็กอนุบาลเขวี่ยงหัวใส่เพราะตกใจสายตาดุๆ ของนายเข้าหรอกนะ ?

                “ฉันให้”

                เดินๆ อยู่อาจจะล้มพรืดลงไปกองกับพื้นได้เลยนะ ...ลุ้นคำตอบตั้งนาน คอตกด้วยความผิดหวัง ถึงจะไม่ได้หวังแต่แรกว่าคุโระจะเข้าใจสายตาคำถามที่สื่อออกไปก็เถอะ ไม่รู้ว่าพี่ชายฝาแฝดของเขาเป็นคนซื่อ หรือแกล้งบื้อจริงๆ กันแน่...

                “ใครให้มาอ่ะ ?”

                ชิราโทริ ไดกิ... ไม่ได้ตั้งใจจะจำ แต่ชื่อหมอนั่นดันติดหู... คงเป็นเพราะเรียกง่ายละมั้ง ?

                “ข้างนอกร้อน ฉันไปอาบน้ำละ”

                “คุโระอย่ามาจงใจเปลี่ยนเรื่องนะ!”

                “คืนนี้...ที่นี่สินะ” นัยน์ตาอัมพันเหลือบมองตัวหนังสือภาษาอังกฤษที่เขียนอยู่บนโน้ต ‘UTAJA final Pub Night’ หลังจากอัดยาเข้าไปเมื่อไม่กี่นาทีก่อน ตอนนี้ร่างเนื้อเขามันกระชุ่มกระชวยสุดๆ บุหรี่กลิ่นแรงที่แฝงนิโคตินปริมาณสูงเอาไว้ ถูกจุดสูบ อัดเข้าไปจนชื่นปอด ฮ้าาา... กลุ่มควันสีขาวลอยเคว้งขึ้นไปในอากาศ พร้อมเสียงหัวเราะต่ำจากลำคอ ราบรื่น...พวกตำรวจหน้าโง่ไม่มีทางรู้ทัน รีบไปจัดการงานให้เสร็จๆ ตอนที่อารมณ์ยังดีอยู่ดีกว่า ~
 

UTAJA final Pub Night  10:26 pm.

                ยังคงเป็นสถานที่ๆ ปลุกเร้าอารมณ์ได้ดีเหมือนเดิม เสียงดนตรีดังกระหึ่มกระแทกใส่แก้วหู กลิ่นแอลกอฮอล์ลอยฟุ้งแข่งกับกัญชา หอมเย้าใจอะไรแบบนี้ หึหึ.. ฮะๆ..

                ไดกิทิ้งตัวลงบนเก้าอี้บาร์ตรงที่ไม่ค่อยมีคนพลุกพล่าน พร้อมกับหันไปสั่งบาร์เทนเดอร์หน้าหวาน ไม่นานเครื่องดื่มสีแปลกตาก็ถูกรินใส่แก้วช็อตวางลงตรงหน้าอย่างเบามือ ตาลอยๆ ของเขาจับมองรอยยิ้มหวานปานน้ำผึ้งของบาร์เทนเดอร์หนุ่ม เผลอไผลเลียริมฝีปากตัวเองอย่างไม่ตั้งใจ

                น่าลิ้มลอง.. กว่าเครื่องดื่มตรงหน้าเสียอีก... ขาว บาง เอวก็คอด หน้าก็หวานซะจนผู้หญิงหลายคนสู้ไม่ได้ ปากนิด จมูกหน่อย เลื่อนขึ้นมาสบกับดวงตา...สีฟ้าอมเขียว... ดึงดูดจนแทบลืมหายใจไปชั่วขณะ เขารู้จักดวงตาในแบบที่เหมือนกันนี้ ไดกิผิวปาก ก่อนจะมองเลยขึ้นไปที่เส้นไหมสีขาวอ่อนนุ่มหน้าสัมผัส เสียอย่างเดียวที่ขาดสายตาจิกกัดดุๆ เหมือนพวกแมวจรจัดไปหน่อย ภาพของใครอีกคนที่ลอยอยู่ในห้วงความคิดทำให้เขาหัวเราะร่วนในลำคอ

                ยังไม่ทันจิบหมอนี่ก็ทำท่าจะเมาเสียแล้ว พวกติดยามักสติไม่เต็ม... ชิโระทำงานนี้มานานเกินกว่าจะเก็บเรื่องสิ่งเสพติดมาใส่หัว เขาชินกับงานนี้ และไม่คิดจะเลิก ชินกับกลิ่นของกัญชา แม้ตัวเองจะไม่เคยแตะ บาร์เทนเดอร์เป็นอาชีพที่กอบโกยรายได้มากพอตัวอยู่ ทนฟังจังหวะแรงๆ กระแทกหู ก็ดีกว่าอยู่บ้านเงียบๆ หยิบแก้วที่ใสอยู่แล้วมาเช็ดเล่นฆ่าเวลา... 

“หื้ม...” ไดกิเดาะลิ้นชอบใจ “ลองดูไหมละ ว่าเมาแล้วหรือเปล่า ?”

                นี่คุณลูกค้า... เล่นจ้องขนาดนี้ ฉันละไม่รู้จะเอาสายตาไปวางไว้ตรงไหน... อีกอย่างที่ชินก็คงจะไม่พ้นการแทะโลมแบบออกนอกหน้าจากเหล่าขาจรที่แวะเวียนกันเข้ามา บ้างก็นัดสาว หรือบางรายก็..นัดหนุ่ม... ยังไงซะก็ไม่ได้แอนตี้พวกรักร่วมเพศหรอกนะ แต่นายลองมาเป็นคนถูกจ้องดูบ้างไหมละ.. สายตาที่เหมือนมองทะลุเนื้อผ้าเข้ามาได้เนี่ย... เห็นแล้วขนลุกชะมัด...

                “อีกสักแก้วไหมครับ ?” ถามบุรุษตรงหน้าด้วยน้ำเสียงใส งานก็คืองาน..

                เลื่อนมือไปหวังจะยกแก้วเปล่ากลับมา ฝ่ามือใหญ่ที่อุ่นจนร้อนก็ทาบทับลงบนหลังมือเขา ลูบไล้ไปมาเบาๆ ก่อนเปร่งเสียงแหบพร่า

                “เอาสิ...แต่แก้วต่อไปขอที่แรงกว่านี้หน่อยนะ” ไดกิจุดยิ้มมีเลศนัยบนมุมปาก “ข้างในยังร้อนไม่พอ หึหึ...”

                “ข้างใน..อะไรกันละครับ” บาร์เทนเดอร์หนุ่มหัวเราะน้อยๆ “คุณลูกค้าก็ อย่าบอกนะว่าแก้วเดียวเมาซะแล้ว” เขาขยิบตาให้ข้างหนึ่งเหมือนทีเล่นทีจริง

หลังจากนี้มีฉาก...เล็กน้อยนะคะ จขก ไม่ขอลงนะ
จิ้มรูปโหลดมาอ่านได้เลยจ้า