คลังเก็บของ【 Diabolik Lovers】แปลไทย ★

ลำดับตอนที่ #202 : # Diabolik Lovers : [ แปล ] Vampire (Good) Ending - ภาค MB # Ruki '

# Diabolik Lovers : [ แปล ] Vampire (Good) Ending - ภาค MB # Ruki '

มุคามิ รุกิ

★ ==【 Spoil Waring 】ฉากจบฉบับเต็ม [ฉบับแก้ไข] Good End ภาค More Blood ของ Mukami Ruki พี่ใหญ่ประจำบ้านมุคามิ

 

== อ่านก่อนค่ะ !

- อาจจะมีข้อผิดพลาดขออภัยด้วยนะคะ

- อาจจะไม่ได้แปลทุกประโยค สรุปแต่ละประโยคให้มากกว่า

- เอาไปใช้เครดิต : www.fb.com/dialoversth ให้ด้วย

- ใน * คือเสียงเอฟเฟคจ้า 

- ฉากพูดกับตัวเอง -

 

หลังจากเหตุการณ์วันนั้น .. พวกรุกิและคนอื่นบ้านมุคามิก็หายตัวไป .. แต่ทว่า .. ราวกับว่าพวกเขาไม่มีตัวตนอยู่ตั้งแต่แรก .. ชีวิตประจำวันของฉันกลับไปเป็นเหมือนเดิม .. เคยมีอยู่ครั้งหนึ่งที่ฉันแอบพวกพี่น้องซาคามากิไปดูที่บ้านที่พวกมุคามิเคยอยู่ .. แต่ทว่าก็ไม่พบแม้แต่เงา .. ของบ้านหลังนั้นเลย .. ฉันนึกถึงความทรงจำเมื่อยังอยู่ที่บ้านมุคามิหลายต่อหลายครั้ง .. จนฉันเริ่มสงสัยว่า .. บ้านหลังนั้นเคยมีอยู่จริงรึเปล่านะ .. พวกเขาทีมีชื่อว่ามุคามินั้น .. มีอยู่จริงๆรึเปล่า .. ฉันไม่เข้าใจอะไรเลยสักอย่างเดียว .. แต่ทว่า .. ฉันเชื่อว่าพวกเขาและคนคนนั้น .. ยังอยู่ข้างๆฉัน .. 

 

- ฉากโรงเรียน -

 

ยุย : ( อ่าว .. ที่นี่ .. )

เรนฮาร์ท : ว่าไง ตื่นแล้วหรอ ? อาการเป็นยังไงบ้าง ? 

ยุย : อาจารย์ .. นีหนู .. 

เรนฮาร์ท : สีหน้าของเธอดูไม่ดีเลย .. ครูก็เลยพาเธอมาพักที่นี่ .. จำได้รึเปล่า ?

ยุย : จะว่าไป ..  ( ตอนที่กำลังกลับดันเผลอไปเดินชนกับอาจารย์ รู้สึกมึนหัวนิดหน่อย อาจารย์ก็เลยบอกให้มาพักนี่นา .. ) ขอโทษนะคะที่ทำให้เป็นห่วง .. หนูแค่นอนไม่พอน่ะคะ 

เรนฮาร์ท : กังวลอะไรอยู่รึเปล่า ? มีอะไรก็พูดกับครูได้นะ ครูจะได้เป็นที่ปรึกษาให้

ยุย : ค่ะ แต่ว่าพอได้พักแล้วก็รู้สึกดีขึ้นมากเลยค่ะ ขอบคุณมากนะคะ ..

เรนฮาร์ท : ถ้าเป็นแบบนั้นก็ดีแล้วล่ะ อ๊ะ อายาโตะคุงกับคนอื่นกลับไปก่อนแล้ว ดูเขาอารมณ์ไม่ค่อยดีเลยนะ .. ทะเลาะอะไรกันรึเปล่า ? 

