ลำดับตอนที่ #41
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #41 : ขอโอกาสอีกสักครั้ง
ภควัตรนั่งเงียบมาตลอดทางอย่างใช้ความคิด ถ้าหากเขาไม่พูดจาแรง ๆใส่เธอวันนั้น ถ้าวันนั้นเขาไม่ออกปากไล่เธอไปอย่างไม่ใยดีป่านนี้เขาคงจะเป็นคนที่โชคดีที่สุดเพราะเขาจะได้เป็นทั้งพ่อของลูกและเป็นสามีที่ดีของเธอเขาอยากจะขอโอกาสสักครั้งเพื่อแก้ตัวในสิ่งที่ทำผิดพลาดไป เขาจะหาโอกาสอย่างนั้นได้อีกหรือเปล่า ชายหนุ่มเฝ้าถามตัวเองในใจ
"โธ่ยัยแป้งป่านนี้จะเป็นอะไรหรือเปล่าเนี่ย ตามหาแทบทุกที่แล้วทำไมไม่เจอซักทีนะ" กัลยาเอ่ยขึ้นทำลายความเงียบภายในรถ
"นี่ยัยกันอย่าคิดอะไรที่ไม่เป็นมงคลได้ไหมบางทีแป้งอาจจะกำลังกลับบ้านก็ได้เราไปรอที่บ้านเถอะค่ะคุณวัตรถ้าแป้งกลับมาไม่เจอใครแล้วจะคลาดกันอีก" กรรัมภาออกความเห็นหลังจากที่นั่งเงียบมานาน ชายหนุ่มพยักหน้าเห็นด้วยกับเพื่อนภรรยาจึงพากันกลับไปที่บ้านของสองสาวอีกครั้งตามที่เธอบอก
เมื่อขับรถพาร่างที่ไร้สติมาไกลถึงนอกเมืองไกลจากผู้คนและความเจริญแล้วพวกมันทั้งสองคนจอดรถในป่ารกร้างซึ่งมีกระท่อมเล็ก ๆ ที่ทรุดโทรมพังแหล่มิพังแหล่ พวกมันช่วยกันอุ้มร่างบางของหญิงสาวลงจากรถพาไปที่กระท่อมวางร่างเธอลงกับพื้นสกปรกโสโครกที่เครอะไปด้วยฝุ่นและใยแมงมุม พวกมันสองคนเดินไปดูต้นทางที่หน้ากระท่อมร้างปล่อยให้เธอนอนอยู่ในกระท่อมเพียงลำพังแต่ก็ไม่ลืมที่จะมัดมือและเท้าของเธอเอาไว้
"พี่ทอมฉันว่าก่อนที่เราจะฆ่ามัน เราควรจะทำอย่างอื่นก่อนดีไหมพี่" นายหมีลูกน้องเสนอความคิดเห็นพร้อมทำตากรุ้มกริ่ม
"แกหมายความว่าไงวะไอ้หมี" ทอมทำหน้างงกับสิ่งที่ลูกน้องพูด
"แหมพี่ทอมก็ ฉันหมายความว่าเราน่าจะ...อย่างนั้นน่ะลูกพี่" นายหมีแปลความหมายของคำพูดให้นายทอมซึ่งเป็นลูกพี่ถึงบางอ้อ
"เฮ้ยที่จริงมันก็เป็นความคิดที่ไม่เลวเหมือนกันนะ แต่ข้าว่าข้ามีวิธีที่ดีกว่านั้นว่ะ" นายทอมยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์หันไปมองลูกน้องก่อนจะบอกความคิดของมันให้นายหมีฟัง
"ข้าจะเรียกค่าไถ่มันก่อน ผัวเป็นมหาเศรษฐีรวยขนาดนั้นแบ่งเศษเงินของมันให้เราใช้บ้างเอ็งว่าไม่ดีเหรอวะ ฮะๆๆๆฮ่า" นายทอมหัวเราะกับความคิดที่เฉียบแหลมของตัวเอง
