ลำดับตอนที่ #36
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #36 : ขิงก็รา ข่าก็แรง
"บ้านของเรา ที่ของเราอย่างนั้นเหรอคะ" เสียงของเธออ่อนลงอย่างเห็นได้ชัดเมื่อชายหนุ่มอธิบายเหตุผลให้ฟัง
"ใช่บ้านของเรา ที่มีพี่วัตรกับน้องแป้งแค่สองคนพี่ไม่อยากให้ใครเข้ามาวุ่นวายเราจะไม่มีความเป็นส่วนตัวแป้งเข้าใจพี่บ้างเถอะนะ" ชายหนุ่มย้ำคำพูดเดิมอีกครั้ง
"ก็ได้ค่ะแป้งจะให้แอ๊นท์มาอยู่กับคุณพ่อคุณแม่ที่นี่ แต่แป้งเกรงใจท่านทั้งสองจังเลยค่ะ" เปรมมิกาบอก
"พี่ว่าท่านเต็มใจมากกว่านะเพราะแอ๊นท์ก็เหมือนน้องสาวพี่คนนึงคุณพ่อกับคุณแม่พี่เขาก็คงเอ็นดูน้องสาวของแป้งอยู่แล้วอีกอย่างน้องแป้งก็เหมือนน้องพี่ อย่าคิดมากน่าเข้าบ้านกันดีกว่าจะไดบอกกับทุกคนพร้อม ๆ กันเลย"
ชายหนุ่มเดินจูงมือภรรยาแต่เธอฝืนเล็กน้อยก่อนจะถามคำถามที่ยังไม่ได้คำตอบ
"คุณวัตรคะฉัน" หญิงสาวชะงักคำพูดเมื่อเห็นเขาหันกลับมามองหน้าเธอด้วยสายตาที่แปลกไป
"พี่เคยบอกแล้วใช่ไหมว่าอย่าแทนตัวเองแบบนี้อีกมันไม่น่ารักเลยไหนลองพูดใหม่ซิ" ชายหนุ่มบอกแกมบังคับ
"เอ่อ ... พี่วัตรคะแป้งมีเรื่องจะถามค่ะ" ชายหนุ่มยิ้มเมื่อเห็นว่าหญิงสาวที่ว่านอนสอนง่ายคนเดิมกลับมาอีกครั้ง
"มีอะไรจะถามก็ว่ามาสิพี่รอฟังอยู่" ชายหนุ่มบอก
"เรื่องการสลับตัวของแป้งกับแอ๊นท์ ตอนนี้แอ๊นท์ก็กลับมาแล้วคนที่มีสิทธิ์ในตัวพี่วัตรที่แท้จริงคือแอ๊นท์นะคะไม่ใช่แป้ง แป้งคิดว่ามันคงถึงเวลาแล้วล่ะค่ะที่เราจะต้องไปตามทางของแต่ละคน" เปรมมิกาบอกความจริงไปทั้งหมดโดยไม่ปิดบังเพราะเธอไม่ชอบการโกหกจึงพูดทุกอย่างออกไปให้อีกฝ่ายรับรู้
"แต่พี่ไม่คิดอย่างนั้นเลยนะแป้งพี่กลับคิดว่าคนที่ยืนอยู่ตรงหน้าพี่ตอนนี้ต่างหากที่มีสิทธิ์ในตัวพี่ตามกฎหมายแป้งอย่าลืมสิว่าตอนที่เราจดทะเบียนสมรสแป้งเซ็นต์ชื่อตัวเองนางสาวเปรมมิกาไม่ใช่ อรอุมาน้องสาวแป้งนะ"
ชายหนุ่มให้เหตุผลในการจะรั้งตัวเธอไว้เพราะเขานั้นไม่อยากจะหย่ากับเธอ อยากจะมีเธออยู่กับเขาอย่างนี้ตลอดไปแต่ก็เพราะความที่ปากแข็งจึงไม่ยอมเปิดเผยความในใจเรื่องมันเลยบานปลายเลยเถิดไปกันใหญ่โต
"แป้งมีสิทธิ์ในตัวพี่วัตรเพราะแป้งมีชื่อในทะเบียนสมรสแค่นั้นใช่ไหมคะ เพียงเพราะตัวหนังสือในกระดาษแผ่นนั้นใช่ไหมคะ" เปรมมิกาถามย้ำ
