คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : หน้าที่อันตราย
เรื่องนี้เป็นเรื่องที่แปลมาจากต้นฉบับของคุณ anjali malfoy โดยใช้ตัวละครเรื่อง harry potter ของ J.K. Rowling
เป็นการแปลครั้งแรกของเราถ้าดีไม่ดียังไงก็ติชมกันได้ค่ะ อยากให้มาช่วยเมนท์กันเยอะค่ะ เพื่อจะเอาไปพัฒนาค่ะ ขอบคุณค่ะ
ในหมู่บ้านเร้นลับอันห่างไกลของอังกฤษงานพิธีกรรมเล็กๆได้ถูกจัดขึ้น
แม่มดพ่อมดแต่งตัวเต็มยศได้มารวมตัวรอบๆ โต๊ะกลมตัวใหญ่อย่างเงียบๆ ผนังหินได้ถูกเสกป้องกันการดักฟังไว้
พ่อมดแม่มดได้เลือกที่นั่งของตนอย่างเงียบๆและนั่งลงหันหน้าไปทางด้านหน้าของห้อง
ชายชราคนหนึ่งลุกขึ้นและเขาได้เดินไปทางด้านหน้าของห้องชุดเสื้อคลุมตัวยาวสีฟ้าท้องฟ้าของเขานั้นตัดกับบ
รรยากาศอันตึงเครียดของห้องแต่มันก็ทำให้ความเครียดในห้องลดลงอย่างน่าประหลาด
เขาหมุนตัวกลับมาเพื่อเผชิญหน้ากับทุกคน และอ้าแขนกว้างเพื่อเป็นการต้อนรับทุกๆคน
“สวัสดี พี่น้องมือปราบมารทั้งหลาย” อัลบัส ดัมเบิลดอร์ ทักทาย
ในขณะที่สอดส่ายสายตาไปยังฝูงชนผ่านแว่นตารูปพระจันทร์ครึ่งเสี้ยว
“ฉันรู้ว่านี่เป็นการนัดพบที่คาดไม่ถึงและออกจะเป็นการกะทันหันเกินไป
อย่างไรก็ตามหากเราดูจากเหตุการณ์ครั้งก่อนเมื่อเดือนที่แล้ว
ชั้นเชื่อว่าการปฏิบัติการที่เราตัดสินใจจะเริ่มต้องการการดำเนินการให้เกินผลโดยด่วน เป็นที่รู้กันดีว่า
แฮรี่ พอตเตอร์ จินนี่ วีสลีย์ เฮอร์ไมโอนี่ เกรนเจอร์ และ โรนัล วีสลีย์
นั้นจะเข้ารับการสาบานตนเพื่อเป็นสมาชิกในภาคีนกฟินิกซ์หลังจากเรียนจบจากชั้นปีการศึกษาที่ 7
จากโรงเรียนฮอกวอตส์เป็นที่เรียบร้อยแล้ว แต่อย่างไรก็ตามจากเหตุการณ์ที่ผ่านมาเมื่อเร็วๆนี้
ที่ปรึกษาสูงสุดของฉันและ ตัวฉันเองได้ตัดสินใจว่าเราต้องการกำลังและความสามารถของพวกเขาโดยเร่งด่วน”
“พี่น้องมือปราบมารทั้งหลาย ฉันขอเสนอ แฮร์รี่ พอตเตอร์,จินนี่ วีสลีย์, เฮอร์ไมโอนี่ เกรนเจอร์, และ
โรนัล วีสลีย์” เสียงประกาศจากดัมเบิลดอร์พร้อมร้อยยิ้มเมื่อเห็นพวกเด็กๆเดินขึ้นมาบนเวที
เป็นครั้งแรกของงานวันนี้ที่ทั้งห้องโถงได้แสดงสัญญาณของสิ่งมีชีวิตขึ้น
เสียงปรบมือดังขึ้นทั่วทั้งห้องโถง
