[Bleach]_All Ichigo Fc.

ลำดับตอนที่ #148 : [Fic]The Memory. [เบียอิจิ] ตอนที่ 5 อ.หน้าสวย ?

+++++++++++++++++++++++++++

คฤหาสน์ขนาดใหญ่ที่รอบล้อมไปด้วยต้นไม้นานชนิด ไม่ว่าจะเป็นต้นสน
และต้นซากุระนับไม่ถ้วน แต่ก็มีเพียงแค่ 2 สีเท่านั้น
สีขาวที่เป็นสัญลักษณ์ว่าบ้านนี้คือบ้านของเหล่าขุนนาง
สีชมพูที่ประดับไว้เพื่อเพิ่มความงามให้กับคฤหาสน์
อีกทั้งต้นเมเปิ้ลอีกด้วย ถึงใบมันจะหล่นร่วงลงมาจนยากจะจัดการเก็บ
แต่คฤหาสน์นี้ก็มีแม่บ้านพ่อบ้านคนใช้คนสวนเยอะมาก จึงไม่ได้เป็นปัญหาอะไรเลย

แกร๊ก!!!

เสียงของน้ำที่ไหลไปตามแรงของกระบอกไม้ไผ่ วันนี้เป็นวันที่ลมแรงจนกลีบใบไม้ล่วงลงสู่ผิวน้ำ
แล้วไหลไปตามทิศทาง และในบ้านพักริมน้ำมีชาย 2 คน นั่งอยู่

“เจ้านึกอย่างไรถึงคิดจะมาเป็นครูนะ เบียคุยะ”

เสียงทุ้มของบุรุษวัยกลางคนเอ่ย ขณะที่นั่งถือถ้วยชาอยู่

“ขอรับ ข้าก็แค่อยากจะลองทำอะไรใหม่ๆบ้าง”

เด็กหนุ่มพูดตามความจริง สายตาของเขานั้นดูจริงจัง จนผู้เป็นพ่อถึงกลับยิ้ม

“ข้าก็เคยคิดว่าเจ้านะ คงจะเบื่อกับการเรียนแบบซ้ำๆซากๆ เจ้านะเรียนรู้เร็วได้ดี”

กล่าวเสร็จก็หยิบถ้วยชามาดื่มอีกรอบ

“ถ้าเจ้าอยากจะทำก็ทำไปเถอะ แต่อย่าให้มีเรื่องจนทำให้ตระกูลเราเสียชื่อเสียงไปก็แล้วกันนะ”

คำพูดนี้ทำเอาเด็กหนุ่มดีใจ เขาก้มลงกราบขอบคุณ

“แต่มีข้อแม้อีกข้อนะ เบียคุยะ”

“!?”

“ข้าจะให้พื้นที่หลังสวนเป็นที่สอน พอหลังจากจบการสอนเจ้าก็ต้องไปฝึกวิชากับอาจารย์ชั้นสูงด้วย”

เบียคุยะไม่ขัดอะไรทั้งนั้น เขาได้ขอตัวออกไป เป้าหมายคือกลุ่มเด็กที่เจอกันตอนนั้น

สายลมเอย....
ถ้าเมื่อใดที่เจ้าพัดพาความรู้สึกของคนเราออกไปได้
ข้าขอให้เจ้าได้พัดพาจิตใจข้า
ส่งไปยังคนที่ข้าต้องการ
จะได้หรือเปล่า....

+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
+++++++++++++++++++++++++++++
+++++++++++++++++++
++++++++++++
++++++
+++
++
“อิจิโกะ ตาเจ้าแล้วนะ”

“เหวอ!!!ไม่เอา มันเจ็บนะฉันโดนมา 3 รอบแล้วนะ”

“อีกครั้งนึงก็ครบแล้ว จะได้เลิกแล้วกลับบ้านซักที”

“มันเจ็บ!!!!ไม่เอ๊า”

เพื่อนๆ 2-3 คน พากันวิ่งไล่พยายามล็อคตัวอิจิโกะไว้ แต่แล้ว

“นี่”

เพียงแค่คำพูดคำเดียว ทั้ง 3-4 คน ต่างพากันหยุดนิ่ง และหันไปมองต้นเสียง
ก็พบเด็กหนุ่มรูปงามคล้ายหญิงสาวในชุดของขุนนางกำลังยืนมอง

“นั้น...ท่านเบียคุยะของบ้านคุจิกินี่นา”

“เขามาทำไม...”

เด็กชายพากันกระซิบถาม ยกเว้นอิจิโกะที่ก้มหน้าหลบสายตาสีน้ำตาลคู่นั้น

“พวกเจ้าสนใจคนที่จะมาสอนวิชาแบบง่ายๆหรือเปล่า อีกทั้งยังมีที่สอนให้ด้วยนะ”

น้ำเสียงทุ้มเอ่ยขึ้นมาอีกครั้ง ทำเอากลุ่มเด็กผู้ชายสะดุ้งโหยงกันใหญ่
บางคนตัวสั่นให้เห็น ทั้งๆที่เขาไม่ได้มาพูดแนวข่มซะหน่อยนึง แต่สายตาเย็นชาแบบนั้นแหละที่กำลังข่มแต่เจ้าตัวคงไม่รู้หละมั้ง

“แล้วนาย เอ๊ย!!! ท่านเบียคุยะทำไมถึงเอ่ยแบบนี้ขึ้นมาหละครับ”

อิจิโกพูดโพล่งออกมาจากกลุ่ม เบียคุยะหรี่ตามอง เขาแอบยิ้มที่มุมปากอีกครั้ง

“ข้าเห็นพวกเจ้าท่าทางจะชอบการศึกษา ก็เลยมาช่วยแค่นั้นเองแหละ”




+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++