Faerie Tale Theatre :: โรงละครเทพนิยาย

ลำดับตอนที่ #2 : ตำนานรักแห่งภูติ.ปฐมบทแห่งรัก

" ตำนานรักแห่งภูติ "
บท : โรเซลล่า เฟย์ลินน์. แวลเซียร์ซานต์
28 มีนาคม 2556

..อาจจะยาวหน่อยนะคะ แต่อ่านให้จบนะ :)"

ในยุคแห่งแสงสว่าง .. ในฤดูกาลที่บุปผาผลิบานสะพรั่งในพีเซียเรีย
 'ลูเซีย' ราชธิดาองค์หนึ่งแห่งแวลเซียร์ซานต์ 
หญิงสาวผู้มีผมยาวสีน้ำตาลเข้ม ดวงตาสีน้ำเงินเหมือนท้องฟ้ายามราตรีที่หาค้นหา
นางเป็นคนที่รักในฤดูเหมันต์ ช่างฝัน และหลงรักในสีสันของฤดูกาล
นางเปรียบเสมือนดอกไม้งามที่ล่ำค่าที่ใครๆต่างก็ต้องการ
แต่ .. ไม่มีผู้ใดเลยที่สามารถเข้าถึงตัวนางและชนะใจนางได้เลย ..

ในขณะเดียวกัน ณ แผ่นดินใหญ่ ดินแดนแห่งเหล่ามนุษย์
.. ในฤดูกาลที่พวกเขานิยมทำการค้าขาย 
'เอ็มเวส' เจ้าชายผู้ที่เต็มไปด้วยความสามารถ รัชทายาทแห่งเวล
ชายหนุ่มที่มีผมสีน้ำตาลอ่อน ดวงตาสีฟ้าครามเหมือนสีของน้ำทะเล
เขาเป็นคนที่รักในการเดินทาง การร่ำเรียนวิชาต่างๆ
เป็นที่หมายปองของหญิงสาวมากมาย
แต่ .. ไม่มีผู้ใดเลย .. ที่สามารถเข้าหาเขาได้เพราะเขาชอบไปเดินทางอยู่บ่อยครั้ง

ในวันหนึ่งมารดาของลูเซีย 'ติตาเนีย' ราชินีแห่งเหล่าภูติทั้งปวง
ได้ป่วยเป็นโรคร้ายชนิดหนึ่ง อาการของนางแย่ลงทุกวัน
รักษาด้วยเวทย์มนต์อันใดก็ไม่ดีขึ้น .. 
แต่แล้วก็มีความหวังที่หริบหรี่เกิดขึ้น
สามสิ่งแห่งเอิร์ธ .. คือที่จะสามารถรักษาให้หายได้นั้น

หนึ่งคือ .. 'กุหลาบน้ำเงินที่ขึ้น ณ ดินแดนของมนุษย์'
สองนั้นคือ .. 'ความเชื่อแห่งตำนานปลายสายรุ้ง'
และสิ่งสุดท้าย สามคือ .. 'ความรักโดยไม่หวังผลตอบแทนแห่งกษัตริย์'

เป็นสามสิ่งที่มีอยู่ในดินแดนแห่งมนุษย์ 
.. แต่อันตรายมากในการที่จะเดินทางไปยังดินแดนแห่งนั้น

ลูเซีย จึงอาสาที่้จะเดินทางไปยังดินแดนของมนุษย์เพื่อตามหาสามสิ่งนั้นให้พบ ..
นางจึงแปลงกายตนให้กลายเป็นมนุษย์และออกเดินทางไปยังดินแดนแห่งมนุษย์