รวมทั้งมีเสียงเป่าปากทั้งหลายดังขึ้นเมื่อเหล่ามือปราบมารทั้งหลายได้มองสำรวจสมาชิกใหม่ของภาคี
ทางด้านซ้ายสุดคือเฮอร์ไมโอนี่ เกรนเจอร์ที่ร่างกายเธอได้เปลี่ยนแปลงอย่างมากจากปีที่ผ่านมา
ทำให้ความสูงของเธอตอนนี้คือ
ตอนนี้ผมของเธอยาวขึ้นและตรงลงมาถึงกลางหลัง ถัดจากเธอมาคือ โรนัล วีสลีย์
ที่ตอนนี้ผมสีแดงยาวลงมาถึงไหล่ที่บึกบึนขึ้นเนื่องจากผ่านปีอันทรหดจากการดวล และการฝึกหนัก
สายตาอันอบอุ่นของเขากำลังสำรวจฝูงชนเบื้องหน้า และที่ถัดไปทางด้านซ้ายคือน้องสาวของเขา จินนี่ วีสลีย์
ที่สูง
และม้วนเป็นลอนลงมาที่หลัง และที่เอวของเธอมีมือของแฟนหนุ่มซึ่งไม่ใช่ใครที่ไหน
แฮรี่ พอตเตอร์นั้นเอง
ไม่เหมือนเพื่อนที่เหลือของเขา ตาของเขานั้นทั้งกระด้างและเย็นชาซ่อนอยู่ภายหลังแว่นตา
ไหล่ของเขาแสดงให้เห็นถึงวัยที่เปลี่ยนไป การฝึกหนัก และ การซ้อมควิดดิช และด้วยความสูง6 ฟุต 3นิ้ว
เหนือกว่าเพื่อนๆทั้งหมด สายตาของเขากำลังสำรวจฝูงชน
พ่อมดแม่มดหลายคนถึงกับผงะไปข้างหลังเมื่อสบตากับเขา
“พวกเขาเหล่านี้ได้แสดงออกถึงความต้องการที่จะสู้เพื่อภาคี”
ดัมเบิลดอร์พูดด้วยน้ำเสียงที่แสดงออกถึงความปลาบปลื้มหลังจากทั้งห้องได้ตกอยู่ในความเงียบอีกครั้ง
“พวกเขาทั้งหลายได้ผ่านการปฏิญาณตนที่จะเข้าเป็นภาคี และได้ผ่านการทดสอบจากสัจจะเซรุ่มเรียบร้อยแล้ว อีกทั้งพวกเขาทุกคนยังได้ผ่านเหตุการณ์อันเลวร้ายที่จะเป็นตัวช่วยจุดประกายการแก้แค้นเอาคืนจากการสูญเสียอันโหดร้ายที่เกิดจากโวลเดอมอร์”
แล้วทั้งห้องก็ระเบิดไปด้วยเสียงตบมืออีกครั้งเมื่อพวกเขาเดินลงมาจากเวทีและไปนั่งที่โต๊ะ
และเป็นครั้งแรกที่แววตาอันแสนกระด้างได้หายไปจากหน้าของแฮร์รี่ และหน้าอันหล่อเหลาก็เปิดยิ้มกว้างออกมา
เสียงพูดคุยและเสียงหัวเราะหายไปอีกครั้งเมื่อดัมเบิลดอร์ได้จุดตะเกียงและ
ถาดที่บรรจุอาหารและเครื่องดื่มปรากฏชึ้นมา แต่ไม่มีใครสังเกตเห็นร่างๆหนึ่งที่แอบหลบออกไปนอกห้อง
ออกไปสู่ค่ำคืนที่เต็มไปด้วยพายุโหมกระหน่ำ
ในคฤหาสน์อันเก่าแก่ห่างออกไปหลายไมล์จากศูนย์บัญชาการภาคีนกฟีนิกส์
กลุ่มพ่อมดแม่มดในชุดคลุมสีดำมีฮู้ดกำลังนั่งบนเก้าอี้ไม้ที่ล้อมวงรอบร่างสูงร่างหนึ่งภายใต้ฮู้ดที่กำลั