"พี่ทอมแล้วถ้าเกิดผู้หญิงคนที่จ้างเรารู้ล่ะว่าเราไม่ได้ฆ่ามันทันทีแต่จะเอาเงินของมันก่อนมันจะตลบหลังเราไหมล่ะลูกพี่" นายหมีพูดให้ลูกพี่มันได้ฉุกคิด
"เราก็ชิงลงมือก่อนสิวะ" ว่าแล้วมันก็ชิงลงมือทำตามแผนทันทีโดยสืบหาข้อมูลของหญิงสาวที่นอนไม่ได้สติอยู่ในกระท่อม จากข้อมูลที่หญิงสาวที่ว่าจ้างพวกมันก็พอจะเดาได้ไม่ยากว่าเธอเป็นใคร เมื่อได้ในสิ่งที่พวกมันต้องการแล้วนายทอมก็ให้ลูกน้องโทรศัพท์ไปหาชายที่เป็นสามีของเธอทันที
"สวัสดีครับภควัตรพูดสายครับ" ภควัตรกดรับโทรศัพท์ทันทีที่มีสายเรียกเข้า
"สวัสดี แกคงเป็นผัวนังนี่ใช่ไหม ฮะ ๆ ๆ ฮ่า" นายหมีหัวเราะร่วนใส่โทรศัพท์ ชายหนุ่มคิ้วขมวดทันที
"คุณเป็นใคร" ภควัตรถามกลับไปยังปลายสาย
"แกไม่จำเป็นต้องรู้หรอกว่าพวกข้าเป็นใคร รู้แค่เพียงว่าตอนนี้เมียของแกอยู่ในกำมือของพวกฉันเท่านั้นก็พอ รีบเอาเงินมาไถ่ตัวเธอซะก่อนที่ฉันจะส่งศพเธอให้แกดูต่างหน้า อ่อแล้วอย่าคิดแจ้งตำรวจนะไม่อย่างนั้นเธอจะตายเร็วขึ้น" พูดจบมันก็วางสายไปทันที
ชายหนุ่มยืนอึ้งพูดอะไรไม่ออกนี่เปรมมิกาถูกลักพาตัวไปเรียกค่าไถ่อย่างนั้นเหรอ นี่มันเกิดเรื่องบ้าอะไรกัน
"มีอะไรหรือเปล่าคะคุณวัตรสีหน้าไม่ค่อยดีเลย" กัลยาและกรรัมภารีบเข้ามาถามเมื่อเห็นว่าเขานิ่งไป
"พวกมัน พวกมันจับแป้งไปเรียกค่าไถ่" สองสาวฝาแฝดตาโตด้วยความตกใจไม่คิดว่าเรื่องแบบนี้มันจะเกิดขึ้นกับเพื่อนของเธอ
"โธ่แป้ง เวรกรรมอะไรกันเนี่ยทำไมต้องเจอแต่เรื่องร้าย ๆ แบบนี้ด้วยนะ" กัลยาส่ายหน้า
"ฉันรู้สึกตะหงิด ๆ ในใจอยู่แล้วเชียวเมื่อเช้า" แล้วกรรัมภาก็หยุดพูดเพียงเท่านั้น
"มีอะไรหรือเปล่าครับคุณกร" ชายหนุ่มถามด้วยความสงสัย
"คือเมื่อเช้ากรรู้สึกหวิว ๆ ยังไงชอบกลยังบอกแป้งอยู่เลยว่าไม่อยากให้ออกไปไหนแต่ยัยแป้งไม่ฟังบอกจะออกไปดูหนังสือให้ได้"
"กันว่าเราไปแจ้งตำรวจดีกว่านะ" กัลยาออกความเห็น
"แต่มันขู่ว่าถ้าเราแจ้งความมันจะฆ่าเธอ ผมก็เลยไม่อยากให้เธอเป็นอันตรายน่ะครับ" ชายหนุ่มให้เหตุผลสองสาวพยักหน้าเห็นด้วย
"แล้วเราจะทำยังไงกันดีคะคุณวัตร แจ้งความก็แจ้งไม่ได้ บอกใครก็ไม่ได้" กรรัมภาออกความเห็น
"เอาอย่างนี้แล้วกันครับ ผมจะไปตามที่มันบอกเอาเงินค่าไถ่ไปให้มันแล้วช่วยแป้งออกมาก่อน หลังจากนั้นค่อยว่ากันทีหลังว่าจะเอายังไงต่อ" ชายหนุ่มเสนอความคิด
