คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Chapter1 :: ไอ้เด็กบ้านี่มันเป็นใคร!!!
Chapter1 :: ไอ้เด็กบ้านี่มันเป็นใคร!!!
เด็กหนุ่มหน้าตาน่ารักในชุดนักเรียน ยืนมองตึกสามชั้นตรงหน้าด้วยสายตาที่บ่งบอกถึงความเอาแต่ใจของเจ้าตัวได้เป็นอย่างดี
"นี่น่ะเหรอ หอพัก"
ลีแทมิน เด็กหนุ่มจากตระกูลลี ผู้มั่งคั่ง มีคนกล่าวเอาไว้ว่า ครอบครัวของลีแทมินนั้น เป็นถึง1ใน5อันดับของมหาเศรษฐีในเกาหลีเลยทีเดียว
"ใช่น่ะสิ ถูกใจใช่มั้ยล่ะ"
ลีซองมิน หนุ่มผิวขาวอมชมพูผู้เป็นพี่ชายบอกกับลีแทมินด้วยสีหน้าภาคภูมิใจ เพราะต้องการที่จะให้น้องชายผู้สุดแสนจะเอาแต่ใจตัวเองและติดหรูนั้น ได้ลองใช้ชีวิตแบบธรรมดาๆดูบ้าง
"แคบยังกะรังหนู บอกตามตรงนะ ห้องน้ำบ้านเรายังใหญ่กว่าเลยอ่ะ"
ลีแทมินส่งเสียงบ่นกระปอดกระแปดออกมาอย่างไม่เกรงใจใคร แม้กระทั่ง ลีมินซุก ผู้เป็นอาจารย์คุมหอพักของที่นี่ ที่ยืนทำหน้าเจี๋ยมเจี้ยมอยู่ข้างๆ
"เอ่อ .. แต่ทางเราก็ได้จัดหาห้องพักที่ใหญ่ที่สุดให้กับคุณหนูแทมินแล้วนะครับ"
อาจารย์ลีมินซุกกล่าวขึ้นด้วยน้ำเสียงสั่นๆ เพราะรู้กิตติศัพท์ความเอาแต่ใจของคุณหนูคนเล็กของตระกูลลีดี
"ใหญ่เหรอ เรียกว่าใหญ่เหรอ รู้มั้ยหอพักทั้งหอเนี่ย ยังเล็กกว่าบ่อปลาบ้านผมซะอีก"
"ลีแทมิน..."
ลีซองมินผู้เป็นพี่ชายเอ่ยปรามน้องชายจอมเอาแต่ใจของตนเองด้วยน้ำเสียงเข้ม ทำให้เจ้าเห็ดน้อยถึงกับหน้ามุ่ย แต่ก็ยังไม่วาย ทำปากมุบมิบบ่นอะไรคนเดียวเงียบๆ
"ยังไงผมก็ต้องขอฝาก ลีแทมินด้วยนะครับอาจารย์มินซุก"
ลีซองมินหันไปบอกกับอาจารย์ลีมินซุก ซึ่งเค้าเองก็ยิ้มตอบรับอย่างยินดี ทั้งๆที่ในใจยังนึกสยองกับคุณหนูผู้เอาแต่ใจไม่หาย
"โอ้ .. ได้เลยครับ ผมรับรองว่าจะดูแลคุณหนูแทมินอย่างดี"
"ไม่ต้องดูแลดีมากก็ได้นะครับ ผมอยากให้มันทำอะไรๆด้วยตัวเองบ้าง อยู่ที่บ้านมีแต่คนทำให้จนเคยตัว"
ลีแทมินต้องขมวดคิ้วเข้าหากันอีกครั้งเมื่อได้ยินสิ่งที่พี่ชายบอกกับอาจารย์ พลางคิดในใจ
'ขืนใครขัดใจคุณหนูแทมินล่ะก็ จะอาละวาดให้หนักเชียว'
"พี่จะกลับแล้วนะแทมิน ทำตัวดีๆล่ะ อย่าให้รู้ถึงหูพี่นะว่าแกอาละวาดอะไรใครอีก"
ลีซองมินสั่งกับน้องชายตัวดีด้วยน้ำเสียงเรียบ คงผิดที่เค้าเองที่เลี้ยงดูลีแทมินอย่างดีมาตั้งแต่เด็กจนเคยตัว ทำให้ลีแทมินเป็นคนเสียนิสัยแบบนี้
"ไปก่อนนะครับอาจารย์"
ลีซองมินโค้งคำนับให้อาจารย์ลีมินซุกอย่างนอบน้อม ก่อนจะหันหลังกลับเดินออกไปขึ้นรถประจำตัวของเค้าที่คนขับรถจอดรออยู่ ลีแทมินมองตามไปด้วยสายตาเบื่อหน่าย
"เอ่อ ... คุณหนูแทมินครับ เชิญ...ไปชมห้องของคุณหนูได้เลยรับ"
ลีมุนซิกพูดพลางผายมือให้คุณหนูผู้เอาแต่ใจเดินไปที่บันไดเพื่อที่จะไปยังห้องพักที่จัดทำขึ้นเพื่อลีแทมินเป็นพิเศษ
"อะไรกัน .. นี่ไม่มีลิฟต์ใช้เหรอ??"