ยุย : ไม่ได้ทะเลาะหรอกค่ะ .. เขาอาจจะแค่กำลังโมโหอยู่เท่านั้นเองค่ะ .. 

(เพราะฉันไม่ยอมให้เขาดูดเลือดน่ะสิ …)

(แต่ว่า .. ฉันไม่อยากให้ใครดูดเลือดนี่นา)

(ฉันจะยอมให้รุกิคุงดูดเลือดของฉันคนเดียวเท่านั้น)

เรนฮาร์ท : หืมม .. หน้าเธอดูเหมือนจะมีเรื่องอะไรนะ .. แต่ก็มีเรื่องไม่ดีเกิดขึ้นใช่มั้ยล่ะ ?  

ยุย : ขอโทษค่ะ .. แต่คนที่ผิดก็คือหนูเอง .. ทุกคนโมโหก็คงไม่แปลก .. 

เรนฮาร์ท : เก็บคิดคนเดียวก็ไม่ดีนะ .. ครูก็ไม่รู้นะว่ามันคืออะไร แต่ว่า เธอเองก็มีความต้องการของตัวเองใช่มั้ยล่ะ ? เพราะงั้นไม่ต้องสนใจสายตาคนอื่นมากก็ได้ .. ทำสิ่งที่ตัวเองอยากทำสิ .. 

ยุย : อาจารย์ .. 

เรนฮาร์ท : ครู .. เชื่อในตัวเธอ และเขาคนนั้นด้วย .. 

ยุย : เอ๋ …?

เรนฮาร์ท : ฮ่า ๆ เอาเถอะ .. นี่ก็ใกล้เช้าแล้วนะ .. จะกลับบ้านไหม ? ให้ครูไปส่งไหม ? 

ยุย : อ๊ะ ! ไม่เป็นไรค่ะ .. หนูกลับคนเดียวได้ ขอบคุณมากนะคะ ..

เรนฮาร์ท : โคโมริ ซัง .. 

ยุย : คะ ? 

เรนฮาร์ท : ไหนๆก็ไหนๆแล้ว .. ไปที่ดาดฟ้าหน่อยก็ดีนะ .. ตอนนี้น่าจะเห็นแสงยามเช้าที่สวยๆ นะ ..  

 

- หลังจากยุยออกไป -

 

เรนฮาร์ท : แหม ๆ .. ได้ทำแค่ดูเฉยๆเนี่ย มันก็น่ารำคาญเหมือนกันนะ .. อีฟไม่ได้เลือกอดัม .. แต่ว่า .. ถ้าไม่ใช่อย่างนั้นละก็ ... 
เรนฮาร์ท : ... อดัมผู้แสนอ่อนโยนกับอีฟผู้เป็นที่รัก .. รีบ ๆ มาหาฉันเร็วๆ เข้า .. 

 

- ดาดฟ้าโรงเรียน -

 

ยุย : จริงด้วยล่ะ .. ไม่ได้เห็นแสงยามเช้ามานานแล้วนะเนี่ย .. 

(สุดท้ายแล้ว .. ฉันก็ไม่สามารถเข้าถึงหัวใจของรุกิคุงได้สินะ .. )

 

- ย้อนอดีตห้องรุกิ -

 

รุกิ : ฉันน่ะ .. มีความแค้นกับมนุษย์อย่างพวกเธอ .. โดยเฉพาะพวกที่คิดได้รับความรักที่แท้จริง .. เอาแต่คิดว่าได้รับความรักจากคนอื่น .. นั่นเป็นคนที่ทำให้ฉันหงุดหงิดมากที่สุด .. เหมือนกับเธอยังไงล่ะ .. 

