คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : [OS] The Secret Valentine’s Night : Dm/Hp ft.Rw/Hg
[ OS ] The Secret Valentine’s Night : Dm/Hp ft. Rw/Hg
... วันนี้เป็นวันแห่งความรัก ...
เป็นธรรมดาที่วันนี้จะดูคึกคักเป็นพิเศษ ทุกคนต่างออกมาจับจ่ายซื้อของเพื่อมอบให้แก่คนสำคัญ บ้างก็ซื้อของกระจุ๊กกระจิ๊ก บ้างก็ซื้อขนมหวาน บ้างก็ทำของแฮนด์เมดเอง แล้วแต่ความชอบและความถนัดของแต่ละคน
รวมถึงทั้งสองที่พากันมาซื้อของในวันสำคัญ และกลุ่มเขาก็คงครบ หากเฮอร์ไมโอนี่ไม่ขอแยกตัวออกไปซะก่อน ทำให้แฮร์รี่และรอนต้องเดินกันอยู่สองคน อาจจะดูเงียบลงไปบ้าง แต่ก็ไม่ได้ทำให้ดูว้าเหว่ลงไปเท่าไหร่นัก เมื่อทุกคนต่างฝ่ายต่างก็มีภาระกิจที่ต้องทำในวันพิเศษแห่งปี
ก่อนที่รอนจะขอแยกออกไปอีก เมื่อเขาเลือกที่จะเข้าร้านขนมฮันนี่ดุกส์ซึ่งตั้งอยู่ภายในหมู่บ้านฮอกส์มี้ด ทำให้เหลือแฮร์รี่อยู่เพียงลำพัง เขาเดินดูของตามร้านต่างๆไปเรื่อยๆอย่างสบายใจ โดยไม่ทันสังเกตว่ามีใครบางคนที่เดินสวนกับเขาไป ใครคนนั้นที่แอบมองเสี้ยวใบหน้าหวานเพียงเล็กน้อย ก่อนจะหายเข้าไปในกลุ่มฝูงชนที่สัญจรผ่านกันไปมา
แฮร์รี่เดินไปตามทางที่ทอดยาว ก่อนจะมาหยุดที่หน้าร้านหนึ่ง ตัวร้านติดกระจกใส มีม่านบางๆสีสวยกั้นอยู่ให้พอเห็นภายในร้านได้ ต้นไม้เล็กๆทั้งไม้ดอก ไม้ประดับล้วนอยู่ในกระถางใบน้อยซึ่งวางไว้อย่างเป็นระเบียบด้านหน้าร้าน การจัดตกแต่งร้านดูน่ารักสะดุดตาคนที่ผ่านไปมา
เอ.. มีร้านนี้ด้วยหรอ ? ไม่ยักรู้เลยแฮะ แต่ก็น่าสนดี ...
รวมถึงร่างบางอดไม่ได้ที่จะเปิดประตูเข้าไป เพื่อเยี่ยมชมและเลือกซื้อของ ภายในร้านจัดตกแต่งได้สวยงามและน่ารักได้ไม่แพ้หน้าร้าน ทุกอย่างล้วนแต่เป็นโทนสีหวานสบายตาซะส่วนใหญ่ แน่นอนว่ามันถูกใจเขาเป็นอย่างมาก
"สวัสดีค่ะ ไม่ทราบว่าจะรับอะไรดีคะ?" เสียงใสเอ่ยทักทายลูกค้า เมื่อกระดิ่งใบน้อยสั่นเป็นสัญญาณว่ามีลูกค้าเข้ามาเยือน คนถูกทักหันไปมองเจ้าของเสียงซึ่งเป็นแม่ค้าสาวร่างเล็ก ซึ่งดูแล้วน่าจะอายุประมาณ 16-17 ดวงหน้าหวานส่งยิ้มให้อย่างเป็นมิตร ชวนคนที่มองพลอยยิ้มตามไปด้วย
"ผมอยากได้ของพิเศษชิ้นน้อยๆน่ะครับ แต่ยังไม่รู้จะเลือกอะไรดี" เขาตอบ พลางกวาดสายตามองพวกของกิ๊ฟช็อปที่อยู่ด้านหน้า
"ของพิเศษ หรือของสำหรับคนพิเศษคะ?" แม่ค้าสาวเอ่ยถามให้แน่ชัด ทั้งที่ใบหน้ายังคงแต่งแต้มด้วยรอยยิ้ม ทำเอาคนถูกถามนิ่งไปซักพัก
นั่นสินะของพิเศษธรรมดา หรือของสำหรับคนพิเศษ... อยู่ดีๆใบหน้าของใครบางคนก็ลอยเข้ามาในหัวสมอง
ใครคนนั้นที่ชอบมากวนประสาทเขาอยู่ร่ำไป
ใครคนนั้นที่เจอหน้ากันทีไรต้องมีเรื่องทะเลาะทุกที
ใครคนนั้นที่เขารู้สึกไม่ชอบขี้หน้าเอาซะเลย
และใครคนนั้นที่เขากำลังนึกถึงอยู่ตอนนี้
... เดรโก มัลฟอย ...
