ลำดับตอนที่ #31
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #31 : [Fic]หิมะสีเลือด, อุลXอิจิXกริม///=w=...มาแล้วครับ/1/
มาแล้วครับผม มาแบบสั้นๆ ประเดิมก่อนไง วะฮะๆๆ
ตั้งชื่อเรื่องซะดูน่ากลัว แต่ก็จริงนะ เพราะผมจะแต่งไปแนว มืด และก็มืด แลก็ โครตจะมืด = ="
อ่า....แต่งจาก ภาค 1 ของ ดอกไม้ที่เหลือแค่ดอกเดียวนะครับ
3 P แน่นอน นะเออ *0*
+++++++++++++++++++++++++++++++++++
ยังจำกันได้หรือเปล่า
บทความที่เคยมีให้ข้า
บทความที่ท่านมอบให้ข้า
.
.
.
.
.
.
เจ้าก็เป็นเพียงตัวเจ้า และมิมีผู้ใดอื่นอีกแล้ว
และจะมิมีสิ่งใดแทนที่เจ้าได้
จงอย่าร่วงโรยจากไป เจ้าคือดอกไม้แห่งความโดดเดี่ยว
ถ้าเจ้ารู้สึกเหมือนร่วงโรยจาก ณ เวลานี้
ข้าปรารถนาจะเห็นตัวตนของเจ้าที่อ่อนโยนไร้เดียวสาเป็นครั้งสุดท้าย
.
.
.
.
.
.
.
.
บทความนี้ ข้าขอมอบให้ท่านแทนก็แล้วกัน
.
.
.
.
.
.
.
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
ณ ที่โลกมนุษย์
ที่ร้านหรูแห่งหนึ่งในย่านเมืองหลวง
“เรียนจบจากที่นี้ จะไปไหนต่อดีหละ อุลคุง”
เสียงใสได้ถามชายหนุ่มที่กำลังนั่งกินแฮมอยู่
พอเห็นถามก็เงยหน้ามามอง
“อา...คิดว่าจะไปทำงานแล้วหละ”
ชายหนุ่มตอบ แล้วก้มหน้ากินต่ออย่างสบายใจ
“นั้นซินะ คนหัวระดับกะทิอย่างเธอ คงเบื่อเรียนที่นี้เต็มแก่แล้วนะซิ”
หญิงสาวได้พูดพร้อมกับคว้าแก้วโค้กมาดื่ม
“เดี๋ยวฉันจะกลับบ้านแล้วหละ รอดูว่าพ่อแม่จะเอาไงต่อ”
อุลกล่าว เขาคว้ากระเป๋าเรียนแล้ววางเงินบนโต๊ะ
“ดะ...เดี๋ยวซิ ก่อนกลับไปไม่ไปเที่ยวกับฉันก่อนหละ สัญญาแล้วนะ”
แฟนสาวได้พูดตะคอกใส่ อุลที่ทำท่าจะไปกลับยืนนิ่ง
“ก็แค่ลมปากเท่านั้นเองแหละ เธอนี่น่าเบื่อจัง”
“วะ...ว่าไงนะ”
อุลเอียงคอมองมา
“น่าเบื่อแล้วยังหูตึงอีก ฉันไปหละ”
คำพ๔ดนั้นช่างกรีดใจหญิงสาวซะเหลือเกิน
“กร๊ดดดดดดดดด!!! จำไว้นะ นายต้องตายไม่ดีแน่ ไอ้บ้าอุล”
ถึงกลับวีนแตกทันที แต่ทว่าชายหนุ่มคนนั้นกลับไม่หันมามองอีกเลย เขาเดินกลับบ้าน
แบบว่าสบายใจซะมากกว่า
.
.
.
.
.
.
.
.
.
“แย่จังแฮะ”
ในอีกฟากหนึ่ง ของตึกมียมทูตใส่ชุดสีดำผมสีส้ม ยืนมองอยู่
“ทำไม นิสัยถึงได้เปลี่ยนไปมากขนาดนี้นะ...ท่านอุลคิโอร่า”
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
ทะ...ท่านอุลเปลี๋ยนไป๋!!!!!!!!
