[Bleach]_All Ichigo Fc.

ลำดับตอนที่ #210 : [Shot Fic] Valentine Day, คู่ของฮอลโลอิจิโกะXอิจิโกะ ครับ!!!

เตือน!!!
***อย่าลืมโหวตกิจกรรมนะ มันยังอยู่จนกว่าจะหมดเดือนนี้เน้อ***

+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

ประเดิมก่อนเลยว่าไม่เรท //ฮา

เพราะว่าขอวันหนึ่งที่จะเอาแบบใสๆมั้ง

รักแบบหวานๆ(มั้งนะ)ปกติไม่เคยแต่งหวานมาก่อน

ไม่เรทก็ดราม่า ผมมันคนแบบนี้ซะด้วยสิ

แต่ไอ้ที่แต่งมานี่ เพื่อตอบรับวันแห่งความรักเต็มที่ (จะหวานมั้ยฟระ ไม่แน่ใจที่ตัวเองแต่งเหมือนกันนะ)

ก็ขอเชิญอ่านและเม้นบอกกันมั้งนะครับบบบบบ



++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

.
.
.
.
ความรักคืออะไร
มันจะสวยงามขนาดไหนกันนะ
ข้าหวังเหลือเกิน
ที่จะได้รู้จักมัน ....และสัมผัสมัน
.
.
.
.
รุ่งเช้าที่แสงแดดเริ่มสาดส่องไปทั่วท้องฟ้า ที่บ้านของคุโรซากิ ภายในห้องนอนของลูกชายคนโต บนเตียงนอนมีร่างของเด็กหนุ่ม 2 คน นอนกอดกันอยู่ ทั้งคู่ดูหลับสนิทเพราะฟังจากเสียงจังหวะของลมหายใจ
เด็กหนุ่มทั้ง 2 คนนี้มีรูปร่างหน้าตาที่เหมือนกัน แต่แตกต่างที่สีผมและผิวกาย
อีกคนหนึ่งผมสีส้มดั่งตะวันที่จะลับขอบฟ้า และมีสีผิวที่เป็นสีน้ำผึ้งและเนียน ส่วนอีกคนนั้นผมสีขาวเหมือนหิมะประกอบกับผิวกายนั้นด้วยที่มีสีเฉกเช่นเดียวกับสีผมนั้น

ตื๊ด......ตื๊ด....

ตรงใกล้ๆกับหมอน นาฬิกาเล็กๆได้ส่งเสียงปลุกตามที่เจ้าของได้ตั้งไว้
อิจิโกะหรี่ตาปรือมอง เขาเลื่อนมือไปปิดนาฬิกานั้น แล้วลุกขึ้นมาเปิดหน้าต่างสูดลมหายใจกับอากาศช่วงเช้าของวันนี้

“เฮ้อ~วันนี้อากาศดีจังเลยน้า”

เสียงหวานเอ่ย แล้วหันกลับเข้าไปดวงตาสีน้ำตาลนั้นจับจ้องอีกฝ่ายที่ยังคงนอนหลับอยู่

“นอนหลับสบายเชียวนะ”

ร่างบางพูดยิ้มๆ แล้วเดินออกไปจากห้องนอนเพื่อจะอาบน้ำและทำธุระส่วนตัว

“อ๊ะ พี่คะวันนี้จะมีอะไรพิเศษหรือเปล่าคะ”

“!?”

น้องสาวทั้ง 2 คนเดินออกมาทัก แต่ไอ้ประโยคที่บอกว่าวันนี้มีไรพิเศษทำเอา งง ไปครู่หนึ่ง

“อะไรหรือยูสึ”

คำถามของอิจิโกะทำเอาอีกฝ่ายอึ้ง

“อะไรกันนะพี่ วันนี้วันพิเศษนะพี่ไม่รู้เรื่องเลยหรือไงกันคะ”

“!?”

อิจิโกะได้เหลือบไปมองปฏิทิน

///14 กุมภาพันธ์.....///

///ไอ้ตรงนั้นบอกว่า...วันวาเลนไทน์///

เด็กหนุ่มทำท่าไม่สนใจแล้วเดินเข้าไปในห้องน้ำตามปกติ คงมีแต่น้องสาวที่มองตาปริบๆกับท่าที่ของพี่ชายตนเอง

“อือ.....”