เอ๊ะ! แล้วเราจะไปนึกถึงหมอนั่นทำไมกัน?! พลันส่ายหัวไล่ความคิดไร้สาระออกไป
"เอ.. แต่ดูแล้วเหมือนคุณกำลังอยากได้อย่างหลังมากกว่านะ" เสียงหวานพูดเหมือนอ่านความคิดเขาออก ก่อนจะพูดต่อ
"คนพิเศษที่ไม่ใช่คนรัก แต่ไม่แน่ใจว่ารู้สึกแบบไหน" คำพูดนั้นทำเอาเด็กหนุ่มต้องชะงัก
เธอคนนี้เหมือนจะอ่านความรู้สึกที่อยู่ภายในใจได้ดีกว่าเจ้าตัวเสียอีก..
"ถ้าไม่เป็นการก้าวก่ายจนเกินไป งั้นฉันขอแนะนำนี่เลยค่ะ โมเดลตุ๊กตาวิเศษ แค่ร่ายคาถาเฉพาะในคืนวาเลนไทน์ เจ้าตัวนี้ก็จะคัดกรองความรู้สึกที่อยู่ในใจคุณ ออกมาเป็นหน้าตาของโมเดล แต่ทำได้เพียงครั้งเดียวนะคะ จากนั้นคุณก็ได้เจ้าโมเดลตัวน้อยต้อนรับวันวาเลนไทน์แล้วค่ะ" แม่ค้าสาวกล่าวคำแนะนำ พร้อมด้วยแบบร่างโมเดลที่ถูกปั้นขึ้นจากปูนเนื้อดีบนมือ
เธอส่งมันให้ลูกค้าหนุ่ม ซึ่งเขาก็รับมาดูอย่างชั่งใจเล็กน้อย ก่อนที่เขาจะตัดสินใจควักเงินซื้อเจ้าตัวนี้มาไว้ในครอบครอง
ไม่รู้เป็นเพราะอะไรเหมือนกันที่ทำให้เขาอยากซื้อเจ้านี้อย่างน่าประหลาด
อาจเป็นเพราะมันน่ารักดีล่ะมั้ง...
แฮร์รี่ รอน และเฮอร์ไมโอนี่ กลับมารวมกลุ่มกันอีกครั้ง หลังจากซื้อของที่ตัวเองต้องการและจัดเตรียมเพื่อที่จะมอบให้คนสำคัญของแต่ละคนกันไว้แล้ว ซึ่งตอนนี้ก็เป็นเวลาเย็นมากพอสมควร คนอื่นๆต่างทยอยกันมอบของให้แก่คนรัก หรือคนที่แอบชอบ บ้างก็ได้การตอบรับอย่างน่าประทับใจ บ้างก็ไม่ได้สมหวังอย่างที่ตั้งใจไว้
"นายซื้ออะไรมาหรอแฮร์รี่?" รอนเอ่ยถามเพื่อนสนิทที่นั่งเงียบมาซักพัก ขณะที่ยกแก้วน้ำหวานขึ้นมาดื่ม
"ซื้อ? อ๋อ.. ฉันซื้อตุ๊กตามาน่ะ ก็ว่าจะเอามาไว้ดูเล่นเห็นมันน่ารักดี" แฮร์รี่ตอบคำถามเพื่อน พลางตักช็อกโกแลตชิ้นหนึ่งเข้าปาก
ช็อกโกแลตวาเลนไทน์ที่เขาได้รับมันจาก จินนี่ วิสลีย์ ซึ่งเป็นน้องสาวของรอน เธอมอบมันให้เขา พร้อมการ์ดบอกความรู้สึกใบน้อยๆที่เขาเพิ่งจะอ่านจบไป
..ก็น่ารักดีล่ะนะ..
