คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : [WonxKyu] Midnight
ฮี่ๆ แอบเอารูปมาลงเพิ่่มฟิลกันนิสนึง ห้าๆ >w<
ท่ามกลางยามราตรีเหล่าผู้คนที่ต้องการหาความสำราญจากแสงสีพากันทยอยกันออกมาเรื่อยๆ ตามผับตามบาร์ต่างๆทำให้คนที่ต้องการหาเงินมีรายได้อีกทาง ณ ผับชื่อดังสำหรับวัยรุ่นไปจนถึงวัยทำงานที่พากันแวะเวียนเข้ามาไม่ขาดสาย
บาร์เทนเดอร์หนุ่มหน้าใหม่ที่มาทำงานแทนเพื่อนของตนที่ป่านนี้คงขลุกตัวอยู่บนเตียงเนื่องจากพิษไข้และมีคนดูแลน่ารักเหมือนนางฟ้าคงมีความสุขแทบจะหายเป็นปลิดทิ้งเลยกระมัง ปล่อยให้คุณชายชเว ซีวอนที่รวยล้นฟ้ามายืนผสมเครื่องดื่มตามที่ลูกค้าสั่งถึงแม้ใบหน้ายิ้มแย้มแต่ภายในใจสาปแช่งไอ้เพื่อนตัวดีอย่างคังอินให้ยาติดคอตายไปซะ!!
เขารู้ว่าแม้ไอ้เพื่อนตัวดีคนนี้มันจะไม่สบายยังไงแค่กินยาแล้วนอนก็หายเนื่องจากมีร่างกายที่แข็งแรง พอได้ทึกกี้นางฟ้าของคณะนิเทศฯเป็นแฟนก็รีบทำตัวสำออยจนน่าหมั่นไส้สุดขั้ว
นาฬิกาบอกหัวใจเต็มที เปิดใจให้จองห้องหัวใจทั้งสี่
เต้นรำอย่างเมามันในร้านราตรี เพื่อคอยเธอมา คอยเธอ
มือหนาเลื่อนแก้วไปให้บริกรนำไปส่งโต๊ะที่สั่ง สายตาคมกวาดสายตามองไปทั่วร้านเพื่อเป็นการฆ่าเวลา เขาล่ะนึกสงสัยเสียเหลือเกินทำไมพวกเพื่อนๆของเขาถึงยอมทิ้งความโสดที่แสนมีค่าทิ้งไปเพื่อที่จะสวมปลอกคอที่เรียกว่าพันธะทางใจกับอีกคนนักหนา
เช่นคิบอมที่เพิ่งสละโสดไปเมื่อสองเดือนได้ดงเฮหนุ่มน้อยหน้าตาน่ารักที่อยู่คณะโบราณคดีมาควง ฮันเกิงที่สละโสดไปเมื่อปลายปีที่แล้วได้ฮยอกแจหนุ่มน้อยทั้งน่ารักทั้งซนคณะเภสัชมาเชยชม อีกทั้งคังอินไอ้เพื่อนตัวดีที่สละโสดคนแรกเมื่อต้นปีที่แล้ว
ร่างสูงพ่นลมหายใจออกทางจมูก อย่างน้อยก็ไม่ใช่เขาคนนึงล่ะชีวิตที่มีอยู่ทุกวันนี้ก็ดีอยู่แล้วอิสระเสรีดี นัยน์ตาคมเลื่อนมองไปยังฟลอร์เต้นรำสายตาไปสะดุดกับร่างๆหนึ่ง
ร่างผอมบางที่มีผิวขาวเนียนกำลังยักย้ายตามจังหวะเสียงเพลง นัยน์ตาสีดำกลมโต จมูกโด่งพองาม ริมฝีปากแดงสดกำลังแย้มยิ้มตอบชายหนุ่มที่ส่งยิ้มมาให้ เครื่องหน้าทั้งหมดช่างเข้ากับใบหน้าเรียวรูปไข่เสียเหลือเกิน
เหมือนกับเขากำลังอยู่ในภวังค์จนไม่ได้ทันสังเกตว่าบริกรกำลังบอกให้เขาทำเครื่องดื่มเมื่อถูกสะกิดเขาจึงรู้ตัวและทำให้ทันที เมื่อเขาหันกลับไปมองยังฟลอร์ก็ไม่เจอเสียแล้วแต่กลับมานั่งอยู่ตรงหน้าของร่างสูง
"Jin and Tonic one set,please"
คนตรงหน้ายิ้มหวานเสียจนเขาหายใจสะดุดไปอยู่ช่วงหนึ่ง
"Yes,sir"
ซีวอนทำตามออเดอร์ที่คนตรงหน้าเพิ่งสั่งมาและเลื่อนให้ด้วยความสุภาพตามที่ถูกสั่งสอนมาตั้งแต่เด็ก
"คุณเพิ่งมาทำงานวันแรกเหรอครับ?"