 

- จบย้อนอดีต -

 

Yui: (… เขาอาจจะพูดจริงก็ได้ ..)
( ฉันเชื่อว่าฉันได้ความรักจากคุณพ่อ .. และเชื่อว่าคนรอบข้างเองก็อ่อนโยนกับฉันนั้น

เป็นเรื่องปกติ .. เพราะงั้นฉันไม่ได้รู้สึกแค้นหรือเกลียดคนพวกนั้นเลย .. ฉันอาจจะไม่สามารถเข้าใจถึงความรู้สึกของรุกิคุงที่ถูกพรากทุกอย่างไปก็ได้ .. แต่ว่า .. ถึงอย่างนั้นฉันก็เชื่อว่าถ้ามีใครสักคนกำลังเจ็บปวดอยู่ฉันก็จะเข้าไปช่วยเหลือ .. ถึงแม้นั้นจะเป็นความคิดของฉันเองก็เถอะ .. )

 

* เสียงนกร้อง *

 

ยุย : .. อิจฉาพวกแกจังเลยนะ .. ถ้าฉันไม่ใช่มนุษย์ละก็ .. อาจจะสามารถเข้าใกล้รุกิคุงมากกว่านี้ก็ได้ .. 

รุกิ : เธอเป็นมนุษย์ตั้งแต่เมื่อไหร่ ? เธอเป็นแค่ ปศุสัตว์ไม่ใช่รึไง ? มาทำอะไรที่นี่ในเวลาแบบนี้น่ะ .. โรงเรียนน่าจะเลิกไปตั้งนานแล้วไม่ใช่รึไง ? 

ยุย : ...

รุกิ : ฉันบอกไปแล้วไม่ใช่รึไง ว่าอย่าทำหน้าตางี่เง่าแบบนั้นให้ฉันเห็นน่ะ .. เป็นคนที่ไม่มีความพัฒนาอะไรเลยจริงๆนะ .. 

ยุย : รุกิ .. คุง …?

รุกิ : ตลกดีใช่มั้ยล่ะ ? ถึงแม้ฉันจะเป็นคนพูดเตือนซาคามากิ อายาโตะเองแต่ฉันเองก็กลับทำพลาดเช่นกัน .. ฉันรู้สึกแย่ที่ปล่อยมือจากเธอไป .. จนสุดท้ายก็ต้องมาที่นี่ .. น่าขำชะมัดเลยนะ .. ถึงอย่างนั้นมันก็สายไปแล้ว .. ฉันมาที่นี่ซะแล้ว .. ทั้งอยากเจอเธอและไม่อยากปล่อยมือจากเธอไปอีก .. 

ยุย : ทำไมล่ะ .. 

รุกิ : ไม่รู้สิ .. ฉันเองก็ไม่รู้เหมือนกัน .. ยังไงซะฉันเองก็เป็นแวมไพร์เหมือนกันแหละนะ .. ความรักที่มนุษย์เขาทำกันน่ะ .. ฉันไม่รู้หรอกว่าเป็นยังไง .. อาจจะเป็นแค่เพียงความรู้สึก
อยากครอบครองก็ได้แต่ว่า .. แทนที่จะเลือกท่านคนนั้น .. ฉันกลับอยากจะเลือกเธอมากกว่า .. ความรู้สึกนี้เป็นของจริง .. เพราะงั้น .. ฉันจะทรยศท่านคนนั้น .. 

ยุย : ทรยศ .. !?

รุกิ : ฉันไม่สามารถเป็นอดัมได้ .. ถ้าฉันพาเธอที่เป็นอีฟไปละก็ .. ก็จะไม่มีอดัม .. แปลว่าความปรารถนาของท่านคนนั้นก็จะถูกทำลาย .. สำหรับฉันแล้วมันเป็นทางเลือกที่ไม่สมควรเลยสักนิดเดียว .. แต่ว่า .. ถึงแม้จะเข้าใจเรื่องนั้นดี .. ฉัน .. ก็อยากพรากตัวเธอไป .. จะมากับฉันได้รึเปล่า .. ? ยุย .. 

ยุย : .. ฉันเนี่ยนะ .. จะดีหรอ ? 