ภายในห้องนอนเด็กหนุ่มอีกคนลืมตาตื่นขึ้นมา ดวงตานั้นช่างแปลกประหลาด ไม่ใช่ของมนุษย์ ใช่แล้วมันเป็นดวงตาของฮอลโลว์ นับตั้งแต่จบศึกของมุรามาสะ
ดูถ้าฮอลโลว์ของอิจิโกะจะสามารถออกมาได้ตามใจชอบ แต่ก็ยังอยู่ในการควบคุมอยู่ดี
และดูว่าการเป็นแบบนี้ทำให้ทั้ง 2 คนจะสื่อจิตใจกันได้มากขึ้นกว่าเดิมซะอีก

“........”

ฮอลโลว์ตนนั้นนั่งมองกับสภาพรอบข้าง เมื่อไม่เห็นคน คนหนึ่งภายในห้อง

ตึก ตึก ตึก

เสียงฝีเท้าที่เร่งรีบกำลังใกล้เข้ามา

“….”

แอ๊ด!!!

“ตื่นได้แล้ว เจ้าบ้า!!!”

“!?”

ไม่พูดให้เสร็จก็เดินเข้ามาจับลากคอเด็กหนุ่มผิวซีดนั้นให้ลุกขึ้น

“อะไรฟระ!!!”

เสียงทุ้มทำท่าจะโวยวายแต่แล้วก็ต้อง ชะงักไปอีก เมื่ออิจิโกะได้ยื่นของบางอย่างให้

“เปลี่ยนเสื้อผ้าซะ หุ่นนายก็เหมือนฉัน ใส่ได้อยู่แล้วหละน่า”

กล่าวเสร็จก็เดินไปค้นหาอะไรในช่องโต๊ะทำการบ้าน

“มันอะไรหละเนี่ย ข้าไม่ใส่หรอก”

“นายต้องใส่ เพราะฉันจะพานายออกไปข้างนอก ถึงยังไงนายก็มีกายหยาบอยู่นี่นะ”

อิจิโกะพูดพร้อมกับเดินไปที่ตู้เสื้อผ้า ที่มีกล่องใส่กายหยาบอยู่ข้างใน

“อ่ะ…”

“ชิ ถ้าเป็นเรื่องไร้สาระ ข้าไม่เอานะโว้ย”

“ไม่ไร้สาระหรอกน่า”

ว่าเสร็จก็โยนของอีก 1 ชิ้นให้

“แว่นกันแดด ใส่ซะเพราะยังไงก็พอจะปิดบังดวงตาของนายได้”

อิจิโกะเดินไปนั่งบนเตียง ปล่อยให้ฮอลโลว์นั้นเดินเข้าไปหากายหยาบ

“แค่เจ้าเท่านั้นนะ ที่ข้าจะทำตามที่เจ้าบอก”

ว่าเสร็จก็เข้าไปในกายหยาบทันที โดยไม่ต้องใช้อะไรเป็นตัวช่วย

“เดี๋ยวจะช่วยใส่เสื้อผ้าให้ดีกว่า”

ร่างบางถือเสื้อผ้าเดินไปหาอีกฝ่ายที่ทำท่าขยับมือและขาของตน แต่แล้วอิจิโกะกลับหน้าแดงขึ้นมาทันที เพราะไม่ว่ายังไง ถึงจะเคยนอนกันมา มีอะไรกันมาเยอะ
แต่อกกว้างๆนั้น แค่มองก็ทำให้รู้สึกนึกถึงเรื่องนั้นทุกที

///ทะลึ่งจังเลยนะเรา...///

เด็กหนุ่มสะบัดหน้าไปมาเพื่อไล่ความคิดที่นึกถึง

“เป็นอะไรไปหละ...”

ร่างที่ดูแกร่งกว่าเอ่ย พลางจ้องหน้ามองอีกฝ่ายที่กำลังหน้าแดงเหมือนมะเขือเทศ

“อะไรเล่า!!!ไม่มีอะไรซักหน่อย”

อิจิโกะก้มหน้างุด แต่แล้วก็สะดุ้งเมื่อมือใหญ่จับปลายคางให้เงยหน้ามอง

“ฮึๆๆ เจ้านี่มันน่ารักจริงๆเลยน้า~”

คำพูดนี้ยิ่งทำให้อายเข้าไปใหญ่

“หนะ...หนวกหูน่า”

