[Bleach]_All Ichigo Fc.

ลำดับตอนที่ #193 : [Fic]The Memory. [เบียคุยะXอิจิโกะ]ตอนที่ 8 จุดประสงค์ของพ่อ

ผ่านไปซักพัก

 

“เจอแล้ว”

 

เสียงของเบียคุยะดังซะจนอิจิโกะตกใจไปเล็กน้อย แต่แล้วเขาก็ต้องอึ้งไปอีกรอบเมื่อเห็นสิ่ง

ที่เบียคุยะถือมา มันคือชุดยูกาตะสีขาวสะอาดดั่งหิมะแต่งแต้มไปด้วยลายกลีบดอกซากุระ

ที่มีสีแดงปนไปกับสีชมพูช่างเข้ากันได้อย่างสวยงาม

 

“ไม่เอานะ แบบนั้น”

 

เด็กหนุ่มผู้โชคร้ายทำท่าจะหนีออกจากหน้าต่าง

 

“ไม่อยากได้ของดีๆไปฝากน้องสาวเจ้ารึไง”

 

เบียคุยะที่รู้ถึงนิสัยห่วงของอิจิโกะที่มีต่อน้องสาว สิ้นประโยคคำพูดนั้นทำเอาร่างเล็กหยุดชะงัก

เขาค่อยๆหันหน้ามามอง

 

“แค่ครั้งเดียว ในชีวิตนี้”

 

เสียงใสพูดกัดฟันแล้วลงมานั่งที่เดิม

 

“เจ้าใส่เป็นหรือเปล่า ถ้าไม่เป็นข้าจะใส่ให้”

 

อิจิโกะส่ายหน้าทันที เด็กหนุ่มคว้าชุดยูกาตะนั้นไปแล้วเดินไปยังมุมแต่งตัว เพราะว่ามีน้องสาว

เขาทำหน้าที่ใส่เสื้อผ้าแบบนี้ให้น้องประจำอยู่แล้วถึงรูปร่างและลายจะแปลกๆไปซักหน่อย

แต่ก็ไม่ได้ยากเท่าไหร่นัก

 

“คล่องดีนี่นา”

 

เบียคุยะพูดแซวแต่เขาก็อึ้งไปเล็กน้อยที่เห็นเพื่อนคนนี้ใส่แบบชำนาญ

 

“เจ้าบ้าไม่ต้องมามองนะ นายก็ไปแต่งของนายซิ”

 

อิจิโกะออกปากไล่แต่มือนั้นยังคุมยูกาตะตัวเองอยู่

 

“ของฉันไม่มีไรมากหรอก แต่ขอเวลาหน่อยนะ”

 

ร่างสูงผมสีดำสนิทพูดทิ้งท้ายก่อนออกจากห้องไป

 

+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

 

สายลมยังคงพัดผ่านไปมาเสมอ

มีทั้งเสียงคนพูด เซ็งแซ่ไปทั่ว

บางทีก็มีเสียงพลุและดอกไม้ไฟที่ดังลั่นเป็นช่วงๆ

ช่างเป็นเทศกาลที่ดูสนุกสนานซะจริงๆ

 

อิจิโกะยังคงนั่งรอภายในห้อง เขายังอายที่จะต้องใส่ชุดของผู้หญิงออกไปข้างนอกที่มีผู้คนมากมาย ถ้าทำได้ก็ไม่อยากให้ความแตกเอาซะเลย

 

“ถ้าแบบนี้เราคงต้องทำท่าให้สมเป็นผู้หญิงรึไงกันนะ”

 

พูดไปพลางถอนหายใจไปพลาง นัยน์ตาสีน้ำตาลอ่อนชะเง้อมองไปทางริมหน้าต่าง ดวงจันทร์ช่างกลมโตและสว่างมากซะเหลือเกิน ทำให้จิตใจนั้นเฝ้าคำนึงหาถึงร่างสูง

 

“เมื่อไหร่ นายจะมาซักทีนะ เบียคุยะ”

 

+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

 

เสียงฝีเท้าที่เดินมาได้หยุดอยู่ที่หน้าห้องใหญ่

 

“นายท่านครับ คุณหนูมาครับ”

 

ผู้ติดตามเข้ามาบอกภายในห้อง ในตอนนี้ที่ผู้เป็นนายของตระกูลคุจิกิกำลังแต่งตัวอยู่เช่นกัน

 

“ให้เข้ามา”

 

เสียงทุ้มทรงอำนาจเอ่ย ซักพักเบียคุยะก็เดินก้าวเข้ามาในห้อง เขาโค้งเล็กน้อยเพื่อเคารพต่อบิดาตนเอง

 

“เจ้ามีอะไรรึเบียคุยะ แล้วทำไมป่านนี้ยังไม่แต่งตัวอีก”

 

ชายผู้สูงอายุกล่าวถามทันที

 

“งานครั้งนี้ข้ารู้ว่าท่านพ่อมีจุดประสงค์อะไร”

 

ดวงตาจ้องเขม็งกับอีกฝ่าย

 

งานที่จัดมาครั้งนี้ของ โซล โซไซตี้ ส่วนหนึ่งมาจากของตระกูลคุจิกิและแน่นอนว่าพ่อของเบียคุยะเองก็เป็นประธานด้วยเช่นกัน

และจุดประสงค์ของงานนี้คืออะไรกันแน่นะ.....

 

ผ่านไป 10 นาทีกว่าๆ เบียคุยะก็เดินออกจากห้องไปด้วยแววตาที่ไม่สบอารมณ์ ใบหน้าของเขาช่างดูเครียดยิ่งนัก เท้านั้นเดินไวเหมือนจะวิ่งแล้วมาหยุดอยู่ที่หน้าห้องพักของตนเอง