รักเศร้าของเรา2คน

ข้อมูลเบื้องต้นของเรื่องนี้

รักเศร้าครั้งนี้จะมีสิ่งที่เปรียบเทียบได้อีก  ความที่มีอุปสรรคจะจบลงยังไงก็ลองติดตามนะ

เนื้อเรื่อง

“เฮ้อ…”

เสียงถอนหายใจของเด็กสาวคนหนึ่งดังขึ้นมาท่ามกลางความเงียบ ที่ๆเธออยู่นั้นเป็นชนบทที่ห่างไกลจากตัวเมืองพอสมควร เสียงนกร้องขับกล่อมคล้ายทำนองเพลงช่วยให้เธอคลายกังวลไปได้บ้าง

“อลิซ” เสียงหญิงสาวคนหนึ่งเรียกเธอ เด็กสาวหันกลับไปยังที่มาของต้นเสียง

“พี่แมรี่” เธอว่าแล้วมองหน้าพี่สาวต่างสายเลือดอย่างใจหาย

“พรุ่งนี้พี่ก็จะแต่งงานแล้วนะอลิซ” แมรี่ผู้เป็นพี่สาวบอกเธอ อลิซก้มหน้าลง

“อลิซไม่อยากให้พี่แต่งงานเลย พอพี่แมรี่แต่งงานแล้วก็จะย้ายไปอยู่ในเมืองใหญ่” อลิซบอกแมรี่

เธอไม่นึกเลยว่าจะต้องอยู่ตัวคนเดียว ตลอดเวลา 5 ปีมานี่ เธอไม่ห่างจากพี่สาวของเธอเลย แม่ของเธอไม่แม้จะมาใส่ใจอลิซ พ่อของอลิซจากไปด้วยโรคร้าย แม่ของเธอจึงแต่งงานใหม่กับหมอที่ชนบท แม่เป็นคนที่รักง่ายหน่ายเร็วจึงแต่งงานกับผู้ชายมาแล้วหลายคน พ่อเลี้ยงของเธอ…พ่อของแมรี่แต่งงานกับแม่ได้นานที่สุด อลิซสนิทกับแม่รี่มาก แต่ในวันพรุ่งนี้ พี่สาวของเธอที่เธอรักมากกว่าแม่จะแต่งงานออกเรือนไป ทำให้เธอเหงาขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้

“อลิซ…จะไปอยู่กับพี่ที่เมืองใหญ่มั้ย” แมรี่ถามน้องสาวอย่างอ่อนโยน ถึงแม้อลิซจะมีอายุเพียง 12 ปี แต่เธอก็พอที่จะรู้ว่าไปอยู่กับคนที่เพิ่งแต่งงานนั้นมันรบกวน อลิซจึงส่ายหน้าปฏิเสธ

“ไม่เป็นไรหรอก อลิซ” พี่สาวของเธอดูเหมือนจะเดาความรู้สึกของอลิซได้

“สตีฟจะพาน้องชายบุญธรรมมาอยู่ด้วย เขาอายุมากกว่าอลิซแค่นิดเดียว คงเป็นเพื่อนกันได้ไม่ยาก พี่เองก็อยากให้อลิซไปอยู่ด้วยนะ” แมรี่บอก อลิซคิดอยู่ครู่หนึ่งจึงตัดสินใจไป

++++++++++++++++++++++

“ว้าว สวนสวยจังเลย” อลิซตื่นเต้นไปตามประสาเด็กๆ

วันนี้เป็นวันที่แมรี่พาอลิซเข้ามาอยู่ในบ้าน แมรี่พาอลิซไปรู้จักกับเด็กชายคนหนึ่ง

“อลิซ นี่จัสติน อายุมากกว่าอลิซ 1 ปี เป็นเพื่อนกันนะ จัสติน นี่อลิซน้องของฉันจ้ะ” แมรี่บอก เธอจูงเด็กชายที่แนะนำเมื่อครู่มายืนตรงหน้าอลิซ จัสตินทำหน้าบูดบึ้งราวกับไม่ต้องการที่จะรู้จักกับเธอ แต่เด็กน้อยไม่รู้ประสีประสายื่นมือไปจับที่แขนของเด็กชายแล้วบอกด้วยเสียงเริงร่า