แหมๆๆ เอาไงดีหละ
ตั้งชื่อเรื่องซะดูน่ากลัว แต่ก็จริงนะ เพราะผมจะแต่งไปแนว มืด และก็มืด แลก็ โครตจะมืด = ="
อ่า....แต่งจาก ภาค 1 ของ ดอกไม้ที่เหลือแค่ดอกเดียวนะครับ
3 P แน่นอน นะเออ *0*
+++++++++++++++++++++++++++++++++++
ยังจำกันได้หรือเปล่า
บทความที่เคยมีให้ข้า
บทความที่ท่านมอบให้ข้า
.
.
.
.
.
.
เจ้าก็เป็นเพียงตัวเจ้า และมิมีผู้ใดอื่นอีกแล้ว
และจะมิมีสิ่งใดแทนที่เจ้าได้
จงอย่าร่วงโรยจากไป เจ้าคือดอกไม้แห่งความโดดเดี่ยว
ถ้าเจ้ารู้สึกเหมือนร่วงโรยจาก ณ เวลานี้
ข้าปรารถนาจะเห็นตัวตนของเจ้าที่อ่อนโยนไร้เดียวสาเป็นครั้งสุดท้าย
.
.
.
.
.
.
.
.
บทความนี้ ข้าขอมอบให้ท่านแทนก็แล้วกัน
.
.
.
.
.
.
.
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
ณ ที่โลกมนุษย์
ที่ร้านหรูแห่งหนึ่งในย่านเมืองหลวง
“เรียนจบจากที่นี้ จะไปไหนต่อดีหละ อุลคุง”
เสียงใสได้ถามชายหนุ่มที่กำลังนั่งกินแฮมอยู่
พอเห็นถามก็เงยหน้ามามอง
“อา...คิดว่าจะไปทำงานแล้วหละ”
ชายหนุ่มตอบ แล้วก้มหน้ากินต่ออย่างสบายใจ
“นั้นซินะ คนหัวระดับกะทิอย่างเธอ คงเบื่อเรียนที่นี้เต็มแก่แล้วนะซิ”
หญิงสาวได้พูดพร้อมกับคว้าแก้วโค้กมาดื่ม
“เดี๋ยวฉันจะกลับบ้านแล้วหละ รอดูว่าพ่อแม่จะเอาไงต่อ”
อุลกล่าว เขาคว้ากระเป๋าเรียนแล้ววางเงินบนโต๊ะ
“ดะ...เดี๋ยวซิ ก่อนกลับไปไม่ไปเที่ยวกับฉันก่อนหละ สัญญาแล้วนะ”
แฟนสาวได้พูดตะคอกใส่ อุลที่ทำท่าจะไปกลับยืนนิ่ง
“ก็แค่ลมปากเท่านั้นเองแหละ เธอนี่น่าเบื่อจัง”
“วะ...ว่าไงนะ”
อุลเอียงคอมองมา
“น่าเบื่อแล้วยังหูตึงอีก ฉันไปหละ”
คำพ๔ดนั้นช่างกรีดใจหญิงสาวซะเหลือเกิน
“กร๊ดดดดดดดดด!!! จำไว้นะ นายต้องตายไม่ดีแน่ ไอ้บ้าอุล”
ถึงกลับวีนแตกทันที แต่ทว่าชายหนุ่มคนนั้นกลับไม่หันมามองอีกเลย เขาเดินกลับบ้าน
แบบว่าสบายใจซะมากกว่า
.
.
.
.
.
.
.
.
.
“แย่จังแฮะ”
ในอีกฟากหนึ่ง ของตึกมียมทูตใส่ชุดสีดำผมสีส้ม ยืนมองอยู่
“ทำไม นิสัยถึงได้เปลี่ยนไปมากขนาดนี้นะ...ท่านอุลคิโอร่า”
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
ทะ...ท่านอุลเปลี๋ยนไป๋!!!!!!!!
แหมๆๆ เอาไงดีหละ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น