คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : ยัย ปี ศ า จจจ
อนที่ 1 ยัยปีศา
... ห้อเรียนปรับพื้นาน...
เธอน่ารัมา
าว สวย หุ่นี ผมสั้น าลมโ ระโปรที่เธอใส่เลยเ่ามานิหน่อย าเรียว
ถุเท้าสีาวบ่บอถึวามเอาใใส่
เอ? ว่าแ่นอื่น็ถุเท้าสีาวเหมือนันนี่นา ไม่สิ ่ามันเถอะ เอาเป็นว่าเธอเพอเฟ็สุๆ เลยว่ะ
ผมนั่อยู่ที่โ๊ะนัเรียนหลัห้อ ยสมุีหน้าลา และวารูปหัวใลในนั้น เียนว่า I LOVE YOU ัวโๆ
พับเป็นเรื่อบิน และปาไปที่เ็หินนั้นที่นั่อีฟาหนึ่อห้อเรียนวิทยาศาสร์
...ฟ้ า ว ว ว ว...
เราไม่ไ้อยู่ห้อเียวันหรอ วันนี้เป็นวันปรับพื้นาน มอสี่ ับ
มอหนึ่เ้าเรียนร่วมัน
ผมปาเรื่อบินระาษไปบนหัวอเธอพอี
อุ๊บบ!
นี่ผมะะีบ หรือ ะสร้าศรูันแน่นะ
ไม่รู้ะทำให้เธอประทับใหรืออยาะ่าผมันแน่
เธอหันมาทาผมทันที ผมั้ใสบาเธอ ะแสวามมั่นใในัวเอให้เธอเห็น
แววานั้น่าหวานเปรียบเหมือนวาอวา
โอ้ ผมหลุมรัเธอเ้าแล้ว ถึแม้ะเร็วเินไป็เหอะ
ทว่าเธอทำผมลัวเพราะสีหน้าเธอที่มอมานี่ทำหัวใผมเย็นยะเยือ มัน่าเย็นา ไร้อารม์
เธอยเรื่อบินระาษึ้นมา และทำในสิ่ที่ผมไม่าฝันมา่อนในีวิลูผู้ายว่าะไ้เอ
เธอมอาผมาระยะที่มีนัเรียนบัสี่น หรี่าเล็ล ้อมาที่ผมเหมือนะีผมเป็นิ้นๆ ่อยๆ ับเรื่อบินระาษและีมันอออย่าเื่อ้า เสียาอระาษัลออาาศมาบาแ้วหูผม
...หัวใผมหล่นุ๊บ!...
...ทุอย่าถูหยุเวลา...
วามลัวแผ่่านไปทั่วห้อ ผมรู้สึเหมือนในห้อมีมน์ำละลุ้ไปหม ท่ามลาเสีย
ท่อาราธาุที่ผมฟัแทบไม่ออแล้วในอนนี้
ยัไม่บเพียแ่นั้น เธอีแล้ว ีอีอย่า้าๆ เหมือนนั่าที่่อยทรมาเหยื่อ้วยมมี ระาษที่าเป็นเสี่ยถูยำ้วยมือ้ายอเธอ ใบหน้านั้นเย็นา ไร้วามรู้สึ และเธอ็ว้าระาษออไปทาหน้า่า
เสียลืนน้ำลายัรึ้อในโสสมอผม
...ายแน่ราวนี้!...
เออย่าี้นี่ผมไม่ล้าเล่น้วยแล้ว
หืยยย น่าลัว
“เ็หิพริมโรส เธอว้าระาษออนอหน้า่าทำไม ไปเ็บมาใส่ถัเี๋ยวนี้”
เสียรูัมาาหน้าระาน เวลาที่ถูเธอหยุใว้ลับมาเินปิ บรรยาาศรอบัวผ่อนลายล ผมเพิ่รู้สึสึัวว่าไ้ล้ั้นหายใใว้นานมา
พริมโรสลุึ้น เินผ่านหลัห้อ ผ่านหลัผม สัเุเหมือนมีมน์ำแผ่่านรอบร่าายอเธอ แน่นอนผมว่าผมาฝา หรือบาที มันอาะเป็นวามริ็ไ้ เธอือปีศาที่มาายมโล
...ยัยปีศา...