พอเมื่อนางมาถึงดินแดนแห่งมนุษย์
ที่ริมหาดแห่งหนึ่ง ..  นางได้พบกับชายหนุ่มรูปงามผู้หนึ่ง 
เขานอนอยู่ที่ผืนทราย เหมือนโดนสิ่งของมีคมบางอย่างเข้าตรงที่ท้อง
นางจึงได้ใช้มนตรฺ์แห่งภูติรักษาบาดแผลนั้น ..
ชายหนุ่มค่อยๆลืมตา และพบกับหญิงสาวผู้งดงามอยู่ตรงหน้า
".. เจ้า .. เจ้าเป็นใคร" ชายหนุ่มเอ่ยถามแล้วไอออกมาเป็นเลือด
"เจ้าอย่าเพิ่งเอ่ยที่จะพูดอะไร แผลของเจ้ายังไม่หายดี"
ลูเซียตอบแล้วค่อยๆวางมือแนบตรงแผลแล้วร่ายมนตร์อีกบท 
"เจ้าเกือบไม่รอดแล้วล่ะ แต่ก็ดีล่ะ ที่ยังมีชีวิตอยู่
แต่..ข้าคิดว่าข้าต้องไปแล้วล่ะ ลาก่อนนะ ขอให้แผลของเจ้าหายเร็วๆนะ"
ลูเซียกำัลังจะเดินจากชายหนุ่มไป
"เดี๋ยวสิ เจ้าจะไม่บอกชื่อหน่อยหรือไง"
ชายหนุ่มลุกขึ้นแล้วเดินไปหาลูเซีย
"ข้าชื่อ เอ็มเวส ยินดีที่ได้รู้จัก"
"ข้าชื่อ ลูเซีย ยินดีที่ได้รู้จักเช่นกัน"
เอ็มเวสมองลูเซียด้วยความตกตะลึง ลูเซีย
.. หญิงสาวตรงหน้าช่างงดงามเหลือเกิน เอ็มเวสคิดในใจ
"แล้วเจ้าเรียนมนตร์รักษาพวกนั้นมาจากที่ไหนกัน?หรือว่า .. เจ้าเป็นแม่มด?"
"บรรพบุรุษสอนข้ามาน่ะ .. แล้วอีกอย่างข้าก็ไม่ใช่แม่มดด้วย 
ว่าแต่เจ้าล่ะ? ทำไมถึงมีบาดแผลเช่นนั้น"ลูเซียถามชายหนุ่ม
"ข้าก็ไม่รู้เหมือนกัน .. แล้วเจ้ามาจากที่ไหนกัน?"เอ็มเวสตอบ 
ลูเซียเงียบไปครู่หนึ่ง
"ข้าไม่สามารถบอกเจ้าได้น่ะ แต่ข้ามาตามหากุหลาบสีน้ำเงินกับอะไรบางอย่างน่ะ"
"กุหลาบสีน้ำเงินหรอ .. มากับข้าสิ เผื่อข้าอาจจะช่วยเจ้าได้"
หญิงสาวเงียบไปครู่หนึ่ง .. 

"ไม่ต้องกลัวหรอกว่าข้าจะทำอะไรเจ้า ข้าสัญญา"
ชายหนุ่มพูดแล้วยิ้มให้กับหญิงสาว

นางตามเอ็มเวสไป .. เข้าไปในสวนแห่งหนึ่ง
ที่อยู่ไม่ไกลจากริมหาดนักเสียเท่าไหร่ และพบกับกุหลาบสีน้ำเงินที่กำลังผลิบาน
 นางดีใจมากและขอบคุณเอ็มเวส และนางได้ร่ายมนตร์ใส่กุหลาบสีน้ำเงินดอกหนึ่ง
ทำให้มีเกล็ดหิมะห่อดอกกุหลาบน้ำเงินนั้นไว้ และนางได้เก็บกุหลาบดอกนั้นไป ..