"ครับ ผมมาทำแทนเพื่อนของผม"
"อ่าฮะ"
แก้วช็อทแตะริมฝีปากสวยน้ำใสๆก็ไหลลงคอขาวระหงจนหมด เมื่อนาฬิกาข้อมือของผมดังขึ้นตามปกติของมันที่จะดังทุกๆชั่วโมงบ่งบอกว่าตอนนี้เป็นเวลาเที่ยงคืนแล้ว ร่างบอบบางที่อยู่ตรงหน้าลุกขึ้นยืนพร้อมกับเงินที่วางไว้เป็นค่าของที่สั่งไป
"ไปก่อนนะ คุณบาร์เทนเดอร์"
ร่างบางบอกคำลาพร้อมกับรอยยิ้มหวานที่ถูกโปรยมาให้อีกครั้ง
"ผม ชเว ซีวอน"
คนที่แนะนำชื่อตัวเองยื่นมือมาต้องการจะทักทายหากแต่คนตรงหน้ากลับไม่ยื่นมือไปสัมผัสกลับดึงคอเสื้อร่างสูงให้โน้มตัวมาด้านหน้าก่อนที่จะกระซิบบอกชื่อตนเองแผ่วเบาแต่ทว่ากลับดังก้องในหูของร่างสูงอย่างเหลือเชื่อ
"โจว คยูฮยอน...ยินดีที่ได้รู้จัก วันหลังคงได้พบกันอีกนะ"
หยุดและยักสั่นทุกทีที่เจอะเธอ ลองไปคุยอีกสักทีคงได้เบอร์
ตรงไปบอกเธอว่าฉันหลงละเมอ คอยเธอมา คอยเธอมา
"เฮ้ย ไอ้วอนทำมรึงมานั่งทำหน้าตาเบื่อเมื่อยโลกยังงี้วะ"
คังอินที่เพิ่งออกจากคลาสเรียนเดินมาทักเพื่อนของตนที่นั่งบื้ออยู่โต๊ะใต้ต้นอะคาเซียที่นั่งประจำของพวกเขา
"....."
"มรึงอย่าไปถามมันเลยไอ้คัง กรูมาถึงก็เจอมันทำหน้าฉ่อยๆยังงี้ตั้งก่ะแรกแล้ว"
เพื่อนชาวจีนตอบแทนเมื่อเคี้ยวขนมในปากกลืนลงคอเรียบร้อย
"พวกกรูก็ลองถามมันแล้วก็ไม่ยอมตอบนั่งเงียบกลัวดอกพิกุลจะร่วงออกจากปาก"
พอตอบเสร็จคิบอมก็นั่งดูดน้ำปั่นต่อ คังอินได้แต่ยืนเกาหัวแกรกๆก่อนที่จะไปกอดคอเพื่อนของตน
"หรือว่าเมื่อคืนเจอเรื่องไรเด็ดๆวะ ไอ้วอน"
ซีวอนดึงตัวเองออกมาจากโลกส่วนตัวได้แว้บนึงก่อนที่จะกลับเป็นดังเดิม
"เมื่อคืนมรึงไปเจอไรมา เล่าให้พวกกรูฟังเดี๋ยวนี้!!!"
