ลำดับตอนที่ #21
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #21 : ShotFic-6927-คุณคือแสงสว่าง
ไร้แล้วซึ่งแสงสว่าง....
ไม่มีสิ่งใดที่เคยคาดหวังแล้ว.....
ไม่มีสิ่งใดให้ไขว่คว้าอีกต่อไป....
.
.
.
.
.
“นาย....เป็นอะไรมากหรือเปล่า”
“!?”
เด็กหนุ่มเงยหน้ามองตามเสียง
นาย.....
ทำไม......
ถึงดูสว่างจังเลยหละ
“นี่....ไม่เป็นอะไรนะ”
.
.
.
ทำไมถึงกล้ามาพูดกับเด็กที่แปลกหน้าได้ง่ายๆ
.
.
.
เด็กหนุ่มที่ผมฟูฟ่อง สีน้ำตาล ได้ขยับมานั่งใกล้ๆ โดยไม่ได้กลัวอะไรเลย
แต่ผิดกับอีกคน ที่ต้องทำท่าเกรงๆและขยับหนี
“จะกลัวฉันทำไมหละ....ฉันไม่ทำอะไรนายหรอกนะ”
ร่างที่เล็กกว่าได้กล่าวแบบอารมณ์เริ่มฉุนๆ
“เปล่านะ....ก็นายนั้นแหละ ไม่กลัวฉันหรือไง”
เด็กที่มีผมสีน้ำเงินได้พูดอย่างรนราน
“ก็ไม่ได้กลัวนี่นา...”
พูดโดยที่ไม่ได้เสแสร้ง
นัยน์ตาสีน้ำตาลที่กลมโตได้บ่งบอกอย่างชัดเจนและสีหน้าที่ดูซื่อๆ
“นาย.....แปลกคนจัง”
นันย์ตาสีน้ำเงินได้พูดออกมาโดยไม่ได้ตั้งใจ
ทำให้เด็กที่มีรูปร่างเล็กกว่าเขาหันมามอง
“ยังงั้นหรือ....แต่ฉันนะอยากได้นายเป็นเพื่อนนะ”
พูดแล้วยิ้มออกมา
ดูแล้วช่างรู้สึกดีซะเหลือเกิน
ยิ้มที่ดูสดใส.......
ถ้าเป็นไปได้จริงๆ......ฉันอยากจะอยู่กับนาย และปกป้องนายจัง
.
.
.
.
“มุคุโร่.....คุณมุคุโร่.......ตื่นได้แล้วครับ”
“!?”
ดวงตาสีแดงข้างน้ำเงินข้างได้กระพริบตาตื่นมาจากความฝัน
เมื่อมองรอบข้างก็พบชายหนุ่มที่เขาคิดอยากจะปกป้องอยู่ใกล้ๆ
“กลับจากงานมาก็นอนหลับไปเลยซินะครับ...แต่นี่นะได้เวลาอาหารค่ำแล้วนะครับ”
วองโกเล่รุ่นที่ 10 ได้เอ่ยออกมพร้อมกับยิ้มทักให้
ยังคงเป็นรอยยิ้มที่ดูอบอุ่น
“ฉันยังไม่หิว”
กล่าวเสร็จก็ล้มลงไปนอนต่อ
“เอ๋.....แต่ว่าคุณยะ ไม่ได้ทานอะไรมาตั้งแต่เมื่อวานแล้วนะครับ”
ร่างบางได้ขยับตัวไปหาและเอามือเขย่าปลุกให้ลุก
“.................”
เงียบ
ไร้การตอบกลับ
“ผมเองก็ไม่อยากจะกวนคุณหรอกนะครับ.....”
มือเรียวได้จับลูบเส้นผมสีน้ำเงินประกายที่ยาว
ถึงกลางหลัง
“แต่ถ้าคุณยังทรมานตัวเองแบบนี้ไปเรื่อยๆ ผมก็คงไม่มีความสุขหรอกนะครับ”
หยาดน้ำตาเริ่มไหลริน
แต่ไม่นานก็กลายมาเป็นสีเลือดแดงฉานที่ไหลออกมาแทนที่
มือที่ลูบเส้นผมได้เลื่อนออกมาแล้วจับกุมหน้าอกตนเอง
.
.
.
.
“ที่ผมตายไป.....มันเป็นเพราะโชคชะตา”
ร่างสูงได้ลุกขึ้นมาแล้วโผเข้ากอดอีกฝ่าย
“สึนะโยชิ”
“ดังนั้นอย่าทำแบบนี้อีกเลยนะครับ......คุณมุคุโร่”
น้ำเสียงที่ดูสิ้นหวัง......
ฉันไม่อยากได้ยิน
.
.
.
.
ก๊อกๆๆๆ!!!!
“เฮ้ย!!!ได้เวลาทานข้าวแล้วนะ “
เสียงเรียกจากนอกห้อง ของโกคุเทระ
ทำเอาชายหนุ่มตื่นขึ้นจากภวังค์
ผู้พิทักษ์สายหมอกได้ลืมตาตื่น
มือข้างหนึ่งได้ยกขึ้นมาทาบหน้าตนเอง
น้ำตาใสค่อยๆไหลลงมาอย่างช้าๆ
เป็นตายร้ายดียังไง
ก็จะไม่ให้ใครได้เห็นความอ่อนแอเด็ดขาด
.
.
.
.
นัยน์ตาสีแดงได้ชำเลืองมองที่ตู้เก็บของ
ตรงที่นั้นมีรูปของวองโกเล่รุ่นที่ 10 วางไว้อยู่
.
.
.
.
.
จะมีหรือเปล่าวันที่ลืมคุณ
.
.
.
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น