เด็กหนุ่มสะบัดหน้าหนี แต่ยังคงสวมเสื้อให้อย่างเร่งรีบ คงมีแต่อีกฝ่ายเท่านั้นที่ยิ้มอยู่
.
.
.
.
.
ถ้านี่คือความรัก
มันก็คงจะเป็นอะไรที่ทำให้รู้สึกอบอุ่น
และมีความสุข
สิ่งนี่หรือเปล่านะ
ที่มนุษย์มักจะเรียกร้องและหาอยู่เสมอ
.
.
.
.
.
“ข้าว่าเหาะไปยังเร็วกว่าเยอะ”

ซันเงสึหรือฮอลโลว์อิจิโกะเอ่ยออกมาอย่างน่ารำคาญ ทั้งไอ้รถไฟฟ้าที่วิ่งมันก็ดูอืดอาดในสายตา แถมมีมนุษย์หลายคนจับจ้องมองเขาทั้งคู่ที่นั่งอยู่

“มองไรนักฟระ!!! เดี๋ยวพ่อฆ่าซะนี่”

ขีดความอดทนนั้นช่างสั้น แต่อิจิโกะก็รั้งเขาไว้

“ใจเย็นหน่อยเซ่~ถ้ายังเป็นแบบนี้ฉันโมโหจริงๆนะ”

“…..”

คำขู่แบบนี้ทำให้ต้องอยู่นิ่งๆ ซันเงสึทำปากเหมือนไม่พอใจอย่างมาก
แต่อิจิโกะรู้ว่า นี่เป็นครั้งแรกที่อีกฝ่ายนั้นออกมาอยู่ร่วมกับสังคมมนุษย์ มันจึงเป็นเรื่องยากในการที่จะปรับตัวเอง อีกทั้งฮอลโลว์แบบนี้ นิสัยแบบนี้ซะด้วย
และกลุ่มพวกคนที่มอง ก็ไม่ได้มองด้วยสายที่ที่มองเห็นว่าพวกเขาเป็นตัวประหลาดหรอก ก็แค่.....

“หล่อกันทั้งคู่เลย”

“คู่แฝดซินะ แต่อีกคนผมข๊าว ขาว”

“น่ารักจัง อยากไปทำความรู้จักจังเลย”

“แต่คนที่ใส่แว่นกันแดดนั้นดูดุๆ ไงก็ไม่รู้”

///เฮ้อ~///

อิจิโกะนั่งถอนหายใจ แต่แล้วรถไฟฟ้านั้นก็มาถึงสถานีที่เขาจะลง
เด็กหนุ่มจับคว้ามือซีดนั้น

“......”

“ถึงแล้วหละ เรารีบไปกันเถอะ”

เมื่อโดนลากไปแบบนี้ ก็คงต้องปล่อยเลยตามเลยซินะ ซันเงสึคิดในใจ

///เอาเถอะ ตามใจแค่ 1 วันคงพอ แค่ปลุกให้ออกมาข้างนอกแบบนี้ก็คิดว่าแปลกแล้ว///

อิจิโกะที่เดินนำหน้าได้มองดูตามป้ายต่างๆ

“เมืองโกเบ”

ร่างบางเอ่ย มือได้ล้วงเข้าไปในกระเป๋ากางเกงตนเองแล้วหยิบอะไรบางอย่างมาอ่านดู
ซักพัก ก็เอาเข้าเก็บที่เดิมแล้วเดินต่อไป
คงมีแต่ซันเงสึที่เดินตามหลัง ภายในแว่นกันแดดนั้น ดวงตาสีเหลืองที่ตัดกับสีดำ มองนู่นมองนี่ทุกรอบด้าน

///ทำไมแถวนี้ จะมีแต่พวกมนุษย์ในวัยแบบเจ้าอิจิโกะเต็มไปหมด///

เดินไปแล้วก็ต้องหยุดตามเมื่อร่างเล็กนั้นหยุดอยู่กับที่

“ไปซื้ออะไรกินก่อนดีกว่า ชักจะหิวแล้ว”

อิจิโกะพูดออกมา สายตานั่งได้มองไปยังร้านอาหารที่ตั้งขายอยู่ มือผิวสีน้ำผึ้งจับคว้ามือขาวซีดไว้แน่น

“ถึงนายจะไม่กินของแบบนี้ แต่ก็ต้องไปกับฉันอยู่ดีหละน่า”

มือที่ขาวซีดที่โดนจับกับปัดออกมา

“!!”