...นี่ื่อใหม่อเธอ...
โรอาหารในโรเรียน
ผมนัุ่ยับเพื่อนอีสอนะทาน้าว และเล่าเรื่อทั้หมให้พวเาฟั
“าปูิโน่ว่านะ ยัยปีศาที่พอลเล่า ้อมาาำนานแหๆ”
เพื่อนผมนหนึ่เอ่ยึ้นหลัาฟัเรื่อที่ผมเล่า มันเป็นนไทยนี่แหละ แ่ื่อมัน ไม่เ้าใว่าั้เป็นื่อาแฟทำไม แถมอบเรียื่อเ็มอัวเอ ฟัแล้วเหนื่อยแทน
เพื่อนสนิทอผมมีสอน ื่อมันเป็นนิอาแฟ ทั้าปูิโน่ ไอ่หน้าหล่อผมทรเปิ้าเรียน ้านบนยาวพอให้สามารถเ็หล่อามใ อีนื่อว่ามอ่า ผิวออแทนหน่อย หน้าาม ิ้วเ้ม ผมทรเียวัน ึ่ผม็แปลใ ว่าทำไมื่อพวมันถึเป็นนิอาแฟึ้ แล้วบัเอิหนัเ้าไปอีเมื่อมาล้ออับนามสุลอผม
ผมื่อ นัพล อฟฟี่
“เรื่อเป็นมายัไวะ” มอ่าถามาปูิโน่
มันมีอยู่ว่า ในหมู่บ้านแห่หนึ่ถูโรสลัปล้น มัน่าทุนที่เอในหมู่บ้าน มันเผาทุอย่าเป็นผุยผ ยาที่ะมีใรหนีรอมาไ้ ทว่า โรสลั้อเอับฝันร้าย เมื่อมีเ็ผู้หินหนึ่เินออมาาอเพลิ มือ้ายอเธอำเรื่อราบาอย่าเอาใว้ มือวายึ้นเหนือศีรษะ ปามุบมิบเหมือนร่ายมน์าถา และหมอสีำ็แผ่่าน
“เฮ้ยยริิวะ มีหมอสีำแผ่่าน้วยหลอ ัน็เห็นเหมือนัน อนยัยนั่นเินออาห้อไปเ็บยะ”
“เออสิ ัน่าลัวแล้วสินาย ว่าแ่หมอสีำที่ยัยนั่นแผ่ นายาฝามั้”
หมอ แผ่่านไปทั่วหมู่บ้าน เสียร้อโหยหวนอโรสลััน่าสล เมื่อหมอาล เ็ผู้หิหายัวไป ทิ้ใว้เพียลุ่มโรสลัที่เินไร้วิา เินเหมือนผีิบไปมาในหมู่บ้าน แม้วันเวลาผ่านไป็ยัเินนหมเรี่ยวแร และล้มายไปในที่สุ ล้ายโนระาวิาออาร่าไปลันในยมโล เาเลยให้สมาามเหุาร์นั้นว่า "Midnight" ึ่เปรียบเสมือนวามมืที่ไม่ปราีใร
...Midnight...
...ทำไมำนีุ้้นหูัวะ...
ทุอย่ารอบัวผมเหมือนเียบริบ เสียเี้ยว้าวอบรรยาาศโรอาหารเหมือนะาห้วไป
“เป็นอย่านั้นริหลอ!!” เสียผมับเพื่อนเปล่ออมาอย่าใ
ในะนั้นเอ ผมรู้สึเหมือนมีอะไรบาอย่าำลั้อมาทาผม นผมลุู่ รู้สึหนาววาบไปทั้ัว แววาอเธอ วาที่เหมือนวายมทู
“บ้าิบ!” ผมสบออมาให้เพื่อนไ้ยิน
“เป็นอะไรวะ อะไร ๆ มาี้ันลัวนะเว้ย” มอ่ามอ้ายมอวา
“เป็นอะไร พอล นายบอาปูิโน่เี๋ยวนี้นะ”
“็เธอมอมาทาันน่ะสิ” ผมพูแทบระิบ
“หะ พูัๆ หน่อยไม่ไ้ยิน” มอ่าถาม้วยวามลัว
“ยัยปีศาำลั้อมาที่ัน” ผมพูัึ้นนทำให้เพื่อนอีสอนมอหน้าัน
ปั!!
