เจ้าสาวจำเป็น

ลำดับตอนที่ #46 : กว่าจะลงเอย

                   "พี่วัตรปล่อยแป้งไปตามทางของแป้งเถอะค่ะ พี่วัตรไม่ต้องห่วงเรื่องลูกหรอกนะคะแป้งจะเลี้ยงดูเขาให้ดีที่สุด พี่วัตรไม่ต้องรับผิดชอบอะไรทั้งนั้นทุกอย่างที่เกิดขึ้นมันเกิดจากความไม่ตั้งใจ พี่วัตรแค่ต้องการระบายความโกรธเท่านั้น" เปรมมิกาพูดทั้งน้ำตาทั้งที่พยายามจะเก็บมันแล้วแต่ก็ไม่สามารถห้ามได้
                   "ไม่นะแป้ง มันไม่ใช่ความโกรธ พี่แค่รู้สึกผิดที่...ที่พี่ไม่รักษาสัญญาที่เคยให้ไว้กับแป้งว่าเราจะอยู่ด้วยกันเพียงแค่ในนามเท่านั้น" ภควัตรบอกความจริงตามที่เขารู้สึก ที่ผ่านมาเขาไม่เคยผิดคำพูดหรือผิดสัญญากับใครแต่กับเธอ เขาไม่สามารถทำได้
                   "แสดงว่าที่พี่วัตรพยายามจะพูดคือเรื่องนี้ใช่ไหมคะ พี่วัตรรู้สึกผิดที่ไม่รักษาสัญญาแค่นั้นใช่ไหมคะ ก็ดีค่ะเราจะได้ไม่มีอะไรติดค้างกัน" เปรมมิกาเดินไปยกกระเป๋าเดินทางใบย่อมและก้าวผ่านหน้าชายหนุ่มไปโดยไม่คิดจะฟังคำโต้แย้งใด ๆ ของเขาอีก
                   "ไม่นะแป้ง" ชายหนุ่มตะโกนไล่หลังไป   คุณภัทรและคุณพอฤดีเห็นดังนั้นก็นั่งไม่ติดที่
                   "เป็นไงล่ะคุณ แผนของคุณน่ะ" คุณภัทรบอกภรรยา
                  
                   "ก็ลูกชายคุณน่ะสิ ดูซิ มันยังไม่พูดอีกเอาความรู้สึกผิดมาอ้างมันน่านัก" คนเป็นแม่บ่นกับความซื่อบื่อของลูกชายเดินออกมาจากหลังบ้านเข้าถึงตัวลูกชายทันที
                   "ไงตาวัตร เอาไงล่ะทีนี้จะยืนมองเขาเดินออกไปอย่างนี้เหรอ แม่ว่าไปส่งเขาหน่อยดีกว่ามั้งจะได้ไม่ลำบาก" สองพ่อลูกมองหน้าคุณพอฤดีพร้อมกัน
                   "คุณแม่ ไหนคุณแม่บอกว่ารักแป้งนักหนาไงครับทำไมไม่ช่วยผมล่ะ" ชายหนุ่มน้อยใจมารดา
                   "มันไม่ได้ขึ้นอยู่กับแม่นะที่หนูแป้งเขาจะอยู่หรือไปมันอยู่ที่แกตาวัตร แกคนเดียวเท่านั้น ไปตามเขากลับมาถ้าแกรักเขา" คุณพอฤดีชี้ทางให้
                   "แต่" คนเป็นแม่หันมามองหน้า
                   "ก็ตามใจแกนะ ถ้าแกไม่ไป เดี๋ยวแม่จะให้นายชอบไปส่งหนูแป้งเอง" มารดาเดินไปหน้าบ้านเรียกหาคนขับรถทันที
                
                   "โอเค ๆ ครับ ผมจะไปตามแป้งกลับมา" มารดายิ้ม
                   "บอกในสิ่งที่ลูกรู้สึกกับเขา บอกเขาว่าอยากให้เขาอยู่ด้วย รั้งเขาไว้ให้ได้นะ" คุณพอฤดีบอกลูกชายพลางลูบหลังเบา ๆ ชายหนุ่มพยักหน้าและวิ่งออกไปดักหน้าภรรยาทันที
                 
                   "เดี๋ยวแป้งรอพี่ด้วย" ชายหนุ่มยืนขวางหน้าเธอไว้

                   "มีอะไรคะ" เปรมมิกาถามสามี
                   "แป้งไม่ต้องไปไหนทั้งนั้น วันนี้พี่จะพูดจะบอกในสิ่งที่พี่ไม่เคยพูดไม่เคยบอกกับแป้ง" หญิงสาวจ้องหน้าเขาเหมือนกำลังรอฟังในสิ่งที่เขาจะพูด
                   "พี่วัตรจะพูดอะไรอีกคะ" หญิงสาวถามกลับ
 