งเดินไปเดินมาพร้อมกับสบถอยู่ไม่ขาดปาก ไม้กายสิทธิ์กำลังหมุนอย่างรวดเร็วบนมืออันขาวซีด
แม่มดหลายคนไม่กล้าขยับตัวเพราะกลัวการลงโทษ
ทันใดนั้นประตูไม้ก็ได้เปิดออกนำน้ำฝนและหิมะเข้ามาภายในห้องมืดๆนี้ แขกรับเชิญนั้นเดินโซซัดโซเซเข้ามา
คุกเข่าลงเบื้องหน้าจ้าวแห่งความมืดและจูบลงที่ปลายเสื้อคลุม
“ในที่สุดแกก็มา” จ้าวแห่งความมืดพูดอย่างเย็นชาเมื่อผู้ที่มาใหม่ยืนขึ้นมา
และก้าวถอยหลังไปรวมกลุ่มกับเพื่อนๆ “แกมีข่าวอะไรมาให้ฉัน”
“นายท่าน” คนๆนั้นพูดด้วยน้ำเสียงแหบแห้ง “แฮร์รี่ พอตเตอร์ เฮอร์ไมโอนี่ เกรนเจอร์ จินนี่ วีสลีย์
และ โรนัลด์ วีสลีย์ ได้เข้าร่วมกับภาคีแล้ว
“อืม” จ้าวแห่งความมืดพูดอย่างเย็นชาในขณะที่ดวงตากร้าวขึ้น “ไปได้แล้ว
เดี๋ยวพวกมันจะรู้สึกถึงความผิดปกติ”
ทันใดนั้นผู้ส่งข่าวในชุดคลุมออกจากห้องไปอย่างรวดเร็วไปสู่อากาศหนาวเย็นเบื้องนอก
ด้วยการสะบัดเพียงครั้งเดียวจ้าวแห่งความมือก็หันไปหาที่ปรึกษา
“นายท่าน”เสียงๆหนึ่งภายใต้ฮู้ดก็เอ่ยขึ้น “บางทีมันอาจจะถึงเวลาแล้วที่เราจะต้องเตือนพวกมัน
เพราะพวกเราก็รู้กันดีอยู่ถึงการคุกคามของไอ้พอตเตอร์”
จ้าวแห่งความมืดหัวเราะเบาๆเหมือนจะเยาะเย้ยตัวเอง “หึ.. ไม่มีใครรู้ดีไปกว่าฉันแล้ว แกพูดถูกเดรโก
เราควรจะส่งสารไปให้มันรู้ว่าแม้แต่เด็กชายผู้รอดชีวิตก็ไม่อาจจะหยุดฉันได้ ไปเอาศพมาให้ฉัน”
ผู้เสพความตายคนดังกล่าวค้อมหัวลุกขึ้นจากเก้าอี้แล้วเดินอย่างรวดเร็วไปที่มุมห้องและไปนำร่างที่ถูกห่อ
ออกมา ยิ้มเยาะ แล้วก็เปิดผ้าคลุมออกและยิ้มกว้าง
“นายท่าน” เขาพูด “น้ำยาได้ผลครับ”
“ดีมาก” จ้าวแห่งความมืดเอ่ยอย่างไร้อารมณ์เหมือนปกติ“แกต้องทำงานนี้อย่างรอบคอบ เดรโก
เอาศพไปทิ้งที่กระทรวง และต้องมีคนเห็นมันทันทีที่เราออกมา”
“ครับนายท่าน”เดรโกขานรับอย่างเชื่อฟังในขณะที่ยกร่างอันไร้วิญญาณนั้นขึ้นมาด้วยแขนอันกำยำ
และหายตัวไปที่กระทรวง...
แฮร์รี่ยกแก้ววิสกี้ไฟขึ้นจิบในขณะที่มองไปรอบๆห้อง ถอนตัวจากบทสนทนาระหว่างรอนกับเฮอร์ไมโอนี่
เขาเริ่มเดินไปรอบๆห้องเพื่อตามหาท็องกส์ และเมื่อเห็นท็องกส์ที่มุมหนึ่ง เขาก็วางวิสกี้ไฟลง
แล้วเดินไปหาเธออย่างรวดเร็ว
“ท็องกส์” แฮร์รี่เรียกอย่างสุภาพ “คุณเจอรีมัสบ้างมั้ย?”
