[Bleach]_All Ichigo Fc.

ลำดับตอนที่ #32 : [Fic]หิมะสีเลือด, อุลXอิจิXกริม///2///

ปล.เข้าสู่ Nc.18 แล้วนะครับ

กริม X อิจิ ก่อนนะเออ

++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

“คนเราเมื่อตายไปแล้ว ความทรงจำเก่าๆก็จะหายไปทันที มันก็เหมือนว่าคนคนนั้นคือคนใหม่ที่จำเราไม่ได้หรอกนะ”

กริมจอว์พูดขณะที่นั่งรับลมนอกชานบ้าน

“แต่ว่า เขาเปลี่ยนไปมากเลยนะครับ”

อิจิโกะเองก็พูดในขณะที่เขากำลังนั่งเขียนรายงานไปพลางๆ
ร่างสูงผมสีฟ้าหันหน้ามามอง

“เจ้านี้ ถ้าจะฟังไม่รู้เรื่องเลยนะ”

น้ำเสียงนั้นเหมือนโมโห อิจิโกะสะดุ้ง

“ขะ...ขอโทษครับ”

ร่างบางแทบก้มลงกราบ เขารับรู้ได้ถึงแรงกดดันที่ออกมาจากนายของเขา
ความจริงแล้วในตอนนี้ ทั้งกริมจอว์ และอิจิโกะเป็นเป็นแค่นักสู้ของหน่วยเท่านั้นเอง
แต่อิจิโกะก็ยังให้ความนับถือแก่กริมจอว์เสมอๆ จนเร็นจิชักหมั่นไส้
เคยมีบ้างที่ทะเลาะกัน จนเบียคุยะเองก็ชักเบื่อๆ

“จะสู้กันเพราะแย่งผู้ชายเนี่ยนะ”

เบียคุยะกล่าว แล้วมองทั้งคู่ด้วยสายตาที่ดูน่ากลัว ข่มทั้งคู่ด้วยแรงกดดัน

“ทะ...ทีเจ้ายังเคยพาอิจิโกะไปนู่นไปนี่เลยนี่นา ยังจะมาทำเป็นพูดดีอีกรึ”

กริมจอว์ว่าใส่ก่อนจะทรุดลงไปนอนกับพื้น รวมทั้งเร็นจิอีกคน
มันก็เป็นเรื่องปกติหละนะในช่วงนี้ของหน่วย 6 แต่ที่ทุกคนฮือฮาก็คือ เบียคุยะที่ไม่เคยยิ้ม ตอนนี้กลับเริ่มยิ้มแล้ว
มันก็ทำให้ลูเคียรู้สึกดีไปด้วย ที่พี่ของตนเองจะได้ไม่ต้องทำตีหน้าตายอีกต่อไป

“เฮ้ มานี้หน่อยซิ อิจิโกะ”

กริมจอว์กวักมือเรียกให้อีกฝ่ายไปหา ซึ่งอิจิโกะเองก็ไปหาแต่โดยดี

“มีอะไรหรือครับ ท่านกริมจอว์”

เสียงหวานเอ่ยถาม

“นั่งซิ ข้ามีเรื่องที่อยากถามหน่อยนะ”

ร่างสูงกล่าวแล้ว เด็กหนุ่มก็นั่งตามที่เขาพูด
มือแกร่งได้จับลูบไปตามใบหน้าเนียนนั้นอย่างเบาๆ

“ถามจริงๆ เจ้ายังรักและรออุลคิโอร่าอย่างนั้นหรือ”

ผู้เป็นนายถามแบบนี้ทำเอาอิจิโกะอึ้งไปนาน

“ข้ายังคงรอครับ เพราะข้าคือหัวใจของท่านอุลคิโอร่า”

อิจิโกะตอบ แววตานั้นยังคงดูเศร้าลง

“ถ้าเป็นข้าแทนก็ไม่ได้งั้นหรือ....”

