ลำดับตอนที่ #201
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #201 : [Fic]The Memory. [เบียคุยะXอิจิโกะ]ตอนที่ 10 หวั่นไหว
เธอกล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงหวานๆ อิจิโกะถึงกับลนลานเพราะถ้าออกเสียงมา แน่นอนว่าต้องเป็นเสียงเด็กผู้ชายชัวร์ๆ เด็กหนุ่มหน้าหวานจึงได้แต่พยักหน้าตอบรับ
“ขอบคุณคะ”
เด็กสาวผมสีดำยามราตรีกล่าวยิ้มให้อย่างเป็นมิตร เธอเดินเข้ามานั่งในซุ้มเล็กแต่นั่งตรงอีกฝั่งกับอิจิโกะ
“ไม่ทราบว่าชื่ออะไรหรือคะ ข้าไม่เคยเห็นหน้ามาก่อนด้วยซ้ำ”
คำถามเล่นเอาร่างบางสะดุ้งเฮือก
///เจ้าบ้าเบียคุยะ รีบกลับมาซักทีซิ///
อิจิโกะทำหน้าตาตื่นอย่างเห็นได้ชัด
“เป็นอะไรไปหรือคะ”
///เอาไงเอากันฟระ///
เด็กหนุ่มในคราบเด็กสาวเดินเข้าไปหาอีกฝ่าย เขาจับมือของเด็กสาวนั้นให้หงายมือออก ถึงทำแบบนี้ก็ไม่เห็นจะมีท่าทีเกรงกลัวเขาเลย คงคิดว่าเขาเป็นมิตรมากขนาดนั้นเลยหรือไงกัน
นิ้วของอิจิโกะสัมผัสกับฝ่ามือนุ่มนั้น แล้วลากไปมาเป็นตัวอักษรให้อ่าน
“อิ...จิ...โกะ...เอ๋ ชื่อน่ารักจังเลยคะ”
///ไม่ได้แปลว่าแบบนั้นนะ!!!///
แต่จะเขียนต่อก็อีกยาว เลยตัดปัญหาโดยการเดินไปที่นั่งตามเดิม
“คุณพูดไม่ได้หรือคะ”
ร่างบางผมสีส้มดั่งตะวันพยักหน้าตอบรับอีกครั้ง
“อิจิโกะ!!!”
“!?”
เสียงเรียกของเด็กหนุ่มร่างสูงที่อยู่ในชุดตระกูลคุจิกิดังลั่นทำเอาทั้งคู่ที่นั่งตกใจ
“อ้าว ท่านฮิซานะ”
ด้วยความที่กลัวความจะแตกและเป็นห่วงอิจิโกะที่มีคนมานั่งด้วย ตอนที่ตนเองไม่อยู่
แต่แล้วคนที่มานั่งกับไม่ใช่ใครอื่น
“สวัสดีคะ ท่านเบียคุยะ”
.
.
.
.
.
.
ทั้ง 2 ฝ่ายต่างนั่งพูดคุยแบบสนิทสนม ถามไถ่ถึงเรื่องในตระกูลของตนเองและก็ทำให้อิจิโกะรู้ว่า เด็กสาวที่ชื่อฮิซานะเป็นลูกบุญธรรมที่ถูกรับเลี้ยงมาของตระกูลที่นางอยู่ เธอมีทั้งความฉลาดและมีมารยาทที่ดีมากแต่ว่า ร่างกายของนางไม่ค่อยแข็งแรงเท่าไหร่นัก
“เพื่อนของท่านเบียคุยะ เขาพูดไม่ได้ซินะคะ”
คำถามนั้นทำเอาเบียคุยะอึ้งไปเล็กน้อย เด็กหนุ่มหันหน้าไปมองอิจิโกะก่อนจะหันมามองฮิซานะ
“ครับ เธอพูดไม่ได้ตั้งแต่เกิดแล้วครับ”
เด็กสาวหันไปมองอิจิโกะด้วยแววตาที่ดูอ่อนโยนกว่าเดิม
“น่าเสียดาย ข้าว่าถ้านางพูดได้เสียงต้องน่ารักแน่ๆเลยคะ”
///เอาเข้าไป นี่เราเกิดมาผิดเพศรึยังไงกันนะ///
ทั้งบ่นว่าตัวเองในใจแต่ก็ไม่ลืมจะแกล้งยิ้มให้กับฮิซานะ
มือของอิจิโกะได้คว้าจับชายเสื้อของเบียคุยะไว้ และแน่นอนว่าร่างสูงต้องรู้ถึงขีดจำกัดความอดทนของอีกฝ่าย
“เอ่อ ท่านฮิซานะ ข้ากับอิจิโกะคงต้องขอตัวก่อนนะครับ”
เด็กสาวทำหน้าเสียดายเล็กน้อย แต่เธอยังคงยิ้มให้อีกครั้ง
“คะ เชิญตามสบายเถอะคะ”
เมื่อเอ่ยคำล่ำลาเสร็จ ร่างโปร่งสูงได้ดึงมือให้อิจิโกะลุกขึ้นแล้วเดินออกจากสวนทันที
“ท่านเบียคุยะ...”
เสียงใสๆเอ่ยชื่อเรียกอย่างแผ่วเบาอย่างกับเสียงกระซิบของสายลม
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
+++++++++++++++++++++++++++++++
+++++++++++++++++++
++++++++++
+++++
++
ในตำหนักกลางที่ประดับไปด้วยสิ่งของที่หรูหราในโซล โซไซตี้
“ท่านคุจิกิ ไม่ได้พบกันเสียนานเลยนะครับ”
หัวหน้าหน่วยและรองหัวหน้าหน่วยต่างพากันมาพูดเคารพทักทายอย่างสุภาพ
ต่อหัวหน้าตระกูลคุจิกิ
“อ้าว ท่านคุจิกิ เจอท่านพอดี ข้าจะมาคุยเรื่องนี้ให้มันเรียบร้อยไปซักทีเลยดีกว่าครับ”
ชายวัยกลางคนที่เดินมาพร้อมกับสตรีนางหนึ่งเอ่ยทัก
“ได้ครับ แล้วคุณหนูฮิซานะหละ”
“เห็นเดินเล่นที่สวนนอก มีคนคอยดูแลอยู่นะครับ”
เสียงทุ้มตอบ
“ถ้าเจอท่านเบียคุยะก็ดีนะซิคะ จะได้สนิทกันให้มากกว่านี้”
สตีที่อยู่ใกล้ๆพูดแล้วยิ้ม
++++++++++++++++++++++++++++++++++++
+++++++++++++++++++++++++++
++++++++++++++++++
+++++++++++
++++
++
หลังปราสาทมีสวนต้นซากุระหลายต้น เงาของเด็ก 2 คนที่นั่งอยู่ตรงมุมต้นซากุระต้นหนึ่ง
“เฮ้อ~นึกว่าจะแย่เอาซะแล้ว”
เสียงใสเอ่ยออกมา
“ข้าไม่รู้ว่าจะได้เจอฮิซานะเร็วขนาดนี้”
เบียคุยะพูดพลางทำหน้าเครียดกว่าเดิม ทำเอาอีกฝ่ายนั่งมองหน้าด้วยความสงสัย
“ไม่ดีหรือที่ได้เจอเพื่อน”
อิจิโกะถาม
“ไม่ใช่แค่เพื่อนหรอก”
+++++++++++++++++++++++++++++++++
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น