“พวแ ไอพอลที่เรียนปรับพื้นานวิทย์อนเ้า ปาเรื่อบินระาษใส่หัวน้อพริมโรสใ่ไหม”
‘อะไรอีวะเนี้ย มาวันแรยัยนั่นมีพรรพวแล้วหลอ หรือะเป็นแฟนเธอ โหร้ายนะยัยปีศา’
“อ่ออ รับ ใ่รับผมเอ” เพื่อนผมมอาัน ผมอบไป้วยน้ำเสียเรียบเยแมโมโห
ถึผมะรู้สึว่ายัยนั่นน่าลัวเหมือนปีศา แ่ับพวอันธพาลถ้ามาวาอำนาใส่ผมแบบนี้ ผมับเพื่อนเห็นทีะไม่มีใรยอมแน่นอน
“ใ่ เพื่อนผมไปแล้น้อเาเอ ทำไมหลอรับ” เ้าาปูิโน่่วยเสริม
“ไม่รู้หลอว่าน้อเาเป็นแฟนับัน” ไอ่บ้าอำนาู่
“ไม่รู้ เป็นแฟนยัไม่ไ้แ่าน ันยัมีสิทธิ” ผมอบวนลับไป ทั้ที่ในใ็ไม่ไ้ิะแย่ออใรหาเธอมีแฟนแล้ว
“นี่มึวนีนูหลอ” ไอ่บ้าอำนาึอเสื้อผมูึ้น นาัวมันสูว่าผมราว 10 เ็น ผม้อเยถึะมอหน้ามันไ้
“เฮ้ยย!! ปล่อยเพื่อนัน” มอ่ามันไม่ยอม พยายามเ้ามาผลัไอ่บ้าอำนาออไป แ่มันพาเพื่อนมา้วย มอ่าับาปูิโน่เลยโนันไม่ให้เ้ามามีส่วนร่วม เพื่อนผมิ้น
และในะที่ใบหน้าอผมำลัะโนหมัอไอ่บ้าอำนาพุ่ใส่ เสียไร้อารม์เสียหนึ่็ัมาา้านหลัผม
“รุ่นพี่ะ ปล่อยแฟนหนูเี๋ยวนี้
ไม่ั้นไ้เห็นีันแน่”
_________________________________________________________________________________
...เอ๋ นั่นเสียยัยปีศานี่นา...
...เธอมา่วยผมหลอ...
...ไม่มีเหุผลเลย...
ผมพยายามหันไปมอ้านหลั และเห็นเธอำลัยืน้วยท่าทาสุุม
ไม่ี่อึใที่ทุอยาเียบัน ผมไม่รู้ะพูอะไรออไปเหมือนัน ิไม่ออ เสียอเธอ้อในหัว
‘แฟนหนู’ ยัยปีศาเรียผมว่าแฟนเลยหลอเนี้ย เป็นไปไม่ไ้ เธอ่วยผมทำไม ทั้ๆ ที่ผมแล้เธอั้แ่าบแรที่เ้าเรียน
ไอ่บ้าอำนา่อยๆ ปล่อยมือาอเสื้ออผม และเพื่อนผม็สะบัแนัวเอออาพันธนาารทำท่าะ่อย แ่ผมห้ามใว้ มันสบถพลาี้หน้าไปที่ลุ่มอันธพาล ถ้าแน่ริเย็นนี้เอันที่เิม
“อบ…” ไม่ทันที่ผมะพูว่าอบุ ยัยปีศา็เินาไปแล้วพร้อมลุ่มเพื่อนอเธอที่มายืนมุู
รู้สึัวอีที ผมเห็นไทยมุมามาย อนแริะอบุ
แ่อนนี้ลับเ็มไป้วยวามอับอาย เ็ผู้หิ่วยีวิผมใว้าอันธพาล
ันไม่ยอมเ็า ยัยปีศา้อไ้รับารใ้!! แ่อนนี้ันอไปล้าหนี้แ้นับพวอันธพาลเล่นทีเผลอ่อนละัน ฝาใว้้อนเถอะยัยปีศาาาาาาา!!
...ลิ่น้นไม้หอมละมุน...