"ใช่ แป้งมีสิทธิ์ตามกฎหมายในตัวพี่ทุกอย่างตามชื่อในกระดาษนั่นแหละ" ชายหนุ่มตอบโดยไม่ทันได้คิดและทบทวนคำพูดของเธอเมื่อสักครู่
"ขอบคุณนะคะพี่วัตร แป้งคิดอะไรได้หลายอย่างเลยล่ะค่ะแป้งขอตัวนะคะ" พูดจบก็เดินนำหน้าเข้าไปในบ้านโดยทิ้งให้ชายหนุ่มทำหน้างงมองตามหลัง นี่เขาพูดอะไรผิดอีกหรือเปล่าดูเหมือนว่าเธอจะโกรธเขา ชายหนุ่มคิดในใจก่อนจะเดินตามเธอเข้าไปในบ้านเพื่อบอกเรื่องที่ตกลงกัน
"คุณพ่อคุณแม่ครับผมกับแป้งตกลงกันแล้วครับว่าจะให้อรอุมา มาอยู่กับคุณพ่อคุณแม่ที่นี่เพราะถ้าไปอยู่กับเราที่บ้านนู้นเกรงว่าเราจะไม่สะดวกน่ะครับ อีกอย่างอรอุมาอยู่ที่นี่จะได้อยู่ในสายตาของทุกคนด้วยแป้งจะได้ไม่ต้องเป็นห่วง" ชายหนุ่มพูด
"ไม่นะคะ แอ๊นท์อยากอยู่กับพี่แป้ง" อรอุมาโผล่งขึ้นมา
"คุณอรอุมาคุณมาอยู่ในฐานะผู้อาศัยเท่านั้นคุณไม่สิทธิ์ที่จะอยากอยู่หรือไม่อยากอยู่ถ้าคุณไม่อยู่ที่นี่ผมก็เสียใจด้วยนะครับเพราะคงไม่มีที่ไหนให้คุณพักแล้ว" ชายหนุ่มตอบอย่างไม่สบอารมณ์
"พี่วัตรคะแป้งอยากให้น้องไปอยู่กับเราจริง ๆ นะคะ" เปรมมิกาพยายามจะขอร้องอีกครั้ง
"ไม่ พี่คุยกับแป้งรู้เรื่องแล้วไม่ใช่เหรอว่าพี่ให้ได้แค่นี้ถ้านอกเหนือจากนั้นพี่ไม่ตกลง" ชายหนุ่มเสียงแข็งยืนยันเช่นเดิม
"เอ่อ พ่อกับแม่ว่าเอาอย่างนี้ก็ดีเหมือนกันนะเราจะได้ช่วยดูแลหนูแอ๊นท์ด้วยไงล่ะลูก หนูแอ๊นท์มาอยู่กับลุงกับป้าดีกว่านะบ้านนู้นมันคงคับแคบไม่สะดวกสบายเหมือนที่นี่หรอกเชื่อป้าเถอะนะ" คุณพอฤดีพยายามจะเกลี้ยกล่อม
"ก็ได้ค่ะ" อรอุมาตอบตกลงทั้งๆ ที่ในใจตอนนี้ร้อนรุ่มไม่อยากจะยืนอยู่ตรงนี้แต่ก็ต้องทนเพราะเธอกำลังสวมบทน้องนางเอกที่น่าสงสารอยู่
"เอาเป็นว่าตกลงตามนี้นะหนูแอ๊นท์กลับไปขนข้าวของแล้วย้ายเข้ามาอยู่เสียที่นี่วันนี้เลยก็แล้วกันเดี๋ยวลุงจะให้คนขับรถกับสาวใช้ไปช่วยเก็บของ" คุณภัทรออกความเห็น
"ก็ได้ค่ะคุณลุง แต่แอ๊นท์เกรงใจคุณลุงจังเลยค่ะไม่อยากรบกวนแอ๊นท์ไปเก็บของเองดีกว่าค่ะ แต่แอ๊นท์อยากให้พี่แป้งไปด้วยได้ไหมคะคุณลุงคุณป้าคุณวัตร" หญิงสาวทำสีหน้าออดอ้อนน่าสงสารเพื่อขอความ เห็นใจจากทุกคนรวมทั้งพี่สาวของเธอด้วย
"เอาเป็นว่าตกลงตามนี้แล้วกันนะหนูแป้งกลับบ้านไปกับพี่เขาก่อนเดี๋ยวทางนี้พ่อกับแม่จัดการให้นะ ไปเถอะป่ะ" คุณภัทรบอกแกมออกคำสั่งให้ทุกคนแยกย้ายกันกับไปยังที่ของตัวเองแค่นี้ก็วุ่นวายมากพอดู
