คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Chapter 1 . ความรู้สึกของพี่ชาย
]
เด็กโง่! วลีเด็ดที่นัทธพงศ์ใช้เรียกณัฐจารีอยู่เสมอ และทุกเช้าเขาก็จะต้องตะโกนปลุกเด็กขี้เซาข้างบ้านที่นอนกินบ้านกินเมืองแบบในวันนี้
“เชอรีน พี่จะไปแล้วนะ!”
“พี่ดิว รอด้วยยยยยยยย !!”
“โอ๊ยยยย !”
“เฮ่ย! เชอรีน!!!”
ให้ตายสิ ทำอะไรชอบให้คอยเป็นห่วงอยู่เรื่อยเลย ผู้หญิงคนนี้นี่ นัทธพงทิ้งจักรยานไว้หน้าบ้าน รีบวิ่งมาดูน้องสาวในชุดนักเรียนที่นั่งจุ้มปุ๊กอยู่บนพื้น ลืมไปเลยแฮะว่าข้อเท้ายังไม่หายบวม
“เป็นไงบ้างเนี่ย เจ็บมากมั๊ย ไปโรงเรียนไหวรึเปล่าเรา”
“วะ ไหว โอ๊ย !”
“อวดเก่ง! ลุกยังไม่ไหวเลย เฮ้อออ !”
“งืออออ ..”
“หยุดเถอะ ไปไม่ไหวก็อย่าไป”
นัทธพงศ์นั่งยองๆ จับข้อเท้าของณัฐจารีเบาๆเพื่อดูอาการ บวมกว่าเมื่อวานตั้งเยอะ แย่แฮะ
“หยุดไม่ได้นะ วันนี้เชอรีนมีสอบสำคัญ หยุดไม่ได้เด็ดขาด”
“เฮ้อ ! เธอนี่มันจริงๆเลยนะ ชอบทำให้พี่เดือดร้อนอยู่เรื่อย”
ถึงปากจะปากไม่ค่อยดี แต่พี่ชายก็ยังเป็นห่วงเธอเสมอ ณัฐจารีรู้ดี ไม่ว่าจะกี่ครั้ง นัทธพงศ์เป็นดูแลเธอเสมอ รวมถึงในวันนี้ด้วย
“มา ค่อยๆขึ้นล่ะ ถ้าล้มลงไปอีกพี่จะไม่ช่วยเธอแล้วนะ”
ณัฐจารียิ้มกว้าง เพราะเธอและนัทธพงศ์อยู่โรงเรียนเดียวกัน ทำให้ตอนเช้าทั้งคู่มักจะไปโรงเรียนด้วยกันเสมอ กับตำแหน่งเดิม พี่ดิวเป็นคนขี่จักรยาน และเชอรีนเป็นคนซ้อน
“ค่า รับทราบบบ”
ตกเย็นของวัน เสียงออดดังขึ้นเป็นสัญญาณของการเลิกเรียน นักเรียนหลายคนเก็บประเป๋ากลับบ้านรวมถึงณัฐจารีด้วย แต่เธอไม่ได้กลับบ้าน ยังมีอีกที่ที่เธอชอบไปเป็นประจำทุกวันหลังเลิกเรียน
“เชอรีนนนน ! จะกลับบ้านแล้วเหรอ”
เสียงเจื้อยแจ้วของเพื่อนคนหนึ่งดังขึ้น ณัฐจารีหันไปยิ้มให้ก่อนจะตอบ
“ยังหรอก ไปหาพี่ดิวก่อน”
“งั้นเราไปด้วยสิ”
“อะ อื้มม ไปสิ..”
เสียงฝีเท้าที่ค่อยๆเข้ามาใกล้ ทำให้นัทธพงศ์หยุดปลายพู่กันบนกระดาษ ก่อนจะลงมือวาดรูปต่อไป เป็นประจำทุกวันที่ณัฐจารีจะมาหาเขาหลังเลิกเรียน มารอจนวาดรูปเสร็จ ก่อนจะกลับบ้านด้วยกัน
“พี่ดิวววว”
“อะไรของเธอ”
นัทธพงศ์ยังคงก้มหน้าก้มตาสนใจกับภาพวาดมากกว่า ณัฐจารี นั่นเป็นสิ่งที่ทำให้สาวน้อยอดน้อยใจเบาๆไม่ได้
“วันนี้มีคนมาหาพี่ด้วยล่ะ”
นัทธพงศ์ชายตามามองเพียงแวบเดียวก่อนจะวาดรูปต่อไป เขาไม่ได้สนใจกับสิ่งที่ณัฐจารีบอกเลยซักนิด สิรินโสพิศหน้าเจื่อนลงไปอย่างเห็นได้ชัด นัทธพงศ์มีท่าทีเย็นชาเสมอเมื่อเจอเธอ ไม่สิ กับทุกคน เขาดูเป็นคนพูดน้อยและไม่มีมนุษยสัมพันธ์เอาซะเลย
“คือแบมบี้มีเรื่องอยากจะคุยกับพี่อ่ะ” ณัฐจารีช่วยเกริ่นให้ทั้งคู่คุยกันง่ายขึ้น
“...” แต่เหมือนพี่ชายของเธอก็ยังไม่สนใจอยู่ดี
“งั้นเดี๋ยวเชอรีนออกไปรอข้างนอกนะ”
ณัฐจารีเดินขากะเพลกออกไปจากห้องช้าๆ เธอไม่อยากรบกวนการสนทนาของทั้งสองคน เธอไม่รู้ว่านัทธพงศ์คิดยังไงกับเพื่อนของเธอ เขาไม่เคยแสดงออกมา บางทีพี่ดิวอาจจะชอบแบมบี้เหมือนกันแต่เก๊กไปงั้น เธอคิดในใจก่อนจะเดินมาหลบตรงสวนน้ำพุใกล้ๆห้องศิลปะ
“เชอรีนครับ !”