หลัเลิเรียนพวเราไปามนั ึ่ที่ประำือ หลัโรยิมนาให่ มี้นไม้ปลุมนภายนอไม่สามารถมอเห็นไ้
ท่ามลาแมไม้นานาพันธุ์มีโ๊ะไม้เ่าๆ อยู่หนึ่ัวั้เ่น เรามัใ้รนี้สำหรับสะสาเรื่อ่าๆ ที่ไม่อยาให้รูฝ่ายปรอรู้
ที่นี่ล้ายป่า้อห้ามในเทพนิยาย ลิ่นแมไม้อบอวล ละออน้ำเย็นลอยแะผิวหนันรู้สึนลุ เหมาะสำหรับอ่านหนัสือริๆ
มืออเราสามนล้วเ้าไปในระเป๋าาเ พร้อมะึอาวุธออมา
เ้าอันธพาลหน้าหล่อมันใว้ผมรอทรย้อมสีเหมือนฝรั่ พวมันเป็นนับาสประำโรเรียน ที่สาวๆ หมายปอ และในะเียวัน็เป็นอันธพาล
นเ่อโรเรียน ทำไมถึทำัวไร้สาระ หรือะอยาเบ่อำนาอัวเอันนะ
เรายืนประันหน้า ผม าปูิโน่ มอ่าและ อันธพาลนนี้ื่อว่า ิม เพื่อนมันอีสอน บาส และั๊ว
ถึเวลาะลุมบอล ผม่อยๆ ึอาวุธออมาาาเ มีโ๊ะวารลา ราวนี้หวัว่าไม่มีใรบาเ็บล้มาย ้วยอาวุธที่พวเราพมาเพราะมันร้ายาเินบรรยาย
“เอาเลย!!”
สิ้นเสียอไอ่ิมบ้าอำนา ผมึมือออาระเป๋าาเ และพุ่ไปรหน้า สีหน้าอผมุัน สีหน้าอพวมันูื ราวับลัวว่านี่ะเป็นรั้สุท้ายอีวิที่ะมีลมหายใอยู่
พวเราวาหนัยาลบนโ๊ะนายาว เริ่มเล่น*เป่าบทันที
เรา่อแถวเรียฝ่ายละสาม ผมอยู่รลา และเริ่มเป่าหนัยาให้ทับับหนัยาอไอ่ิม หนัยาใล้เ้าไปเรื่อยและ เย้! ผมนะไปหนึ่าเหลืออีเ้ารั้ ึ่ิาือ เล่นสิบรั้ ใรทับไ้มาว่าถือว่านะ และอีฝ่ายะไม่มีทามาวนีน หรือ มาทำอันธพาลใส่ไ้อี เพราะนี่ือ ีฬาลูผู้ายอโรเรียนแห่นี้
เมื่อมอา้านนอ ะไม่เห็นวามเลื่อนไหวใใเลย เปรียบเสมือนพวเราอยู่อีมิิหนึ่อโรเรียน ที่เมื่อเ้ามาหลัโรยิมมันะนำเราไปสู่ป่า้อำสาป
บเมเมื่อรวมะแนน พวเรานะาลอย้วยแ้มรวมทั้สามน ผมนะแป าปูิโน่ห และมอ่าเ็
“เอาล่ะราวนี้พวนายอย่ามายุ่ับเราอี เ้าใไหม” มอ่าเอ่ยอย่าริั
“…เออ ไม่ยุ่็ไ้” มันยัพูเหมือนัวเอเหนือว่า
“พูาให้มันีีหน่อยสิพว” าปูิโน่อลับ
“อื้มมม พวเราะไม่รัวานอีแล้ว” มันน้ำเสียะอ่อนล ไม่แ็ร้าวเหมือนราว่อน
“ถามอะไรหน่อยสิ พริมโรสเป็นแฟนนายริหลอ” ิมถาม
“นาย็ไ้ยินเธอบอแล้ว ามนั้นแหละ ันแอบอบเธอั้แ่อนเรียนอนุบาลโน่น” ผมพยัหน้าอมรับวามริ
“เออ อ่า ั้น็อโทษ้วยที่ไปหาเรื่อนายวันนี้” ิมอบ อึ้ที่ผมบอวามริ้อนึไป ผมรู้ัพริมโรสั้แ่อนุบาลแล้วรับ อนนั้นผมอยู่ปอหนึ่ เรามาาโรเรียนเียวัน แ่เมื่อ่อนเธอสใส น่าเอ็นูว่านี้เยอะ ั้แ่พ่อแม่เธอเสียีวินั่นแหละ เธอ็เปลี่ยนไปเป็นนละนเลยล่ะ ริๆ ผมแอบเอ็นูเธอลึๆ
โรเรียนอผมเป็นโรเรียนประำัหวัแถบภาใ้ ที่นี่ไ้ราวัลีเ่นเรื่อธรรมาิ เพราะมี้นไม้เยอะมา มีารัารที่ี มีอไม้ สระเลี้ยปลาอภาวิาอาหาร ที่นั่ร่มรื่น บรรยาาศูสบายา
ผมเินยิ้มเยาะ หยอล้อเพื่อนบนสะพานไม้โ้ที่้านล่ามีพืน้ำนานา และเห็นปลาหลายนิว่ายวน
...รู้สึเหมือนมีใรมอ...
