คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : Choose to Die! 2 (100%)
Choose to Die!
Chapter 2
Kai’s part
ผมตื่นเต้นมากเลยล่ะ ที่จะได้ดื่มกับพวกเพื่อนๆและรุ่นพี่ แถมผมยังมีโอกาสได้เลือกเองอีกว่าจะเอาอะไรไปดื่ม แต่สิ่งที่ผมตื่นเต้นที่สุดน่ะเหรอ....
ก็คงเป็นเพราะผมได้มากับคนตัวเล็กข้างๆนี่ล่ะมั้ง
“เอ่อ.. จงอิน มีอะไรติดหน้าฉันหรือเปล่า?”
ก็ความน่ารักไง ที่ติดหน้านาย สงสัยผมจะเผลอมองเขานานไปหน่อยจนเขารู้ตัวสินะ ผมนี่มันเสียมารยาทจริงๆ
“เปล่าหรอก ถึงพอดีเลย เราเข้าไปข้างในกันเถอะ”
มาถึงร้านเหล้าพอดี ไม่ต้องแปลกใจนะครับว่าทำไมพวกผมที่เป็นแค่เด็กม.ปลายปี 1 ถึงซื้อแอลกอฮอล์ไปได้
ก็นี่มันร้านรุ่นพี่ผมเองนี่นา...
“อ้าว! ไอ้กัมจง พาใครมาด้วยล่ะนั่น แฟนหรอ?”
คำถามจากปากมินโฮฮยองทำให้คนตัวเล็กข้างๆผมหน้าแดงซ่านทันที ความจริงแล้วผมก็แอบหน้าร้อนอยู่เหมือนกันนั่นแหละ
“ป..เปล่านะฮะ ผมเป็นเพื่อนกับจงอิน”
“งั้นพี่ก็จีบเราได้ใช่ไหม? ชื่ออะไรล่ะ?”
พูดพลางส่งสายตากรุ้มกริ่มมาให้ผม ส่วนผมก็ส่งสายตาพิฆาตกลับไปให้เขา ส่วนคนตัวเล็กของผม(ย้ำว่าของผม)ก็ยังคงหน้าแดงอยู่เหมือนเดิม
“ค..คยองซูฮะ”
“เอ้าๆ หมาบางตัวมันหึง รีบซื้อรีบกลับเถอะจ้ะ น้องคยอง”
เรียกงี้กระทืบผมเลยเหอะ!!!!!
“คยองซู ไปร้านอื่นเหอะ”
“เห้ยๆ!! อย่าเพิ่งไป!! กลับมาก่อน!!”
เกือบจะไม่ได้เหล้าแล้วไง...
“ป่านนี้พวกฮยองคงจะรอกันนานแล้ว เรารีบไปกันเถอะจงอิน”
มือเล็กของคยองซูคว้าหมับเข้าที่มือหนาของผม แล้วออกแรงลากผมไป แต่คงเป็นเพราะผมตัวใหญ่กว่า ตัวผมเลยไม่ขยับเขยื้อนไปเลยล่ะมั้ง...
ผมจึงต้องเป็นฝ่ายคว้ามือเล็กนั่นแล้วพาคยองซูวิ่งไปแทน...
ฟินไม่น้อยเลยล่ะ...
(26%)
Luhan’s part
ตอนนี้เวลาประมาณ 5 โมงครึ่งแล้ว จงอินกับคยองซูเพิ่งมาถึงพร้อมกับเหล้าที่ฝากซื้อ ความจริงแล้วพวกผมที่เป็นรุ่นพี่ปี 3 ไม่ค่อยเห็นด้วยกับการดื่มเหล้านะ เพราะว่าส่วนใหญ่ก็อายุยังไม่ถึง 17 แถมเกิดใครเมาแล้วเป็นอะไรขึ้นมา...
พวกผมที่เป็นรุ่นพี่ปี 3 ก็ต้องรับผิดชอบล่ะสิ...
“ตรงนี้มีใครยังไม่เคยกินเหล้าเลยบ้าง?”
เสียงของจื่อเทาที่รับหน้าที่เป็นคนชงเหล้าถามขึ้นมา ความจริงแล้วผมก็ไม่เคยดื่มนะ ผมเลยยกมือไป..
“มีฉัน ลู่หาน จุนมยอน แบคฮยอน จงแด คยองซูสินะ”
มินซอกยืนนับคนที่ไม่เคยดื่มเหล้า ความจริงมินซอกก็ไม่เคยดื่มนะ แล้วไปยุ่งไรกับตรงนั้น?
“แล้วจะลองมั้ย? หรือจะไม่เอา?”
“กินไปให้หมดเลย!! จะได้คุ้มๆที่ซื้อมา คยองซูน่ะไม่ต้องหรอก! เดี๋ยวนายเมา ฉันไม่แบกนายกลับหอนะ!!”
จงอินนี่.. ไม่เนียนเอาซะเลย.. เป็นห่วงคยองซูก็บอกเถอะจ้ะ
“งั้นเดี๋ยวจะชงอ่อนๆให้ละกัน ถือว่าดื่มครั้งแรกเป็นประสบการณ์ชีวิตนะ”
ทุกๆคนที่ไม่เคยดื่มพยักหน้ารับ รู้สึกว่างานเลี้ยงนี้พวกปี 1 จะจัดการหมดเลยแฮะ.. จงอินกับคยองซูซื้อเหล้า จื่อเทาชงเหล้า แล้วเซฮุนล่ะ?...
ทำกับแกล้มมั้ง?....
