คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : || Prologue ||
บทนำ
ตึก ตึก ตึก !!!
เสียงฝีเท้าหนักๆวิ่งไปตามโถงทางเดินอย่างรวดเร็ว...วินาทีนี้เขาต้องรีบวิ่งให้เร็วที่สุด เท่าที่จะเร็วได้ ราวกับว่าหากเขาช้าไปเพียงก้าวเดียวนั่นหมายถึงนาทีชีวิตเขาอาจจะต้องจบลงเป็นแน่
"แกหนีฉันไม่พ้นหรอก" น้ำเสียงเรียบนิ่ง ที่ไม่สามารถคาดเดาถึงความรู้สึกได้ถูกเอ่ยขึ้น พร้อมรอยยิ้มเหยียดบนมุมปาก... เสมือนผู้ล่าที่กำลังรอเชือดเหยื่ออย่างใจเย็น...
ในเมื่อรนเข้ามาหาถึงที่ มีหรือที่เขาจะเก็บมันไว้ ?
"เปิดสิ โธ่เว้ย!!" กำปั้นทุบลงที่ประตูใหญ่อย่างหัวเสีย จะใช้คาถาก็ไม่ได้ เพราะไม้กายสิทธิ์เขาถูกแย่งชิงโดยบุคคลที่กำลังไล่หลังเขามาติดๆ
"ทุบให้ตายมันก็ไม่มีทางเปิดให้หรอก อย่าลืมสิว่าที่นี่คือเขตของฉัน ไม้กายสิทธิ์แกก็อยู่กับฉัน แกพลาดแล้วล่ะพอตเตอร์" น้ำเสียงของบุคคลที่ถือไพ่เหนือกว่าดังขึ้นจากด้านหลัง ตามด้วยเสียงฝีเท้าที่ย่างกายเข้ามาใกล้เรื่อยๆ
"หึ! แกมันก็ดีแต่ใช้วิธีสกปรกไม่เปลี่ยนเลยนะมัลฟอย" เด็กหนุ่มนัยน์ตาสีมรกตภายใต้แว่นตาบนใบหน้า โต้กลับอย่างไม่เกรงกลัว
"ก็ยังดีกว่าคนโง่ๆอย่างแกที่เดินเข้ามาติดกับซะเอง มันก็ช่วยไม่ได้" ร่างสูงเจ้าของเรือนผมสีทองไหวไหล่เล็กน้อย ขายาวก้าวเข้ามาต้อนอีกฝ่ายให้จนมุม
"แกจะทำอะไร ?!" เหมือนเป็นคำถามโง่ๆในสายตามัลฟอย ที่อีกฝ่ายถามมา ท่าทางและวาจาอวดดี แต่แววตากลับสั่นคลอนอย่างห้ามไม่อยู่ แม้จะพยายามทำให้มันเป็นปกติมากที่สุดก็ตาม
หึ น่าสมเพชจริงๆ!!
"แล้วแกคิดว่าฉันควรจะทำอะไรดีล่ะ ให้มันสาสมกับสิ่งที่แกทำไว้กับครอบครัวฉัน" ความอัปยศงั้นหรอ ? สิ่งที่มันสร้างไว้กับตระกูลเขา ในเมื่อมันทำให้ครอบครัวเขาต้องเป็นแบบนี้ มันต้องชดใช้ให้ถึงที่สุด!!