ยังไม่ทันได้ตั้งตัว ร่างที่สูงเพรียวได้โอบกอดอิจิโกะไว้แน่น พร้อมกับกระซิบข้างหู

“ไว้เสร็จจากนี่ไป ข้าก็ต้องขอสูบวิญญาณเจ้าซักหน่อยก็แล้วกัน”

พียงแค่เสียงก็ทำเอาใจเต้นซะรุนแรง อิจิโกะผลักออกทันที ไม่อย่างนั้นอาจจะกลายเป็นเป้าสายตาที่แบบว่า....

เด็กหนุ่มหน้าแดงเถือก ก่อนจะรีบเดินออกไปจากคน คนนี้

///ชอบฉวยโอกาสชะมัด///

คิดว่าและบ่นในใจ ซันเงสึยังคงยิ้มที่ได้แกล้ง เขาก้าวเท้าเดินตามอีกฝ่ายไป
.
.
.
.
.
.
ถ้าความรักนั้นมีจริง
มันจะยั่งยืนหรือเปล่า
มันจะยาวนานหรือเปล่า
มันจะเปลี่ยนไปหรือเปล่า
ความสุขที่เคยบอก
อาจจะกลายเป็นความทุกข์ที่ยากจะลืมลง
ถ้าเป็นแบบนั้นไป
ข้าก็คงต้องยอมจำนง
เพียงเพราะเจ้าเท่านั้น
.
.
.
.
.
.
“จากนี้ไปก็ต้องขึ้นรถรถไต่เขา ขึ้นไปตามสะพานวีนัสซินะ”

“ยุ่งยากโว้ยยยยย!!!!”

เสียงโวยลั่นทำเอาทั้งอิจิโกะทั้งคนรอบข้างตื่นตกใจ

“ซะ...ซันเงสึ นี่นายช่วยอดทนต่ออีกหน่อยไม่ได้รึ”

อิจิโกะหันมาว๊ากใส่

“ก็มันสุดจะทนแล้วนี่หว่า ข้าเองก็มีขีดจำกัดเหมือนกันนะโว้ย~!!!”

ฮอลโลว์นั้นก็ว๊ากใส่อีก และแล้วก็......

“นี่ จะรีบขึ้นก็ขึ้นซิ คนอื่นเขายืนรอนะครับ”

“!?”

ทั้งคู่ต่างหันไปมองทางด้านหลัง ก็พบคนอื่นเขายืนรอต่อแถวเข้าคิวซะยาว

“เอ่อ...ขอโทษทีครับ”

อิจิโกะก้มโค้ง แล้วจับลากซันเงสึขึ้นรถไต่เขาทันที ยิ่งสูงยิ่งหนาว แต่คนที่หนาวก็มีแต่มนุษย์ธรรมดา เช่นอิจิโกะ แต่สำหรับฮอลโลว์ เรื่องสภาพแวดล้อมนี้ปกติ

“เจ้าหนาวรึ”

เสียงทุ้มเอ่ย แต่อิจิโกะกลับปากแข็ง แม้ว่าตอนนี้ตัวเขาจะสั่นเล็กน้อย ถึงจะใส่เสื้อกันหนาวมาแล้ว แต่มันก็ไม่ได้หนาพอที่จะต้านได้ เด็กหนุ่มไม่รู้ว่าจะทำยังไงดี

“โชคดีที่หิมะไม่ตก ไม่งั้นหนาวตายแน่”

ร่างบางเอ่ย แต่แล้วก็ชะงักที่จู่ๆอีกฝ่ายเดินเข้ามาใกล้ๆ

“!?”

ไม่ทันได้พูดถามก็โดนโอบกอดไว้แน่น ถึงแม้ว่าจะนั่งรถไต่เขา แต่ก็มีผู้โดยสารที่มาด้วย แต่ดูจะไม่สนใจกันเท่าไหร่ คงเพราะทุกคนก็ต่างสนใจกับคนใกล้ตัวเท่านั้น
อิจิโกะยิ้มที่มุมปาก

“คราวนี้คงไม่หนาวแล้วนะ”

ซันเงสึพูดเบาๆ ที่ข้างหู เด็กหนุ่มผู้เป็นตัวแทนยมทูตพยักหน้าตอบรับ
มือบางเลื่อนขึ้นมาจับมือแกร่งที่โอบกอดเขาไว้