"แต่ถ้าเกิดว่ามันไม่ยอมปล่อยตัวแป้งมาแถมยังจับคุณวัตรเป็นตัวประกันอีกคนแล้วทีนี้จะทำยังไงคะ" กัลยาออกความคิดเห็นบ้างแล้วทุกคนก็พยักหน้ากับความคิดของเธอซึ่งมันก็อาจจะเป็นไปได้ที่พวกโจรมันคิดไม่ซื่อแล้วตลบหลังเขาอีกทีเพราะฉะนั้นเขาจะต้องวางแผนให้รอบคอบก่อนจะโทรไปปรึกษาบิดาของตนทันที
"ว่าไงเจ้าวัตรเจอหนูแป้งหรือยัง อยู่บ้านเพื่อนหนูแป้งใช่ไหมรีบพาน้องกลับมาเร็ว ๆ แม่แกเขาบ่นคิดถึงลูกสะใภ้จะแย่แล้วเนี่ย" คุณภัทรบอกลูกชายด้วยความตื่นเต้นดีใจ
"เออคุณพ่อครับพอดีมีปัญหานิดหน่อยน่ะครับ" แล้วชายหนุ่มก็เริ่มเล่าเรื่องของหญิงสาวให้บิดาฟังก่อนจะขอความช่วยเหลือจากท่าน
"เรื่องนี้ถึงตำรวจไม่ได้นะครับพ่อผมกลัวว่าพวกมันจะทำอะไรแป้งแล้วก็ลูกน่ะครับ" ชายหนุ่มย้ำอีกครั้ง
"ไม่ต้องห่วงเรื่องนี้พ่อจัดการให้แกก็ไปตามนัดที่มันบอกนั่นแหละไม่ต้องห่วง พ่อจะส่งคนตามแกไปเองแล้วมันนัดสถานที่ในการแลกเปลี่ยนตัวประกันหรือเปล่า" คุณภัทรถามลูกชาย
"มันยังไม่ได้บอกอะไรแล้วครับผมกำลังรอให้มันติดต่อกลับมาอยู่ไม่น่าจะเกินวันพรุ่งนี้ ผมเป็นห่วงแป้งจังเลยครับพ่อ" ชายหนุ่มบอกความรู้สึกของตัวเองให้บิดาได้รับรู้ ก่อนหน้านั้นตัวเขาเองถึงแม้จะเป็นพ่อก็ยังไม่เคยได้ยินคำพูดแบบนี้ของลูกชายจนคิดว่าชายหนุ่มเป็นคนที่แข็งกระด้างไปด้วยซ้ำ แต่วันนี้ท่านคิดว่าท่านทำถูกแล้วที่ให้เปรมมิกากับภควัตรแต่งงานกันถึงแม้ว่ามันจะไม่ได้เกิดจากความรักตั้งแต่แรก แต่วันเวลาผ่านไปทำให้อะไร ๆ มันเข้าที่เข้าทางมากขึ้นรวมทั้งตัวลูกชายของท่านเองที่ดูจะมีความสุขอย่างที่ท่านไม่เคยเห็นมาก่อน แม้จะเก๊กไปบ้างแต่ท่านเชื่อว่าชายหนุ่มนั้นอ่อนโยนและห่วงใยหญิงสาวมากเช่นกัน
เปรมมิกาขยับเปลือกตาขึ้นอย่างยากลำบากนี่เธออยู่ที่ไหนกันเนี่ยมองไปรอบ ๆ ไม่คุ้นเหมือนอยู่ที่บ้านของเพื่อนสาวเลย จะขยับแขนขาก็ไม่ได้นี่มันเกิดอะไรขึ้น เธอเบิกตาโพรงมองความจริงที่อยู่ตรงหน้าอีกครั้ง เธอถูกจับตัวมาอย่างนั้นเหรอ แล้วป่านนี้จะมีใครรู้หรือเปล่าว่าเธอหายตัวไป ลูก หญิงสาวก้มดูหน้าท้องแบนราบของตัวเองที่นูนขึ้นมาเล็กน้อยน้ำตาไหลพรากเธอสงสารลูกเหลือเกินที่ต้องมารับเคราะห์ไปกับเธอด้วยทั้ง ๆ ที่ไม่รู้เรื่องอะไรของผู้ใหญ่เลย
