เรือนรักกุหลาบสีแดง

ลำดับตอนที่ #1 : ตอนที่ยังไม่ได้ตั้งชื่อ

หนังสือพิมพ์เกือบทุกฉบับล้วนแต่ลงข่าวแบคฮยอน จนกลายเป็นคนที่หลายคนให้ความสนใจในชั่วข้ามคืน ซึ่งพอเพื่อนๆในห้องเรียนทราบข่าว ก็ไม่มีใครเข้ามาเยี่ยมแบคฮยอนที่โรงพยาบาลแม้แต่คนเดียว ยิ่งพอรู้ว่าแบคฮยอนเริ่มป่วยเป็นโรคประสาทก็ยิ่งแล้วใหญ่ สาเหตุ ก็เพราะผู้ปกครองพวกเขา ไม่ต้องการให้มาข้องเกี่ยวกับ แบคฮยอนอีกต่อไป

เจ้าของร่างเล็ก จึงดูห่อเหี่ยวถนัดตา เหมือนกับดอกไม้ที่ใกล้ร่วงโรยลงทุกที แต่ดี ที่อึนเฮพยายามทำตัวเป็นปุ๋ยและน้ำ ที่คอยหล่อเลี้ยงให้ดอกไม้นั้นค่อยๆกลับมาเบ่งบานได้อีก

แบคฮยอน ออกไปเดินเล่นกันข้างนอกไหมลูก

จนในที่สุด ความพยายามทั้งหมดก็ประสบความสำเร็จ

อาการของแบคฮยอนดีขึ้นเรื่อยๆ

จนกระทั่ง มาถึงวันทีต้องให้คำปากคำกับทางตำรวจ

แบคฮยอนทำลายความกลัวทั้งหมดได้อย่างน่าเหลือเชื่อ ไม่มีอาการกังวลใดๆผุดขึ้นบนใบหน้าสวยอีกเลย ภาพหลอนที่คอยหลอกหลอนร่างบางก็หายไป ณ บัดนั้น และศพของ ซังฮุนก็ถูกนำไปฝังตามพิธีทางศาสนา

ด้วยความเกลียดชังจนแค้นฝังหุ่น แบคฮยอนจึงไม่คิดจะไปล่ำรา ซังฮุน เป็นครั้งสุดท้าย คนตายก็ตายไปลงไป ส่วนคนที่อยู่ ก็ต้องอยู่เพื่อชดใช้เวรกรรมของใครของมัน

ส่วนเรื่องคดี ศาลก็ตัดสินให้แบคฮยอนพ้นโทษ ในเมื่อ ร่างเล็กยังเป็นเยาวชน และที่สำคัญ แบคฮยอน ฆ่า ซังก็เพราะป้องกันตัวจากการถูกข่มขืน ไม่ได้มีเจตนาใดๆทั้งสิ้น เพราะฉะนั้น ความผิดทั้งหมดจึงโยนไปให้ ซังฮุน แต่เพียงผู้เดียว

วันต่อมา

สองแม่ลูกก็กลับมาที่บ้านเช่าซ่อมซ้ออีกครั้ง แต่คราวนี้ พวกเขาไม่ได้กลับมาอยู่ แต่กลับมาเพื่อเก็บข้าวของแล้วย้ายออกไปจากที่นี่ อึนเฮ ต้องการให้ลูกสบายใจ และไม่ควรต้องมาจมปักอยู่ในสถานที่เดิมๆ มันจะยิ่งเป็นการตอกย้ำให้เห็นถึงเหตุการณ์ร้ายๆที่เคยเกิดขึ้น

แบคฮยอนเองก็ไม่คิดจะปฏิเสธต่อการตัดสินใจของแม่ อีกอย่าง ผู้คนที่นี่ ไม่ได้ใช้สายตามองมาที่แบคฮยอนได้เหมือนเดิมอีกแล้ว แววตาของพวกเขาเหมือนรังเกียจ และไม่ต้องการจะเข้าใกล้แบคฮยอนในระยะกระชั้นชิต

หลังจากเตรียมข้าวของเสร็จ อึนเฮและแบคฮยอนลากกระเป๋าใบน้อยออกจากบ้านเช่า โดยมีคำล่ำราสำหรับเจ้าของบ้านเท่านั้น

บนรถที่มุ่งหน้าเข้าสู่เมืองหลวง นั้นทำให้แบคฮยอนตื่นเต้นกับสิ่งที่ไม่เคยเห็นมาก่อน ร่างเล็กมองดูบรรยากาศรอบๆด้วยความตื่นตะลึง ความสวยงามแบบทันสมัยแบบนี้ซินะ คนต่างจังหวัดถึงได้หลังไหลกันเข้ามาอยู่ทุกวัน

ซึ่งจุดหมายปลายทาง ของทั้งสอง ก็คือบ้านเช้าในเขตชุมชน อึนเฮ รู้จักกับเจ้าของบ้านเช่าเป็นอย่างดี จึงได้ติดต่อการทำสัญญาไว้ว่าจะเช่าอยู่เป็นระยะยาว

พอลงจากรถ พวกเขาก็เข้ามาถึงที่บ้านโดยที่เพื่อนอึนเฮ นั้นหยิบกุญแจมาให้ หล่อนไขเข้าไปสำรวจดูรอบๆ ก็พลันรู้สึกชอบใจกับบ้านหลังนี้ เพราะดูกว้างขวางและสะอาดกว่าบ้านหลังเก่ามาก อึนเฮเลยตกลง  

“แกจะจ่ายให้ล่วงหน้าสามเดือนใช่ไหม”