///รู้สึกดียังไงไม่รู้ซิ///

อิจิโกะคิดในใจ จนกระทั้งได้มาถึงที่สวนสุมายามา บนเทือกเขาร๊อกโก้

“ถึงจะหนาวแต่อากาศดีจังเลยแฮะ”

เด็กหนุ่มผมสีส้มสะดุดตาเอ่ยซะเสียงดัง เพราะความตื่นตาตื่นใจกับทัศนีย์ภาพรอบด้านของสวนนี้ ถึงแม้จะหนาวก็ตามทีแต่มาที่นี้ก็ถือว่าคุ้มสุดๆ

“โวยวายเป็นเด็กไปได้ เจ้าโง่!!!”

ซันเงสึพูดใส่อย่างอารมณ์ไม่ดี พาลากเขามาเพื่อมาเที่ยวแค่สวนแค่เนี๊ยะ

และอิจิโกะก็ขอตัวเข้าห้องน้ำไปอีก ปล่อยให้ซันเงสึคอย ภายในแว่นตาได้มองไปเจอที่ซุ้มโค้งที่หนึ่ง เพราะด้วยเวลาที่เย็นมากแล้ว มันจึงดูมืดหน่อยๆเท่านั้น
มีหนุ่มสาวคู่หนึ่งเดินเข้าไปที่ซุ้มโค้งนั้น แล้วทำท่าคุยอะไรซักอย่าง เหมือนจะอายๆกันซะด้วยซิ แล้วจู่ๆฝ่ายชายหนุ่มได้ก้มจูบริมฝีปากผู้หญิงคนนั้นเบาๆ จากนั้นทั้งคู่ก็หยิบของอะไรบางอย่างมาคล้องล๊อคกับตรงเหล็กของซุ้มนั้น

“อะไรฟระ...”

ชายหนุ่มพูดเอะใจ จนกระทั้ง

“มาหละ งั้นเราไปกันเถอะ”

เด็กหนุ่มที่ออกมาจากห้องน้ำกล่าว

“ไปไหน...”

แต่ไม่ต้องให้ตอบก็พอเดาออก เมื่อฝ่ายนั้นพาเขามาในซุ้มโค้งนี่
และภายในนี้ก็มีแต่แม่กุญแจห้อยเต็มไปหมด ทั้งลวดลาย ทั้งชื่อของคู่รักที่เขียนลงในนี้ วัน เดือน ปี ที่มาที่นี้และคำอธิฐาน อิจิโกะมองดูหา ช่องที่ว่างๆ พอเจอปุ๊บ เด็กหนุ่มก็คว้าของบางอย่างออกมาจากกระเป๋าที่สะพายมา
มันคือแม่กุญแจและลูกกุญแจนั้นเอง

“นึกไม่ถึงว่าเจ้าเองก็ทำตามเขาด้วยแฮะ”

ซันเงสึพูดแซว อิจิโกะก้มหน้าในขณะที่กำลังเอาปากกาเมจิคมาเขียนที่แม่กุญแจ

“รู้มั้ย ว่าวันนี้เป็นวันพิเศษของมนุษย์นะ วันที่14 เดือนนี้ของทุกปีคือวันแห่งความรักนะ”

“ข้าจะไปรู้รึไง ก็ข้าไม่ใช่....!!!”

จู่ๆมือบางได้ยกขึ้นมาปิดปากของอีกฝ่ายไว้แน่น ทำเอาคนที่โดนปิดปากนั้นตกใจเล็กน้อย

“อย่าพูดว่าไม่ใช่มนุษย์นะ ตอนนี้นายคือฉัน ฉันคือนาย นายเป็นทุกอย่างของฉันและฉันเองก็เป็นทุกอย่างของนาย”

นัยน์ตานั้นช่างสั่นไหวไปกับคำพูดที่เอ่ยออกมา ซันเงสึเอื้อมมือมาจับมือของอิจิโกะไว้แล้วกำแน่น

“ใช่แล้ว ราชาของข้า เจ้าคือข้า ข้าคือเจ้า...จะไม่มีสิ่งใดเปลี่ยนแปลง”
.
.
.
.
.
มันจะไม่เปลี่ยนไป
จนกว่าจะถึงวันนั้น
วันที่ข้าอาจต้องสลายไป
เมื่อถึงคราวนั้น
มันอาจจะเปลี่ยนไป
.
.
.
.
.
แต่ข้าก็ยังรอคอยวันนั้น