ลีแทมินเอ่ยถามพลางทำสีหน้าสงสัย
"หอพักมันมีแค่สามชั้นเองน่ะครับคุณหนู .."
"กันดารที่สุด อะไรกัน หอพักตั้งสามชั้นแต่ไม่มีลิฟต์ โอ๊ย...ถ้าเป็นแบบนี้ฉันต้องขาลากตายแหงๆ"
ลีแทมินบ่นเป็นเห็ดจิตตก ก่อนจะทิ้งข้าวของไว้ตรงนั้นแล้วเดินกระฟัดกระเฟียดขึ้นบันไดไป
"อ๋า!! คุณหนู รอด้วยสิครับ"
อาจารย์ลีมินซุกร้องพลางหอบข้าวของอันรุงรังของลีแทมินวิ่งตามขึ้นไปอย่างทุลักทุเล มาไม่ทันไรก็เริ่มแผลงฤทธิ์แล้วนะ เจ้าคุณหนูหัวดื้อนี่
.
.
.
.
ร่างสูงของชเวมินโฮกำลังเดินไปตามระเบียงของหอพัก ซึ่งเป็นเรื่องน่าเบื่อสำหรับเค้ามากในการเดินตรวจหอพักทุกๆสุดสัปดาห์แบบนี้ แต่จะทำไงได้ ก็ออมม่าคีย์ รูมเมทของเค้าน่ะสิ ดันเป็นคนเสนอชื่อของเค้าให้เป็นหัวหน้าหอพักแห่งนี้ตอนรับสมัคร - - ทั้งๆที่ตัวเองก็ไม่ได้อยากเป็นเลยสักนิด
"หอพักเด็กๆแบบนี้คงจะมีผู้ร้ายข้ามชาติเข้ามาป้วนเปี้ยนหรอกเนอะ"
มินโฮบ่นอย่างเบื่อหน่าย ปกติแล้วเค้าจะเป็นคนเงียบๆและไม่ค่อยพูดอะไรนักเวลาอยู่กับคนอื่น (แต่ตอนนี้อยู่คนเดียวนี่นา)
"พลั่ก!"
"โอ๊ย!"
ด้วยความใจลอยของมินโฮ ทำให้เค้าเดินชนกับเด็กชายคนหนึ่งที่บริเวณมุมบันได เด็กชายคนนั้นล้มลงไปกองกับพื้นทันทีที่ถูกชน
"โอ๊ะ! ขอโทษที เป็นอะไรมากไหม"
มินโฮเอ่ยขอโทษด้วยน้ำเสียงนุ่มนวลพลางประคองเจ้าเด็กหน้าใสคนนั้นให้ลุกขึ้นอย่างเป็นห่วง
"อย่ามายุ่งกับฉัน ไอ้คนซุ่มซ่าม!!"
ความหวังดีของมินโฮกลับต้องแปรเปลี่ยนเป็นความหมั่นไส้เมื่อเจ้าเด็กหัวเห็ดตรงหน้าต่อว่าเค้าด้วยน้ำเสียงหงุดหงิด แถมยังผลักเค้าออกไปอีกต่างหาก
"เดินยังไงของนาย ตาน่ะมีหรือเปล่าหรือว่ามัวแต่คิดอะไรงั่งๆอยู่ถึงได้เดินชนคนอื่นแบบนี้"
แทมินต่อว่าผู้ชายตัวสูงตรงหน้าอย่างไม่เกรงกลัว คุณหนูแทมินแห่งตระกูลลีไม่เคยกลัวอะไรอยู่แล้ว
"....."
มินโฮถึงกับอึ้งและพูดอะไรไม่ออกเมื่อได้ฟังคำพูดจากปากของเจ้าเด็กหน้าใสคนนี้ หน้าตาก็ดีอยู่หรอกแต่ปากนี่น้องๆร็อตไวเลอร์เลย
"ว่าแล้วว่าโรงเรียนบ้านนอกๆแบบนี้ เด็กนักเรียนก็คงจะมารยาททราม ทำตัวต่ำๆเหมือนกับสภาพโรงเรียนนี่ล่ะ"
มินโฮสุดจะทนอีกต่อไป เมื่อไอ้เด็กแปลกหน้าคนนี้ เหมารวมทั้งเค้าและทั้งโรงเรียน
"แล้วนายทำตัวดีนักรึไง ไอ้เด็กบ้า!!"
"ว่าไงนะ!!"