เสียออโรเรียนบอให้เราลับบ้าน ผมเินผ่านอาารน้อยให่อโรเรียน ึ่ทำึ้น้วยอิสีส้ม และโรสร้าอมันออแบบมาให้โล่รับลมเย็นสบาย แ่ละห้อมีผนัั้นลา แ่ไม่มีผนั้านหน้าห้อ ะเปิโล่ให้ลมพัเ้ามา ส่วนอหน้า่า็เป็นบานพับแบบไม้ สไล์ารออแบบอึอาารเรียนเป็นแบบ **โมเิร์นลอฟท์
มอารนี้ะเห็นวามลาสสิอโ๊ะไม้สีน้ำาลอ่อนบ้า เ้มบ้า ระานำไม่ไ้ถูเปลี่ยนเป็นไวท์บอร์ แ่เป็นระานำเหมือนที่เยใ้ ะเปลี่ยนไป็รที่ลบระานเป็นระบบทำวามสะอาแบบใหม่ อนลบแ่ปุ่ม และไม่ทำให้เิฝุ่นา๊ออี้วย
ผมยมือลาเพื่อนอีสอนหน้าประูนาให่อโรเรียน รถราอปี 2570 เป็นรถนาเล็ ะทัรั วิ่ไม่มีเสียเรื่อยน์ เพราะใ้พลัานไฟฟ้าไม่ใ่พลัานาฟอสิล
ะสัเไ้ว่ามีแผ่นบาใสิราบไปามหลัารถ ล้ายแผโล่าเลล์ แ่ไ้รับารพันาให้รับแสไ้ีว่า ีนาสามารถรับแสันทร์ยาม่ำืนไ้
ผมยืนรอรถสอแถว วันนี้เปิเรียนวันแรยัไม่อยาลับบ้าน หาอะไรทำสนุๆ ีว่าแฮะ และทันในั้นเอวามิหนึ่็แว๊บเ้ามา “สะรอยามยัยปีศาีว่า”
ยัยปีศาบ้านอยู่ใล้ับโรเรียน เธอน่าะเินลับ ผมึรับวิ่ไปที่ประู้าโรเรียน โเ้า้าผม หรือ ะเรียพรมลิิ็ไ้นะ เพราะเห็นเธอเินเ้าร้านสะวื้อพอี ผมเ้าไปสัเเธอห่าๆ
ในร้านสะวื้อมีผู้นมามาย แ่ไม่ยัะมีนาย เพราะนมที่ั้อยู่บนั้นเป็นระบบหยอเหรียทั้สิ้น ึ่แผายนมหนึ่แผะมีนายาว และพวมันอยู่ในู้ระ มีท่อระยื่นึ้นไป้านบนสำหรับนส่นม
เธอไม่รู้ว่าผมสะรอยาม เธอื้อนมแพะหนึ่ล่อ และเินไปั้นอาหารสัว์
ระบบร้านรว่าๆ เปลี่ยนเป็นระบบนี้ทั้หมแล้ว เพื่อลปริมาารใ้แราน เพราะนะถูเ์ไปทำานเี่ยวับวิทยาศาสร์ ทำานที่้อใ้สมอมาว่า้อมาใ้แรานแบบนี้
สำหรับนที่ไม่มีวามรู้วามสามารถ ระทรวศึษาธิาระวนไปเ้าอร์สยระับไอิว ึ่เป็นหมายใหม่้อนึเลย ุะไม่ทำาน็ไ้หามีินมีใ้เพียพอ แ่ทุน้อมีระับไอิวที่สามารถ่วยเหลือัวเอไ้ในยามุเิน แม้แ่ในยามสราม
