คลังเก็บของ【 Diabolik Lovers】แปลไทย ★

ลำดับตอนที่ #72 : # Diabolik Lovers : [ แปล ] Drama CD ภาค MB ; มาการองและพาสต้าแสนอร่อย ’

# Diabolik Lovers : [ แปล ] Bonus CD ภาค MB ; มาการองและพาสต้าแสนอร่อย ' [100%]

 Diabolik Lovers More Blood Pack Tokuten Drama CD ~Oishii Pasta to Macaron~ [Delicious Pasta and Macaron]


Download : http://www.4shared.com/mp3/QGioqT9u/01_.html

ไปโหลดเอานะคะ * Credit เสียง Resha 




___________________________________________

* ถ้ามีข้อผิดพลาดขออภัยด้วยนะคะ
* ไม่ได้แปลทุกประโยคค่ะ แค่สรุปให้ฟังเฉย ๆ 
 

Reiji: อ่า .. อย่าที่คิดไว้ ชานี้ดีที่สุดจริง ๆ ในเวลาแบบนี้มันแปลกที่จะพูดอะไรแบบนี้ .. ด้วยถ้วยชาที่แสนพิเศษนี้ เมื่อมันอยู่ในมือของฉัน .. ฉันจะพูดยังไงดีล่ะ .. รสชาติของชามันดีขึ้นจริง ๆ 

 

Raito: ย๊า โฮ ~~! เร—ย์—จิ—คุง!

 

Reiji: มีอะไรงั้นหรอไรโตะ ทำเสียงแบบนั้น ไม่มีทางที่นายจะเรียกฉันแบบนั้นโดยไม่มีอะไร อย่ามาตลกแถวนี้นะ !

 

Raito: อย่าโกรธเรื่องเล็กๆนี้เลยน่า มันก็ดีที่ผมเรียกใช่ไหม ? ยิ่งกว่านั้น ผมมีอะไรให้ช่วยหน่อยน่ะ 

 

Reiji: ไม่!

 

Raito: เอ๋~ ยังไม่ได้ฟังสิ่งที่ผมจะพูดเลยนี้นา ใจร้ายจังเลย ! 
 

Reiji: ถ้านั้นเป็นคำขอของนาย ก็คงไม่พ้นเรื่องแกล้งคนอื่นละสิ ฉันไม่สนใจเรื่องแบบนั้นหรอกนะ

 

Raito: นายนี้ใจร้ายชะมัด .. แต่ฟังผมก่อนสิ ผมไม่ได้ชวนไปทำอะไร เช่น เล่น S-M กับบิชจังหรอกน่า 

 

Reiji: อย่ามาล้อเล่นหรือมาพูดอะไรแบบนั้นแถวนี้ ! ถ้ายังทำอีกละก็ มื้อเย็นต่อไป ฉันจะฆ่านายโดยใส่ยาพิษลงไปในอาหารซะเลย 

 

Raito: ยกโทษให้ฉันด้วยน๊า ยังไงก็เถอะ ตอนนี้ผมน่ะ รู้สึกอยาก ... 

 

Reiji: อยาก?

 

Raito: อยากกินมาการอนมากเลยล่ะ! แต่เวลาแบบนี้ผมจะไปกินได้ที่ไหนล่ะ ผมต้องการรรร มันมากกก เลยล่ะ ผมลองไปดูที่เก็บขนมมาแล้ว แต่ก็ถูกพวกเขากินหมดไปแล้วล่ะ

 

Reiji: แล้ว ? อย่าบอกนะว่าให้ฉันทำให้ ? 

 

Raito: ถูกต้องงง~! สมกับเป็นเรย์จิ. นายเข้าใจผมด้วยสินะ ไม่แปลกเลย ที่เป็นพี่ชายที่แสนดีของพวกเรา 

 

Reiji: ไม่! หยุด! ไร้สาระ

 

Raito: อ่า .. โหดร้าย ! มันไม่เป็นไรนี้นา แค่ทำมาการอนให้เอง 

 

Reiji: ทำไมฉันต้องทำมาการอนให้นายด้วย ไรโตะ ถ้าอยากกินก็ทำเองสิ !