“ไปเล่นกันนะ จัสติน” จัสตินทำหน้าอึกอักอยู่ครู่ใหญ่จึงยอมไปเล่นด้วยแต่โดยดี

แมรี่มองทั้งสองเล่นด้วยกันอย่างสนุกสนาน

“เด็กแข็งกระด้างอย่างจัสตินนี่เหมาะกับอลิซจังเลยนะที่รัก ว่ามั้ย” เธอพูดกับสตีฟผู้เป็นสามี

+++++++++++++++++++++++++

เวลาผ่านไปได้หลายปี ทั้งสองได้โตเป็นหนุ่มเป็นสาว จากเด็กกะโปโลอายุ 10 ขวบกลับกลายมาเป็นสาวสวยอายุ 15 ปี แต่นิสัยของอลิซไม่มีท่าทีว่าจะเปลี่ยนไปเลย ตรงกันข้ามกับจัสตินอย่างสิ้นเชิง

“จัสติน ไปโรงเรียนด้วยกันนะ” อลิซพูดขึ้นมาในก่อนรับประทานอาหารเช้า

“ไม่ ฉันนัดเพื่อนไว้ ไปก่อนละ” จัสตินบอกน้ำเสียงเย็นชา

“แหม ใจร้ายจังเลย” อลิซพูดงอนๆ แมรี่พี่สาวเดินอุ้มลูกชายของเธอที่เกิดกับสามีหนุ่มเข้ามาในครัวด้วยสีหน้าเริงร่า

“อลิซ จะไปโรงเรียนแล้วเหรอ ทักทายน้าเขาหน่อยสิ” แมรี่บอกลูกของเธอ

“พี่แมรี่อย่าสอน เจน เรียกหนูว่าน้าสิ หนูยังไม่อยากแก่นะคะ ไงจ๊า เจ้าตัวเล็ก” อลิซต่อว่าพี่สาวแล้วก้มลงทักทาย เจน บุตรหลาน

“น้า น้า ลิซ ติน ตี..น ตี๊บ ป๊า ปะ ม๊า” หนูน้อยเจนวัย 2 ขวบพูดชื่อสมาชิกในบ้านอย่ายากลำบาก

“กรี๊ดดด เก่งจังเลย…ว้าย หนูต้องไปแล้วค่ะ ไปนะ เจน” อลิซก้มลงดูนาฬิกาก่อนที่จะทักทายเจนก่อนไปโรงเรียน

เธอวิ่งออกนอกบ้านเพื่อที่จะเร่งฝีเท้าตามจัสตินให้ทัน

“จัสติน รอด้วย” อลิซตะโกนไปพลางหอบไปพลาง เมื่อเธอเดินมาถึงตัวชายหนุ่มแล้วจึงต่อว่าอย่างไม่รอช้า

“จัสติน ทำไมไม่รอน่ะ” อลิซถาม

“นั่นมันเรื่องของชั้น อย่ามายุ่งได้มะ” จัสตินตอบกวนๆก่อนที่จะเดินไปหาเพื่อนหญิงที่นั่งรอเขาอยู่แล้วที่หน้าโรงเรียน

โธ่…ทำไมจัสตินถึงเปลี่ยนไปได้ขนาดนี้ เมื่อหลายปีก่อนเขายังเป็นเด็กน่ารักอยู่เลยแท้ๆ คนเรานี่เปลี่ยนกันได้จริงๆ

อลิซคิดจนปวดหัว จัสตินเมินเธออีกแล้วหลังจากที่เธอไปยืนรอเขาเพื่อกลับบ้านพร้อมกัน

“นี่ ที่พูดเนี่ยไม่ได้ยินรึไง บอกว่าอย่ามายุ่ง” จัสตินตะคอกอลิซแล้วชะงักกะทันหัน มองดูอลิซที่ยืนก้มหน้าอยู่เงียบๆ