ป่านนี้ทุกคนจะเป็นอย่างไรบ้างชายหนุ่มที่ได้ชื่อว่าเป็นสามีเธอล่ะถ้ารู้ว่าเธอหายตัวไปเขาจะเป็นยังไงคงจะมีความสุขกับคนที่เขารักดีสินะเธอไม่น่าฟุ้งซ่านคิดเข้าข้างตัวเองแบบนี้เลย กรกันจะเป็นอย่างไรบ้างนะถ้ารู้ว่าเธอหายตัวไปทั้ง ๆ ที่เตือนเธอแล้วแต่เธอก็ไม่ยอมฟัง
"กรกันฉันขอโทษนะที่ทำให้พวกเธอเป็นห่วง" หญิงสาวพูดคนเดียวก่อนที่ประตูกระท่อมจะถูกผลักเข้ามาพร้อมกับร่างท้วมดำถือกล่องข้าวและน้ำมาวางให้เธอ
"ตื่นแล้วเหรอจ๊ะคนสวย เมื่อคืนหลับสบายดีไหม" นายทอมถามด้วยใบหน้ายิ้มแย้มที่คืนนี้เขาจะได้เงินล้านจากสามีเธอก็เลยต้องดูแลเธอเป็นพิเศษหน่อย
"พวกแกเป็นใครจับฉันมาทำไมปล่อยฉันออกไปเดี๋ยวนี้นะไอ้ชั่ว ไอ้เลว" เปรมมิกาตวาด
"ฉันไม่ปล่อยเธอไปหรอกคนสวยเพราะคืนนี้เธอจะทำเงินให้เรามหาศาล ฮะ ๆ ๆ" นายทอมหัวเราะร่าทำให้หญิงสาวคิ้วขมวดไม่เข้าใจในสิ่งที่พวกมันพูด
"พวกแกพูดเรื่องอะไร หมายความว่ายังไง" หญิงสาวถามไอ้คนท้วมดำ
"ก็หมายความว่าคืนนี้เราจะแลกเปลี่ยนตัวประกันผัวแกจะเอาเงินมาแลกกับตัวแก พอพวกฉันได้เงินแล้วก็จะฆ่าแกกับผัวทิ้งซะจะได้ไม่มีใครปากโป้ง"
นายทอมบอกหญิงสาว เปรมมิกาอึ้งในสิ่งที่ได้ยินอีกครั้ง นี่เขาจะมาช่วยเธออย่างนั้นเหรอเป็นไปไม่ได้ที่เขาจะมาช่วยเธอ เขาเกลียดเธอแล้วจะมาช่วยเธอทำไม จะช่วยเธอให้ไปเป็นเสี้ยนหนามขวางทางรักของเขาเหรอไม่มีทางเขาคงอยากจะให้เธอตาย ๆ ไปซะ ให้รู้แล้วรู้รอดสินะ เปรมมิกาคิดอย่างน้อยใจ
"พวกแกคิดผิดแล้วล่ะ เขาไม่มีทางเอาเงินมาให้พวกแกหรอกแกถูกหลอกแล้ว ฉันกับเขาไม่ได้เป็นอะไรกันเขาจะมาช่วยฉันทำไม" หญิงสาวพูดอย่างน้อยใจ
"ฉันไม่สน ว่ามันจะไม่มาถ้ามันไม่มาฉันก็เก็บแกซะตามคำสั่ง" พูดจบนายทอมเตรียมจะเดินออกไปทันที
"เดี๋ยวก่อน เมื่อกี้แกว่าอะไรนะ ใครจ้างแกมา" หญิงสาวถาม
"แกไม่ต้องรู้หรอกแต่ไหน ๆก็จะตายละฉันจะบอกให้เอาบุญแล้วกันนะ คนที่จ้างพวกฉันมาเก็บแกเขาไม่พอใจมากที่แกคอยเป็นเสี้ยนหนามขวางทางเขาน่ะสิ" นายทอมบอก
"แกพูดเรื่องอะไร" ยิ่งพูดเธอก็ยิ่งไม่เข้าใจในสิ่งที่พวกมันจะบอก
"นังนี่เกิดจะมาโง่อะไรตอนนี้ล่ะ ก็คนที่แกแย่งสามีไปจากเขายังไงล่ะ" เปรมมิกาคิดหนักเธอไม่เคยแย่งสามีใครเธอไม่เคยแย่งของ ๆ ใครนอกจาก
"วิลาวัลย์" ชื่อนี้ผ่านเข้ามาใส่โสตประสาท ทำให้เธอเข้าใจในทันทีว่าคนที่อยากจะให้เธอตายคือหญิงสาวอดีตคู่ขาของสามีเธอ