“ไม่เลยแฮร์รี่ ยังไม่เจอเลย” ท็องกส์เอ่ยขึ้นอย่างเป็นกังวล “เขาไม่อยู่มาอาทิตย์นึงแล้ว
ดัมเบิลดอร์บอกว่าเขาไปปฏิบัติภารกิจพิเศษอย่างหนึ่ง เกี่ยวกับมนุษย์หมาป่า”
ตอนนั้นเองที่ดัมเบิลดอร์วิ่งเข้ามาในห้อง ไม่มีรอยยิ้มหลงเหลืออยู่ในใบหน้า
รวมทั้งแววระยิบระยับในนัยน์ตา ความอบอุ่นที่เคยอบอวลอยู่ภายในห้องหายไปทันที
“แฮร์รี่! ท็องกส์! จินนี่ เฮอร์ไมโอนี่ รอน!” ดัมเบิลดอร์เรียกอย่างร้อนรน “เข้ามาในนี้ด่วน”
แฮร์รี่มองไปรอบๆห้องอย่างงงๆ เหมือนกับมือปราบมารอื่นทั้งหลายทีมองหน้ากันอย่างงงวย และหวาดกลัว
แฮร์รี่วางแก้ววิสกี้ไฟลง และรีบวิ่งเข้าไปในห้องที่ดัมเบิลดอร์บอก ตาสีเขียวเต็มไปด้วยความสับสน
และความกังวล เฮอร์ไมโอนี่ จินนี่ รอน และ
ท็องกส์ วิ่งตามเข้ามา ความตระหนกฉายอยู่ในหน้าของทุกคน
ท็องกส์ปิดประตูห้องและเสกคาถาเดียวกับที่ดัมเบิลดอร์ใช้กับตัวบ้าน
“แฮร์รี่ ท็องกส์” ดัมเบิลดอร์หันมาพูดโดยตรงกับทั้งสองคน
“มันอาจจะเป็นเรื่องช็อคสำหรับพวกเธอมากซักหน่อยนะ”
ดัมเบิลดอร์สะบัดไม้กายสิทธ์ และห่อผ้าก็ค่อยๆลอยขึ้นมาอยู่บนโต๊ะ
แฮร์รี่จ้องไปที่มันและกลืนน้ำลายอย่างหนัก
เขาค่อยๆเดินเข้าไปใกล้กับกองห่อผ้านั้นแล้วค่อยๆเอื้อมมือไปเปิดห่อผ้านั้นด้วยการสะบัดออกเพียงครั้งเดี
ยว แฮร์รี่อ้าปากค้าง ค่อยๆเดินถอยไปข้างหลัง สีหน้าซีดลงเรื่อยๆ
สิ่งที่จ้องหน้าเขาอยู่อย่างไม่มีชีวิตและปวกเปียกนั้นคือ รีมัส ลูปิน
“รีมัส” ท็องกส์ตะโกนออกมาด้วยหัวใจอันแตกสลาย เธอวิ่งไปที่ลูปินแล้วคว้าร่างนั้นขึ้นมากอด
น้ำตาไหลเอ่อออกมาอย่างไม่ขาดสาย
“รีมัส ตื่น! ได้โปรด! รีมัส ได้โปรด คุณตายไม่ได้นะ ฉันรักคุณ”
ท็องกส์สะอื้นไห้อย่างหนักพร้อมกับฝังหน้าลงไปที่หน้าอกของลูปิน ร้องไห้กับหน้าอกของลูปิน
น้ำตาของเฮอร์ไมโอนี่ไหลออกมาอยู่ในอ้อมกอดของรอน แต่รอนนั้นก็ไม่ต่างกันนัก
ชายหนุ่มหลับตาลงน้ำตาไหลลงมาอาบแก้ม จินนี่นั้นกอดแฮร์รี่แน่นร้องไห้
โดยแฮร์รี่นั้นกอดเธอแน่นและบีบเธอเบาๆอย่างปลอบโยน แฮร์รี่จ้องไปที่มูนนี่ ดวงตานั้นเคร่งขรึมลง
แล้วหันไปมองผมสีฟ้าของท็องกส์ที่ปกคลุมอยู่ที่หน้าอกของมูนนี่
ความโกรธแค้นที่แฮร์รี่ไม่เคยได้รู้สึกแล่นพล่านไปทั่งร่างกาย
ดวงตาสีเขียวนั้นสะท้อนความโกรธและความเศร้าเสียใจ มือนั้นกำแน่น