"เอ่อ พี่แป้งคะ" อรอุมาเรียกพี่สาวต่างมารดาก่อนจะดึดแขนเธอไปด้านนอกเพื่อจะพูดอะไรสักอย่างโดยมีสายตาของคนทั้งสามจ้องมองอยู่อย่างไม่ไว้ใจโดยเฉพาะภควัตร
"มีอะไรหรือเปล่าแอ๊นท์" เปรมมิกาถามน้องสาวอย่างห่วงใย
"พี่แป้งอย่าลืมสัญญาที่ให้ไว้กับแอ๊นท์นะว่าพี่แป้งจะหย่ากับคุณวัตรพี่แป้งจะไม่รักเขา พี่แป้งจะหลีกทางให้แอ๊นท์ พี่แป้งอย่าลืมคำพูดตัวเองเสียล่ะ" อรอุมาย้ำเมื่อเห็นว่าท่าทางพี่สาวเธอคงจะลืมคำสัญญาเธอจึงเตือนอีกครั้งเพื่อย้ำความจำ
"จ่ะ พี่ไม่ลืมหรอก" เปรมมิกาตอบเสียงแผ่วแววตาสลดลงเมื่อน้องสาวทวงสัญญา แต่ด้วยความเป็นพี่ที่ต้องเสียสละเพื่อน้องอย่างที่พ่อและแม่สอนไว้เธอยอมเจ็บปวดเพียงผู้เดียวดีกว่าให้หลายคนต้องเป็นทุกข์เพราะเธอ
"แอ๊นท์ไม่ต้องกังวลนะพี่จะพยายามพูดให้เขายอมหย่าให้ได้แล้วพี่จะไปจากที่นี่แอ๊นท์จะได้ไม่ต้องห่วงอะไรอีก ถ้าไม่มีอะไรแล้วพี่ขอตัวกลับก่อนนะ"
พูดจบเธอก็เดินออกไปจากที่ตรงนั้นโดยที่มีสายตาของอรอุมามองตามพร้อมกับกระยิ่มยิ้มย่องเพราะแผนของเธอดูท่าว่าจะสำเร็จและเกินคาดเสียด้วย ยังไงเสียเธอก็ยังคงเป็นฝ่ายชนะเหมือนเคยเธอจะไม่ยอมสูญเสียอีกเป็นครั้งที่สองหลังจากที่ผิดหวังกับความรักมาแล้ว
"เสียใจด้วยนะคะพี่แป้งที่คนเป็นพี่ยังไงก็ต้องเสียสละให้น้องค่ะ" เธอยิ้มเยาะก่อนจะหมุนตัวกลับไปทางเดิมที่มาก็พบว่าชายหนุ่มยืนอยู่ข้างหลังเธอแต่ไม่รู้ว่านานเท่าไหร่
"เลิกคิดได้เลยไอ้ความคิดสกปรกแบบที่เธอกำลังพยายามทำอยู่ อย่าหาว่าฉันไม่เตือนก็แล้วกัน" พูดจบเขาก็เดินกระแทกผ่านร่างบางนั้นไปอย่างไม่ใยดี
ภควัตรขับรถพาเปรมมิกามาถึงบ้านอีกครั้งโดยท่ไม่มีใครพูดอะไรอีกเลยตั้งแต่ออกจากบ้านคุณพอฤดีและคุณภัทรหญิงสาวเลือกจะเงียบเพราะเธอไม่อยากจะพูดอะไรกับเขาอีก ยิ่งพูดมันก็ทำให้เธอน้อยใจไม่อยากจะรัก ไม่อยากจะแคร์ ไม่อยากจะใส่ใจแต่เธอก็ทำไม่ได้สักอย่าง ๆ ที่ตั้งใจไว้ เธอเปิดประตูลงจากรถทันทีที่รถจอดสนิทเดินขึ้นชั้นบนของบ้านโดยมีชายหนุ่มวิ่งตามหลังมาติด ๆ
"แป้งหลบหน้าพี่ทำไมแล้วทำไมไม่ย้ายไปอยู่ห้องพี่" ชายหนุ่มถามด้วยความแปลกใจ
"ไม่ได้หลบค่ะ แป้งเหนื่อยอยากพักค่ะ" หญิงสาวตอบ
"ไม่จริงอ่ะ ก่อนหน้านี้แป้งยังดี ๆ อยู่เลยนี่ หรือว่าที่ไม่ยอมย้ายเข้ามาอยู่กับพี่ที่ห้องแป้งอยากจะคุยโทรศัพท์กับไอ้เทพ" ชายหนุ่มคิดเอง
"แป้งแอบคุยกับมันใช่ไหม" ชายหนุ่มยังคงคาดคั้น