ถ้าถามว่าเขารู้สึกยังไงกับเธอ อาจจะรู้สึกเพียงแค่พี่ชายกับน้องสาวเท่านั้น เธอเป็นคนที่น่ารักมากๆคนหนึ่ง หากแต่เขากลับไม่ได้รู้สึกแบบเดียวกับเธอ ไม่รู้ว่าทำไมเหมือนกัน
"นั่นแน่ จะเอาไปให้ใครล่ะ.. ใช่น้องสาวฉันหรือเปล่า?" พูดเป็นเชิงล้อเพื่อนสนิท เมื่อเห็นว่าน้องสาวตนได้มอบช็อกโกแลตให้ บางทีแฮร์รี่อาจจะมีความรู้สึกดีๆกับน้องสาวเขาบ้างก็ได้
"ก็เอ่อ..." คนถูกถามกระอักกระอ่วนเล็กน้อย ในเมื่อเขาเห็นเธอเป็นแค่น้องสาวที่น่ารักคนนึง จะไปรู้สึกพิเศษแบบคนรักได้ยังไงกัน
เฮอร์ไมโอนี่ที่เฝ้ามองอยู่เงียบๆ เหมือนจะรู้ความคิดเพื่อนสนิท เธอจึงเอ่ยบางอย่างขึ้นเสียก่อนที่แฮร์รี่จะตอบอะไรออกไป แฮร์รี่เป่าลมออกจากปากอย่างโล่งอก
"รอน ฉันขอคุยอะไรด้วยหน่อยสิ แค่ฉันกับนาย" เธอลุกขึ้นยืน พร้อมเอ่ยปากชวนเพื่อนสนิท คนถูกชวนมองงงๆ แต่ก็ไม่ได้ปฏิเสธอะไร ทั้งยังลุกตามอีกฝ่ายออกไป
ก็ดีเหมือนกันเพราะเขาก็มีบางอย่างจะสารภาพกับเธอด้วย...
ความรู้สึกที่ปกปิดไว้ภายในใจ ก่อตัวขึ้นท่ามกลางคำว่า 'เพื่อนสนิท'
เธอและเขาเดินมาจนถึงอีกมุมนึงในสวนหย่อม ซึ่งไม่ค่อยมีผู้คนพลุกพล่านเท่าไรนัก เหมาะแก่การสารภาพความรู้สึกได้ดี
"เธอมีอะไรจะคุยกับฉันหรอ?" รอนเอ่ยถามขึ้นเมื่อเห็นว่าเพื่อนสาวเป็นฝ่ายชวนเขาออกมา
"ก็ไม่มีอะไรมากหรอก... ฉัน.. เอ่อ... ฉันมีของจะให้นายน่ะ ไม่รู้ว่านายจะชอบมันมั้ย... พอดีฉันว่างๆ ฉันก็เลย... ถักมาให้นาย.. เอ้านี่รับไปสิ!" เธอส่งกล่องสีชมพูขนาดพอเหมาะให้กับรอน ซึ่งเขาก็รีบรับมาอย่างดีใจที่ได้รับของจากอีกฝ่าย เนื่องในวันพิเศษแห่งปี
รอนเปิดกล่องออกมา เพื่อจะดูของข้างในว่าเธอให้อะไรกับเขาก็พบกับ... ผ้าพันคอผืนหนึ่งประดับด้วยลวดลายเล็กน้อย ตามสีสันไหมพรมที่บรรจงถักร้อยออกมาอย่างสวยงาม
...แน่นอนว่าเขาชอบมันมาก...