 

Raito: อ่า… มันน่ารำคาญ ! อีกอย่างนะ ผมไม่ชอบทำอะไรอย่างมาการอนเลย 

 

Reiji: งั้นก็รอจนกว่าร้านจะเปิด แล้วก็ไปซื้อเองซะ  แล้วก็อย่ามาทำตัวงอแงแถวนี้ ! นายไม่ใช่เด็กแล้วนะ 

 

Raito: ถึงนายจะว่าอย่างนั้นก็เถอะ แต่ปากของผมตอนนี้รสชาติเหมือนมาการอนเลยล่ะ

 

Reiji: อะไรที่ว่า ‘ปากของผมรสชาติเหมือนการอน? ให้ตายสิ !  

 

* เสียงกริ่ง * 

 

Raito: แขก ในเวลาแบบนี้งั้นหรอ ? แปลกแหะ 

 

Reiji: ใครกันนะ ? เราไปดูกันหน่อยดีกว่า

 

*เสียงเปิดประตู*

 

Kou: สวัสดียามค่ำคืน~! ยาโฮ 

 

Reiji: นี้คุณ .. 

Kou: เฮ้ .. นายเหมือนไม่ดีใจเลยนะที่ฉันมา เรย์จิคุงนายเนี่ยไม่สุถาพเลยนะ อ้าว นายก็อยู่หรอ ?

Raito: นี้มันเป็นบ้านของฉัน ผิดหรอที่อยู่น่ะ .. ถ้าจำไม่ผิดนายคือ .. มุคามิ โควคุง สินะ

Kou: บิงโก ! มุคามิ โควคุงเองคร๊าบบ *หัวเราะ

Reiji: ต้องการอะไรจากพวกเราในเวลาแบบนี้งั้นหรอ มันใกล้จะถึงเวลานอนแล้วไม่ใช่รึไง

Kou: ก็ใช่ แต่ว่าผมมีธุระที่นี้น่ะ เข้าเรื่องเลยนะ ผมมีเรื่องจะขอร้องเรย์จิคุงหน่อย

Reiji: เรื่องที่จะขอร้อง ? ไม่มีเหตุผลเลยนะที่ฉันจะทำตามคำขอของนาย

Kou: เอาน่า ๆ อย่าพูดแบบนั้นสิ เรย์จิคุงนี้ ทำอาหารเก่งใช่ไหม

Reiji: ลูกชายคนแรกของบ้านนาย รุกิ ก็ทำอาหารเป็นไม่ใช่รึไง ที่ฉันได้ยินมา

Kou: ก็จริง แต่ผมขอร้องรุกิไม่ได้อีกแล้ว รู้อะไรไหม ผมขอให้เขาทำ Vongole Bianco [ชื่อพาสต้า] ให้ผมทุกวัน ๆ ตอนนี้รุกิคุงรู้สึกเบื่อมันมาก เขาโกรธผมแล้วก็ไม่ทำให้อีกเลย

Raito: อย่าบอกนะว่านายจะให้เรย์จิทำให้ หรืออะไรประมาณนั้น

Kou: ใช่แล้ว ใช่แล้ว นั้นแหละ รู้อะไรไหม ผมน่ะไม่เคยเบื่อ Vongole Bianco เลย ผมต้องการกินมันทุกวัน ๆ ๆ ๆ ผมอยู่ไม่ได้ถ้าขาดมันน่ะ

Reiji: ขอปฏิเสธ

Kou: เอ๋ ทำไมละ ? ผมจะออกค่าวัตถุดิบเองนะ

Reiji: นั้นมันไม่ใช่ปัญหา อีกอย่างนายเป็นศัตรูของบ้านซาคามากิของพวกเราไม่ใช่รึไง ไม่มีทางอยู่แล้วที่ฉันจะทำอาหารให้นายกิน ไม่มีทางเด็ดขาด

Kou: เอ๋ ?