แทมินต้องเต้นเป็นเจ้าเข้า เมื่อผู้ชายตัวสูงตรงหน้ากำลังต่อปากต่อคำกับเค้าด้วยท่าทีที่กวนโมโหซะเหลือเกิน เกิดมา16ปีแล้วพึ่งจะมีคนกล้าเถียงเค้าก็คราวนี้แหละ
"บอกว่าไอ้เด็กบ้าไง หูหนวกเหรอ"
แทมินยิ่งต้องโมโหมากยิ่งขึ้นเมื่อไอ้เจ้านี่ไม่มีทีท่าว่าจะกลัวเค้าเลยสักนิด
'หนอย ... ขนาดบอดี้การ์ดตัวโตๆยังต้องศิโรราบให้คุณหนูแทมินเลยนะ'
"มีอะไรกันน่ะ"
เสียงของอาจารย์มินซุกทำให้ทั้งมินโฮและแทมินต้องหยุดกัดกันชั่วคราว หันมามองอาจารย์ที่ตอนนี้แบกข้าวของเต็มมือ สีหน้าบ่งบอกถึงความเหนื่อยล้าจากการแบกของเดินขึ้นบันไดเป็นอย่างมาก
"ก็นักเรียนของอาจารย์คนนี้น่ะสิ ไม่มีมารยาทเอาซะเลย เดินชนผมแล้วยังจะมาว่าผมว่าไอ้เด็กบ้าอีก"
แทมินรีบฟ้องอาจารย์ทันที ก่อนที่มินโฮจะชิงฟ้องเสียก่อนด้วยซ้ำ
"แต่ฉันก็ขอโทษนายแล้วนี่"
"ไม่รู้ไม่ได้ยิน!!"
ท่าทางอวดดีและการเชิดหน้าของไอ้เด็กบ้าคนนี้ทำให้มินโฮต้องกัดฟันแน่นเพื่อข่มความโกรธเอาไว้ สาบานได้เลยว่าถ้าอาจารย์มินซุกไม่ได้อยู่ตรงนี้ เค้านี่ล่ะจะเป็นคนอัดให้เจ้าเด็กปากดีนี่ลงไปนอนกับพื้นเอง
"เอาล่ะๆ .. มินโฮ นายขอโทษคุณหนูแทมินซะ"
"ว่าไงนะครับอาจารย์!"
มินโฮถามอาจารย์มินซุกด้วยความที่ไม่อยากจะเชื่อหูตัวเอง อาจารย์มินซุกไม่ถามอะไรเลยแถมยังให้เค้าขอโทษเจ้าเด็กใหม่นี่ด้วยซ้ำ!!
"นายน่ะขอโทษคุณหนูแทมินซะ เรื่องจะได้จบๆ"
มินโฮพยายามทำหน้าตาให้น่าสงสารมากที่สุด แต่ก็ดูเหมือนว่าจะไม่ได้ผลกับอาจารย์มินซุกที่ยืนทำหน้าถมึงทึงอยู่เท่าใดนัก
"เร็วๆสิ"
เมื่ออาจารย์มินซุกเร่งด้วยเสียงเข้มอีกครั้ง มินโฮจำต้องหันมามองหน้าไอ้เด็กบ้าหัวเห็ดที่กำลังยืนเชิดด้วยความไม่ค่อยจะพอใจนัก แต่จำต้องยอม
"ขอโทษ"
เป็นคำขอโทษที่ห้วนที่สุดในชีวิตของมินโฮ
"ยอมให้ก็ได้ เห็นแก่อาจารย์มินซุกนะเนี่ย"
แทมินตอบด้วยน้ำเสียงหยิ่งๆ ก่อนจะสะบัดหน้าใส่คนตัวสูงที่ยืนอยู่ตรงหน้าด้วยความสะใจ
"ไหนล่ะห้องพักผม เร็วๆหน่อยได้มั้ยอาจารย์ แค่เดินขึ้นบันไดนี่ก็เหนื่อยจะแย่อยู่แล้ว"
"ครับๆ จะพาไปเดี๋ยวนี้แหละครับคุณหนูแทมิน"
อาจารย์มินซุกรับคำอย่างนอบน้อมพลางหอบข้าวของพาแทมินไปยังห้องพักพิเศษ ที่จัดทำขึ้นเพื่อคุณหนูแทมินโดยเฉพาะ
"ไอ้เด็กบ้านี่!! มันเป็นใครกันนะ"
มินโฮสบถขึ้นเบาๆในหัวพลางมองตามร่างเล็กของไอ้เด็กบ้าหัวเห็ดจอมโอหังคนนั้นไปอย่างหงุดหงิด พึ่งมาถึงก็ซ่าเลยนะ ระวังไว้เถอะ!! ฉันจะจัดการกับแกแน่ แต่ไม่ใช่ตอนนี้หรอก! เพราะตอนนี้ฉันต้องเดินตรวจหอพักซะก่อน - -
Bl ing
ความคิดเห็น