และผม็้อแปลใที่เธอื้ออาหารสำหรับลูแมว เธอเลี้ยแมว้วยหลอ! เพราะบ้านที่สามารถเลี้ยสัว์พวนี้ไ้ ้อไ้รับใบอนุาเท่านั้น เราะเห็นไ้เลยว่าไม่มีสุนัหรือสัว์่าๆ มาเินเพ่นพ่าน
เพราะเมื่อห้าปีที่แล้ว เิโรระบาที่มีสัว์เลี้ยำพวแมว สุนั หมู แะและสัว์สี่าอื่นๆ เป็นพาหะ มีนเสียีวินับล้านน สัว์เลี้ยทุัวบนโลถูำั อ์ารอนามัยโลึประาศวบุมสัว์เลี้ย
นที่มีสัว์เลี้ยไ้้อมีเินมหาศาลพอะื้อัวอ่อนาห้อทลอ ึ่เหุนี้เอที่สัว์เลี้ยหลายนิไม่ไ้มีารเิาแม่อมัน ฟัแล้วน่าหหู่มา ที่บ้านอผม็มีแมวอยู่สอัว แม่แมว และลูแมว และใ่แมวอผมเิาท้อแม่ ไม่ใ่ห้อทลอ
เธอเินออาร้านสะวื้อ ผมเินามหลัไปเียบๆ และในะนั้นเอ
“พี่พอล พี่พอลริๆ ้วย” เสียใสใสอเ็ผู้หิพุ่เ้ามาหาผม และโอบแนผมใว้
“เอ้าเฟิร์น” ผมเรียื่อเธอ แ่สายา็พยายามวานหาพริมโรส ว่าเธอเินหายไปหรือยั
เฟิร์นเป็นเ็สาวเรียนอยู่มอสาม ผมอเธอหยัสยาวลไปลาหลั สีทอ ใ่เธอเป็นลูรึ่ไทย นิวีแลน์ หน้าาลูรึ่นั้นาม สวยนาไม่มีใรล้ามาีบเธอเลย
“พี่พอลน่ารัั ำื่อเฟิร์นไ้้วย เย็นนี้ไปทาน้าว้วยันนะะ” ใรำื่อเธอไม่ไ้็บ้าแล้ว ็เธอมันเป็นาราระับประเทศ เป็นเ็นัเรียนที่อายุน้อยที่สุ ไ้รับราวัลารเ้นัหวะป๊อปยอเยี่ยมอประเทศนี่นา แ่โทษทีนะ เราเพิ่รู้ัันะี้ และอนนี้พี่ยุ่มา อีอย่าเธอมาับแน อไหล่ผมเหมือนมันเป็นเรื่อธรรมา ผม็เิลเป็นนะเว้ย สาวสวยมาโอบแน หน้าแแล้วเนี้ย
นทั้ร้านสะวื้อหันมามอผมเป็นาเียว มีหนุ่มๆ ที่าว่าแอบอบสาวผมทอผู้นี้อยู่้วยหลายน านนี้หาศรูมาเป่าบเพิ่มอีแล้วหลอเรา เฮ้อออ
“อนนี้พี่มีธุระน่ะ ้อไปสะรอยามนาเอนใหม่มาทำหนั” อ้ออี้อที่ลืมบอไป พวเราสามน าปูิโน่ มอ่า เป็นทีมทำหนัสั้นแนวไไฟมีผลานส่ประวนะราวัลระับโล
ผมวิ่ามพริมโรสมาสวนสาธาระ้าโรเรียน ริมถนนที่มี้นาูระประเทศไทยแผ่ปลุมร่มรื่นยามเย็น ผมมอเธอา้านหลั และอิไม่ไ้ว่า เธอแบรับาราไปอพ่อแม่ไ้อย่าไรอนอายุสิบเอ็
และเธอ็หันวับลับมามอผม
...สายาเย็นา...