                   "พี่อยากให้แป้งกับลูกอยู่ที่นี่กับพี่ได้ไหม" ชายหนุ่มขอร้องภรรยาเพื่อให้เธอใจอ่อน
                   "พี่วัตรจะแป้งอยู่ในฐานะอะไรคะ ภรรยาที่ไม่มีอะไรเลยไม่มีสิทธิในตัวสามีเลยใช่ไหมคะ มีแค่ทะเบียนสมรสงั้นใช่ไหมคะ"  เปรมมิกาประชด แต่สามีหนุ่มกลับยิ้มหน้าบาน
                   "พี่วัตรยิ้มอะไร แป้งกำลังว่าพี่อยู่นะ" ภรรยาส่งค้อนให้สามีแต่สามีกลับไม่โกรธหรือว่าอะไรเลย
                   "นี่แป้งกำลังหึงพี่อยู่ใช่ไหมเนี่ย" หญิงสาวหันกลับมามองหน้าเขาอย่างเอาเรื่อง 
                   "เปล่านะ ใครว่าแป้งหึงแป้งไม่ได้หึงซักหน่อยอย่ามาตู่สิ" ชายหนุ่มต้องหน้าภรรยาสาวไม่วางตาพักนี้เธอดูสวยมีน้ำมีนวลขึ้นจริง ๆ สงสัยเป็นเพราะกำลังตั้งครรภ์แน่ ๆ ถึงได้ดูอวบอิ่มขนาดนี้  ภควัตรก้มลงไปจนจมูกเกือบจะชนเข้ากับแก้มเนียนของภรรยาแต่หญิงสาวปัดป้องเป็นพัลวัน
                   "พี่วัตรจะทำอะไรน่ะ"  ชายหนุ่มรวบมือน้อยของเธอไว้ด้วยมือข้างเดียวแล้วหอมเข้าที่แก้มของเธอดังฟอดใหญ่
                   "เอ้า ก็หอมแก้มเมียไงล่ะ" ชายหนุ่มทำหน้ามึนใส่หญิงสาว
                   "เอ๊ะ พี่วัตร นี่จะกวนแป้งใช่ไหมเนี่ย แป้งไม่ใช่เมียพี่วัตรซักหน่อย" เปรมมิกาเถียงข้าง ๆ คู ๆ หน้าแดงก่ำด้วยความอายแต่ชายหนุ่มกลับยิ้มอย่างอารมณ์ดี
                   "ไม่ใช่เหรอ งั้น" เขาเอามือจับที่หน้าท้องของเธอก่อนจะพูดต่อ           
                   "ที่อยู่ในนี้คืออะไร ไหนแป้งลองอธิบายให้พี่ฟังสิ" หญิงสาวก้มมองหน้าท้องตัวเองก่อนจะเชิดหน้าขึ้นตอบ
                   "ลูกแป้งค่ะ ลูกของแป้งคนเดียวไม่เกี่ยวกับคนอื่น" เปรมมิกาเถียง
                   "แต่พี่จะไม่ยอมให้ลูกของแป้งขาดพ่อเด็ดขาด แป้ง" ชายหนุ่มเรียกเธอเสียงแผ่วเบาพร้อมกับเอามือเชยคางของเธอขึ้นเพื่อให้สบตากับเขา
                   "อย่าไปไหนเลยนะ อยู่กับพี่ที่นี่เถอะ พี่รักแป้งนะ" เปรมมิกาตาโตตกตะลึงไม่คิดว่าเธอจะได้ยินคำนี้
                   "พี่วัตรพูดอะไรออกมารู้ตัวไหมคะ" หญิงสาวถามย้ำเพราะกลัวว่าสิ่งที่เธอได้ยินเมื่อครู่นี้จะเป็นเพียงแค่ความฝัน
                   "พี่รู้ตัวเองดีแป้งว่ากำลังพูดอะไร พี่ไม่รู้หรอกนะว่าพี่รักแป้งตั้งแต่ตอนไหน แต่เวลาที่ไม่มีแป้งอยู่ใกล้ ๆ มันรู้สึกใจหายเหมือนขาดของสำคัญในชีวิตไป มันบอกไม่ถูกเลย" ภควัตรจ้องมองเข้าไปในดวงตาของเธอเพื่อค้นหาคำตอบ
                   "แป้งรู้สึกยังไงกับพี่ บอกพี่ได้ไหม หืม" ชายหนุ่มถามกลับเสียงทุ้มและจ้องหน้าเธอเพื่อรอคำตอบ
                   "เอ่อ แป้ง" หญิงสาวอึกอักพูดไม่ออก ใครจะพูดได้ล่ะเล่นมาถามกันตรง ๆ แบบนี้อีตาบ้านี่ เปรมมิกาบ่นในใจ
                   "ว่าไงล่ะแป้ง พี่บอกความรู้สึกและเหตุผลที่อยากให้แป้งอยู่ที่นี่ต่อแล้วแป้งยังไม่ได้บอกพี่เลยนะว่าแป้งรู้สึกเหมือนกันกับพี่หรือเปล่า" ชายหนุ่มคาดคั้นรอคำตอบ
                   "แป้งรักพี่วัตรค่ะ" หญิงสาวตอบอ้อมแอ้ม ชายหนุ่มถึงแม้ว่าจะได้ยินแล้วแต่ก็ยังอยากจะแกล้งเธออยู่ดี
                   "แป้งว่าอะไรนะพี่ไม่ได้ยินเลย พูดใหม่อีกทีสิ" เปรมมิกาอึกอัก
                   "แป้ง รัก พี่วัตรค่ะ ได้ยินหรือยังคะ"  ชายหนุ่มยิ้มกระโดดเข้าไปหอมแก้มพร้อมกับอุ้มเธอขึ้นหมุนไปรอบ ๆ ตัวอย่างดีใจ
                   "พี่วัตรปล่อยแป้งลงเถอะค่ะแป้งกลัวตก" หญิงสาวร้องห้ามแต่ก็ไม่เป็นผล ชายหนุ่มยังคงอุ้มเธออยู่อย่างนั้น
                    "พี่วัตรคะ ลูกแป้งตกใจหมดแล้ว" พูดเพียงเท่านั้นชายหนุ่มหยุดการกระทำทันที
                    "จริงเหรอแป้ง พี่ขอโทษ ๆ พี่ดีใจไปหน่อยน่ะลูกตกใจเหรอโอ๋ โอ๋ ลูกพ่ออย่าตกใจนะพ่อขอโทษ"  ชายหนุ่มเอามือลูบที่หน้าท้องที่นูนน้อย ๆ ของเธออย่างเบามือ คุณภัทรและคุณพอฤดีที่ลุ้นจนตัวโก่งเมื่อเห็นว่าทุกอย่างเป็นไปตามแผนก็โล่งใจ