รอนยิ้มแทบจะแก้มปริออกมาให้ได้ ด้วยความดีใจจึงเผลอกอดหญิงสาว อีกฝ่ายดูตกใจเล็กน้อยที่อยู่ดีๆก็ถูกกอดแบบกระทันหัน แต่ก็ไม่ได้ผลักออกแต่อย่างใด
"ขอบคุณเธอมากนะเฮอร์ไมโอนี่... ฉันชอบผ้าพันคอที่เธอถักให้ฉันมากๆเลยล่ะ!" รอนพูดอย่างดีอกดีใจ จนยิ้มแทบไม่หุบ ไม่คิดว่าอีกฝ่ายที่ตนนั้นคิดเกินเพื่อนก็พอจะมีความรู้สึกดีๆให้แก่เขาเหมือนกัน
เขาคงไม่ได้คิดไปเองฝ่ายเดียวสินะ
"ฉันก็ดีใจนะที่นายชอบมัน ฉันคิดว่าจะไม่ถูกใจนายซะแล้ว" เธอพูดยิ้มๆ พลางกอดอีกฝ่ายตอบ
ช่วงเวลานี้หัวใจของทั้งคู่ต่างแนบชิดกันมากที่สุด ราวกับจะถ่ายทอดความรู้สึกข้างในไปให้อีกฝ่ายได้รับรู้
กอดกันอยู่ซักพัก ก่อนจะคลายอ้อมแขนออกจากกัน รอยยิ้มยังไม่จางไปจากใบหน้า
"ฉันก็มีของจะให้เธอเหมือนกัน.. ถึงฉันจะไม่ได้ทำเอง แต่ฉันก็ตั้งใจซื้อให้เธอนะ" รอนยื่นขนมคุ้กกี้วาเลนไทน์ที่ตนตั้งใจซื้อมันให้กับเฮอร์ไมโอนี่ แทนความรู้สึกดีๆในใจที่มีให้ พร้อมการ์ดใบจิ๋วที่มีสีสันสดใสคล้องด้วยเชือกเส้นเล็กๆ ติดไว้ด้านข้างกล่อง
เป็นการ์ดที่เขียนด้วยลายมือของเขาเอง
การ์ดที่รวบรวมความรู้สึกต่างๆเพื่อถ่ายทอดมันผ่านตัวอักษรให้อีกคนได้รับรู้ ถึงเขาจะไม่เก่งเรื่องสารภาพความรู้สึกก็นะ
... ก็คนมันเขินนี่หว่า ...
รอนยกมือเกาท้ายทอยแก้เขินเล็กน้อย ขณะที่เฮอร์ไมโอนี่อ่านข้อความที่เขาเขียน แล้วส่งยิ้มหวานให้เขาหลังจากที่อ่านจบ
"ความรู้สึกนาย ฉันรับรู้แล้วนะ" เธอพูดด้วยรอยยิ้มบนใบหน้า พวงแก้มใสขึ้นสีระเรื่อเล็กน้อย
... ทำไมรู้สึกเขินๆแบบนี้นะ ...
อีกฝ่ายก็เขินไม่แพ้กัน รอนพยักหน้ารับเบาๆ ก่อนถามบางอย่าง...
"แล้วเธอว่าไงล่ะ?" หมายถึงเรื่องที่เขาสารภาพกับเธอผ่านตัวอักษรล่ะนะ
ถ้ารู้สึกเหมือนกัน เป็นไปได้มั้ยที่เขาและเธอจะสานสัมพันธ์กันมากกว่า สถานะเพื่อนสนิท เปลี่ยนมาเป็นคนรู้ใจแทน...
"ว่าไงก็ว่าตามกันดิ" เฮอร์ไมโอนี่ตอบ นั่นหมายถึง เธอตกลงที่จะคบหากับรอน ในสถานะคนรัก คำตอบนั้นทำเอาคนฟังแทบอยากจะตกอยู่ในสภาวะไร้น้ำหนัก หลุดลอยไปกับอากาศซะตอนนี้
พระเจ้า! นี่เขาไม่ได้ฝันไปใช่มั้ย ?!!