Raito: ใช่ แล้ว ใช่แล้ว อีกอย่างเรย์จิกำลังจะทำมาการอนให้ผมต่างหากล่ะ ขอโทษด้วยนะ

Reiji: ไรโตะ ! ฉันไม่เคยพูดนะว่าจะทำมาการอนให้น่ะ

Kou: ฟังสิ ! เขาบอกจะไม่ทำมาการอนให้นาย งั้นมาทำ Vongole Bianco ให้ผมแทนนะ

Raito: มันจะไม่เกิดขึ้นแน่นอน ! รู้อะไรไหม เรย์จิจะทำมาการอนก่อน

Kou: ไม่มีทาง เขาไม่ได้พูดสักหน่อยว่าจะทำให้น่ะ

Raito: ของนายก็ด้วยไม่ใช่หรอ ? เขายังไม่ได้ตกลงกับนายเลยนะ อย่ามาตลกนะ

Kou: หาา? อ่า .. ชักหงุดหงิดแล้วแหะ ตั้งแต่เมื่อกี้แล้ว นายขัดฉันตลอดเลยนะ .. อีกอย่าง มาการอนไม่ใช่อาหารหลักไม่ใช่หรอ ? ประเทศของฉันอาหารหลักคือที่ 1 ! สำคัญที่สุด ! คุณเข้าใจไหมหาาา ?

Raito: หา? นายไม่เข้าใจความรู้สึกที่ฉันรู้สึกต่อมาการอน ..

Reiji: เงียบเดี๋ยวนี้ !!

Raito + Kou: !!! *ตกใจ

Reiji: ให้ตายสิ นายทั้งคู่ คิดว่าฉันเป็นอะไรกันแน่ ? นายคิดว่าฉันเป็นแค่เจ้าสี่ตาประหลาดที่ทำอาหารได้งั้นหรอ ?

Kou: นั้นก็ใช่นี้นา ใช่ไหม ?

Raito: ก็นะ ก็เหมือนกับนายดี เรย์จิน่ะเป็นเจ้าสี่ตาประหลาดที่ทำอาหารได้

Reiji: !! อะ~อ่า… ก็ได้.  ก็ได้!!. ถ้าทั้งคู่พูดอย่างนั้นละก็ ! ได้เลย ! ฉันมีความคิดดีๆ

Kou: อ่า ในที่สุด　!! เรย์จินี้เป็นเพื่อนบ้านที่ดีจังเลยน๊า

Reiji: ตอนนี้ ตามที่ทั้งคู่ขอมา ฉันจะทำมาการอนและ vongole bianco แต่ว่า !

Raito: แต่ ?

Reiji: ไม่ว่าอะไรที่ฉันเสริฟมา ทั้งคู่ต้องกินให้หมด ? เข้าใจไหม ?

Raito: แน่นอน ! เพราะว่าฉันรักมาการอนของเรย์จิมากเลยยยย

Kou: มันไม่มีทางอยู่แล้วที่ผมจะกิน Vongole Bianco ไม่หมด มันเป็นของโปรดของผมเลยล่ะ

Reiji: ก็ได้ ! งั้นรักษาสัญญาด้วยนะ

*เรย์จิออกไปทำอาหาร

Reiji: *เสียงวางจานลง* เอ้า ! แค่นี้ก็ไม่มีปัญหาอะไรแล้วใช่ไหม ?

Raito: ?? นี้มัน… เรย์จิ นี้มันคืออะไรน่ะ ?

Kou: มันดูเหมือนพาสต้า .. แต่ว่า .. ไอเหนียวๆที่สะดุดตา มีหลากหลายสีนี้มันคือ ..

Reiji: นี้เป็น Vongole Bianco และ มาการอนหลากหลายสี สูตรพิเศษของเรย์จิ

Raito: เอ๋ …??? อย่าบอกนะว่า .. นายเอามาการอนกับพาสต้าเข้าด้วยกันน่ะ ?

