ประวัติโดราเอมอน(ตอนจบ)

ลำดับตอนที่ #1 : ตอนนี้ตอนจบน่าสงสารมาก ซึ้งเลย

                                                   ตอนจบเวอร์ชั่นนี้เป็นตอนจบตอนแรกที่ผู้เขียนแต่งขึ้นมาเมื่อ 30 กว่าปีที่แล้ว เป็นตอนจบที่ว่า โดราเอมอนต้องกลับอนาคตเพราะกฎหมายในโลกอนาคตเปลี่ยนไป ห้ามทุกคนในโลกอนาคตเดินทางไปเที่ยวในอดีตอีก ลองอ่านดูว่าเคยอ่านหรือเคยดูมาก่อนหรือเปล่า

        โนบิตะตกใจตื่นขึ้นมากลางดึกคืนหนึ่ง เห็นคนจำนวนมากวิ่งเข้าออกผ่านฝาผนังห้องของเขา พอตอนเช้าโนบิตะเล่าเรื่องประหลาดนี้ให้โดราเอมอนฟัง แต่โดราเอมอนก็เฉย ทำเป็นไม่รู้ไม่เห็น ไม่ยอมฟังเรื่องที่โนบิตะเล่า แล้วตั้งแต่คืนนั้นในบ้านของโนบิตะก็มีเรื่องแปลก ๆ เกิดขึ้นมากมาย เช่น ฝาบ้านมีตัวหนังสือเขียนเปรอะเปื้อนไปทั่วบ้าง ไฟแช็คของพ่อและของอีกหลาย ๆ อย่างหายไปบ้าง

โดราเอมอน : ในที่สุดก็มาถึงแถวนี้จนได้

     วันหนึ่ง มีเด็กคนหนึ่งโผล่มาจากผนังห้องของโนบิตะ แล้วก็มาแย่งแป้งทอดอาหารโปรดของโดราเอมอนหนีเข้าไปในฝาผนังอย่างหน้าตาเฉย

โนบิตะ: โดราเอมอนเห็นเหมือนกันใช่ป่าว เมื่อกี้นี้อ่ะ
โดราเอมอน : อืม
โนบิตะ : พูดได้แค่นั้นเหรอ

     แล้วอยู่ๆโดราเอมอนก็ตะโกนออกมาดัง ๆ ว่า

โดราเอมอน : ถ้าผมไม่อยู่ เธอจะใช้ชีวิตคนเดียวได้ไหม
โนบิตะ : แน่นอนไม่มีทาง ถ้าโดราเอมอนไม่อยู่ ผมต้องแย่แน่ ๆ
โดราเอมอน : พูดอย่างไม่อายเลยนะ จริง ๆ แล้วคือว่า…

     โดราเอมอนกําลังจะพูดอะไรซักอย่าง แต่อยู่ ๆ ก็มีคนออกมาจากกำแพงอีก 2-3 คน

โดราเอมอน : มาทำอะไรตั้งแต่กลางวัน กฎบอกไว้ไม่ใช่เหรอว่าให้ไปแถว ๆ ที่ ๆ ไม่มีคนอยู่
โนบิตะ : ใครเหรอ
ชายคนที่เป็นหัวหน้าทีม : ขอโทษครับ ผมเป็น…

     แล้วชายคนนั้นก็ยื่นนามบัตรให้โนบิตะ เป็นนามบัตรของบริษัททัวร์ฟูจิยาม่า ใช่แล้ว…คนกลุ่มนั้นเป็นนักท่องเที่ยวในโลกอนาคตที่ย้อนเวลามาเที่ยวโลกอดีตนั่นเอง

มัคคุเทศก์ : ทุกท่านครับ นี่เป็นบ้านญี่ปุ่นสมัยเก่า เชิญชมได้ตามสบายครับ

     พอพูดเสร็จ นักท่องเที่ยวคนอื่น ๆ ก็เริ่มค้นนู่นค้นนี่ ทำข้าวของภายในบ้านโนบิตะเสียหายเละเทะ

โนบิตะ : มารบกวนชาวบ้านเขาทำไม กลับไป!