ไม่รู้ว่าตอนไหนที่เขากอดเธออีกครั้ง ด้วยความดีใจที่สุดในชีวิต ในที่สุดก็สมหวังกับคนที่ตัวเองรักแล้วสินะ
ขอบคุณจริงๆ! วาเลนไทน์ปีนี้เป็นวันที่ดีที่สุดสำหรับเขา
เป็นวันที่ความรักของเขาและเธอลงเอยกันด้วยความสุข
มีแต่รอยยิ้ม เสียงหัวเราะ และช่วงเวลาดีๆ ทั้งสองเดินไปด้วยกัน ขณะที่มือยังคงสอดประสานกันอย่างไม่รู้สึกอึดอัด
วาเลนไทน์ปีนี้มีความสุขที่สุดเลย!
"ในที่สุดเพื่อนฉันก็สมหวังซักทีสินะ" แฮร์รี่ซึ่งแอบยืนดูอยู่ห่างๆนานพอสมควร หลังจากที่ทั้งคู่ปลีกตัวออกมา ทิ้งให้เขานั่งอยู่คนเดียว เขาก็แอบตามออกมาอย่างเงียบๆ
... ทำไงได้ล่ะ ไม่ได้บอกซะหน่อยว่าห้ามแอบตามมาด้วยนี่นา ...
หัวเราะคิกคักอยู่คนเดียว ขณะที่มีสายตาคู่หนึ่งกำลังมองลงมาจากชั้นบน รอยยิ้มเผยขึ้นบนใบหน้าเล็กน้อย ก่อนจะเดินลับไปอีกทาง เมื่อเจ้าตัวเหมือนจะรู้สึกได้ว่ากำลังถูกจ้องมอง
หรือเราจะรู้สึกไปเอง .. ?
แฮร์รี่ซึ่งหันกลับมาข้างหลัง ช้อนตามองขึ้นไปชั้นบน ก็ไม่พบใคร นอกซะจากโถงทางเดินโล่งๆ คิ้วเรียวขมวดเข้าหากันอย่างแปลกใจเล็กน้อย ก่อนจะสะบัดหัวเพื่อไล่ความคิดออกไป แล้วเดินกลับเข้าไปในหอพักของตน
แฮร์รี่กลับเข้ามาในหอชายกริฟฟินดอร์ ตรงไปยังเตียงนอนของตัวเอง วันนี้นักเรียนคนอื่นๆต่างลงไปใช้ช่วงเวลาส่วนตัวในวันพิเศษกันหมด ทำให้บนหอนอนยังไม่มีนักเรียนคนไหนขึ้นมา นอกจากเขา เป็นโอกาสดีที่เขาจะหยิบเจ้าโมเดลตุ๊กตาขึ้นมาพิจารณาดูอีกครั้ง
แค่ร่ายเวทเฉพาะในคืนวาเลนไทน์หรอ ? แล้วเจ้าตัวนี้จะคัดกรองความรู้สึกในใจที่แท้จริงออกมา พร้อมหน้าตาคนที่เรารัก เป็นฉบับตุ๊กตาตัวเล็กๆนี่
แค่คิดก็น่าสนุกดีเหมือนกันนะ มันคงน่ารักไม่หยอก...
เว้นแต่ว่าเขายังไม่คิดว่าเขาจะมีคนที่รักสิ... หรือเปล่านะ ?
พลันใบหน้าเจ้ามัลฟอยจอมกวนประสาทนั่นลอยเข้ามาอีกรอบ...
เดี๋ยวนะ แล้วเขาจะไปคิดถึงมันอีกทำไมเนี่ย ให้ตายสิ! จะมาหลอกหลอนยันความคิดเกินไปแล้วนะโว้ย!!
