[Bleach]_All Ichigo Fc.

ลำดับตอนที่ #68 : [Fic]หิมะสีเลือด /15/

 

 

เราสองคนเดินไปเคียงข้างกันและตามหาจุดหมายไปด้วยกัน
แต่สิ่งที่สะท้อนในดวงตาของฉันนั้นกลับเป็นร่างของเธอที่สั่นไหว

.

.

.

.

.

ร่างกายที่บอบบาง ร่างกายที่เขาต้องการมาตลอด

โหยหาและคิดถึง จนอยากจะกลืนกินไปทั้งตัว

.

.

.

.

.

.

“ท่าน.....ทำไมถึง.....!!”

 

ยังถามไม่จบ อีกฝ่ายก็ประกบจูบอย่างร้อนแรง ราวกับว่าไม่อยากให้ร่างบางถามเซ้าซี้อะไรไปมากกว่านี้แล้ว

 

“อุ.....อืม”

 

อิจิโกะที่โดนจูบอย่างหนักหน่วงมิอาจที่จะต้านทานได้ เขาเริ่มเคลิ้มไปกับสิ่งที่ร่างสูงนำพาไป

 

สิ่งที่ขวางกั้นระหว่างฉันและเธอ
คือทะเลคลื่นแห่งความรักอันปนเป
แต่สิ่งที่ไม่มีวันเปลี่ยนแปลงจะยังคงอยู่ในใจเธอตลอดไป

.

.

.

.

.

ใช่

ความรักที่เจ้ายังคงมีให้แก่ข้า

มันยังคงอยู่ภายในจิตใจของเจ้าตลอดไป

.

.

.

.

.

ไม่ต้องมีคำพูดใดๆออกมา

ไม่ต้องมีคำถามอะไรอีกแล้ว

ต่างคน ต่างร้อน ต่างคน ต่างมีอารมณ์ที่ลุกโชน

จนยากที่จะหักห้ามได้

 

เสื้อผ้าสีดำของยมทูตได้ถูกถอดออกอย่างรวดเร็ว ริมฝีปากที่ดูสวยได้กระทำกัดเม้ม

ไปตามลำคอที่ขาวเนียน

ร่างเล็กที่มีผมสีส้มประกาย ร้องครางออกมาอย่างกับว่ากำลังมีความสุข

อุลคิโอร่าจับมือของอิจิโกะขึ้นมาแล้วจูบอย่างเบาๆ

 

“ข้า....คิดถึงเจ้าเหลือเกิน”

 

การกระทำแบบนี้ ทำเอาเด็กหนุ่มหน้าแดงกร่ำ

 

“ข้าเองก็เหมือนกันครับ”

.

.

.

.

.

.

.

.

เส้นด้ายที่เชื่อมโยงฉันกับเธอเข้าหากันอาจจะยังเป็นเพียงด้ายบางๆ
แต่ฉันก็จะถอดทิ้งซึ่งทุกสิ่งสละกายนี้ และลองรับรู้ถึงมัน

.

.

.

.

.

.

.

“โธ่โว้ย!!!แล้วมันคืออะไรกันว่ะ สำรวจตั้งนานไม่เห็นจะได้อะไรขึ้นมาเลย”

 

กริมจอว์โวยวายอย่างที่สุด เขาหงุดหงิดขึ้นเรื่อยๆ

 

“ใจเย็นหน่อยซิ ถึงจะโวยไปยังไงก็ไม่มีทางรู้หรอกนะ”

 

ลูเคียพูด เร็นจินั่งฟังทั้ง 2 คนที่กำลังเถียงกัน

 

“เป็นพลังของอารันคาร์แน่นอน แต่มันแค่แป๊บเดียวเท่านั้นเอง”

 

ชายหนุ่มผมสีแดงกล่าว

 

“ชิ ขนาดหน่วยสำรวจยังไม่สามารถบอกได้แน่ชัด ข้าชักเซ็งแล้วนะ”

 

พูดเสร็จก็จัดการเปิดประตูของโลกยมทูต

 

“ที่แท้ก็คิดถึงอิจิโกะนะซิ เจ้าคนปากไม่ตรงกับใจเอ๊ย”

 

เด็กสาวยังคงแหย่ ชายหนุ่มผมสีฟ้าหันมามองทำหน้าตาขวางๆ

แต่ก็ไม่ได้พูดอะไร เขาเดินลับหายไปกับแสงสว่างข้างใน เร็นจิ นั่งถอนใจ

ตัวเขาเองก็อยากไปหา อิจิโกะเหมือนกัน

.