"กินข้าวซะ ถึงเวลาเมื่อไหร่ฉันจะมาเอาตัวแกไปตามที่นัดเอง" พูดจบนายทอมก็เดินออกไปจากกระท่อมเพื่อรอเวลาเที่ยงคืนตามที่นัดกับชายหนุ่มเอาไว้ ว่าเขาจะเอาเงินมาไถ่ตัวภรรยาตามที่รับปาก
"โธ่ยัยแป้งป่านนี้จะเป็นอะไรหรือเปล่าเนี่ย ตามหาแทบทุกที่แล้วทำไมไม่เจอซักทีนะ" กัลยาเอ่ยขึ้นทำลายความเงียบภายในรถ
"นี่ยัยกันอย่าคิดอะไรที่ไม่เป็นมงคลได้ไหมบางทีแป้งอาจจะกำลังกลับบ้านก็ได้เราไปรอที่บ้านเถอะค่ะคุณวัตรถ้าแป้งกลับมาไม่เจอใครแล้วจะคลาดกันอีก" กรรัมภาออกความเห็นหลังจากที่นั่งเงียบมานาน ชายหนุ่มพยักหน้าเห็นด้วยกับเพื่อนภรรยาจึงพากันกลับไปที่บ้านของสองสาวอีกครั้งตามที่เธอบอก
เมื่อขับรถพาร่างที่ไร้สติมาไกลถึงนอกเมืองไกลจากผู้คนและความเจริญแล้วพวกมันทั้งสองคนจอดรถในป่ารกร้างซึ่งมีกระท่อมเล็ก ๆ ที่ทรุดโทรมพังแหล่มิพังแหล่ พวกมันช่วยกันอุ้มร่างบางของหญิงสาวลงจากรถพาไปที่กระท่อมวางร่างเธอลงกับพื้นสกปรกโสโครกที่เครอะไปด้วยฝุ่นและใยแมงมุม พวกมันสองคนเดินไปดูต้นทางที่หน้ากระท่อมร้างปล่อยให้เธอนอนอยู่ในกระท่อมเพียงลำพังแต่ก็ไม่ลืมที่จะมัดมือและเท้าของเธอเอาไว้
"พี่ทอมฉันว่าก่อนที่เราจะฆ่ามัน เราควรจะทำอย่างอื่นก่อนดีไหมพี่" นายหมีลูกน้องเสนอความคิดเห็นพร้อมทำตากรุ้มกริ่ม
"แกหมายความว่าไงวะไอ้หมี" ทอมทำหน้างงกับสิ่งที่ลูกน้องพูด
"แหมพี่ทอมก็ ฉันหมายความว่าเราน่าจะ...อย่างนั้นน่ะลูกพี่" นายหมีแปลความหมายของคำพูดให้นายทอมซึ่งเป็นลูกพี่ถึงบางอ้อ
"เฮ้ยที่จริงมันก็เป็นความคิดที่ไม่เลวเหมือนกันนะ แต่ข้าว่าข้ามีวิธีที่ดีกว่านั้นว่ะ" นายทอมยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์หันไปมองลูกน้องก่อนจะบอกความคิดของมันให้นายหมีฟัง
"ข้าจะเรียกค่าไถ่มันก่อน ผัวเป็นมหาเศรษฐีรวยขนาดนั้นแบ่งเศษเงินของมันให้เราใช้บ้างเอ็งว่าไม่ดีเหรอวะ ฮะๆๆๆฮ่า" นายทอมหัวเราะกับความคิดที่เฉียบแหลมของตัวเอง
"พี่ทอมแล้วถ้าเกิดผู้หญิงคนที่จ้างเรารู้ล่ะว่าเราไม่ได้ฆ่ามันทันทีแต่จะเอาเงินของมันก่อนมันจะตลบหลังเราไหมล่ะลูกพี่" นายหมีพูดให้ลูกพี่มันได้ฉุกคิด
"เราก็ชิงลงมือก่อนสิวะ" ว่าแล้วมันก็ชิงลงมือทำตามแผนทันทีโดยสืบหาข้อมูลของหญิงสาวที่นอนไม่ได้สติอยู่ในกระท่อม จากข้อมูลที่หญิงสาวที่ว่าจ้างพวกมันก็พอจะเดาได้ไม่ยากว่าเธอเป็นใคร เมื่อได้ในสิ่งที่พวกมันต้องการแล้วนายทอมก็ให้ลูกน้องโทรศัพท์ไปหาชายที่เป็นสามีของเธอทันที
