ลำดับตอนที่ #13
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #13 : [Fic Fic]: ดอกไม้ที่เหลือแค่ดอกเดียว/9/
ขอบคุณครับที่ติดตามกัน
+++++++++++++++++ ++
ที่โลกมนุษย์
เมื่อรับรู้ถึงแรงกดดันวิญญาณที่มหาศาลและไม่ธรรมดา
ทำให้เหล่ายมทูตทั้งหลายต่างพากันตื่นตัว
.
.
.
.
.
.
.
.
ถ้าให้ยมทูตฆ่าเขาไปซะทุกอย่างก็จบ
อารันคาร์ที่ไม่สมบูรณ์อย่างเขา
อารันคาร์ที่ยังมีความรู้สึกและอารมณ์เฉกเช่นเดียวกับมนุษย์
มันคงจะทำให้คนที่ดูแลเขามาต้องลำบากใจเป็นแน่
.
.
.
.
.
.
.
.
และอีกอย่างที่เขาไม่ต้องการเลยซักนิดคือ
เขาไม่ต้องการนอนกับใครนอกจากคนที่ดูแลเขามา
.
.
.
.
.
.
.
ทันทีที่ได้สัมผัสพื้นอากาศของโลกมนุษย์
สิ่งแรกที่รู้สึกคือความคิดถึงและโหยหาอะไรบางอย่าง
อิจิโกะได้ลอยลงมาแตะพื้นผิวของโลกมนุษย์ครั้งแรกดู
สายตาได้มองไปยังมนุษย์ที่เดินไปมา ไม่ได้สนใจเขา
///คงเพราะว่าเราเป็นอารันคาร์ซินะ ถึงมองไม่เห็น///
อิจิโกะได้กระโดดออกมาจากฝูงมนุษย์แล้วพุ่งไปยังลานกว้างๆ
ที่ไม่มีใครอยู่
“เอาหละ”
ร่างบางได้กล่าวแล้วเริ่มปล่อยแรงกดดันวิญญาณ เพื่อให้เหล่ายมทูตรู้ว่าเขาอยู่ที่ไหน
และไม่นาน
“เจอแล้ว”
เสียงที่ดังลั่นของรองหัวหน้าหน่วย 6 เร็นจิ ได้มาเจออารันคาร์ก่อนใคร
อิจิโกะแหงนหน้ามามองอีกฝ่าย
ยมทูตตนนั้น ผมสีแดงและมีรอยสักเต็มตัว
///รู้สึกเหมือนเคยเจอ...///
“นี่เจ้า!!!”
เร็นจิถึงกลับทำหน้าตกใจเพราะว่าอารันคาร์ ตนนี้ คือคนที่เขาเคยรู้จักอย่างดี
.
.
.
.
.
++++++++++++++++++++++
ย้อน....(ตอนพิเศษขั้นกลาง)
ในช่วงวันนั้น
วันที่ข้าได้ลงมาที่โลกมนุษย์ เพื่อมาทำหน้าที่ยมทูต
ที่ไล่ขจัดฮอลโล่ว์และช่วยเหลือวิญญาณมนุษย์
วันนั้น เป็นวันที่ฝนตกซะจนน่ารำคาญ
และวันนั้นเป็นวันที่ข้าได้เจอ
เจ้าครั้งแรก
.
.
.
.
.
“พี่ชาย เป็นคนจากที่ไหนเนี่ย”
“!?”
ยมทูตผมสีแดงที่มีชื่อว่าเร็นจิ ถึงกลับ งง กับคำถาม แต่ที่น่าแปลกกว่านั้น
คือ....
“นี่เจ้ามองเห็นข้าด้วยรึ”
คำถามนี้ก็เล่นเอาคนที่ถามถึงกลับ งง
“ทำไมหละ หรือว่าพี่ชายคือวิญญาณงั้นหรือ”
เด็กน้อยยังคงถามต่อ
เร็นจิถอนหายใจแล้วเกาหัว
“ฉันไม่ใช่วิญญาณแต่เป็นยมทูตนะ”
เร็นจิพูดแบบสั้นเพื่อตัดบท
“เอ๋...ถ้างั้นแถวนี้คงจะมีคนที่ใกล้ตายซินะครับ”
อิจิโกะยังคงถามต่อ
“ไม่ใช่ๆ เมื้อกี้ฉันแค่ไปจัดการฮอลโล่ว์ไปตัวนึง แล้วเหนื่อยเลยมานั่งพักแถวนี้”
ร่างสูงยังคงนั่งพูดต่อไป
“อ๊ะ พี่ชายมีเลือดออกด้วย”
เด็กน้อยร้องตกใจก่อนจะถอดกระเป๋านักเรียนค้นหาอะไรบางอย่าง
เร็นจิมองดูแผลของตัวเองที่ไม่ทันสังเกต แผลตรงข้อมือที่เลือดไหลออกมาหน่อยๆ
“เจอแล้ว”
อิจิโกะได้หยิบ พลาสเตอร์ที่พกประจำมาปิดแผลให้อีกฝ่ายอย่างลวกๆ
สายตาของเร็นจิยังคงมองการกระทำของเด็กน้อยคนนี้
“ว่าแต่...ฮอลโล่ว์นะเป็นสิ่งไม่ดี พี่ชายถึงต้องจัดการ”
อิจิโกะเป็นมนุษย์ที่มองเห็นวิญญาณยังคงถามขณะที่กำลังปิดแผล
“อา...เป็นสิ่งที่ไม่ดี เรียกง่ายๆว่าเป็นปิศาจที่กินวิญญาณมนุษย์ยังไงหละ”
เร็นจิตอบแบบสั้นๆ
อิจิโกะเงยหน้ามามองชายหนุ่ม ก่อนจะยิ้มให้
“พี่ชายนี่ เก่งจังเลยเนอะ”
.
.
.
.
.
.
.
เพียงแค่นั้นก็ทำให้จำฝังใจไปแบบไม่รู้ตัว
รอยยิ้มที่ไม่ได้มีอะไรแอบแฝง
รอยยิ้มที่สดใสและบริสุทธิ์
.
.
.
.
++++++++++++++++++++++++++++++(จบตอนพิเศษ)
รู้สึกจะกลายเป็น เร็นจิกะอิจิโกะ
แล้วพบกันครับ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น