.

.

.

.

.

.

.

ฉันอยากปกป้องเธอแต่ตัวฉันกลับห่างไกล
จากเศษเสี้ยวของความแข็งแกร่งที่จำเป็นนัก
สักวันหนึ่งฉันจะคว้าทุกสิ่งมา
และนั่นจะเป็นบทพิสูจน์ของฉันและเธอ
ขอฝากน้ำตาไว้...ที่เธอ

.

.

.

.

.

“อุ.....อึ๊ก”

 

ภายในห้องโถง บนเก้าอี้ยาวมี ชาย 2 คนที่กำลังถ่ายถอดความรักให้กันและกัน

อุลคิโอร่าที่นั่งอยู่เขาได้เริ่มขยับให้คนที่นั่งทับอยู่อย่างช้าๆ

 

“ทะ....ท่านอุลคิโอร่า ข้าเจ็บ....”

 

เสียงหวานพูดแผ่วเบา น้ำตาที่ไหลรินยังคงไหลไม่หยุด มือ 2 ข้างจิกเข้าที่ไหล่ของร่างสูงผมสีดำเงา

เพื่อคลายความเจ็บปวดในตอนนี้

 

“เจ้าอย่าเกร็งนักซิ”

 

พูดเสร็จก็เริ่มขยับอีกครั้ง เบาๆสลับแรงๆ

อิจิโกะเงยหน้าร้องเสียหลง เขาทำหน้าเจ็บปวดอย่างเห็นได้ชัด แต่อุลคิโอร่ากลับไม่สนใจ

มือแกร่งข้างนึงจับเข้าผมร่างบาง ก่อนจะดึงลงมาประกบปากอีกครั้ง

ลิ้นร้อนๆที่แต่ก่อนนั้นเย็นยะเยือกล่วงล้ำและหยอกล้อกับลิ้นเล็กเหมือนจะกระตุ้นอารมณ์ให้มากกว่านี้

 

 

“อื้อ อื้อ”

 

เด็กหนุ่มยมทูตร้องในลำคอ แต่แล้วก็ต้องตกใจเมื่ออีกฝ่ายจับอุ้มเขาขึ้น

แล้ววางลงที่พื้นเสื่อ

 

“ทะ....ท่านอุลคิโอ....อ๊ะ อ๊า”

 

ชายหนุ่มอีกคนที่เป็นอารันคาร์ไม่รีรออะไรเลย เขาได้จับแยกขาเรียนนั้นแล้วดันของตัวเองให้เข้ากับช่องทางที่คับแคบที่ยังมีน้ำและเลือดที่มีหน่อยๆไหลอยู่

.

.

.

.

จากความเจ็บปวด เริ่มกลับกลายเป็นความเสียวซ่าน

.

.

.

.

.

อุลคิโอร่าได้กอดจูบอย่างกลับว่าไม่มีเบื่อ

ริมฝีปากพูดอย่างซ้ำไปซ้ำมา

 

“ข้ารักเจ้า อิจิโกะ ข้าคิดถึงเจ้า ข้าปรารถนาในตัวเจ้า”

.

.

.

.

.

อิจิโกะที่ได้ยิน เขายิ้ม มือเรียวได้โอบกอดร่างสูงไว้

กระซิบพูดเบาๆที่ข้างหู

 

“ข้าก็ปรารถนาที่จะอยู่เคียงข้างท่านนะครับ ท่านอุลคิโอร่า”

.

.

.

.

.

.

 

โชคชะตาของสองเราได้มาบรรจบกัน
แม้เหตุการณ์วิกฤตทั้งหลายจะเข้ามา
แต่ถ้ามีเธออยู่ด้วย ฉันเองก็พร้อมที่จะปกป้องเธอ

.

.

.

.

.

เมื่อถึงที่หมายกันแล้ว อุลคิโอร่าและอิจิโกะยังคงนอนกอดกัน เหมือนกลับว่ากลัวว่าอีกฝ่ายจะหายไปซะเหลือเกิน

 

.

.

.

.

อ้อมกอดที่ท่านมีให้แก่ข้า

ข้ายังคงคิดถึงมันเสมอมา

ท่านอุลคิโอร่า

.

.

.

.

.

 

++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++