(50%)
รสชาติขมปร่าของแอลกอฮอล์ที่พวกจงอินอาสาซื้อมานั้นยังคงติดลิ้นของผมอยู่ ถึงแม้ว่าตอนนี้ผมจะเดินออกมาจากตรงนั้นแล้วก็ตาม เพราะผมไม่ชอบ....
ผมชอบที่จะนั่งกับเซฮุนในบรรยากาศดีๆแบบนี้มากกว่า...
เป็นความโชคดีที่ในสวนของคฤหาสน์ตระกูลปาร์คมีชิงช้าเล็กๆที่พอให้คนสองคนนั่งด้วยกันได้ แถมช่วงค่ำๆแบบนี้บรรยากาศก็ยิ่งดีเข้าไปใหญ่ เหมาะที่จะใช้เวลากับคนที่รักเลยล่ะ
มืออบอุ่นของเซฮุนที่กอบกุมมือเล็กของผมอยู่ค่อยๆเลื่อนออกไป ผมแปลกใจเล็กน้อยที่เห็นเซฮุนลุกออกไป
“เซฮุนจะไปไหนหรอ?”
“จะไปเข้าห้องน้ำน่ะ เสี่ยวลู่จะเข้าไปข้างในเลยก็ได้นะ”
ผมพยักหน้ารับ ก่อนที่จะเดินตามเซฮุนเข้าไปในคฤหาสน์แบบญี่ปุ่นหลังใหญ่ของตระกูลปาร์ค ที่เรียกว่าคฤหาสน์ก็เพราะมันใหญ่จริงๆล่ะนะ แถมยังมีบ้านหลังเล็กหลังน้อยอยู่ในเขตสวนอีก
ซึ่งผมก็แอบสงสัยอยู่ไม่น้อยว่าภายในบ้านเหล่านั้นมีอะไรอยู่....
Sehun’s part
ใครบอกว่าผมมาเข้าห้องน้ำกันล่ะ....
ผมกำลังเดินเข้าไปในครัวต่างหาก....
แผ่นหลังของชานยอลฮยองที่อาสาจะเอากับแกล้มไปให้คนอื่นๆปรากฏอยู่ในสายตาของผม และโชคก็เข้าข้างผมที่ชานยอลฮยองกำลังจะไปเข้าห้องน้ำพอดี...
แถมเขาก็มองไม่เห็นผมซะด้วยสิ...
ผมกำซองยานอนหลับในมือแน่น มองซ้ายมองขวาจนแน่ใจว่าไม่มีใครอยู่แถวนั้น ผมก็ค่อยๆฉีกซองยานอนหลับ แต่ว่า...
“อ้าว เซฮุน จะเอาอะไรเพิ่มเติมหรอ?”
“ป..เปล่าครับฮยอง พอดีผมแค่จะมาดูว่ากับแกล้มมีอะไรบ้าง”
“พอดีเลย งั้นช่วยดูให้หน่อยนะ อย่าให้ใครมาแอบกินล่ะ ฮยองไปเข้าห้องน้ำ เดี๋ยวมานะ”
“ครับๆ ผมจะดูแลอย่างดีเลยล่ะ...”
ทันทีที่ชานยอลฮยองพ้นจากสายตาของผมไป ผมก็รีบเทยานอนหลับลงในกับแกล้มทั้งหมดอย่างรวดเร็ว ก่อนจะเก็บซองยานอนหลับที่หมดแล้วใส่ในกระเป๋ากางเกง พอดีกับที่ชานยอลฮยองเดินกลับมาจากห้องน้ำ....
บอกแล้วไงว่าโชคเข้าข้างผมเสมอ...
“ดีมากที่ไม่กินไปนะ เราไปกันเถอะ ทุกคนคงรอกันนานแล้ว”
ชานยอลฮยองยกถาดกับแกล้มแล้วมุ่งหน้าไปยังห้องโถงของคฤหาสน์ จะว่าไปก็ดีเหมือนกันนะที่จากระยะทางห้องหนึ่งไปอีกห้องหนึ่งมันค่อนข้างไกล กว่าชานยอลฮยองจะกลับมาจากห้องน้ำผมก็ใส่ยาเสร็จแล้ว...
โชคก็เข้าข้างผมอีกนั่นแหละ....
“ทุกคน!! กับแกล้มมาแล้วล่ะ!!!”
“กาบแกล้มมาแล้วหรออออออ”
“กับแกล้มยังไม่ทันมา มึงก็เมาเป็นหมาแล้วนะ ไอ้กัมจง”
ผมพูดจิกกัดจงอิน ที่เป็นเพื่อนสนิทของผม ตอนนี้สภาพมันไม่ต่างจากหมาเลยจริงๆ เห็นทีคงไม่ต้องใช้ยานอนหลับแล้วล่ะ...
“ง้านอาวมาห้ายกูหน่อยยย จาด้ายหายมาววว”
มีแต่จะยิ่งง่วงมากกว่าเดิมน่ะสิ.. หึๆ
แต่ในเมื่อมันอยากได้ ผมก็จะสนอง...
หลังจากที่จงอินฟุบหลับไป ผมก็มองบรรยากาศรอบห้อง
หนุ่มน้อยตัวบางน่ารักเสื้อผ้าหลุดลุ่ยเป็นอะไรที่ค่อนข้างน่าดู แต่มันยังไม่ใช่เวลานี้
ก็เพราะแทบทุกคนหลับไปหมดแล้ว จะเหลือก็แค่คนเดียว...
เสี่ยวลู่.....
To be continued…
(100%)
Thanks for theme
ความคิดเห็น