                    "แม่ดีใจนะที่สองคนเข้าใจกัน จะได้ไม่ต้องมีใครไปไหน เนอะ" คุณพอฤดีหันหน้าไปหาสามี ทุกคนต่างหัวเราะกันอย่างสนุกสนาน กลิ่นไอของความสุขอบอวลไปทั้งบ้าน ภาพความสุขกลับมาอีกครั้ง
                    "แม่ว่าในเมื่อทุกอย่างลงตัว ไหน ๆ ลูกทั้งสองคนก็เข้าใจกันแล้วแม่ว่าเราน่าจะจัดปาร์ตี้กันนะ" คุณพอฤดีมองหน้าทุกคนอย่างขอความเห็น ภควัตรกอดภรรยาไว้ไม่ยอมปล่อยหญิงสาวทั้งหยิกทั้งบิดที่ท่อนแขนแต่ก็ไม่สะท้กสะท้าน
                    "ก็ดีเหมือนกันนะครับคุณแม่บ้านเราไม่ได้จัดปาร์ตี้มานานแล้ว ถือเป็นการเลี้ยงต้อนรับสมาชิกคนใหม่ที่กำลังจะลืมตามาดูโลกในอีกไม่กี่เดือนข้างหน้าก็แล้วกัน" ภควัตรบอกกับบิดามารดา ทั้งสองท่านต่างหัวเราะอย่างอารมณ์ดี
                    "นี่ตาวัตร บ้าเห่อไปหรือเปล่าหนูแป้งเขาเพิ่งจะท้องแค่สองเดือนเองนะ ยังอีกนานกว่าจะหลานพ่อจะออกมาวิ่งเล่น" คุณภัทรเอ่ยแซวลูกชาย
                    "เรานี่ก็เห่อเหมือนกันนะตาวัตร" มารดาแซวด้วยอีกคน ชายหนุ่มเกาหัวแก้เขินพลางหันไปขอตัวช่วยอย่างภรรยาแต่หญิงสาวก็เมินหน้าไม่ให้ความร่วมมือ
                    "แหมคุณพ่อคุณแม่ก็ลูกคนแรกของผมนี่ครับใครบ้างจะไม่ดีใจ หรือว่าคุณพ่อคุณแม่ไม่อยากได้หลาน" ชายหนุ่มย้อนถามทั้งสองท่าน ก็ได้รับเสียงหัวเราะชอบใจกลับมาแทนคำตอบ