มือบางเก็บเจ้าโมเดลตุ๊กตาตัวจิ๋วลงในกระเป๋า เมื่อสัญญาณเตือนเวลาอาหารมื้อเย็นดังขึ้น ก่อนจะพาตัวเองไปยังห้องโถงใหญ่เพื่อรับประทานมื้อเย็นกันตามปกติ
ณ ห้องโถงใหญ่
วันนี้ดูคึกครื้นเป็นพิเศษ ทั้งนักเรียนและเหล่าคณาจารย์ต่างร่วมโต๊ะรับประทานอาหารกันอย่างมีความสุข รวมถึงเพื่อนรักทั้งสองที่ดูจะมีความสุขกันออกนอกหน้า บ้างก็แอบเถียงกันเล็กน้อย
"นายกินเลอะอีกแล้วนะรอน! กินดีๆไม่เป็นรึไง?!" เฮอร์ไมโอนี่มองด้วยสายตาดุๆ ขณะที่รอนกำลังหยิบน่องไก่มาแทะอย่างมูมมาม
"เลอะก็เช็ดให้หน่อยสิ" รอนพูดด้วยน้ำเสียงอ้อนๆ พลางยื่นหน้าเข้าไปหาอีกฝ่าย เฮอร์ไมโอนี่ส่ายหน้าเบาๆกับลูกอ้อนของคนตรงหน้านี่
ไม่ติดว่าเป็นคนรักของเธอนะ ไม่ยอมเช็ดให้หรอก
ก่อนจะหยิบกระดาษทิชชู่มาเช็ดปากให้รอน ท่ามกลางสายตาของแฮร์รี่ที่มองมาอย่างยิ้มๆ
"หวานกันจริงๆนะสองคนนี้" อดไม่ได้ที่จะแอบแซวเพื่อนทั้งสองซักหน่อย ทำเอาคนถูกแซวหน้าขึ้นสีน้อยๆ
"หวานอยู่แล้ว ก็เปลี่ยนจากเพื่อนมาเป็นแฟนกันแล้วนี่เนอะ เฮอร์ไมโอนี่" รอนหันไปยิ้มหวานให้คนรัก ก่อนจะหันกลับมาถามแฮร์รี่
"แล้วนายไม่คิดจะสละโสดหน่อยหรอ? ฉันอยากเห็นเพื่อนฉันสมหวังจะแย่อยู่แล้ว ว่าแต่นายมีคนที่ชอบยังล่ะ?" แฮร์รี่ถึงกับเงียบเมื่อได้ยินที่เพื่อนสนิทพูด
คนที่ชอบงั้นหรอ .. ? จะให้บอกว่าไม่มี ก็คงพูดได้ไม่เต็มปาก เพราะยังไม่แน่ใจกับความรู้สึกนี้..
ครั้นจะบอกว่า มี ก็ไม่ได้ เขาเองก็ไม่รู้ว่าความรู้สึกพวกนี้มันคืออะไรกัน ?
และมันคงจะง่ายกว่านี้ หากคนที่รู้สึกแปลกๆด้วยเป็น จินนี่ น้องสาวของรอนหรือไม่ก็คนอื่นๆที่ไม่ใช่ คนที่ขึ้นชื่อว่าเป็นคู่กัดเขามาตั้งแต่ตอนอยู่ ปี1
ไม่ได้... เราจะรู้สึกแปลกๆกับหมอนั่นไม่ได้เด็ดขาด!
"เอ่อ... ก็ไม่รู้สิ ฉันแค่ยังไม่แน่ใจ" เป็นคำตอบที่สิ้นคิดมากสำหรับเขา แต่ก็คงไม่มีอะไรดีไปกว่าคำตอบนี้แล้วล่ะนะ
"ไม่แน่ใจ? แล้วคนๆนั้นคือใครล่ะ?" รอนถามต่ออีก ด้วยความสงสัย
แฮร์รี่กรอกตาไปมา พลางลอบถอนหายใจเบาๆ ก่อนจะตัดสินใจขอตัวกลับเข้าหอ ด้วยเหตุผลที่ว่าอิ่มแล้ว อยากพักผ่อน
ทั้งที่ใจจริงแล้วแค่อยากเลี่ยงที่จะตอบคำถามต่างหาก...