"พี่วัตรมีเหตุผลบ้างสิคะ แป้งเหนื่อยแล้วค่ะอยากจะพักแล้ว" หญิงสาวเบี่ยงตัวหลบเอื้อมมือจับลูกบิดเตรียมจะเปิดประตูเข้าไปในห้อง ชายหนุ่มคว้าแขนเอาไว้หญิงสาวชะงักหันมามองหน้า
"อะไรคะพี่วัตรปล่อยค่ะแป้งจะไปอาบน้ำนอนแล้ว"
"อ่อนี่แสดงว่าจะเข้าไปแอบคุยโทรศัพท์กับมันจริง ๆ ใช่ไหม ห๊ะ" ความหึงหวงทำให้เขาหน้ามืด
"เอ๊ะ" หญิงสาวชักสีหน้าไม่พอใจ
"ทำไมพูดแค่นี้แทงใจดำล่ะสิ เอาเลยตามสบายอยากจะโทรอยากจะคุยก็เชิญ เธอนี่ตีหน้าซื่อเก่งจริง ๆ เลยนะหลอกฉันเสียจนหลงเชื่อ" เพราะความหึงหวงทำให้เขาหน้ามืดไม่รับรู้ไม่ฟังอะไรทั้งสิ้น
"พี่วัตรคะ แปง้ขอร้องเถอะค่ะ อย่าหาเรื่องแป้งเลยนะคะแป้งเหนื่อยจริง ๆ " หญิงสาวพยายามจะบอกเหตุผล
"ไม่ต้องมาแก้ตัว เห็นหน้าซื่อ ๆ แบบนี้ร้ายไม่ใช่เล่นนะปั่นหัวฉันจะจนเชื่อสนิทแล้วยังแอบคบหากับไอ้เทพด้วยใช่ไหม" ชายหนุ่มโกรธจนควบคุมตัวเองไม่อยู่จับไหล่บางของเธอเขย่าอย่างแรงจนหัวสั่นคลอน
"คุณวัตรคะช่วยมีเหตุผลหน่อยได้ไหมคะแป้งเจ็บปล่อยนะ" หญิงสาวร้องขึ้น
"นี่เธอว่าฉันไม่มีเหตุผลด้วยเหรอ ใช่สิฉันไม่ใช่ไอ้เทพนี่จะได้เอาอกเอาใจเธออยู่ตลอดเวลาจนออกนอกหน้าน่ะ อยากไปอยู่กับมันก็ไปเลย ไป ไปให้พ้น" หญิงสาวน้ำตาคลอด้วยความน้อยใจ ที่คนที่เธอรักมองเธอในแง่ลบ
"ใช่ค่ะแป้งมันไม่ดีแป้งทำให้ครอบครัวคุณเสื่อมเสีย แป้งมันแย่มากเลยใช่ไหมคะ" เปรมมิกาพูดเพราะความน้อยใจ
"รู้ตัวก็ดี อย่าให้ฉันเห็นหน้าเธออีกนะ" ชายหนุ่มพูดด้วยอารมณ์
"แป้งไม่เคยดีในสายตาคุณวัตรเลยใช่ไหมคะ แป้งทำอะไรก็ผิดไปหมดไม่ดีซักอย่างคุณวิลาวัลย์เธอคงจะดีกว่าแป้งมากสิคะคุณถึงไม่ยอมเลิกรากันเสียที" เปรมมิกามองหน้าเขาด้วยน้ำตา
"เธอไม่ต้องเอาวีวี่เข้ามายุ่งเกี่ยวด้วย เธอไม่รู้เรื่อง" เขาพยายามจะปัดวิลาวัลย์ออกไปจากเรื่องนี้แต่ไม่รู้เลยว่าคำพูดของตัวเองจะทำให้อีกคนเสียใจมากมายขนาดไหน
"ใช่สิ แป้งมันไม่ดีต่อไปนี้แป้งจะไม่ให้คุณต้องลำบากใจที่เห็นหน้าแป้งอีก ขอบคุณสำหรับทุกอย่างที่ผ่านมานะคะแล้วก็ขอบคุณที่ทำให้แป้งรู้ว่าสุดท้ายแล้วผู้ชายมันก็เจ้าเล่ห์ เจ้าชู้ไม่ต่างอะไรกับที่หลาย ๆ คนเคยพูดไว้" หญิงสาวพูดจบก็สบัดแขนจนหลุดแล้ววิ่งหนีไปทางหน้าบ้าน
"ไปเลยอยากไปไหนก็ไป อยากจะรู้เหมือนกันว่าจะไปได้สักกี่น้ำอีกไม่นานเธอจะต้องซมซานกลับมาหาฉันจำไว้นะเปรมมิกา" ชายหนุ่มตะโกนไล่หลังมองเห็นเธอวิ่งเตลิดไปอย่างที่ไม่คิดจะตามไป