"สวัสดีครับภควัตรพูดสายครับ" ภควัตรกดรับโทรศัพท์ทันทีที่มีสายเรียกเข้า
"สวัสดี แกคงเป็นผัวนังนี่ใช่ไหม ฮะ ๆ ๆ ฮ่า" นายหมีหัวเราะร่วนใส่โทรศัพท์ ชายหนุ่มคิ้วขมวดทันที
"คุณเป็นใคร" ภควัตรถามกลับไปยังปลายสาย
"แกไม่จำเป็นต้องรู้หรอกว่าพวกข้าเป็นใคร รู้แค่เพียงว่าตอนนี้เมียของแกอยู่ในกำมือของพวกฉันเท่านั้นก็พอ รีบเอาเงินมาไถ่ตัวเธอซะก่อนที่ฉันจะส่งศพเธอให้แกดูต่างหน้า อ่อแล้วอย่าคิดแจ้งตำรวจนะไม่อย่างนั้นเธอจะตายเร็วขึ้น" พูดจบมันก็วางสายไปทันที
ชายหนุ่มยืนอึ้งพูดอะไรไม่ออกนี่เปรมมิกาถูกลักพาตัวไปเรียกค่าไถ่อย่างนั้นเหรอ นี่มันเกิดเรื่องบ้าอะไรกัน
"มีอะไรหรือเปล่าคะคุณวัตรสีหน้าไม่ค่อยดีเลย" กัลยาและกรรัมภารีบเข้ามาถามเมื่อเห็นว่าเขานิ่งไป
"พวกมัน พวกมันจับแป้งไปเรียกค่าไถ่" สองสาวฝาแฝดตาโตด้วยความตกใจไม่คิดว่าเรื่องแบบนี้มันจะเกิดขึ้นกับเพื่อนของเธอ
"โธ่แป้ง เวรกรรมอะไรกันเนี่ยทำไมต้องเจอแต่เรื่องร้าย ๆ แบบนี้ด้วยนะ" กัลยาส่ายหน้า
"ฉันรู้สึกตะหงิด ๆ ในใจอยู่แล้วเชียวเมื่อเช้า" แล้วกรรัมภาก็หยุดพูดเพียงเท่านั้น
"มีอะไรหรือเปล่าครับคุณกร" ชายหนุ่มถามด้วยความสงสัย
"คือเมื่อเช้ากรรู้สึกหวิว ๆ ยังไงชอบกลยังบอกแป้งอยู่เลยว่าไม่อยากให้ออกไปไหนแต่ยัยแป้งไม่ฟังบอกจะออกไปดูหนังสือให้ได้"
"กันว่าเราไปแจ้งตำรวจดีกว่านะ" กัลยาออกความเห็น
"แต่มันขู่ว่าถ้าเราแจ้งความมันจะฆ่าเธอ ผมก็เลยไม่อยากให้เธอเป็นอันตรายน่ะครับ" ชายหนุ่มให้เหตุผลสองสาวพยักหน้าเห็นด้วย
"แล้วเราจะทำยังไงกันดีคะคุณวัตร แจ้งความก็แจ้งไม่ได้ บอกใครก็ไม่ได้" กรรัมภาออกความเห็น
"เอาอย่างนี้แล้วกันครับ ผมจะไปตามที่มันบอกเอาเงินค่าไถ่ไปให้มันแล้วช่วยแป้งออกมาก่อน หลังจากนั้นค่อยว่ากันทีหลังว่าจะเอายังไงต่อ" ชายหนุ่มเสนอความคิด
"แต่ถ้าเกิดว่ามันไม่ยอมปล่อยตัวแป้งมาแถมยังจับคุณวัตรเป็นตัวประกันอีกคนแล้วทีนี้จะทำยังไงคะ" กัลยาออกความคิดเห็นบ้างแล้วทุกคนก็พยักหน้ากับความคิดของเธอซึ่งมันก็อาจจะเป็นไปได้ที่พวกโจรมันคิดไม่ซื่อแล้วตลบหลังเขาอีกทีเพราะฉะนั้นเขาจะต้องวางแผนให้รอบคอบก่อนจะโทรไปปรึกษาบิดาของตนทันที
