[Bleach]_All Ichigo Fc.

ลำดับตอนที่ #23 : [Fan Fic]: ดอกไม้ที่เหลือแค่ดอกเดียว/18/

มาต่อแล้วครับ
หายหัวไปนานเลย วันนี้มาแปะ วันที่ครบรอบวันเกิดท่าน มุคุโร่ด้วยหละเออ

HBD.Mukuro Sama.!!!!

6927 บันไซ!!!!

++++++++++++++++++++++++++++++

ถึงแม้ฉันอาจจะเป็นคนนอก
ฉันอาจจะไม่สำคัญเท่าคนที่นายรัก
ฉันอาจจะไม่ได้อยู่ในสายตาของนาย
ถึงเป็นแบบนั้น
ถึงจะเป็นแบบนั้น
.
.
.
.
.
.
.
ฉันก็ยังอยากให้นาย
เอ่ยชื่อฉันซักครั้ง
ก็ยังดี
.
.
.
.
+++++++++++++++++++++++++++++

อิจิโกะที่อยู่ในสภาพปางตาย งินได้สั่งให้อารันคาร์ที่มีพลังรักษาและฟื้นสภาพ
ช่วยรักษาอิจิโกะ
ส่วนกริมจอว์ที่โดนงินใช้ดาบฟันนั้นก็โดนลากมาด้วย
แต่กลับไม่โดนรักษา ไอเซ็นรู้ว่าถ้ากริมจอว์หายแล้วอาจจะต้องวุ่นวาย
ทำตัวน่ารำคาญแน่ๆ เขาไม่ปล่อยให้ตายแต่แค่เกือบ

“อึ๊ก…ไม่นะท่านไอเซ็น”

อิจิดกะยังคงดิ้นรนต่อสู้ ตอนนี้ร่างกายของเขาเริ่มรู้สึกมีอารมณ์คล้อยตามไปซะแล้ว
แต่จิตใจของเขายังคงต่อต้าน

“น่าสนุกนะ ดูซิว่าจะพูดให้หยุดอีกหรือเปล่า”

ร่างสูงที่คร่อมอยู่ได้พูดยิ้มๆ
มือแกร่งได้ลูบจับตรงส่วนที่อ่อนไหวที่เริ่มตื่นตัว สัมผัสที่บางเบาสลับกับสัมผัสที่รุนแรงไปมา
รูดขึ้นและลงอย่างเร็วๆ อารันคาร์หนุ่มถึงกับสะท้านและร้องครางออกมา
ไอเซ็นพอใจกับเสียงร้องของอิจิโกะมาก เขาจึงทำต่อไปเรื่อยๆเพราะอยากฟังเสียงนั้น
แต่ร่างบางกลับไม่ร้องต่อแต่กลับกัดปากตัวเองแน่น และหันหน้าหนี
สายตาได้ประทะกับงินที่นั่งดูอยู่อย่างสบายอารมณ์

“ปกติพวกอารันคาร์มักมั่วกันเอง มีเพียงเจ้านี้หละมั้งที่รักเดียวใจเดียว”

งินกล่าวออกมาแล้วเดินมาหาอิจิโกะ มือใหญ่ได้จับลูบที่ใบหน้าสวยนั้น
เขาได้โน้มตัวจูบปากของอิจิโกะอย่างแผ่วเบา ก่อนจะใช้ลิ้นดุนเข้าไปหา
ในริมฝีปากนั้น

///ภายในของเจ้านี้ ร้อนจริงๆ///

งินคิดในใจก่อนจะแกล้งจูบปากให้นานๆ
ไอเซ็นเห็นก็ยิ้มๆ เขาได้ใช้นิ้วกดตรงปลายแล้วลากลงมา อิจิโกะถึงกลับสะดุ้งแล้ว
ปลดปล่อยออกมาในที่สุด

“แฮ่กๆๆ”

เมื่องินถอนปากออกอิจิโกะถึงกลับหอบทันที ร่างกายเริ่มมีสีแดงระเรื่อเพราะอุณหภูมิที่สูงขึ้น
แล้วร่างกายก็ต้องสะดุ้งอีกครั้ง เมื่อตอนนี้รับรู้สึกว่า มีอะไรบางอย่างล้วงล้ำเข้ามาภายในช่องทางของตนเอง

“แน่นจังนะ นี้แค่ใส่ไปนิ้วเดียวเอง”

ไอเซ็นกล่าวก่อนจะก้มกัดหัวนมสีชมพูเบาๆ
ไม่มีการรีรอให้ปรับตัวทัน จาก 1 เป็น 2 และ3

“อ๊า!!!!!จะ....เจ็บ”

อิจิโกะงถึงกับร้องออกมาอย่างเจ็บปวด มือบางได้จับบีบผ้าปูที่นอนเพื่อระบายความเจ็บนั้น
งินที่ได้เห็นนั้นแทนที่จะสงสารแต่เปล่าเลย เขากลับยิ้มออกมาอย่างชอบใจ เพราะใบหน้าอิจิโกะตอนนี้ กลับยิ่งน่าแกล้งกว่าเดิมซะอีก

“อิ....อิจิโกะ”

กริมจอว์ที่เริ่มรู้สึกตัวได้เอ่ยชื่อหาสิ่งแรกเลยคือ อารันคาร์หนุ่มที่เขาพามา
เขาหันไปมองรอบๆ และได้พบภาพที่อยู่ตรงหน้าเขา ภาพที่คิดไม่ถึงว่าจะได้เจอ

“อ้าวๆ กริมจอว์ตื่นแล้วหรือ”

ร่างสูงโปร่งได้เดินเข้ามาหา หลังจากที่หยอกล้อเล่นกับร่างเล็กแล้ว
มือขาวได้จับกระชากเส้นผมสีฟ้า เพื่อให้เงยหน้าดูให้ชัดๆกับภาพตรงหน้าเขา

“ดูซะ...นี้แหละ คือหน้าที่ของอิจิโกะเขาหละ”
.
.
.
.
.
.
.
.
หน้าที่
หน้าที่
.
.
.
.
.
.
.
หน้าที่ต้องเป็นเครื่องบำบัดอารมณ์ให้อย่างนั้นหรือ
.
.
.
.
.
.
.
“อ๊าก!!!!!!!!!!”

กริมจอว์ถึงกับตะโกนร้องออกมาอย่างบ้าคลั่ง เขาลุกขึ้นมาแต่กลับถูกงินใช้ดาบฟันที่ข้อเท้า
เพื่อตัดเส้นเอ็นแต่กระนั้นก็หยุดเขาไม่ได้ กริมจอว์ไม่สนใจเขาพุ่งเข้าไปช่วยอิจิโกะ
และคว้าตัวได้ได้

“!?”

ไอเซ็นถึงกลับนิ่งไปเล็กน้อย
มิติได้เปิดขยายกว้างขึ้นมา พาตัวเอสปาด้า No.6และอารันคาร์รับใช้ออกไปจากที่แห่งนี้
ดวงตาสีฟ้าได้หันไปมอง ก็เห็นไอเซ็นยังคงยิ้มให้
.
.
.
.
.
.
.
.
“ว้า...งี้ก็อดสนุกเลยซิครับ”

งินกล่าวแล้วเก็บดาบของตนเอง ไอเซ็นที่นั่งอยู่ได้เอียงคอมอง

“คิดว่าเป็นแบบนั้นหรือไงกันหละ”
.
.
.
.
++++++++++++++++++++++++++

แล้วเจอกันนะ