"ใช่บ้านของเรา ที่มีพี่วัตรกับน้องแป้งแค่สองคนพี่ไม่อยากให้ใครเข้ามาวุ่นวายเราจะไม่มีความเป็นส่วนตัวแป้งเข้าใจพี่บ้างเถอะนะ" ชายหนุ่มย้ำคำพูดเดิมอีกครั้ง
"ก็ได้ค่ะแป้งจะให้แอ๊นท์มาอยู่กับคุณพ่อคุณแม่ที่นี่ แต่แป้งเกรงใจท่านทั้งสองจังเลยค่ะ" เปรมมิกาบอก
"พี่ว่าท่านเต็มใจมากกว่านะเพราะแอ๊นท์ก็เหมือนน้องสาวพี่คนนึงคุณพ่อกับคุณแม่พี่เขาก็คงเอ็นดูน้องสาวของแป้งอยู่แล้วอีกอย่างน้องแป้งก็เหมือนน้องพี่ อย่าคิดมากน่าเข้าบ้านกันดีกว่าจะไดบอกกับทุกคนพร้อม ๆ กันเลย"
ชายหนุ่มเดินจูงมือภรรยาแต่เธอฝืนเล็กน้อยก่อนจะถามคำถามที่ยังไม่ได้คำตอบ
"คุณวัตรคะฉัน" หญิงสาวชะงักคำพูดเมื่อเห็นเขาหันกลับมามองหน้าเธอด้วยสายตาที่แปลกไป
"พี่เคยบอกแล้วใช่ไหมว่าอย่าแทนตัวเองแบบนี้อีกมันไม่น่ารักเลยไหนลองพูดใหม่ซิ" ชายหนุ่มบอกแกมบังคับ
"เอ่อ ... พี่วัตรคะแป้งมีเรื่องจะถามค่ะ" ชายหนุ่มยิ้มเมื่อเห็นว่าหญิงสาวที่ว่านอนสอนง่ายคนเดิมกลับมาอีกครั้ง
"มีอะไรจะถามก็ว่ามาสิพี่รอฟังอยู่" ชายหนุ่มบอก
"เรื่องการสลับตัวของแป้งกับแอ๊นท์ ตอนนี้แอ๊นท์ก็กลับมาแล้วคนที่มีสิทธิ์ในตัวพี่วัตรที่แท้จริงคือแอ๊นท์นะคะไม่ใช่แป้ง แป้งคิดว่ามันคงถึงเวลาแล้วล่ะค่ะที่เราจะต้องไปตามทางของแต่ละคน" เปรมมิกาบอกความจริงไปทั้งหมดโดยไม่ปิดบังเพราะเธอไม่ชอบการโกหกจึงพูดทุกอย่างออกไปให้อีกฝ่ายรับรู้
"แต่พี่ไม่คิดอย่างนั้นเลยนะแป้งพี่กลับคิดว่าคนที่ยืนอยู่ตรงหน้าพี่ตอนนี้ต่างหากที่มีสิทธิ์ในตัวพี่ตามกฎหมายแป้งอย่าลืมสิว่าตอนที่เราจดทะเบียนสมรสแป้งเซ็นต์ชื่อตัวเองนางสาวเปรมมิกาไม่ใช่ อรอุมาน้องสาวแป้งนะ"
ชายหนุ่มให้เหตุผลในการจะรั้งตัวเธอไว้เพราะเขานั้นไม่อยากจะหย่ากับเธอ อยากจะมีเธออยู่กับเขาอย่างนี้ตลอดไปแต่ก็เพราะความที่ปากแข็งจึงไม่ยอมเปิดเผยความในใจเรื่องมันเลยบานปลายเลยเถิดไปกันใหญ่โต
"แป้งมีสิทธิ์ในตัวพี่วัตรเพราะแป้งมีชื่อในทะเบียนสมรสแค่นั้นใช่ไหมคะ เพียงเพราะตัวหนังสือในกระดาษแผ่นนั้นใช่ไหมคะ" เปรมมิกาถามย้ำ
"ใช่ แป้งมีสิทธิ์ตามกฎหมายในตัวพี่ทุกอย่างตามชื่อในกระดาษนั่นแหละ" ชายหนุ่มตอบโดยไม่ทันได้คิดและทบทวนคำพูดของเธอเมื่อสักครู่