"ว่าไงเจ้าวัตรเจอหนูแป้งหรือยัง อยู่บ้านเพื่อนหนูแป้งใช่ไหมรีบพาน้องกลับมาเร็ว ๆ แม่แกเขาบ่นคิดถึงลูกสะใภ้จะแย่แล้วเนี่ย" คุณภัทรบอกลูกชายด้วยความตื่นเต้นดีใจ
"เออคุณพ่อครับพอดีมีปัญหานิดหน่อยน่ะครับ" แล้วชายหนุ่มก็เริ่มเล่าเรื่องของหญิงสาวให้บิดาฟังก่อนจะขอความช่วยเหลือจากท่าน
"เรื่องนี้ถึงตำรวจไม่ได้นะครับพ่อผมกลัวว่าพวกมันจะทำอะไรแป้งแล้วก็ลูกน่ะครับ" ชายหนุ่มย้ำอีกครั้ง
"ไม่ต้องห่วงเรื่องนี้พ่อจัดการให้แกก็ไปตามนัดที่มันบอกนั่นแหละไม่ต้องห่วง พ่อจะส่งคนตามแกไปเองแล้วมันนัดสถานที่ในการแลกเปลี่ยนตัวประกันหรือเปล่า" คุณภัทรถามลูกชาย
"มันยังไม่ได้บอกอะไรแล้วครับผมกำลังรอให้มันติดต่อกลับมาอยู่ไม่น่าจะเกินวันพรุ่งนี้ ผมเป็นห่วงแป้งจังเลยครับพ่อ" ชายหนุ่มบอกความรู้สึกของตัวเองให้บิดาได้รับรู้ ก่อนหน้านั้นตัวเขาเองถึงแม้จะเป็นพ่อก็ยังไม่เคยได้ยินคำพูดแบบนี้ของลูกชายจนคิดว่าชายหนุ่มเป็นคนที่แข็งกระด้างไปด้วยซ้ำ แต่วันนี้ท่านคิดว่าท่านทำถูกแล้วที่ให้เปรมมิกากับภควัตรแต่งงานกันถึงแม้ว่ามันจะไม่ได้เกิดจากความรักตั้งแต่แรก แต่วันเวลาผ่านไปทำให้อะไร ๆ มันเข้าที่เข้าทางมากขึ้นรวมทั้งตัวลูกชายของท่านเองที่ดูจะมีความสุขอย่างที่ท่านไม่เคยเห็นมาก่อน แม้จะเก๊กไปบ้างแต่ท่านเชื่อว่าชายหนุ่มนั้นอ่อนโยนและห่วงใยหญิงสาวมากเช่นกัน
เปรมมิกาขยับเปลือกตาขึ้นอย่างยากลำบากนี่เธออยู่ที่ไหนกันเนี่ยมองไปรอบ ๆ ไม่คุ้นเหมือนอยู่ที่บ้านของเพื่อนสาวเลย จะขยับแขนขาก็ไม่ได้นี่มันเกิดอะไรขึ้น เธอเบิกตาโพรงมองความจริงที่อยู่ตรงหน้าอีกครั้ง เธอถูกจับตัวมาอย่างนั้นเหรอ แล้วป่านนี้จะมีใครรู้หรือเปล่าว่าเธอหายตัวไป ลูก หญิงสาวก้มดูหน้าท้องแบนราบของตัวเองที่นูนขึ้นมาเล็กน้อยน้ำตาไหลพรากเธอสงสารลูกเหลือเกินที่ต้องมารับเคราะห์ไปกับเธอด้วยทั้ง ๆ ที่ไม่รู้เรื่องอะไรของผู้ใหญ่เลย
ป่านนี้ทุกคนจะเป็นอย่างไรบ้างชายหนุ่มที่ได้ชื่อว่าเป็นสามีเธอล่ะถ้ารู้ว่าเธอหายตัวไปเขาจะเป็นยังไงคงจะมีความสุขกับคนที่เขารักดีสินะเธอไม่น่าฟุ้งซ่านคิดเข้าข้างตัวเองแบบนี้เลย กรกันจะเป็นอย่างไรบ้างนะถ้ารู้ว่าเธอหายตัวไปทั้ง ๆ ที่เตือนเธอแล้วแต่เธอก็ไม่ยอมฟัง