“อืม” อึนเฮ หยิบเงินจำนวนจากกระเป๋าออกมาจ่าย ก่อนจะการเซ็นสัญญา

“ถ้าน้ำไม่มา ไฟดับก็บอกฉันแล้วกัน”

“ได้ แล้วฉันจะบอก”

“ว่าแต่คิดยังไง ถึงได้กลับมาอยู่โซลอีกล่ะ ไหนว่า เธอจะอยู่ที่บ้านเกิดเธอไปตลอดชีวิตไง” เพื่อนถามด้วยความสงสัย เพราะเมื่อสิบกว่าปีก่อน อึนเฮ เคยสัญญากับหล่อนไว้อย่างนั้น

“ฉันมีเหตุจำเป็นน่ะ”

“แล้วไม่กลัวว่าเขาจะหาเธอเจอหรอ”

เขาที่ว่า ของเพื่อนนั้นทำเอา อึนเฮ เงียบลงไป สีหน้าก็เปลี่ยนเป็นแน่นิ่ง แบคฮยอนก็ได้ยินพวกเขาพูดคุยเต็มสองรูหู หากก็ไม่เข้าใจในสิ่งที่ทั้งสองหมายถึง

“เขาคงลืมฉันไปแล้วล่ะ นี่มันก็ผ่านมาตั้งนานแล้ว” หล่อนตอบเสียงราบเรียบ

“อืม งั้นฉันไปก่อนล่ะ” ว่าแล้วเจ้าของบ้านเช่าก็เดินออกจากบ้านหลังนี้ไป ปล่อยให้สองแม่ลูกนั้นจัดเสื้อผ้ากันตามลำพัง

อึนเฮวางแผนไว้ว่า ชั้นล่างจะเปิดเป็นร้านอาหารตามสั่ง ส่วนข้างบนใช้เป็นที่อยู่อาศัย ละแวกนี้ เป็นเขตชุมชน มีผู้คนเดินผ่านไปผ่านมาตลอดทั้งวัน จึงเป็นบริเวณที่ทำเลได้ดี คนส่วนมากแถบนี้ มักไม่ค่อยมีเวลาทำอาหารทาน จึงคิดว่า ทำร้านอาหารตามสั่งน่าจะนำรายได้มาให้หล่อนได้ดี

“แม่ครับ” แบคฮยอนเรียกหา ขณะที่กำลังนำเสื้อผ้าออกจากกระเป๋า

“ว่าไง”

“ทำไมค่าเช่ามันถูกจังเลยครับ แม่รู้จักกับเจ้าของบ้านเช่าหลังนี้หรอ”

“ใช่จ้า รู้จักกันมาได้ยี่สิบปีแล้ว เขาก็เลยคิดราคาให้แม่ถูกๆ แม่ว่า มาช่วยแม่ยกรองเท้าพวกนี้ไปวางไปใต้บันดีกว่า”

“ครับ” แบคฮยอนรับคำแล้วก็ช่วยแม่ตามคำขอ

อึนเฮ มีความลับมากมายเกี่ยวกับความสัมพันธ์ระหว่างหล่อนกับเพื่อนที่ไม่ต้องการให้ลูกชายได้ทราบ โดยเฉพาะกับเรื่องผู้ชายที่เพื่อนถามถึง ความลับนี้ อึนเฮ ขอปกปิดมันไว้ไปจนวันตาย หล่อนเลี้ยงดูลูกชายคนเดียวได้ โดยไม่ต้องไปพึ่งใครทั้งนั้น

พอจัดการ ทำความสะอาดบ้านเสร็จ อึนเฮ ก็ลงมือ เปิดร้านในวันถัดมา โดยมี ซันเย ช่วยโปรโมทร้านให้อีกแรง วันแรกๆก็อาจจะดูเงียบเหงาบ้าง หากพอมีคนเข้ามาชิมฝีมือที่ร้านอึนเฮแล้ว ก็พากันชอบใจ แถมยังซื้อใส่ถุงกลับไปทานที่บ้าน แบคฮยอนก็ช่วยแม่ทุกอย่างตั้งแต่ เปิดร้าน ถูพื้น ล้างจาน เสิร์ฟอาหาร อึนเฮ เห็นลูกชายทำงานหนัก ก็เข้ามาห้ามปราม หากลูกชายก็ไม่ยอมเชื่อฟังบ้าง กลัวว่าแม่จะเหนื่อยคนเดียว

ลูกกลับไปพักผ่อนเถอะ ช่วยงานแม่มาทั้งวันแล้ว

ไม่เป็นไรหรอกแม่แค่นี้เอง แบคฮยอนตอบกลับไป โดยที่มือยังเช็ดโต๊ะอยู่อย่างนั้น

แต่แม่เป็นห่วงสุขภาพลูกนะ

ผมไม่เป็นไรหรอกน่า หมอบอกว่าอาการผมดีขึ้นแล้ว สามารถกลับมาทำงานได้ปกติ

หายดีแล้ว แต่ก็ต้องกินยานะ เมื่อวานนี้ ลูกไม่กินยาเลย

ผมบอกแม่แล้วไง ว่าผมไม่เป็นไรแล้ว ไม่ต้องพึ่งยาพวกนั้นหรอก นั่นลูกค้าเข้ามาแล้ว ผมไปต้อนรับลูกค้าดีกว่า

รับอะไรดีครับ

ที่นี่มี ไหม

มีครับ

งั้นเอามาสองชามแล้วกัน ตอนนี้ หิวมาก

งั้นรอสักครู่นะครับ