“มันต้องเขียนวันที่ และก็ชื่อนายกับฉันก่อน”

///ซันเงสึ...คุโรซากิ อิจิโกะ///

อิจิโกะยังคงวุ่นวายกับการเขียน

“แล้วตามด้วยคำอธิฐาน นายจะอธิฐานว่าไรดีหละ”

เด็กหนุ่มหันหน้าไปกับความคิดเห็นของร่างสูง

“เอาไรก็ตามแต่เจ้าเถอะ เรื่องพรรคนี้ข้าไม่รู้หรอก”

อิจิโกะทำปากจิ๊ แล้วมาคิดก่อนจะเขียน พอคิดได้มือนั้นก็ขยับไปทันที

///ปรารถนาให้รักเรานั้นยืนยงใต้ซุ้มโค้งนี้ ขอพรให้คุ้มครองความรักของเรายึดแน่นเหมือนดั่งแม่กุญแจ///

ทันทีที่เขียนเสร็จเด็กหนุ่มก็ทำท่าจะเอาไปล็อคกับเหล็กนั้นแต่ทว่า...

“เดี๋ยวก่อน อิจิโกะ”

“อะไรหรือ...”

อิจิโกะได้ละมือออกมา แล้วทำหน้าสงสัยกับการที่อีกฝ่ายห้ามเขาไว้

“ทำแบบนั้นไม่ขลังหรอกน่า”

“หา...แล้วมันอะไรหละ”

เด็กหนุ่มขมวดคิ้ว อย่าง งงๆ แต่แล้วกับตกใจเมื่อจู่ๆโดนคว้าจับเข้าในอ้อมกอดซะงั้น

“!!!”

อิจิโกะหน้าแดงกร่ำแล้วทำท่าจะหนีออกมา

“ข้าเห็นเจ้ามนุษย์คู่หนึ่งทำแบบนี้ก่อนจะเอาเจ้าของนั้นไปคล้องไว้นะ”

“ทำอะไรเล่า!!!ปล่อยนะ อายคนอื่นเขาโว้ย!!!”

ร่างเล็กทั้งดิ้นทั้งผลักออก แต่ก็ไร้ผล ฮอลโลว์นั้นแกร่งเกิน จนกระทั้งเมื่อมือใหญ่นั้นจับคางให้เชิดขึ้นมา แล้วทันที่รับรู้ถึงลมหายใจและริมฝีปากที่เย็นแต่มันกลับมีความร้อนที่อยู่ภายใน ริมฝีปากทั้งคู่ประกบกันและดูรุนแรงซะเหลือเกิน

“อื้อๆๆๆ”

อิจิโกะประท้วง ถ้านานกว่านี้อารมณ์ได้เตลิดแน่นอน แต่ดูอีกฝ่ายจะไม่ยอมง่ายๆซะด้วย
เด็กหนุ่มจึงจำเป็นต้อง...

กึ๊ด!!!

“อึ๊!!!”

ได้ผล ซันเงสึถึงกับผละออกมา แต่ริมฝีปากนั้นมีเลือดไหลซิบ เพราะโดนกัด

“ทำอะไรของเจ้า...”

เสียงนั้นดูเหมือนไม่พอใจอย่างหนัก แต่อิจิโกะเองก็มองกลับมาด้วยสายตาที่ไม่ชอบใจ

“ขอแค่วันนี้วันเดียวที่นายจะตามใจฉันซักหน่อยไม่ได้หรือไง”

“….”

จู่ๆก็ทำหน้าเหมือนจะร้องไห้ขึ้นมาซะเฉยๆ ซันเงสึถึงกับอึ้งไปซักพัก

“นะ...ขอแค่วันเดียว เท่านั้นเอง”

เสียงนั้นสั่นจนทำเอาร่างสูงรู้สึกแย่ไปด้วย ชายหนุ่มเดินเข้าไปหาและโอบกอดอีกครา

“รู้แล้วๆ ข้าขอโทษ”

ทั้งกอดทั้งปลอบประโลม จนรู้สึกแล้วว่าอีกฝ่ายที่อยู่ในอ้อมอกนั้นดูจะสงบแล้วก็ตามที

“สัญญานะ ว่าจะไม่ทิ้งฉันไปและจะไม่ตายจากฉันนะ”

“…..”

“สัญญาซิ!!!”

