เจ้าสาวจำเป็น

ลำดับตอนที่ #4 : เหลือเวลาอีกไม่นาน

               "อะไรนะหาไม่พบงั้นเหรอ"
          
               เสียงคุณอรอนงค์ดังขึ้นเมื่อได้ยินจากปากของคุณประยุทธผู้เป็นสามีว่ายังหาตัวลูกสาวคนเล็กไม่พบและยังไม่มีวี่แววว่าจะเจอเลยทั้ง ๆ ที่ช่วยกันออกตามหาตามบ้านเพื่อนทุกที่แล้วก็ยังไม่เจอตัวอรอุมาจนเวลาล่วงเลยไปแล้ว 3 วัน

               "แล้วเราจะทำยังไงกันดีคะคุณยุทธ ทางโน้นก็เร่งมาแล้วนะคะว่าอยากให้ลูกชายเขาได้เจอกับลูกสาวเราสักครั้งก่อนวันงาน"
              
                ประยุทธเองก็ยังคิดไม่ตกเหมือนกันว่าจะทำอย่างไรกับเรื่องนี้ดีจึงลองปรึกษากับคุณอรอนงค์อีกครั้งเรื่องเปรมมิกา

               "คุณอรคุณเห็นว่ายังไงถ้าผมจะให้ยายแป้งแต่งงานแทนยายแอ๊นท์ ผมมองไม่เห็นทางไหนแล้วล่ะจนปัญญาจริง ๆ" 
          
               ประยุทธส่ายหน้าอย่างคนหมดหวังที่จะตามหาลูกสาวคนเล็กให้กลับมาทันเวลาอีก 3 วันหากไม่นับวันแต่ง อรอนงค์ไม่ได้คัดค้านแต่อย่างใดหากมันจะเป็นทางออกที่ดีสำหรับเรื่องนี้แต่เธอเองก็ไม่อยากจะบังคับจิตใจของเปรมมิกามากเกินไป สงสารเปรมมิกาที่ต้องมารับผิดชอบเรื่องนี้แทนเจ้าตัวอย่างลูกสาวเธอแต่เธอก็ต้องแข็งใจเพราะไม่อย่างนั้นทั้งคุณประยุทธทั้งเธอและเปรมมิกาเองก็จะต้องถูกฟ้องล้มละลายรวมทั้งบ้านหลังนี้ก็จะต้องขายทอดตลอดไปเธอไม่อยากให้เป็นเช่นนั้น เปรมมิกาจึงเป็นความหวังเดียวที่จะช่วยครอบครัวในครั้งนี้ได้

               "ส้ม ไปตามคุณแป้งมาพบฉันที่ห้องทำงานหน่อยนะบอกเขาว่าฉันมีเรื่องสำคัญจะพูดด้วย"       สาวใช้รับคำและเดินไปตามคุณหนูตามที่ได้รับคำสั่งจากคุณประยุทธทันที

               "คุณแป้งคะ คุณท่านให้มาเรียนมารอพบคุณแป้งอยู่ที่ห้องทำงานนะคะ ท่านมีเรื่องสำคัญจะพูดด้วยค่ะ" สิ้นเสียงของสาวใช้เปรมมิกาก็ถอนหายใจเฮือกใหญ่ นี่คงถึงเวลาแล้วสินะที่บิดาจะประหารนักโทษที่ไม่ได้มีความผิดอย่างเธอ ว่าแล้วก็เดินลงไปชั้นล่างเพื่อไปพบบิดาตามคำสั่งของท่านทันที

              " ก๊อก  ก๊อก  ก๊อก "
 
              เสียงเคาะประตูดังขึ้นขัดจังหวะการพูดคุยปรึกษากันของสองสามีภรรยาก่อนที่ผู้เป็นสามีจะหันไปตามเสียงเพื่ออนุญาตให้เข้ามาได้ ร่างบอบบางสูงเพรียวของเปรมมิกาเดินเหยียบย่างเข้ามาในห้องนั้นด้วยรู้ดีว่ายังไงซะเธอก็ไม่สามารถที่จะปฏิเสธการต่อรองครั้งนี้ไปได้

               "มาแล้วเหรอยายแป้ง ลูกคงรู้นะว่าที่พ่อเรียกมาเพราะอะไร"
               หญิงสาวพยักหน้ารับรู้ในทันที
            
               "แป้งทราบค่ะ นี่คงถึงเวลาแล้วใช่ไหมที่แป้งจะต้องยอมรับข้อเสนอของคุณพ่อกับน้าอร"
               หญิงสาวพูดเสียงแผ่วทำให้คนเป็นบิดาเองก็ใจหายอย่างบอกไม่ถูกเขาเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่าลูกชายของเพื่อนสนิทคุณอรนงค์จะมีนิสัยใจคออย่างไร ได้แต่หวังว่าเขาคงไม่ใจร้ายและเป็นคนดีพอที่จะดูแลชีวิตลูกสาวของเขาได้ดีไม่น้อยไปกว่าเขาเองซึ่งเป็นบิดา

               "น้าขอบใจแป้งมากเลยนะที่ช่วยเหลือครอบครัวเราในครั้งนี้ ถ้าไม่อย่างนั้นเราคงจะไม่เหลืออะไรเลยแม้แต่บ้านหลังนี้เอง"

                เสียงอรอนงค์พูดจบทำให้เปรมมิกาชะงักเพราะเธอไม่เคยรู้มาก่อนว่าครอบครัวเธอตกอับขนาดนี้ถึงขนาดไม่มีที่อยู่เชียวหรือ งั้นก็หมายความว่าบิดาและแม่เลี้ยงของเธอขายเธอเพื่อปลดหนี้ของครอบครัวงั้นสิ เมื่อรู้ความจริงหญิงสาวถึงกับน้ำตาไหลพรากเต็มสองแก้มอย่างเก็บกักไว้ไม่อยู่ เธอไม่เคยคิดเลยว่าชีวิตนี้จะต้องมาเจอเรื่องที่มันเหมือนจะมีแต่ในละครหลังข่าว แต่นี่มันคือเรื่องจริง

                "ไม่เป็นไรค่ะน้าอรคุณพ่อ ถ้านี่มันคือการทดแทนบุญคุณอย่างหนึ่งหนูก็ยินดีทำเพื่อครอบครัวและคุณพ่อกับน้าอรค่ะ" หญิงสาวพูดทั้งน้ำตาก่อนที่อรอนงค์จะเดินเข้ามากอดปลอบพลางเอามือลูบหัวของเธออย่างเอ็นดูไม่น้อยไปกว่าลูกสาวแท้ ๆ ของตัวเอง นี่แหละมั้งคือเห็นผลที่เปรมมิกาไม่อาจจะปฏิเสธบุพการีและผู้มีพระคุณทั้งสองได้