และพลังที่พลุ่งพล่านอยู่ในกายนั้นรุนแรงขึ้นเรื่อยๆจนห้องทั้งห้องสั่นไหว
ผ้าม่านในห้องสะบัดไปมาแม้ว่าในห้องนั้นจะไม่มีลมเลยก็ตาม
ดัมเบิลดอร์จับจ้องชายหนุ่มอย่างหวาดกลัวเล็กน้อยกับพลังที่แฮร์รี่ได้ปลดปล่อยออกมาเพราะความโกรธ
เสื้อคลุมนั้นพลิ้วไหวอยู่ทางด้านหลังและดวงตานั้นเหมือนกับมีคมดาบโผล่ออกมา
แฮร์รี่เดินไปที่ร่างอันไร้ชีวิตนั้น แล้วเอามือมาวางไว้บนบ่าอันสั่นไหวของท็องกส์
“ผมจะแก้แค้นให้คุณ” แฮร์รี่เอ่ยคำมั่นเบาๆขณะมองไปที่ใบหน้าอันไร้ชีวิตของลูปิน “ผมจะแก้แค้นให้คุณ ผม
พ่อ แม่ และ ซิเรียส”
ในที่สุดท็องกส์ก็ยอมยกหน้าอันเต็มไปด้วยคราบน้ำตาออกมาจากหน้าอกของรีมัส
แฮร์รี่พาท็องกส์ออกไปจากห้องนี้อย่างนุ่มนวล
ในขณะที่ดัมเบิลดอร์ห่อร่างของลูปินและนำไปไว้ที่ใต้โต๊ะอีกครั้ง
“เสียใจด้วย” ดัมเบิลดอร์พูดออกมาจากใจจริง “ได้โปรดนั่งลงก่อน”
ด้วยการสะบัดไม้กวาดของแฮร์รี่เพียงครั้งเดียวเก้าอี้ได้ปรากฏขึ้นในห้อง และเมื่อทั้งหมดได้นั่งลงแล้ว
ก็เงยหน้ามามองดัมเบิลดอร์อย่างเศร้าๆ
“ร่างของลูปินนั้นถูกพบที่กระทรวงเวทย์มนตร์” ดัมเบิลดอร์เอ่ยขึ้น “พร้อมกับโน้ตอันนี้”
แฮร์รี่เอื้อมมือออกไปแล้วคว้าเอาไว้ทันที ชายหนุ่มกวาดตาอ่านและก็ต้องสบถออกมา
แล้วลุกขึ้นอย่างกะทันหันจนชนจินนี่ตกจากเก้าอี้โดยที่ไม่ทันสังเกต
“ลายมือของมัลฟอย” ทุกคำพูดของแฮร์รี่ที่พูดออกมาเต็มไปด้วยความโกรธ “มันฆ่ามูนนี่
มันเป็นคำเตือนว่าการที่เราเข้าร่วมกับภาคีไม่สามารถหยุดพวกมันได้ มันผิดปกตินะครับ
โวเดอร์มอร์รู้ได้อย่างไรว่าพวกเราเข้าร่วมกับภาคีแล้ว ใครเป็นคาบข่าวไปบอก แล้วบอกเมื่อไหร่”
“เธอกำลังจะบอกอะไรแฮร์รี่” ดัมเบิลดอร์ถาม
“มีสายลับอยู่ในภาคี”แฮร์รี่พูดออกมาตรงๆ ดวงตาเต็มไปด้วยความโกรธแค้น “อาจจะเป็นใครก็ได้
เราไม่สามารถเชื่อถือใครได้เลย”
“ฉันเห็นด้วยกับเธอเต็มหัวใจ และนั่นนำมาซึ่งปฏิบัติการแรก”ดัมเบิลดอร์พูดขึ้นอย่างเป็นการเป็นงาน
“พวกเธอทั้งสี่ รอน เฮอร์ไมโอนี่ จินนี่ แฮร์รี่ จะต้องเป็นผู้ปฏิบัติการงานนี้จนสำเร็จลุล่วง
เฮอร์ไมโอนี่ เธอจะต้องเป็นคนทำปฏิบัติการนี้ในส่วนแรกของแผน”
“ให้ทำอะไรคะ” เฮอร์ไมโอนี่ถามอย่างกระตือรือร้น
“เธอจะต้องล่อลวง เดรโก มัลฟอย” ดัมเบิลดอร์ตอบ...
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
ความคิดเห็น