คำถามที่เขาเองก็ยังหาคำตอบไม่ได้...
ยกเว้นเจ้าโมเดลตุ๊กตาตัวนั้นที่จะหาคำตอบให้เขาได้
เวลา 23:00 น.
นักเรียนทุกคนต่างแยกย้ายกันไปนอน ด้วยความเหนื่อยล้าจากการเที่ยวในวันพิเศษแห่งปี จึงทำให้หลับง่ายกว่าทุกวัน รวมถึงรอนก็หลับไปแล้ว เหลือเพียงเด็กหนุ่มเจ้าของดวงตาสีมรกตที่กำลังนั่งพินิจเจ้าตุ๊กตาตัวจิ๋วนี่อีกครา ในที่นี้ไม่มีใครเข้ามารบกวนเขาได้ เว้นเสียแต่ว่าเขาจะตัดสินใจลองทำมันตามที่แม่ค้าสาวสวยบอกหรือเปล่า
ใช้คาถาเฉพาะสินะ... เขาคิดอย่างชั่งใจเล็กน้อย
เอาวะ ลองดูซักครั้งก็ไม่เสียหาย...
เปลือกตาบางปิดลง ริมฝีปากอิ่มเริ่มขยับท่องคาถาเฉพาะของวิเศษสิ่งนี้
"เรโนวาออคตามูด้า!" ไม้กายสิทธิ์ที่ค่อยๆเคลื่อนเป็นวงกลมชี้ไปที่เจ้าโมเดลตุ๊กตาตัวน้อย พร้อมลำแสงสีสว่างขึ้นโอบล้อมรอบตัวเขาและเจ้าโมเดลตัวนี้
ภาพสุดท้ายที่เขาเห็นคือ รูปร่างเจ้าโมเดลตัวนั้นเปลี่ยนเป็นใบหน้าบุคคลหนึ่ง เจ้าของแววตาสีหม่น และรอยยิ้มยียวนกวนประสาทนั่น รวมถึงผมสีบลอนด์อันเป็นเอกลักษณ์ขลับกับใบหน้าหล่อเหลา ซึ่งเขาจำมันได้ดี...
เดรโก มัลฟอย .. ?
ก่อนที่ทุกอย่างจะถูกกลืนหายไปในความมืดมิดอันเงียบสงบ...
ทิ้งไว้เพียงเจ้าโมเดลตัวน้อยที่บัดนี้ มีรูปลักษณ์ถอดแบบเดรโกออกมาอย่างไม่มีผิดเพี้ยน เพียงแต่เจ้าตัวนี้เป็นแค่ฉบับตุ๊กตาที่กลั่นกรองความรู้สึกในใจที่แท้จริงเท่านั้น...
ตัวแทนความรู้สึกในใจที่เด่นชัด...
ตัวแทนของใครคนนั้นที่เขาพยายามปกปิดความรู้สึกไว้เนิ่นนาน เพียงเพราะไม่ชอบขี้หน้ากันมาตั้งแต่เด็ก...
และวันนี้มันได้เผยออกมาแล้ว...
แน่ใจกับความรู้สึกตัวเองได้แล้วนะ พอตเตอร์ : )
เหมือนเสียงหนึ่งที่ดังเข้ามาในโสตประสาท คล้ายกับเสียงนั้นมากระซิบอยู่ข้างๆหู ตามด้วยสัมผัสอันเบาบางที่ริมฝีปาก ราวกับว่ามีใครคนหนึ่งกำลังมอบจุมพิตอันแสนอ่อนหวานนี้ให้เขา
มันเปี่ยมไปด้วยความอ่อนโยน จนคนถูกสัมผัสไม่อยากจากมันไปไหน...
อยากหยุดเวลานี้ไว้นานๆจัง..