“อ้าว พี่อ้น”
“เจอกันอีกแล้วนะครับ”
หนุ่มอารมณ์ดีใส่เหล็กดัดฟันยิ้มกว้างให้อย่างเป็นมิตร เขาเคยเข้ามาคุยกับเธอเมื่อวันก่อน
“บังเอิญจังเลยนะคะ”
“พรหมลิขิตมั้งครับ”
“แหะๆ คงงั้นมั้งคะ”
เขายิ้มกว้างให้เธออีกครั้ง ณัฐจารียิ้มตอบ ผู้ชายคนนี้ดูเป็นคนอบอุ่นในความคิดของเธอ รอยยิ้มของเขาดูเป็นมิตรดีจัง
“วันนี้มานั่งรอพี่ชายเหรอครับ”
“ใช่ค่ะ มารอทุกวัน”
ณัฐจารียิ้มเจื่อนๆให้
“เหรอครับ เหมือนพี่เลย พี่ก็มารอใครบางคนเหมือนกัน”
“อ้าว พี่อ้นก็มารอน้องสาวเหมือนกันเหรอคะ”
“ป่าวหรอกครับ พี่มารอคนที่แอบชอบน่ะ”
“อ๋อ แหะๆ งั้นเหรอคะ..”
“เชอรีน !!” ณัฐจารีสะดุ้งกับเสียงดุที่เรียกเธอจากทางด้านหลัง
“พะ พี่ดิว”
“อะเอ่อ พี่คุยกับแบมบี้เสร็จแล้วเหรอ”
นัทธพงส์ไม่ตอบณัฐจารี แต่เขามองเขม็งไปยังผู้ชายอีกคนที่นั่งข้างๆน้องสาว
“กลับบ้าน !”
พี่ชายในเวลานี้ดูน่ากลัวเหลือเกิน เขาไปโกรธใครมานะ เธอชักจะกลัวซะแล้วสิ
“อะ เอ่อ กะ กลับก็กลับ”
“งั้นเชอรีนไปก่อนนะคะพี่อ้น แล้วเจอกันค่ะ”
“ครับ แล้วเจอกันอีกนะครับ”
นัทธพงศ์ขบฟันแน่นเมื่อเห็นท่าทางยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ของทั้งคู่ เขารีบลากยัยเด็กโง่ออกจากลานน้ำพุให้เร็วที่สุด
“โอ๊ย พี่ดิว ช้าๆหน่อย เชอรีนเจ็บขาอยู่”
“หึ!”
“พะ พี่ดิวเป็นอะไร โกรธใครมาหรือไง ทำไมต้องทำเสียงแบบนั้นด้วย”
ณัฐจารีถามสิ่งที่สงสัยออกไป เวลาพี่ดิวโกรธน่ากลัวที่สุดเลย ณัฐจารีหลบตาก้มมองพื้น เธอไม่กล้าสบตาเขา
“เธอนี่มัน.. โง่หรือโง่กันแน่เนี่ย !” ณัฐจารีสะดุ้งกับเสียงตะคอกของพี่ชาย
“อะ อะไรเล่า เค้ายังไม่ได้ทำอะไรซักหน่อย” คนเป็นน้องหน้าเบ้เหมือนจะร้องไห้
“เฮ้อ!” นัทธพงส์ส่ายหน้า เขาคงจะโมโหมากเกินไป เขาแค่ไม่อยากเห็นณัฐจารีไม่คุยกับหมอนั่น ก็แค่... แค่ห่วง เป็นห่วง...น้องสาว
“กลับบ้านกันเถอะ”
ระหว่างทางกลับบ้านวันนี้เต็มไปด้วยความอึดอัด ณัฐจารีไม่กล้าพูดอะไรออกมาอีก เธอกลัวว่าคนเป็นพี่จะอารมณ์ไม่ดีมากขึ้นไปอีกถ้าหากเธอเผลอพูดอะไรออกมาตอนนี้
หลังจากกลับถึงบ้าน พี่ชายไม่คุยกับเธออีกเลย เขาดูเงียบและห่างเหินกับเธอมาก ณัฐจารีเดินเข้าบ้านเงียบๆ อะไรกัน เมื่อวานอุตส่าห์ดีกันแล้วแท้ๆ วันนี้โกรธกันอีกแล้ว นี่เธอควรจะทำยังไงดีเนี่ย