"ฆ่าเด็กชายผู้รอดชีวิตเพื่อกอบกู้ชื่อเสียงของตระกูลงั้นหรอ ?" แววตาสีเทาเสมองมองใบหน้าอีกฝ่ายอย่างครุ่นคิด พลางเดาะลิ้นเบาๆ
"เอ.. แต่จะว่าไป พอคิดดูฉันยังไม่ฆ่าแกตอนนี้ดีกว่า.. สู้เก็บไว้ให้ตายทั้งเป็นแล้วค่อยกำจัดทิ้งทีหลังมันสนุกกว่าเยอะ ว่ามั้ย ?" มือหนาเชยคางมนอย่างถือสิทธิ์ ก่อนจะโดนอีกฝ่ายปัดทิ้งด้วยความรู้สึกรังเกียจ
"แกมันน่าเรียจมัลฟอย!! สายเลือดบริสุทธิ์แต่ทำตัวสกปรกมันก็ไม่ต่างอะไรกับพวกชั้นต่ำหรอก!!" แฮร์รี่ตวาดเสียงแข็ง คำพูดที่ดูเหยียดหยามทำเอาเดรโกโกรธจนควบคุมสติไม่อยู่ ก่อนที่คาถาจากไม้กายสิทธิ์ประจำตัวจะพุ่งเข้าใส่ร่างอีกฝ่าย จนกระเด็นอัดกับกำแพงสลักอย่างแรง เลือดบางส่วนกระอักออกจากปากร่างบาง
"ปากดีนักนะ!! แล้วแกจะได้รู้คนที่มันกล้าอวดดีกับฉันจะเป็นยังไง ?!!!" ไวเท่าความคิด เดรโกตรงเข้าไปกระชากแฮร์รี่อย่างแรง ไม่สนว่าอีกฝ่ายกำลังบาดเจ็บอยู่
"ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้!!!" ถึงจะพยายามดิ้นรนให้พ้นจากเงื้อมืออีกฝ่าย แต่ก็ไม่มีประโยชน์ เดรโกกลับบีบแรงขึ้นกว่าเดิมหลายเท่า ด้วยความที่บาดเจ็บจากคาถาอยู่แล้ว ทำให้เขารู้สึกว่ากระดูกแทบจะแตกเป็นเสี่ยงๆซะให้ได้... ก่อนที่ร่างบางจะถูกเหวี่ยงติดกับกำแพงอีกครั้ง
อั่ก..!!
แฮร์รี่ทรุดตัวงอกับพื้น ดวงหน้าหวานนิ่วลงด้วยความเจ็บปวด ยิ่งเขารู้สึกเจ็บมากเท่าไร เดรโกก็ยิ่งสะใจมากเท่านั้น ก่อนจะใช้เท้าเหยียบลงบนหน้าท้องอีกฝ่ายอย่างแรง จงใจกดซ้ำที่แผลเดิมแล้วขยี้ไปมา หวังให้คนที่เจ็บร้องโอดโอยขอชีวิตจากเขา
“ร้องขอชีวิตฉันสิ” แต่กลับตรงกันข้าม แฮร์รี่ไม่ได้ร้องออกมา เขากัดฟันแน่นอดทนต่อความเจ็บปวดที่ได้รับ แม้มันจะหนักเอาการก็ตาม
“ไม่ร้องงั้นหรอ ? ฉันก็ไม่รู้เหมือนกันว่าต่อจากนี้แกจะทนไปได้อีกซักเท่าไหร่เชียว” แสยะยิ้มอย่างมีชัย ฝีเท้าหนักๆกระทืบลงบนร่างที่นอนอยู่กับพื้นอีกครั้ง จนจุกไปทั่วท้อง พร้อมคาถาบางอย่างถูกร่ายใส่อีกครั้ง ความรู้สึกเจ็บแปลบแล่นมาที่โสตประสาท ก่อนที่ภาพทุกอย่างจะเรือนลางลง...
ภาพสุดท้ายที่เขาเห็นคือ... ใบหน้าและรอยยิ้มร้ายจากคนที่เขาจงเกลียดจงชังนั่น ก่อนที่ทุกอย่างจะถูกกลืนหายไปกับความมืดมิดในที่สุด ท่ามกลางดวงตาสีหม่นที่มองมาอย่างนึกสมเพช
ฉันนี่แหละที่จะเป็นคนทำให้แกรู้รสชาติของความอัปยศที่แท้จริงเอง พอตเตอร์ !! :)
TBC.
สวัสดีค่ะ ห่างหายจากการเขียนฟิคไป 3-4 ปี ไม่คิดว่าจะมีโอกาสได้กลับมาเขียนอีกครั้ง ซึ่งมันนานมาก ภาษาอาจจะไม่สวยเท่าที่ควร ถ้าอ่านแล้วติดขัดยังไงก็ขออภัยด้วย ฟิคเรื่องนี้อาจมีหลายฉากที่ไม่ตรงกับเนื้อเรื่องจริง เพราะเกิดจากจินตนาการของไรท์เตอร์ล้วนๆ อีกอย่างชอบคู่ เดรแฮร์ มานานแต่ยังไม่กล้าแต่งเอง ได้แต่รอฟิคจากไรท์เตอร์ท่านอื่น รอแล้วแต่ก็ไม่มาอัพซักที บางท่านก็หายเงียบไปเลย ก็ตัดสินใจลองแต่งเองบ้าง ฮ่าๆ สนุกหรือไม่อย่างไรก็คอมเม้นท์เป็นกำลังใจกันด้วยนะคะ สุดท้ายนี้รักคนอ่านและคอมเม้นท์ทุกคนค่ะ
ความคิดเห็น