"ขอบคุณนะคะพี่วัตร แป้งคิดอะไรได้หลายอย่างเลยล่ะค่ะแป้งขอตัวนะคะ" พูดจบก็เดินนำหน้าเข้าไปในบ้านโดยทิ้งให้ชายหนุ่มทำหน้างงมองตามหลัง นี่เขาพูดอะไรผิดอีกหรือเปล่าดูเหมือนว่าเธอจะโกรธเขา ชายหนุ่มคิดในใจก่อนจะเดินตามเธอเข้าไปในบ้านเพื่อบอกเรื่องที่ตกลงกัน
"คุณพ่อคุณแม่ครับผมกับแป้งตกลงกันแล้วครับว่าจะให้อรอุมา มาอยู่กับคุณพ่อคุณแม่ที่นี่เพราะถ้าไปอยู่กับเราที่บ้านนู้นเกรงว่าเราจะไม่สะดวกน่ะครับ อีกอย่างอรอุมาอยู่ที่นี่จะได้อยู่ในสายตาของทุกคนด้วยแป้งจะได้ไม่ต้องเป็นห่วง" ชายหนุ่มพูด
"ไม่นะคะ แอ๊นท์อยากอยู่กับพี่แป้ง" อรอุมาโผล่งขึ้นมา
"คุณอรอุมาคุณมาอยู่ในฐานะผู้อาศัยเท่านั้นคุณไม่สิทธิ์ที่จะอยากอยู่หรือไม่อยากอยู่ถ้าคุณไม่อยู่ที่นี่ผมก็เสียใจด้วยนะครับเพราะคงไม่มีที่ไหนให้คุณพักแล้ว" ชายหนุ่มตอบอย่างไม่สบอารมณ์
"พี่วัตรคะแป้งอยากให้น้องไปอยู่กับเราจริง ๆ นะคะ" เปรมมิกาพยายามจะขอร้องอีกครั้ง
"ไม่ พี่คุยกับแป้งรู้เรื่องแล้วไม่ใช่เหรอว่าพี่ให้ได้แค่นี้ถ้านอกเหนือจากนั้นพี่ไม่ตกลง" ชายหนุ่มเสียงแข็งยืนยันเช่นเดิม
"เอ่อ พ่อกับแม่ว่าเอาอย่างนี้ก็ดีเหมือนกันนะเราจะได้ช่วยดูแลหนูแอ๊นท์ด้วยไงล่ะลูก หนูแอ๊นท์มาอยู่กับลุงกับป้าดีกว่านะบ้านนู้นมันคงคับแคบไม่สะดวกสบายเหมือนที่นี่หรอกเชื่อป้าเถอะนะ" คุณพอฤดีพยายามจะเกลี้ยกล่อม
"ก็ได้ค่ะ" อรอุมาตอบตกลงทั้งๆ ที่ในใจตอนนี้ร้อนรุ่มไม่อยากจะยืนอยู่ตรงนี้แต่ก็ต้องทนเพราะเธอกำลังสวมบทน้องนางเอกที่น่าสงสารอยู่
"เอาเป็นว่าตกลงตามนี้นะหนูแอ๊นท์กลับไปขนข้าวของแล้วย้ายเข้ามาอยู่เสียที่นี่วันนี้เลยก็แล้วกันเดี๋ยวลุงจะให้คนขับรถกับสาวใช้ไปช่วยเก็บของ" คุณภัทรออกความเห็น
"ก็ได้ค่ะคุณลุง แต่แอ๊นท์เกรงใจคุณลุงจังเลยค่ะไม่อยากรบกวนแอ๊นท์ไปเก็บของเองดีกว่าค่ะ แต่แอ๊นท์อยากให้พี่แป้งไปด้วยได้ไหมคะคุณลุงคุณป้าคุณวัตร" หญิงสาวทำสีหน้าออดอ้อนน่าสงสารเพื่อขอความ เห็นใจจากทุกคนรวมทั้งพี่สาวของเธอด้วย
"เอาเป็นว่าตกลงตามนี้แล้วกันนะหนูแป้งกลับบ้านไปกับพี่เขาก่อนเดี๋ยวทางนี้พ่อกับแม่จัดการให้นะ ไปเถอะป่ะ" คุณภัทรบอกแกมออกคำสั่งให้ทุกคนแยกย้ายกันกับไปยังที่ของตัวเองแค่นี้ก็วุ่นวายมากพอดู
"เอ่อ พี่แป้งคะ" อรอุมาเรียกพี่สาวต่างมารดาก่อนจะดึดแขนเธอไปด้านนอกเพื่อจะพูดอะไรสักอย่างโดยมีสายตาของคนทั้งสามจ้องมองอยู่อย่างไม่ไว้ใจโดยเฉพาะภควัตร