     แต่นักท่องเที่ยวกลุ่มนั้นก็ไม่ยอมกลับ แถมยังเขียนนู่นเขียนนี่ （落書き：らくがき）ที่ฝาห้องเป็นที่ระลึกว่าตนเองได้มาเที่ยวในโลกอดีต พอโดราเอมอนกับโนบิตะพยายามไล่ คนกลุ่มนั้นก็รับวิ่งหนีหายไปในฝาห้อง
      อีกวันหนึ่ง… คราวนี้มีผู้ชายหน้าดุ เหมือนเป็นผู้ร้ายในอนาคตถือปืนหนีมาโผล่ที่ห้องของโนบิตะ

ผู้ร้าย : ข้าจะฆ่าพวกเองให้หมด

      ก่อนที่ชายผู้นั้นจะลั่นไกยิงโนบิตะกับโดราเอมอน ก็มีเสียงปืนดังมาจากฝาผนัง ใช่แล้ว…เป็นเสียงปืนของตำรวจในโลกอนาคตที่ตามผู้ร้ายคนนี้มา
      หลังจากที่นักท่องเที่ยว ตํารวจและผู้ร้ายจากโลกอนาคตกลับไป บ้านของโนบิตะก็กลับมาเงียบสงบเหมือนเดิม

โดราเอมอน : ในที่สุดก็เงียบสงบเหมือนเดิมซักที
โนบิตะ : ช่วยจัดการการท่องเที่ยวข้ามเวลาอะไรน่ะ…หน่อยได้ไหม

     พอโนบิตะพูดจบ เซวาชิเหลนของโนบิตะก็โผล่มาจากลิ้นชัก

เซวาชิ : ถ้าเรื่องนั้นล่ะก้อ ไม่ต้องเป็นห่วงแล้ว

     หลังจากได้สอบถามเซวาชิก็ทราบว่า ในโลกอนาคตตอนนี้ได้มีกฎหมายควบคุมการท่องเที่ยวข้ามเวลาแล้ว เพราะช่วงหลัง ๆ เกิดปัญหาว่า คนในโลกอนาคตได้มารบกวน ทำลายข้าวของของโลกในอดีตเสียหายเป็นจำนวนมาก ดังนั้นจึงมีการออกกฎหมายห้ามทุกคนเดินทางย้อนเวลาอีกเป็นอันขาด แน่นอน…กฎหมายนี้บังคับให้โดราเอมอนต้องกลับไปในโลกอนาคตอย่างช่วยไม่ได้

โนบิตะ : ไม่ยอม… ผมไม่ให้โดราเอมอนกลับ
โดราเอมอน : ลูกผู้ชายใช่ไหม! ต่อจากนี้โนบิตะต้องทำทุกอย่างด้วยตัวเองแล้ว… โนบิตะซะอย่างทำได้อยู่แล้วไม่ใช่เหรอ

     โดราเอมอนพูดให้กำลังใจโนบิตะ

โดราเอมอน : ถ้าเปรียบเทียบกับตอนที่ผมมาใหม่ ๆ ตอนนี้ดีกว่าตั้งเยอะ
เซวาชิ : ใช่ ร่าเริงขึ้นตั้งเยอะ ร่างกายก็ท่าทางแข็งแรงขึ้น หัวก็ดีขึ้น(นิดหน่อย)

     แล้วตอนนั้นก็มีเสียงสัญญาณเตือนดังมาจากลิ้นชัก บอกเวลาที่ต้องกลับโลกอนาคต

เซวาชิ : ต้องรีบไปแล้ว

     โดราเอมอนกับโนบิตะจับมือกัน

โดราเอมอน : โชคดีนะ
โนบิตะ : อืม

     แต่พอเซวาชิดึงโดราเอมอนเข้าลิ้นชัก ด้วยความผูกพันอันแน่นแฟ้นกับโนบิตะ

โดราเอมอน : ไม่เอา! ผมไม่กลับ ผมจะอยู่กับโนบิตะ

     แล้วลิ้นชักก็ปิดลง

     ฉากสุดท้ายเป็นคำพูดของโนบิตะ

โนบิตะ : ลิ้นชักโต๊ะ...ตอนนี้ก็กลับไปเป็นลิ้นชักโต๊ะธรรมดาเหมือนเดิมแล้ว แต่พอเปิดลิ้นชักทีไร ผมจะนึกถึงโดราเอมอนทุกที…แล้วก็คงตลอดไป