ตอนนี้เป็นเวลาสามทุ่ม ณัฐจารียังคงเดินวนไปวนมาอยู่ พี่ดิวจะหายโกรธรึยังนะ เขาเป็นอะไรของเขา ทำยังไงถึงจะหายโกรธ
อ้อ! ใช่! เธอคิดวิธีง้อพี่ชายออกแล้ว
มันเป็นวิธีที่สมัยตอนเป็นเด็กชอบทำบ่อยๆที่เวลาที่เขาโกรธ
ฟิ้วววววว ~
จรวดกระดาษลำน้อยถูกส่งไปยังห้องข้างๆ เธอนั่งพับมันก่อนจะเขียนข้อความลงไป
พี่ดิว โกรธเชอรีนเหรอ เชอรีนขอโทษนะ T___T
เชอรีนไม่รู้ว่าเชอรีนทำอะไรผิด พี่ดิวบอกเชอรีนได้มั๊ย TwT
พี่ดิว ออกมาคุยกับเชอรีนหน่อยนะ นะๆๆๆ ^^
จรวดสามลำร่อนเข้าไปในห้องนอนของคนเป็นพี่ แต่ก็ยังไม่มีปฏิกิริยาตอบสนอง
“ทำยังไงดีเนี่ยยยย” เชอรีนบ่นพึมพำคนเดียว แต่มือยังคงพับจรวดลำที่สี่ต่อไป
พี่ดิว เชอรีนขอโทษ เราดีกันเถอะนะ
พี่ดิวกลับมาเป็นพี่ชายที่น่ารักของเชอรีนเหมือนเดิมนะ
แต่ทุกอย่างก็ยังคงเงียบ ฮืออออออออ เธอไม่ชอบบรรยากาศแบบนี้เลย ไม่ได้ๆ ต้องพับต่อไป พับเรื่อยๆจนกว่าพี่ดิวจะหายงอน...
“นี่ ยัยเด็กโง่ รู้มั๊ยว่าทำแบบนั้นมันเปลืองกระดาษนะ”
“พี่ดิว! พี่ดิวหายโกรธเชอรีนแล้วใช่มั๊ย เย้! ดีใจจัง” หญิงสาวยิ้มกว้างออกมา
“ยังไม่ได้บอกเลยนะ คิดไปเองรึเปล่า”
“อะ อ้าวว”
“แล้วพี่ดิวโกรธเชอรีนเรื่องอะไรล่ะ” ณัฐจารีเสียงจ๋อยไปทันทีเมื่อรู้ว่าเขายังไม่หายโกรธเธอ
“บอกไปเธอก็ไม่เข้าใจหรอก”
“อ้าว! ถ้าพี่ไม่บอกแล้วเชอรีนจะรู้เหรอ”
“ช่างเหอะ”
“พี่ดิว..”
นัทธพงส์เหล่ตามองน้องสาวและค่อยๆนั่งลงตรงระเบียง นั่นทำให้ณัฐจารีนั่งลงตาม
“เธอว่าคืนนี้มีดาวกี่ดวง”
“หืม?”
ณัฐจารีขมวดคิวเล็กน้อยก่อนจะเปลี่ยนมาเป็นยิ้มกว้าง ปกติคนที่จะชวนนับดาวเล่นก็มีแต่เธอเท่านั้น ส่วนเขาก็จะชอบว่าเธอว่าเพ้อเจ้อ แต่วันนี้กลับเป็นนัทธพงศ์ซะเองที่ชวนณัฐจารีนับดาว แปลกจังแฮะ
“หกสิบเจ็ดดวง ต้องมีหกสิบเจ็ดดวงแน่ๆเลย”
“ฮึ ยัยบ้า นี่เธอนับเร็วขนาดนั้นเลยรึไง”
“ใครบอก มันเป็นเซนส์ต่างหาก ความรู้สึกมันบอกเชอรีนนะ”
“ความรู้สึกบอกเนี่ยนะ”
“ใช่ เราต้องให้ความรู้สึกบอกเราบ้างสิ”
“เรื่องบางเรื่องไม่ต้องคิดมาก แค่ใช้ความรู้สึกก็พอ” ณัฐจารียิ้มกว้างให้พี่ชาย เธอแค่พูดในสิ่งที่เธอคิดและรู้สึกมาตลอด
ใช้ความรู้สึกเหรอ
แล้วพี่ควรจะใช้ความรู้สึกของตัวเองรึเปล่า เชอรีน..
พี่ควรจะบอกรึเปล่าว่าพี่ ... ไม่อยากเป็นพี่ชายเธออีกแล้ว
ความคิดเห็น