จูบแสนหวานประทับลงมาอีกครั้ง เพียงแต่คราวนี้รุกล้ำและยาวนานมากกว่าเดิม ลิ้นร้อนสอดประสานกันอย่างดูดดื่ม ราวกับว่าจะถ่ายทอดความรู้สึกให้แก่กัน น้ำหวานจากโพรงปากบางคล้ายกับเป็นไวน์ชั้นเลิศที่ดื่มด่ำกันอย่างไม่มีเบื่อ ปลายลิ้นตวัดไล่ไปทั่วโพรงปากอิ่ม สัมผัสทุกซอกทุกมุมอย่างโหยหา
ไม่รู้ว่านานเท่าไหร่ที่ทั้งสองจูบกันอยู่อย่างนั้น รู้แค่ว่าไม่อยากให้สัมผัสเหล่านี้จางหายไปไหน
อยากเก็บความรู้สึกเหล่านี้ไว้ให้นานแสนนาน...
ก่อนที่สัมผัสครั้งสุดท้ายจะจบลงด้วยการจุมพิตเบาๆบนหน้าผากมน มันลึกซึ้งเสียจนคนที่กำลังหลับใหล รู้สึกได้ถึงความรู้สึกนั้นๆ...
ดอกกุหลาบสีแดงถูกวางไว้บนอกบาง ตามด้วยแขนทั้งสองข้างที่โอบกอดกุหลาบดอกนั้นไว้ ราวกับว่าต้องการให้มันตรึงอยู่กับอกซ้ายนานๆ ค่ำคืนวาเลนไทน์ที่แสนหวานและมีความสุขมากที่สุด
"เราสองคนรับรู้ความรู้สึกของกันและกันแล้วนะ" รอยยิ้มบางๆปรากฏบนใบหน้ารูปสลัก มือหนาลูบเรือนผมของอีกคนอย่างแผ่วเบา
"ฉันรักนาย พอตเตอร์.. ดูแลเจ้าตุ๊กตาตัวนี้ให้ดีๆล่ะ" คำพูดสุดท้ายที่เดรโกกล่าวมันกับคนที่กำลังตกอยู่ในห้วงแห่งนิทรา ก่อนจะใช้คาถาหายวับไปพร้อมกับความมืด เหลือเพียงร่างบางที่ยังคงดำดิ่งสู่ความฝันนั้น...
หากมันเป็นความฝัน ก็คงเป็นความฝันที่เหมือนความจริงที่สุดในชีวิตเขาเลยล่ะ...
"ขอให้คุณลูกค้าทุกคน สมปรารถนาในความรักและมีความสุขกับคืนวาเลนไทน์ที่แสนหวานนะคะ"
แม่ค้าสาวหน้าหวานยิ้มออกมา หลังจากที่เจ้าโมเดลตัวสุดท้ายของร้านถูกซื้อไป ซึ่งจบลงด้วยเรื่องราวที่น่ายินดีและมีความสุข ก่อนที่เข็มนาฬิกาจะเดินเข้าสู่วันใหม่ พร้อมตัวร้านที่ค่อยๆหายไปกับกาลเวลา
ราวกับว่าไม่เคยมีร้านนี้อยู่ในหมู่บ้านฮอกส์มี้ดแต่แรก
... ก็บอกแล้วไงว่าเป็น ‘ความลับ’ ของคืนวาเลนไทน์ ... :)
END.
สวัสดีค่ะ เปิดบทความฟิคสั้นวันวาเลนไทน์เลย ฮ่าๆ ประเดิมด้วยวันช็อตเรื่องแรกกันแบบจุใจ พิมพ์ไปทั้งหมด 20 หน้าเวิร์ด ซึ่งมันเยอะมากกก ปกติถ้าเยอะขนาดนี้จะตัดเป็นช็อตฟิค แต่อัพเป็นวันช็อตยาวๆเนื่องในวันพิเศษ ไรท์เตอร์ใจดีอัพให้รีดเดอร์อ่านกันตาแฉะไปข้างนึง ฮ่าๆๆ สำหรับใครที่อยากอ่านเรื่องยาวสามารถตามไปได้ ที่นี่ ค่ะ ซึงจะอัพควบคู่กันแล้วแต่อารมณ์(?) ขอบคุณสำหรับคนที่คอยติดตามและเป็นกำลังใจให้นะคะ รักคนอ่านคนโหวตและคอมเม้นท์ทุกคนค่ะ
ความคิดเห็น