...ไร้วามรู้สึ...
“นายามันมาทำไม” เป็นประโยแรที่เธอพูับผมั้แ่เรารู้ัันมา เหมือนรู้ว่าผมามมานานแล้วั้แ่ร้านสะวื้อ
ผมแอบอบเธอั้แ่อนุบาล็ริ และุ็เ้าใวามหมายอำว่าแอบอบ สำหรับผมมันอาภัพนั เพราะไม่ล้าแม้แ่ะุยับเธอเลยลอระยะเวลาที่ผ่านมา
ผมอึ้ที่เธอรู้ “เอ่อออ ็แ่อยามาอบุ”
“ไม่้ออบุหรอ เรื่ออนายับันบลรนั้น ที่โรอาหาร” เธอพูเรียบ แผ่วเบาเหมือนระิบ
...เอ้า...
เหมือนว่าวันนี้ผมไ้เธอมาเป็นแฟน และ็เป็นเวลาเียวันที่เธอบอเลิผม ีวิ่ารันท
“นายลับไปไ้แล้ว และอย่ามาให้ันเห็นหน้าอี” ผมลืนน้ำลายัรึ โหิบเลยยัยปีศา
“อโทษเรื่อเมื่ออนเ้า้วย ที่ปาเรื่อบิ…” พูไม่ทันบเธอ็หันหลัเินไปแล้ว
“เฮ้เี๋ยวสิ!!” ผมยื้อ
เธอหันวับลับมาอีรั้ ผมใหายวาบ วามลัวแผ่่านไปับหัวใหนาวยะเยือ เพราะมันมาพร้อมเาทมิฬา้านหลัอเธอ หมอฟุ้สีเทาแผ่ออมาเหมือนรัสีบาอย่าาัวเธอ แน่นอนผมาฝา และิไปเอ แ่ทำไมเหมือนรินานี้นะ
“เธอเลี้ยแมว้วยหลอ ื่ออะไรน่ะ อยาเห็นั บ้านผม็เลี้ยเหมือนัน และมีแม่อมัน้วย” ผมพูิันยาวเหยียลัวเธอะ่าผมะ่อนที่ะพูบ
เธอเหมือนะะัับำว่า “มีแม่อมัน้วย” ึ่ารที่แมวเิมาาท้อแม่เป็นสิ่ผิหมาย
เธอูเหมือนะไม่สนใ “อยาเห็นแมวอผมไหม มันมีาสีฟ้า้านึ สีเทา้านึ้วยนะ” ผมเพิ่มวามน่าสนใ
ราวนีู้เหมือนเธอะหยุึมือไม้สั่นะหันหลัให้ผม ผมว่าผมยั่วโมโหเธอเ้าแล้ว
“ริหลอนาย ัน..ันอยา…เอ..มัน..ั” เสียอเธอเปลี่ยนไปเป็นนละน าไร้วามรู้สึ ลายเป็นเสียอเ็หิสใสเหมือนไ้อเล่นใหม่ าลมโใสแ๋วมอมาเหมือนอ้อนวอน แ่็ยัเ็บอาาร เ็บฟอร์มอัวเออยู่ เ็หิที่ีเรื่อบินระาษอผมวันนี้หายไปไหนแล้ว นี่สินะัวนที่แท้ริที่ผมเยรู้ั
...พริมโรส...
...แท้ริแล้ววามหมายอื่อเธอ ับัวน่าไม่่าันเลย...
“มาสิ เี๋ยวผมพาไปู”
บอน 1
_________________________________________________________________________________
*เป่าบ ีฬาพื้นบ้านอไทยนิหนึ่ เป็นที่นิยมมาในสมัย่อน
**โมเิร์นลอฟท์ บ้านสไล์ ลอฟท์ มี้นำเนิมาาศิลปินที่เนรมิโัเ่าให้ลายเป็นสูิโอทำาน ศิลปะ และที่อยู่อาศัย เน้นสีสันวามเป็นธรรมาิอวัสุที่นำมาสร้าอาารอย่าแท้ริ
ความคิดเห็น