ท้องฟ้าเปลี่ยนสีเป็นสีเช่นเดียวกับดวงตาของเธอ พระจันทร์ที่ดินแดนแห่งนี้
ไม่ต่างอะไรไปจากพีเซียเรียเลย .. เอ็มเวสให้ที่พักให้แก่นางคือห้องในปราสาท
และช่วยนางพบกับ 'ความเชื่อแห่งสายรุ้ง' และสุดท้าย .. ทำให้ลูเซียได้พบกับ
.. 'ความรักโดยไม่หวังผลตอบแทนแห่งกษัตริย์' ..
.. แล้วพวกเขาทั้งสองนั้นได้สนิทกันมากขึ้น ..
ถึงเวลาแล้ว .. ที่ลูเซียจะต้องกลับไปยังพีเซียเรีย
แต่นางกลับไม่อยากที่จะจาก .. เอ็มเวสไป
แต่นางต้องไปแล้ว .. เพราะเวลาไม่เคยที่จะรอใคร

"เอ็มเวส .. ถึงเวลาที่เราต้องจากกันแล้วล่ะ"
ลูเซียหันหลังให้กับเอ็มเวส นางไม่กล้า .. ที่จะสบตา
"คงถึงเวลาแล้วสินะ .. ลูเซีย"
เอ็มเวสไม่เคยที่จะรู้สึกเสียใจเท่านี้มาก่อน
ลูเซียเป็นผู้หญิงคนแรกที่ทำให้เกิดความรู้แบบนี้กับเขา ..
จากที่เขาไม่เคยที่จะคิดเรื่องที่จะแต่งงานกับหญิงสาวคนใดมาก่อน ..
ลูเซีย .. เป็นคนที่เขาอยากดูแล อยากอยู่เคียงข้าง
อยากช่วยเหลือตลอดไป .. อยากครองคู่ใช้ชีวิตไปด้วย ..
"เอ็มเวส .. โชคดีนะ ระวังตัวให้มากล่ะ "

ความรู้สึกของลูเซียตอนนี้คือ .. นางรักเอ็มเวส ..
นางไม่อยากที่จะจากเอ็มเวสไป

แต่ถ้านางไม่ไป ติตาเนีย แม่ของนางจะอาการแย่ไปกว่านี้ ..
.. ความรัก ระหว่างมนุษย์และภูติมันเป็นไปไม่ได้ ..
นางจึงตัดสินใจที่จะต้องกลับไปยังพีเซียเรียให้เร็วที่สุด
ลูเซียเดินไปยังประตูแล้วหันไปมองเอ็มเวสเป็นครั้งสุดท้าย
หยดน้ำตาสีฟ้าครามใสๆ ค่อยๆ ไหลรินออกมาจากดวงตาสีน้ำเงิน

"ลูเซีย อย่าเพิ่งไป .. ข้ามีอะไรจะบอกเจ้า"
ลูเซียเช็ดคราบน้ำตา .. แล้วเอ็มเวสเดินมาหาลูเซียแล้วกอดนางจากด้านหลัง
"ลูเซีย .. ข้ารักเจ้า"
"เอ็มเวส .. ข้าก็รักเจ้าเหมือนกัน"
ลูเซียหันหน้าไปหาเอ็มเวสแล้วยิ้มให้ทั้งน้ำตา
ลูเซียกอดเอ็มเวสเช่นเดียวกับที่เอ็มเวสกอดนาง

"อย่าร้องไห้เลยนะ .. เราจะได้พบกันอีก .. 
โชคชะตาจะทำให้ข้ากับเจ้าพบกัน ขอบคุณสำหรับความช่วยเหลือ
ข้ามาจากอาณาจักรที่ห่่างใกล้ .. แม่ของข้านางกำลังป่วยเป็นโรคร้าย
อาการของนางไม่ค่อยดี ของสามสิ่งนี้จะช่วยแม่ข้าได้ .. เราจะได้พบกันอีก.."
เอ็มเวสค่อยๆบรรจงประทับริมฝีปากของลูเซียเบาๆ เนินนาน .. 



ก่อนไป .. อย่าลืมเม้นนะคะ :)
 

papi .yong