"มีอะไรหรือเปล่าแอ๊นท์" เปรมมิกาถามน้องสาวอย่างห่วงใย
"พี่แป้งอย่าลืมสัญญาที่ให้ไว้กับแอ๊นท์นะว่าพี่แป้งจะหย่ากับคุณวัตรพี่แป้งจะไม่รักเขา พี่แป้งจะหลีกทางให้แอ๊นท์ พี่แป้งอย่าลืมคำพูดตัวเองเสียล่ะ" อรอุมาย้ำเมื่อเห็นว่าท่าทางพี่สาวเธอคงจะลืมคำสัญญาเธอจึงเตือนอีกครั้งเพื่อย้ำความจำ
"จ่ะ พี่ไม่ลืมหรอก" เปรมมิกาตอบเสียงแผ่วแววตาสลดลงเมื่อน้องสาวทวงสัญญา แต่ด้วยความเป็นพี่ที่ต้องเสียสละเพื่อน้องอย่างที่พ่อและแม่สอนไว้เธอยอมเจ็บปวดเพียงผู้เดียวดีกว่าให้หลายคนต้องเป็นทุกข์เพราะเธอ
"แอ๊นท์ไม่ต้องกังวลนะพี่จะพยายามพูดให้เขายอมหย่าให้ได้แล้วพี่จะไปจากที่นี่แอ๊นท์จะได้ไม่ต้องห่วงอะไรอีก ถ้าไม่มีอะไรแล้วพี่ขอตัวกลับก่อนนะ"
พูดจบเธอก็เดินออกไปจากที่ตรงนั้นโดยที่มีสายตาของอรอุมามองตามพร้อมกับกระยิ่มยิ้มย่องเพราะแผนของเธอดูท่าว่าจะสำเร็จและเกินคาดเสียด้วย ยังไงเสียเธอก็ยังคงเป็นฝ่ายชนะเหมือนเคยเธอจะไม่ยอมสูญเสียอีกเป็นครั้งที่สองหลังจากที่ผิดหวังกับความรักมาแล้ว
"เสียใจด้วยนะคะพี่แป้งที่คนเป็นพี่ยังไงก็ต้องเสียสละให้น้องค่ะ" เธอยิ้มเยาะก่อนจะหมุนตัวกลับไปทางเดิมที่มาก็พบว่าชายหนุ่มยืนอยู่ข้างหลังเธอแต่ไม่รู้ว่านานเท่าไหร่
"เลิกคิดได้เลยไอ้ความคิดสกปรกแบบที่เธอกำลังพยายามทำอยู่ อย่าหาว่าฉันไม่เตือนก็แล้วกัน" พูดจบเขาก็เดินกระแทกผ่านร่างบางนั้นไปอย่างไม่ใยดี
ภควัตรขับรถพาเปรมมิกามาถึงบ้านอีกครั้งโดยท่ไม่มีใครพูดอะไรอีกเลยตั้งแต่ออกจากบ้านคุณพอฤดีและคุณภัทรหญิงสาวเลือกจะเงียบเพราะเธอไม่อยากจะพูดอะไรกับเขาอีก ยิ่งพูดมันก็ทำให้เธอน้อยใจไม่อยากจะรัก ไม่อยากจะแคร์ ไม่อยากจะใส่ใจแต่เธอก็ทำไม่ได้สักอย่าง ๆ ที่ตั้งใจไว้ เธอเปิดประตูลงจากรถทันทีที่รถจอดสนิทเดินขึ้นชั้นบนของบ้านโดยมีชายหนุ่มวิ่งตามหลังมาติด ๆ
"แป้งหลบหน้าพี่ทำไมแล้วทำไมไม่ย้ายไปอยู่ห้องพี่" ชายหนุ่มถามด้วยความแปลกใจ
"ไม่ได้หลบค่ะ แป้งเหนื่อยอยากพักค่ะ" หญิงสาวตอบ
"ไม่จริงอ่ะ ก่อนหน้านี้แป้งยังดี ๆ อยู่เลยนี่ หรือว่าที่ไม่ยอมย้ายเข้ามาอยู่กับพี่ที่ห้องแป้งอยากจะคุยโทรศัพท์กับไอ้เทพ" ชายหนุ่มคิดเอง
"แป้งแอบคุยกับมันใช่ไหม" ชายหนุ่มยังคงคาดคั้น
"พี่วัตรมีเหตุผลบ้างสิคะ แป้งเหนื่อยแล้วค่ะอยากจะพักแล้ว" หญิงสาวเบี่ยงตัวหลบเอื้อมมือจับลูกบิดเตรียมจะเปิดประตูเข้าไปในห้อง ชายหนุ่มคว้าแขนเอาไว้หญิงสาวชะงักหันมามองหน้า