ฮันเกิงพูดจบแล้วรีบย้ายตัวมาอยู่ในระยะประชิดทันที พอๆกับคิบอมที่ตอนนี้มานั่งยองๆอยู่ตรงหน้าซีวอนเรียบร้อย เรื่องทั้งหมดถูกถ่ายทอดจากปากของเพื่อนตัวดีจนหมด
"โห!!" (x3)
"ไอ้วอนกำลังจะมีเมียแล้วเว้ย" (ฮัน)
"มันกำลังจะสละโสด ฮ่าๆๆๆ" (บอม)
"อย่ามาหัวเราะกรูไอ้สาด"
คืนนี้เหล่าสามหนุ่มพากันมานั่งตรงเคาน์เตอร์กันเป็นแถวเพื่อที่จะได้คุยกับเพื่อนของตนได้สะดวก คังอินเลื่อนเครื่องดื่มให้บริกรเสร็จหันมาคุยกับเพื่อนของตนต่อ
"พวกมรึงมานี่ขออนุญาตเมียกันยังวะ"
"เรียบร้อยแล้วว่ะ"
คังอินพยักหน้าก่อนที่จะเสหันไปมองแฟนของตนที่ยืนคุยกับลูกค้าพลางผสมเครื่องดื่มพลาง เขาได้พบรักกับทึกกี้ก็ผับแห่งนี้เนี่ยล่ะในฐานะที่เขาเป็นรุ่นพี่และทึกกี้เป็นพนักงานใหม่
เวลาผ่านไปหลายชั่วโมง....จำนวนแก้วเริ่มเพิ่มขึ้นเรื่อยๆจนคังอินต้องปรามเพื่อนของตน
"พวกมรึงพอก่อนเหอะว่ะเดี๋ยวขับรถกลับไปหาเมียไม่ได้"
คนที่มีเมียแล้วชะงักมือที่จะกรอกน้ำเมาทันทีและวางมันลงเหมือนเดิม ส่วนคนกำลังโสดตอนนี้กระดกเข้าปากอย่างไม่หยี่ระ
"โหย มรึงแดกยังงี้เดี๋ยวขับรถกลับไม่ได้จริงๆหรอกมรึง"
ซีวอนไหวไหล่สายตาเสมองทางอื่นส่วนปากก็ตอบคำถามไป
"ไม่...สน"
สายตาของหนุ่มๆหันไปมองตามสายตาของเพื่อนเพื่อมองหาต้นเหตุที่ทำให้เพื่อนตอบแบบนี้
"หูยยยยยย สุดตรีน"
เรือนร่างบางใส่เพียงแค่เสื้อกล้ามสีขาวหลวมโพรกแถมยังคอเสื้อยังคว้านลึกจนถึงหน้าอกขาวและสวมกางเกงยีนส์สีอ่อนที่ถูกดึงจนต่ำกำลังยักย้ายส่ายสะโพกตามจังหวะเพลงอย่างเมามันส์ สายตาหลายคู่จ้องมองร่างนั้นอย่างไม่วางตารวมถึงกลุ่มนี้ด้วย
"ไอ้วอน ....อ้าว"
ฮันเกิงหันมาบอกเพื่อนตัวเองให้ออกไปหาเป้าหมายแต่กลับไม่อยู่ซะงั้น
"มันไปนู่นแล้วไอ้เจ๊ก"
คิบอมพยักเพยิดไปทางตำแหน่งเป้าหมายที่ตอนนี้เพื่อนของตัวเองไปเต้นอยู่ข้างๆเรียบร้อยแล้ว
"เหอะ!! ทีเรื่องยังงี้ไวเชียวนะไอ้เวร"
"สวัสดีครับ"
เสียงทุ้มทักขึ้นด้านข้างร่างบางที่เต้นตามจังหวะเพลง
"อ้าว สวัสดีซีวอน เจอกันอีกแล้วนะ"
รอยยิ้มหวานฉาบบนใบหน้าเรียว นัยน์ตากลมเป็นประกายระยับเนื่องจากฤทธิ์แอลกอฮอล์ที่เพิ่งดื่มมาเมื่อครู่ใหญ่ๆ
"นั่นสิ บังเอิญจังเลยเนอะ"
"บังเอิญ......หรือจงใจกันแน่ หืม??"
แขนเรียวเลื่อนโอบรอบคอชายหนุ่มพร้อมกับเบียดร่างกายของตนเข้าหาร่างหนาก่อนที่จะผละออกอย่างเอื่อยๆแต่แขนแกร่งตวัดรวบเอวบางให้แนบชิดร่างกายของตนยิ่งขึ้น ใบหน้าคมเลื่อนเข้าหาคนหน้าหวานจนสัมผัสถึงลมหายใจอุ่นๆ
"แล้วคุณคิดว่ายังไงล่ะครับ คุณคยูฮยอน"
เสียงนาฬิกาข้อมือดังขึ้นบอกเวลาเที่ยงคืน....