“…เธอเป็นอะไรไป” ปกติจะทำหน้ายิ้มแย้มแล้วตื๊อไม่เลิก พูดง่ายๆคือหน้ามึน

“เปล่านี่” อลิซเงยหน้าขึ้น ตาแดงๆ ทำไมต้องว่ากันขนาดนี้ด้วย

“เธอร้องไห้” จัสตินว่า อลิซผงะ

“ปะ…เปล่า” อลิซปฏิเสธ เธอวิ่งข้ามถนนอย่างเร่งรีบ

“อลิซ!! ระวัง!!” จัสตินตะโกนก้อง

นั่นเป็นสิ่งสุดท้ายที่จัสตินกล่าวออกมา…

…ชื่ออลิซที่ไม่ได้ยินจากปากจัสตินมาเป็นเวลา 2 ปีเต็ม!

++++++++++++++++++++++

“ฮืออออ ฮือ จัสติน” อลิซร้องไห้ น้ำตาไหลเป็นทาง

จัสตินนอนจมกองเลือดอยู่กลางถนน เพราะเขาวิ่งเข้าไปช่วยเธอให้พ้นจากรถที่แล่นมาด้วยความเร็วสูง เป็นเหตุให้จัสตินต้องมามีสภาพอย่างนี้!



“อลิซ จัสตินเป็นไงบ้าง” สตีฟถามอย่างเร่งรีบเมื่อมาถึงที่โรงพยาบาลโดยมีแมรี่อุ้มเจนตามมาด้วย

“ยังอยู่ในผ่าตัดอยู่เลยค่ะ” อลิซบอกแล้วร้องไห้น้ำตาแทบเป็นสายเลือด

“เป็นเพราะหนูแท้ๆ ถ้าหนูไม่พรวดพราดไปกลางถนนแล้วล่ะก็จัสตินคงไม่เป็นแบบนี้” อลิซกล่าว สตีฟมองเด็กสาวอย่างสงสาร เธอกล่าวต่อไปว่า

“เพิ่งจะมารู้สึกว่าการสูญเสียสิ่งสำคัญไปมันเป็นยังไง จัสตินเป็นคนสำคัญของหนู เขาเป็นคนพิเศษของหนู…และเป็นคนที่หนูรัก สตีฟ หนูจะทำยังไงดี หนูทำให้เค้าบาดเจ็บเพราะหนู”

“จัสตินต้องไม่เป็นไร ไม่ใช่ความผิดเธอหรอก อลิซ” สตีฟกล่าว

หลายชั่วโมงผ่านไป

“คุณหมอ จัสตินเป็นยังไงบ้างคะ” อลิซลุกขึ้นถามแพทย์ที่เดินออกมาจากห้องผ่าตัด

“เสียใจด้วยนะครับ หมอไม่สามารถยื้อชีวิตคนไข้ไว้ได้แล้ว” ว่าจบหมอก็เดินจากไปทิ้งให้อลิซยืนช็อกอยู่กับที่

“ไม่…ไม่จริ๊งงงงงงง…”



+++++++++++++++++++++++++++

วันนี้เป็นวันครบรอบวันตายของจัสติน อลิซนำดอกลิลี่ ดอกไม้ที่จัสตินชอบที่สุดมาเยี่ยม ถึงแม้เวลาจะผ่านไปหลายปีแล้วก็ตาม อลิซยังคงมาเยี่ยมจัสตินอย่างสม่ำเสมอ…

ถึงแม้ว่าอลิซจะอายุมากขึ้น แต่ความรู้สึก ความทรงจำในวันนั้นยังคงไม่ลบเลือนหายไปตามกาลเวลา ความรู้สึกสูญเสียยังคงติดตรึงอยู่ในห้วงของจิตใจ

…กาลเวลา..ไม่อาจย้อนคืนมาได้ …

“ฉันรักเธอ…จัสติน”

End