"กรกันฉันขอโทษนะที่ทำให้พวกเธอเป็นห่วง" หญิงสาวพูดคนเดียวก่อนที่ประตูกระท่อมจะถูกผลักเข้ามาพร้อมกับร่างท้วมดำถือกล่องข้าวและน้ำมาวางให้เธอ
"ตื่นแล้วเหรอจ๊ะคนสวย เมื่อคืนหลับสบายดีไหม" นายทอมถามด้วยใบหน้ายิ้มแย้มที่คืนนี้เขาจะได้เงินล้านจากสามีเธอก็เลยต้องดูแลเธอเป็นพิเศษหน่อย
"พวกแกเป็นใครจับฉันมาทำไมปล่อยฉันออกไปเดี๋ยวนี้นะไอ้ชั่ว ไอ้เลว" เปรมมิกาตวาด
"ฉันไม่ปล่อยเธอไปหรอกคนสวยเพราะคืนนี้เธอจะทำเงินให้เรามหาศาล ฮะ ๆ ๆ" นายทอมหัวเราะร่าทำให้หญิงสาวคิ้วขมวดไม่เข้าใจในสิ่งที่พวกมันพูด
"พวกแกพูดเรื่องอะไร หมายความว่ายังไง" หญิงสาวถามไอ้คนท้วมดำ
"ก็หมายความว่าคืนนี้เราจะแลกเปลี่ยนตัวประกันผัวแกจะเอาเงินมาแลกกับตัวแก พอพวกฉันได้เงินแล้วก็จะฆ่าแกกับผัวทิ้งซะจะได้ไม่มีใครปากโป้ง"
นายทอมบอกหญิงสาว เปรมมิกาอึ้งในสิ่งที่ได้ยินอีกครั้ง นี่เขาจะมาช่วยเธออย่างนั้นเหรอเป็นไปไม่ได้ที่เขาจะมาช่วยเธอ เขาเกลียดเธอแล้วจะมาช่วยเธอทำไม จะช่วยเธอให้ไปเป็นเสี้ยนหนามขวางทางรักของเขาเหรอไม่มีทางเขาคงอยากจะให้เธอตาย ๆ ไปซะ ให้รู้แล้วรู้รอดสินะ เปรมมิกาคิดอย่างน้อยใจ
"พวกแกคิดผิดแล้วล่ะ เขาไม่มีทางเอาเงินมาให้พวกแกหรอกแกถูกหลอกแล้ว ฉันกับเขาไม่ได้เป็นอะไรกันเขาจะมาช่วยฉันทำไม" หญิงสาวพูดอย่างน้อยใจ
"ฉันไม่สน ว่ามันจะไม่มาถ้ามันไม่มาฉันก็เก็บแกซะตามคำสั่ง" พูดจบนายทอมเตรียมจะเดินออกไปทันที
"เดี๋ยวก่อน เมื่อกี้แกว่าอะไรนะ ใครจ้างแกมา" หญิงสาวถาม
"แกไม่ต้องรู้หรอกแต่ไหน ๆก็จะตายละฉันจะบอกให้เอาบุญแล้วกันนะ คนที่จ้างพวกฉันมาเก็บแกเขาไม่พอใจมากที่แกคอยเป็นเสี้ยนหนามขวางทางเขาน่ะสิ" นายทอมบอก
"แกพูดเรื่องอะไร" ยิ่งพูดเธอก็ยิ่งไม่เข้าใจในสิ่งที่พวกมันจะบอก
"นังนี่เกิดจะมาโง่อะไรตอนนี้ล่ะ ก็คนที่แกแย่งสามีไปจากเขายังไงล่ะ" เปรมมิกาคิดหนักเธอไม่เคยแย่งสามีใครเธอไม่เคยแย่งของ ๆ ใครนอกจาก
"วิลาวัลย์" ชื่อนี้ผ่านเข้ามาใส่โสตประสาท ทำให้เธอเข้าใจในทันทีว่าคนที่อยากจะให้เธอตายคือหญิงสาวอดีตคู่ขาของสามีเธอ
"กินข้าวซะ ถึงเวลาเมื่อไหร่ฉันจะมาเอาตัวแกไปตามที่นัดเอง" พูดจบนายทอมก็เดินออกไปจากกระท่อมเพื่อรอเวลาเที่ยงคืนตามที่นัดกับชายหนุ่มเอาไว้ ว่าเขาจะเอาเงินมาไถ่ตัวภรรยาตามที่รับปาก
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น