"อะไรคะพี่วัตรปล่อยค่ะแป้งจะไปอาบน้ำนอนแล้ว"
"อ่อนี่แสดงว่าจะเข้าไปแอบคุยโทรศัพท์กับมันจริง ๆ ใช่ไหม ห๊ะ" ความหึงหวงทำให้เขาหน้ามืด
"เอ๊ะ" หญิงสาวชักสีหน้าไม่พอใจ
"ทำไมพูดแค่นี้แทงใจดำล่ะสิ เอาเลยตามสบายอยากจะโทรอยากจะคุยก็เชิญ เธอนี่ตีหน้าซื่อเก่งจริง ๆ เลยนะหลอกฉันเสียจนหลงเชื่อ" เพราะความหึงหวงทำให้เขาหน้ามืดไม่รับรู้ไม่ฟังอะไรทั้งสิ้น
"พี่วัตรคะ แปง้ขอร้องเถอะค่ะ อย่าหาเรื่องแป้งเลยนะคะแป้งเหนื่อยจริง ๆ " หญิงสาวพยายามจะบอกเหตุผล
"ไม่ต้องมาแก้ตัว เห็นหน้าซื่อ ๆ แบบนี้ร้ายไม่ใช่เล่นนะปั่นหัวฉันจะจนเชื่อสนิทแล้วยังแอบคบหากับไอ้เทพด้วยใช่ไหม" ชายหนุ่มโกรธจนควบคุมตัวเองไม่อยู่จับไหล่บางของเธอเขย่าอย่างแรงจนหัวสั่นคลอน
"คุณวัตรคะช่วยมีเหตุผลหน่อยได้ไหมคะแป้งเจ็บปล่อยนะ" หญิงสาวร้องขึ้น
"นี่เธอว่าฉันไม่มีเหตุผลด้วยเหรอ ใช่สิฉันไม่ใช่ไอ้เทพนี่จะได้เอาอกเอาใจเธออยู่ตลอดเวลาจนออกนอกหน้าน่ะ อยากไปอยู่กับมันก็ไปเลย ไป ไปให้พ้น" หญิงสาวน้ำตาคลอด้วยความน้อยใจ ที่คนที่เธอรักมองเธอในแง่ลบ
"ใช่ค่ะแป้งมันไม่ดีแป้งทำให้ครอบครัวคุณเสื่อมเสีย แป้งมันแย่มากเลยใช่ไหมคะ" เปรมมิกาพูดเพราะความน้อยใจ
"รู้ตัวก็ดี อย่าให้ฉันเห็นหน้าเธออีกนะ" ชายหนุ่มพูดด้วยอารมณ์
"แป้งไม่เคยดีในสายตาคุณวัตรเลยใช่ไหมคะ แป้งทำอะไรก็ผิดไปหมดไม่ดีซักอย่างคุณวิลาวัลย์เธอคงจะดีกว่าแป้งมากสิคะคุณถึงไม่ยอมเลิกรากันเสียที" เปรมมิกามองหน้าเขาด้วยน้ำตา
"เธอไม่ต้องเอาวีวี่เข้ามายุ่งเกี่ยวด้วย เธอไม่รู้เรื่อง" เขาพยายามจะปัดวิลาวัลย์ออกไปจากเรื่องนี้แต่ไม่รู้เลยว่าคำพูดของตัวเองจะทำให้อีกคนเสียใจมากมายขนาดไหน
"ใช่สิ แป้งมันไม่ดีต่อไปนี้แป้งจะไม่ให้คุณต้องลำบากใจที่เห็นหน้าแป้งอีก ขอบคุณสำหรับทุกอย่างที่ผ่านมานะคะแล้วก็ขอบคุณที่ทำให้แป้งรู้ว่าสุดท้ายแล้วผู้ชายมันก็เจ้าเล่ห์ เจ้าชู้ไม่ต่างอะไรกับที่หลาย ๆ คนเคยพูดไว้" หญิงสาวพูดจบก็สบัดแขนจนหลุดแล้ววิ่งหนีไปทางหน้าบ้าน
"ไปเลยอยากไปไหนก็ไป อยากจะรู้เหมือนกันว่าจะไปได้สักกี่น้ำอีกไม่นานเธอจะต้องซมซานกลับมาหาฉันจำไว้นะเปรมมิกา" ชายหนุ่มตะโกนไล่หลังมองเห็นเธอวิ่งเตลิดไปอย่างที่ไม่คิดจะตามไป
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น