Reiji: ฉันไม่ได้เอามันมารวมกันสักหน่อย แต่ฉันเอามาผสมกันต่างหาก ฉันหั่นมาการอนแล้วก็ใส่ลงไปในซุปของ Vongole bianco แล้วนี้คือผลงานของฉัน *หัวเราะ*

Kou: เอ๋… นี้มันรับไม่ได้ น๊า ผสมมาการอนกับ Vongole bianco กัน มันไม่เหมาะกันสักนิดเลยนะ Vongole bianco จังที่รอคอยมาของผม T__T"

Raito: อีกอย่างรูปร่างของมันดูแย่ชะมัด นี้มันพาสต้าหลากสีชัด ๆ มันผิดปกตินะที่จะเอามารวมกันน่ะ มันเป็นสิ่งต้องห้ามเลยไม่ใช่หรอ ? ฉันคิดว่านี้มันทำให้ฉันรู้สึก .. อะไรนิดหน่อยแหะ

Reiji: พวกนายสัญญาแล้วไม่ใช่หรอ ? ว่าจะกินให้หมด ..

Kou: อืมมมม…..

Reiji: *เสียงอะไรพังสักอย่าง*

Kou: ?!?!

Raito: เร เรย์จิ ..

Reiji: ทั้งสองคน .. จะกิน .. ใช่ไหม ?

Kou: ฉันจะกิน ! ฉันจะกินมัน ! *พึมพัม* ฉันทิ้งอาหารไม่ได้ ฉันต้องกินมัน .. 

Raito: ฉันไม่คิดว่าจะกินแต่ .. เรย์จิน่ากลัวง่ะ T^T .. ฉันจะกินก็ได้ . โควคุง นายกินก่อนเลยสิ นี้เป็นอาหารที่เหมือนพาสต้าไง ใช่ไหม ?

Kou: ไม่ ไม่ ไม่เป็นไร เชิญก่อนเลยไรโตะ .. 

Reiji: *หัวเราะ * ถ้าไม่กินตอนนี้ พาสต้าจะเย็นเอานะ อ่า .. มาการอนด้วยสินะ ?

Raito: เฮ้~ ไม่ว่าใครจะเริ่มก่อนก็ต้องกินเหมือนกันแหละนะ

Kou :นั้นสินะ

Raito: *ถอนหายใจ*ปกติแล้วผมจะทำแบบนี้กับสาว ๆ นะ แต่นี้จะเป็นครั้งเดี๋ยวที่ผมจะ 'อ้ามม' กับนายก็แล้วกัน

Kou: อ้ามมม’? ทำไมต้องทำแบบนั้นด้วยล่ะ

Raito: ก็นายลังเลที่จะกินมันใช่ไหม ? อาหารที่มีแต่พระเจ้ารู้เท่านั้นว่าอาหารนี้คืออะไร นายลังเลจะกลืนมันลงไปสินะ

Kou: อ่า… จุดนั้นก็ถูกนะ ฉันเห็นด้วย ช่วยไม่ได้น๊า งั้นจะ 'อ้ามม' กับผู้ชาย ฉันไม่สนใจเรื่องพรรค์นั้นอยู่แล้ว แต่ไอพาสต้า ก็เชิงแบบเนี่ยมัน ...

Reiji: พวกนายนี้ไม่สุภาพเลยนะ !! พูดอะไรกันแย่ๆหน้าเชฟมือหนึ่งอย่างฉันเนี่ย

Raito: อย่าโกรธสิ เรย์จิ เราจะกินมันเดี๋ยวนี้แหละ

Kou: เอาล่ะ! มา เริ่มกันเลย !

Raito: อ่า~~ นี้เป็นครั้งแรกที่ฉัน อ้าม โดยไม่ได้มีความรู้สึกดีด้วยเลยแหะ

Reiji: *หัวเราะ* เอาล่ะ รีบๆกินเข้าไป

Kou: อะ อ้ามมมม…

Raito อ้ามมม…

Kou: *เคี้ยว* หืม?

