เจ้าสาวจำเป็น

ลำดับตอนที่ #11 : วิวาห์วิวาท

               หลังงานเลี้ยงผ่านพ้นไปเวลาส่งตัวบ่าวสาวก็มาถึงทั้งสองพ่อแม่ต่างมาส่งทั้งลูกชายและลูกสาวเข้าห้องหอให้เรียบร้อยก่อนอวยพรให้การใช้ชีวิตคู่ของทั้งสองราบรื่น
               "ป้าฝากน้องด้วยนะจ๊ะคุณวัตร น้องอาจจะดื้อไปบ้างอย่าโกรธอย่าเกลียดน้องเลยนะ" คุณอรอนงค์เอ่ยฝากฝังบุตรบุญธรรมอย่าง อาลัยอาวรก่อนจะออกเดินทางไปต่างประเทศคืนนี้ คุณประยุทธก็เช่นกัน
               "อาฝากด้วยนะตาวัตร ถึงแม้การแต่งงานของทั้งสองจะไม่ได้เกิดจากความรักอาก็อยากจะขอให้ตาวัตรให้เกียรติและดูแลยายแป้งของอาด้วยนะถือว่าเป็นคำขอร้องจากอาก็แล้วกัน"  เปรมมิกาน้ำตาซึมกับการบอกลากลาย ๆ ของบิดาเธอรู้อยู่เต็มอกแล้วว่าท่านคงไม่ได้อยู่เป็นกำลังใจให้เธอแน่ ๆนับตั้งแต่วันนี้ไป หญิงสาวสวมกอดบิดาเป็นครั้วสุดท้ายก่อนจะเช็ดน้ำตาให้ตัวเองอย่างยากลำบาก
                "ดูแลน้องให้ดี ๆ นะตาวัตร เราก็อย่าใจร้อนดูแลน้องให้ดี ๆ จำไว้ว่าตอนนี้เราไม่ได้ตัวคนเดียวเหมือนแต่ก่อนรู้มั้ย"
                คุณพอฤดีสั่งสอนบุตรชายก่อนจะตบบ่าเบา ๆ ส่วนคนเป็นพ่ออย่าภัทรบอกกับบุตรชายเพียงสั้น ๆ ว่า
 
                "รัก และให้เกียรติภรรยา ที่สำคัญคือความซื่อสัตย์ไม่ว่าจะเกิดอะไร จำคำพ่อไว้" 
                พูดจบทั้งหมดก็เดินออกไปจากห้องส่งตัวปล่อยให้ความเงียบเข้าครอบงำห้องสี่เหลี่ยมกว้าง ๆ นั้นอีกครั้ง ชายหนุ่มยืนดูที่หน้าประตูอยู่นานกว่าก้าวเข้ามาในห้องทำลายความเงียบ

                "ว่าไงจ๊ะที่รัก คืนนี้เราจะทำอะไรกันดีเป็นอย่างแรก" ภควัตรจงใจที่จะพูดกระแนะกระแหนเปรมมิกาให้เธอได้หงุดหงิดอย่างที่เคยทำก่อนหน้านั้น แต่เปล่าเลยไม่มีแม้แต่เสียงตอบโต้ของเธอหญิงสาวลุกขึ้นเดินผ่านหน้าเขาไปอย่างเงียบ ๆสร้างความแปลกใจให้อีกฝ่ายไม่ใช่น้อยอะไรกันเมื่อ 3 วันก่อนยังปากดีอยู่เลยแล้วทำไมวันนี้ถึงเงียบแบบนี้นะภควัตรคิดในใจอย่างหัวเสีย
                "นี่ ไม่ได้ยินที่ฉันพูดหรือไงคุณหนูแป้ง" เงียบ ไม่มีเสียงตอบกลับมาอีกเช่นเคยคราวนี้ชายหนุ่มถึงกับโมโหย่างสามขุมเข้าไปหาเธอพร้อมกับดึงแขนให้หันหน้ามา

                "ฉันถามว่าไม่ได้ยินที่ฉันพูดเหรอเปรมมิกา อย่ายั่วโมโหฉันด้วยการใช้วิธีเงียบนะ ฉันจะบอกให้ว่ามันไม่สำเร็จหรอก" หญิงสาวสะบัดแขนทันควันเมื่อเห็นว่าเงียบแล้วมันไม่ช่วยอะไรอยากให้เธอพูดเธอก็จะพูด
                "อยากทำอะไรก็ทำเรื่องของคุณ ฉันจะไปอาบน้ำ ปล่อย" น้ำเสียงที่ห่างเหินทำให้ชายหนุ่มเริ่มหงุดหงิด
                "งั้นฉันขอดูสินค้าก่อนซิว่ามันน่าเร้าใจแค่ไหนถึงได้ประเคนมา ให้ถึงที่แบบนี้" ว่าแล้วเขาก็เข้าไประดมจูบไปทั่วใบหน้าและลำคอระหงของเปรมมิกาอย่างบ้าเลือด หญิงสาวดิ้นรนขัดขืนด้วยความตกใจ
                "ปล่อยเดี๋ยวนี้นะคุณภควัตร คุณอย่ามาทำป่าเถื่อนรุ่มร่ามแบบนี้นะ ปล่อยฉัน"  เปรมมิกาแหวลั่น
                "อย่าทำเป็นหวงตัวหน่อยเลย ทำไม่เคยอย่างนั้นแหละตีหน้าซื่อแบบนั้นมันหลอกฉันไม่สำเร็จหรอกเปรมมิกา อย่างเธอก็เป็นได้แค่นางบำเรอเท่านั้น จำเอาไว้" เสียงภควัตรข่มขู่ แต่มือก็ยังคงรุกรานฝ่ายตรงข้ามอย่างต่อเนื่องไม่มีทีท่าว่าจะหยุดการกระทำ
                  พูดจบชายหนุ่มก็ทาบทับมาตรงที่ริมฝีปากบางอย่างบ้าเลือด บดขยี้ปากบางอย่างดุเดือด เปรมมิกาที่จะอ้าปากประท้วงให้เขาหยุดการกระทำแต่กลับยิ่งทำให้เขารุกรานหนักมากขึ้นกว่าเดิม ลิ้นหนาควานหาความหวานจากกลีบปากบางอย่างย่ามใจเปรมมิกาซึ่งตอนนี้กำลังจะหมดลมหายใจเพราะชายหนุ่มไม่ยอมถอนริมฝีปากออกเลย ยิ่งดิ้นเธอก็ยิ่งรู้สึกว่าโดนรัดแน่นขึ้น กระดูกแทบจะแตกออกเป็นเสี่ยง ๆ จนเมื่อชายหนุ่มเห็นว่าเธอนิ่งเงียบไปจึงคลายอ้อมแขนออก
               "เพี๊ยะ"  เสียงฝ่ามือกระทบเข้ากับใบหน้า ภควัตรหันไปตามแรงตบ เปรมมิกาวิ่งหนีออกไปจากห้องทันทีก่อนที่เขาจะได้พูดอะไร หญิงสาวก็วิ่งหนีหายไปไหนก็ไม่รู้เสียแล้ว