กริมจอว์เองก็ทำหน้าตาจริงจัง มือใหญ่นั้นจับกอดอิจิโกะทันที

“ทะ...ท่านกริมจอว์”

ร่างเล็กขัดขืนเล็กน้อยในอ้อมกอดนั้น แต่แล้วก็ต้องหยุดเมื่ออีกฝ่ายก้มจูบปากแบบไม่ทันตั้งตัว
ลิ้นร้อนๆได้แทรกเข้ามาอย่างรวดเร็ว มือแกร่งดังเหล็กนั้นเริ่มเปลี่ยนมาเป็นลูบไล้ตามแผ่นหลังบาง

“อึ๊ก....อื้อ”

เด็กหนุ่มร้องคราง เขาพยายามดิ้นให้หลุดแล้วแต่กลับทำไม่ได้เลย มือเล็กก็พยายามที่จะแกะมือใหญ่ออก
กริมจอว์ยังคงล้วงเข้าไปเรื่อย จนนิ้วได้แตะตรงยอดอกสีเข้มนั้นโดยตั้งใจ
กริมจอว์ใช้นิ้วนั้น บีบที่หันนมเบาๆ จนเริ่มแข็งเป็นไต

“อื้อๆๆๆๆ”

อิจิโกะทึงกับร้อง ทั้งดิ้นทั้งทุบ แต่ก็แค่นั้นหละนะ
กริมจอว์ละริมฝีปากออก เพราะพอใจกับรสจูบแล้ว แต่อารมณ์ที่กำลังขึ้นนะซิ มันดับไม่อยู่ซะแล้ว
.
.
.
.
.
.
.
.
ข้าขอโทษนะ อิจิโกะ
แต่เพราะข้ารักเจ้ามากซะเหลือเกิน
รักจนอยากจะครอบครองในทันที
ถึงแม้รู้เต็มอก
ว่าเจ้านั้น ยังคงรัก
อุลคิโอร่า
ในตอนนี้ ข้าไม่อาจอดทนได้อีกต่อไปแล้ว
.
.
.
.
.
.
.
“ทะ....ท่านกริมจอว์ อา....อ๊า”

เสียงครางที่ดูเหมือนมีความสุขนั้นดังทั่วภายในห้องกว้าง ความรู้สึกที่ติดขัดเพราะว่ายังห่วงหาคนคนนั้นอยู่ทำให้
ใจนั้นต่อต้าน แต่เมื่อโดนรุกไปเรื่อยๆก็ต้องสลายเป็นธรรมดา
มือบางคว้าเสื้อผ้าที่หลุดไปแล้ว จับบีบเพื่อระบายอารมณ์ที่พรั่งพรูออกมา

“อ่ะ....ข้างในเจ้ามันคับจัง ผ่อนคลายหน่อยสิ”

เสียงทุ้มที่อยู่ด้านบนได้เอ่ยออกมา แล้วทำหน้าเหมือนเจ็บๆ
อิจิโกะเองก็เริ่มหายใจช้า เพื่อให้ผ่อนแรงลง ขาทั้ง 2 แยกออกกว้างให้มากที่สุด เพื่อที่จะได้ลองรับสิ่งที่จะเข้ามา
กริมจอว์ค่อยๆแทรกเข้ามาช้าๆ

“อึก....”

อิจิโกะสะดุ้ง แต่เขาก็ยังคงพยายามผ่อนแรง

“อ่ะ...เข้าได้หมดแล้วหละ”

เสียงทุ้มกล่าว เขาสังเกต ว่าช่องทางของคนที่อยู่ข้างใต้นั้นคับแน่นมากเหลือเกินยังกับว่ายังไม่เคยผ่านใครมาก่อน
ทั้งๆที่ โดนอุลคิโอร่าขืนใจก็ตามเถอะ
แต่ว่าร่างกายนี้มันทำให้เขาลุ่มหลงไปเหมือนกัน
เมื่อเห็นว่าข้างในเริ่มคลายตัวหน่อยๆ กริมจอว์ก็เริ่มจะกระแทกเข้ามาเบาๆสลับกับรุนแรง

“อ๊า!!!อ่ะ.....ไม่นะ ท่านกริมจอว์......อ๊า….”