Raito: *เคี้ยว* หืม? ….หืมมมมมม???

Kou: *เต็มปาก* นี้… อร่อยยย !

Reiji: เฮ้ !!! อย่าพูดด้วยปากนั้นน่ะ มันทุเรศ

Kou: ขอโทษ… ขอโทษ… *ก็ยังเต็มปากอยู่*

Raito: นี้มันอร่อย อร่อยมากเลย ! ทำไมละ !?? การรวมกันของ Vongole bianco กับ มาการอนนี้อร่อยขนาดนี้เลย ! เรย์จิ หรือว่านายคือ ...

Kou: อัจฉริยะ ???

Reiji: *หัวเราะ* ฉันบอกไปแล้วไม่ใช่หรอ ? มันผิดที่พวกนายคิดว่าฉันทำอาหารเป็นแค่นั้นหรอ ? เอาล่ะ ทุกคน .. สิ่งที่นายสมควรพูดกับฉันคือ .. 

Raito: ฉันขอโทษนะ ที่พูดว่านายเป็นแค่เจ้าสี่ตาที่ทำได้แต่อาหาร เรย์จิน่ะเป็นเจ้าสี่ตาที่ทำอาหารได้ยอดเยี่ยมเลยล่ะ ใช่ไหม ?

Kou: อืม, อืม! ฉันก็คิดแบบนั้น ฉันขอโทษเหมือนกัน ตอนนี้ฉันเข้าใจแล้ว นายเป็นเจ้าแว่นที่ทำอาหารได้ยอดดดดดด ที่สุดเลยล่ะ 

Reiji. พวกนายอย่าพูดถึงแว่นจะได้ไหม ?? แว่นน่ะ ? เอาเถอะ ชั่งมัน ตราบใดที่พวกนายรู้ความยอดเยี่ยมของฉันก็พอ

Reiji: อ่าา… ในที่สุดก็ทำความสะอาดจานเสร็จ ฉันควรจะไปนอนได้แล้วล่ะ

*เสียงกริ่ง*

Reiji: หืม? ใครมาน่ะ ในเวลาแบบนี้ ? *เรย์จิเปิดประตู* ใครน่ะ ?

Kou: ยะโฮ~ พาสต้าตอนนั้นน่ะขอบคุณมากเลยนะ อร่อยมากเลย

Reiji: *ช็อก* โคว ? นายจะมากินอาหารฝีมือฉันอีกแล้วงั้นหรอ ?

Kou: หืม… ก็เป็นเหตุผลหนึ่งน๊า. เรย์จิคุง ถือนี้ทีสิ

Reiji:  นี้มันอะไรน่ะ กองกระเป๋าสัมภาระพวกนี้เนี่ย

Kou: นั้นเป็นของฉันทั้งหมดแหละ

Reiji: หา?

Kou: ตั้งแต่วันนี้ เป็นเวลาหลายวัน ฉันจะมาอยู่ที่นี้ และมากินของอร่อยๆ ขอฝากตัวด้วยนะ

Reiji: ?? พูดอะไรของนายนะ ไม่ได้ !

Kou: ไม่เป็นไรหรอกน่า ขอรบกวนหน่อยน๊า อ่า .. อย่างที่คิดเลย ฉันเห็นด้วยนะที่มีผีออกมาในบ้านหลังนี้เนี่ย บ้านเก่ามากเลยนะเนี่ย แต่ฉันก็ไม่มีปัญหาหรอกนะ เพราะฉันกินอาหารอร่อยๆได้ที่นี้

Reiji: ดะ,เดี๋ยว !! นายเข้าไปไม่ได้ ห้องนั้น .. ถ้ารู้ว่าจะเป็นแบบนี้ ฉันน่าจะทำพาสต้านั้นให้สุดยอดแย่ไปเลย !! ให้ตายสิ .. เฮ้ ! เดี๋ยวรอก่อน !! 

Credit : www.fb.com/dialoversth