รุกิ : ถึงจะถามอย่างนั้นฉันก็ตอบไม่ได้หรอกว่ามันดีรึเปล่า .. สำหรับฉันแล้วการมีเธออยู่ข้างๆเป็นสิ่งที่ไม่อาจเอื้อม .. เธอผู้ที่ถูกเลือกมาให้เป็นอีฟที่มีเพียงหนึ่งเดียว .. นั้น .. ถ้าไม่ใช่แวมไพร์สายเลือดแท้แล้วละก็ .. ก็ไม่มีสิทธิ์ครอบครองได้ .. แต่ว่า .. ฉันเป็นงูที่มาล่อลวงอีฟต่างหากล่ะ .. ฉันจะล่อล่วงเธอ .. จะป้อนน้ำหวานให้เธอ .. สุดท้ายก็ถูกทำให้ร่วงหล่น .. นั่นเป็นบทบาทของฉัน .. ถึงแม้จะต้องทรยศต่อพระเจ้า .. ฉันก็จะไม่ยอมเลิก .. เพื่อทำให้เธอไม่เป็นอีฟยังไงล่ะ .. 

 

 

ยุย , รุกิ : *จูบกัน*

รุกิ : มากับฉันซะ ยุย .. ถ้ามาอยู่ข้างกายฉันละก็ .. ฉันจะกอดเธอแบบนี้ .. คอยกระซิบคำล่อล่วง .. และจนกว่าเธอจะตายจากไป .. ฉันจะป้อนยาพิษอันแสนหวานผ่านริมฝีปาก .. อยากทำให้ฉันเป็นอิสระใช่มั้ยล่ะ ? 

ยุย : อื้ม ..

รุกิ : ถ้างั้นก็อยู่ข้างๆฉันซะ .. ถ้าเธอมาอยู่ข้างๆฉัน .. ฉันจะไม่มีความทุกข์อีกต่อไปแล้ว .. หรือว่าต้องการคำบอกรักงั้นหรอ ?

ยุย : ไม่ .. ฉันไม่ต้องการมันเลย .. มันเป็นเรื่องที่แน่นอนจนฉันเลิกคิดไปแล้ว .. คำบอกรักมันไม่ใช่เรื่องใหญ่เลยสักนิด .. แต่ฉันต้องการรักรุกิคุง .. เพราะงั้นฉันจะไปกับรุกิคุง .. 

รุกิ : ถึงแม้จะต้องร่วงหล่น*ก็ตามงั้นหรอ ? [ขออธิบายร่วงหล่นนิดหนึ่งแอดใช้คำนี้เพราะเห็นรุกิเปรียบเทียบตอนแรกกับอีฟซึ่งถ้าอีฟถูกทำให้แปดเปื้อน/ถูกทำให้ร่วงหล่นจากสวรรค์ก็จะไม่สามารถเป็นอีฟได้อีกอะไรประมาณนี้ก็เลยขอใช้คำนี้นะคะ]

ยุย : อื้ม .. ไม่เป็นไรหรอก .. ถ้าทำแบบนั้นแล้วสามารถได้อยู่กับรุกิคุงละก็ .. ไม่เป็นไร .. 

รุกิ , ยุย : *จูบ*

 

รุกิ : .. ไปกันเถอะ .. 

 

- ฉากพูดกับตัวเอง -

 

หลังจากที่เขาจูบฉันเป็นครั้งสุดท้าย .. รุกิคุงก็อุ้มฉันขึ้น .. ขาของฉันลอยขึ้นจากพื้น .. แสงสว่างที่สะท้อนเข้าหาตัวรุกิคุง .. มันทำให้ฉันรู้สึกเหมือนเห็นปีกด้วยล่ะ .. เป็นปีกที่กำลังกระพือราวงดงามราวกับเทวดา .. มีปีกที่บินไปไหนมาไหนได้อย่างอิสระเหมือนนก .. เป็นปีกสีขาวอันบริสุทธิ์ ..

 

- จบ Vampire End -

 

Credit แปล Page : https://www.facebook.com/dialoversth