ร่างบางร้องเสียงหลง เขาจุกไปหมด มือบางได้จับลำแขนที่กำยำนั้นแต่เพราะความรู้สึกข้างใน
ที่มีความเจ็บปวดผสมกับรู้สึกดี มันปนมั่วไปหมด จนหัวสมองเขาเริ่มมึน
เล็บได้จิกเข้าที่เนื้อผิว แต่นั้นกลับทำให้กริมจอว์รู้สึกดี เขายังคงกระแทกต่อไปเรื่อยๆโดยไม่มีท่าทีจะหยุด

“อ๊า......หยะ....หยุดก่อนท่านกริมจอว์.....อ๊ะ”

ร่างบางร้องห้าม แต่แล้ว

“เรื่องอะไรหละ ข้ายังไม่เสร็จเลยนะ….อึก”

ร่างสูงกล่าว ก่อนก้มลงจูบที่ริมฝีปาก แล้วเลียลงมาเรื่อยๆจนถึงหน้าอกที่แข็งตามแรงอารมณ์

“เจ้าเองก็รู้สึกดีไม่ใช่หรือไง อิจิโกะ”

กริมจอว์กล่าวคล้ายหยอกล้อ และเขาก็กระแทกแรงๆเพื่อให้อีกฝ่ายตอบ

“อ๊ะ!!!ขะ...ข้ารู้สึกดีครับ....อื้อ”

และร่างบางก็เกร็งกระตุก ปล่อยน้ำสีขาวขุ่นออกมาจนเลอะหน้าท้องของคนที่คร่อม

“เสร็จแล้วซินะ ไม่ไปพร้อมกันแบบนี้ ต้องโดนลงโทษ”

เสียงทุ้มแล้วก็กระแทกต่อไปอีก มือใหญ่จับส่วนที่อ่อนไหวนั้นแล้วบีบเบาๆพอให้เจ็บ

“อ๊า....ท่าน....อยะ....ข้าเจ็บนะ”

ร่างเล็กส่งเสียงร้อง กริมจอว์ไม่สนใจ ถ้าเจ็บแล้วทำไมถึงเริ่มแข็งต่อหละ
เขาใช้มือรูดขึ้นและลง ปากทางนั้นก็ยังคงกระแทกต่อไปเรื่อย

“อีก!!!”

“อ๊า!!!!!!!!”

กริมจอว์เองก็ได้ถึงจุดแล้ว เขาถอนตัวเองออกจากช่องทางนั้น น้ำสีขาวไหลเยิ้มลงมาจากปากทางพร้อมๆกับเลือดที่ปะปนมาด้วย

“อือ.....อ๊ะ!!!”

ร่างบางที่ทำท่าจะหลับกลับต้องสะดุ้งโหยงเมื่อมีความรู้สึกอะไรบางอย่างมาแตะเข้าที่ช่องทางของเขา

“เป็นอะไรไป ข้าจะเช็ดให้อยู่นิ่งๆ”

กริมจอว์ เทยาลงบนผ้าเล็กๆ แล้วจับขา ของอีกฝ่ายให้แยกออก

“ไม่นะ ท่านกริมจอว์แบบนี้มัน....”

เพราะเป็นครั้งแรกที่โดนทำแบบนี้ จึงอายมากที่สุด

“ช่างมันเถอะนะ ข้าพอใจในสิ่งที่ข้าจะทำ เจ้าห้ามเถียง”

เสียงทุ้มกล่าว เขายังคงเช็ดไปเรื่อย

“อีกอย่างนะ นี่เป็น ยาเย็นที่รักษาได้ ข้าถามหมอมาแล้ว”

“นี่ท่าน คิดจะใช้มันกับข้าจริงๆงั้นซิครับ ถึงได้ไปปรึกษาหมอก่อน”

อิจิโกะเริ่มทำหน้างอน แต่เขาก็ยังคงทำนัยน์ตาเศร้าๆ
นี้เขาได้นอนกับชายที่ไม่ใช่คนที่เขารักซะแล้วซินะ
.
.
.
.
.
.
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

แล้วพบกันไหม่นะครับ

--------------------

"เมื่อใดกันที่ข้ารู้สึกกับเจ้า"
"เมื่อใดกันที่ข้ารักท่าน"

เจ้าเองก็เป็นเพียงแค่ดอกไม้ที่น่ารังเกียจ
แต่ใยข้าต้องสนเจ้าด้วย