ร่างบางเค้นให้ซันเงสึตอบ

“....ข้าสัญญา”

.
.
.
.
.
พูดเอ่ยออกมาราวกับถ้อยคำที่ไม่แน่นอน
ในตอนนี้จิตใจข้านั้นมันยังคงลังเล
ข้าปรารถนาที่จะอยู่เคียงข้างเจ้าไป
แต่ข้าเองก็มิอาจจะรู้ได้ว่า ความปรารถนานั้นจะเป็นจริงหรือเปล่า
หากมีวันหนึ่งที่ข้าต้องจากเจ้าไป
ข้าคงจะได้เห็นสิ่งที่ข้าไม่อยากเห็นและรับรู้เลย
.
.
.
.
.
น้ำตาของเจ้า
.
.
.
.
“คงต้องมีคนว่าเราแปลกแหง ที่ผู้ชาย 2 คนมาทำแบบนี้”

ในรถบัสขากลับ อิจิโกะที่นั่งพิงไหล่อีกฝ่ายกล่าวเสียงเบาๆ

“ไม่เห็นจะแปลกตรงไหน ในสายตาข้าเจ้าก็คือผู้หญิงนั้นแหละ”

“จะบ้ารึไง พูดไม่คิดเลยนะนายนะ”

อิจิโกะโวยใส่ทันที แต่มันก็ยังไม่ดังไปนัก เด็กหนุ่มเห็นสีหน้าของซันเงสึที่มองมา

“มองทำไม...”

ใบหน้ามนเอ่ย แถมยังพยายามหลบสายตาที่จ้องมาอีก

“ก็แค่อยากมองดูคนน่ารักคนนึงเท่านั้นเอง”

“อึก...นี่นาย...”

เด็กหนุ่มกัดปากแล้วรีบหันหน้าหนีไปทางริมหน้าต่าง แต่ใบหูที่แดงนั้นบ่งบอกได้ว่าเจ้าตัวจะหน้าแดงขนาดไหนกัน ฮอลโลว์แสยะยิ้ม เพราะมองยังไงคนตรงหน้าก็แสดงหลายอารมณ์ซะจนไม่รู้จักเบื่อ

“อิจิโกะ...ข้าสัญญาว่าจะไม่ทิ้งเจ้าไปหรอกนะ”

ซันเงสึพูดกระซิบข้างหู แล้วไม่ลืมที่จะแกล้งจูบที่หลังคอขาวนั้น

“!!”

ร่างบางสะดุ้งเฮือก แล้วรีบหันหน้ามาเอามือปิดหน้าของซันเงสึ

“!?”

ชายหนุ่มผมขาวทำแววตาดู งง แต่ก็รู้ทันทีที่ได้ยินคำตอบของอิจิโกะ

“ไว้ถึงบ้านก่อนได้ไหมหละ...”

อิจิโกะกล่าวเบาๆ แล้วก้มหน้าไหล่กว้าง เพื่อจะไม่ให้อีกฝ่ายมองว่าหน้าเขาตอนนี้ทำหน้ายังไง และที่สำคัญ

///พูดบ้าอะไรออกไปฟระ!!! เรานี่///

ได้แต่ด่าทอตัวเองในใจ แต่แล้วก็รู้สึกถึงแรงแขนที่โอบกระชับเข้ามา
ไม่ต้องมีคำพูดใดๆออกมาอีก เพียงแค่แสดงความรักที่มีต่อกันอย่างอ่อนโยนก็รับรู้ได้เสมอ
.
.
.
.
ถึงนายจะพูดไม่เก่ง
แต่นายก็มักจะแสดงออกมาให้ฉันได้รับรู้และสัมผัส
ฉันรักนายจนไม่อยากจะสูญเสียไปเลย
ซันเงสึ
.
.
.
.
.
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
++++++++++++++++++++++++++++++++
++++++++++++++++++++++

ถ้าความรักนั้นมีจริง
มันจะยั่งยืนหรือเปล่า
มันจะยาวนานหรือเปล่า
มันจะเปลี่ยนไปหรือเปล่า
ความสุขที่เคยบอก
อาจจะกลายเป็นความทุกข์ที่ยากจะลืมลง
ถ้าเป็นแบบนั้นไป
ฉันก็คงต้องยอมจำนง
เพียงเพราะนายเท่านั้น

+++++++++++++++++++++++++++
+++++++++++++++++
+++++++++++
+++++++
++++
++