"ไม่รู้สิ คุณซีวอน คิก"
คยูยิ้มหวานเยิ้มยิ่งกว่าเดิมพร้อมกับดันตัวออกจากอ้อมแขนและหัวเราะคิกคักด้วยท่าทีเอียงอายโดยที่ร่างสูงยอมปล่อยแต่โดยดีทิ้งให้เขายืนมองร่างบางเดินลับหายออกไปนอกร้านไม่วายที่ใบหน้าหวานจะหันมาส่งรอยยิ้มที่ชวนหลงใหลให้
ส่งนัยน์ตาหวานให้ติดตรึงตรา แล้วเธอก็เดินหายไปเหมือนดั่งนินจา
หยอกเย้า แว้บไปแว้บมา แล้วเธอก็หายไป
"เฮ้ย ทำไมมึงมานั่งเอ๋ออยู่ตรงนี้วะ เจ๊ยยย!!!!ไอ้ห่าไปทำอะไรมาวะไอ้วอน"
คิบอมที่เพิ่งมาเรียนเดินมาทักเพื่อนที่นั่งอยู่ที่ประจำของกลุ่มตนแตก็ต้องตกใจเมื่อเห็นสภาพใบหน้าของเพื่อน ตอนนี้ใบหน้าซีวอนดูซีดเซียวและขอบตาดำคล้ำเหมือนคนอดนอน
"กูไปที่ผับมา"
"อย่าบอกนะว่ามึงไปทุกคืนอ่ะ"
"เออ"
"ห๊าาา!! มึงเป็นบ้าไปแล้วเรอะ"
"กูไม่ได้บ้า..."
"แค่มึงอยากเจอหนุ่มยิ้มหวานคนนั้น"
"รู้แล้วยังเสือกถาม"
"อ้าว ไอ้เหี้ยนี่วอนโดนตีน แล้วตกลงมึงได้เจอรึเปล่า"
"เจอ"
"เจอ?? แล้วทำไมมึงถึงมีสภาพแบบนี้วะ"
แล้วเรื่องราวถูกถ่ายทอดจากปากชายหนุ่ม.....
"วะ วอน อือ"
"หืม?? อืม"
"พอ..ก่อน"
"ทำไมล่ะครับ"
ร่างสูงพูดจบละใบหน้าจากลำคอขาวระหงที่ตนเพิ่งสร้างเครื่องหมายที่แดงระเรื่อตัดกับสีผิว ริมฝีปากเอิบอิ่มตั้งท่าจะตอบคำถามแต่ก็ถูกริมฝีปากของคนตรงหน้าปิดเสียเพื่อเก็บเกี่ยวความหอมหวานที่ยากจะถอนตัว
ลิ้นทั้งสองกระหวัดเข้าหากันและตอบสนองกันและกันได้เป็นอย่างดีจนลมหายใจของทั้งเริ่มจะหมด ร่างสูงจึงผละออกมาแต่ไม่วายที่จะซุกซนไปยังพวงแก้มนิ่มมือหนาเลื่อนไปยังใต้ร่มผ้าสัมผัสกับแผ่นหลังเปลือยเปล่าและเรียบเนียน
"อือ..เที่ยงคืนแล้ว ต้องกลับบ้าน..."
"หา???"
ร่างสูงหยุดทุกการกระทำ มองคนตรงหน้าด้วยสายตาเว้าวอน นิ้วเรียวแตะริมฝีปากของร่างสูงที่กำลังจะอ้าปากค้าน
"ชู่...คยูต้องกลับแล้ว ไปก่อนนะ"
ริมฝีปากนิ่มที่บวมแดงเนื่องจากรสจูบที่ร่างสูงมอบให้ประทับลงบนปลายจมูกขาวเบาๆ ก่อนที่จะเดินไปทิ้งให้ซีวอนยืนอยู่เพียงลำพังด้วยความงุนงง
บอกแต่คำหวานให้สุขอุรา แล้วเธอก็เดินหายไปเหมือนดั่งนินจา
หยิบแก้วชนไปชนมา แล้วเธอก็หาย
"ปล่อยให้มึงยืนเอ๋อแดกอยู่อย่างงั้นนะเหรอวะ"
"เออ แม่งเซ็งโว้ยยย!!!"
"ถ้ามึงเซ็งมึงก็ไปร้านเดิมให้หายเซ็งซิวะ"
เที่ยงคืนฉันออกมาคอยเธอ ก็ ลั่น ลัน ลา
โอ้เธอเจ้าซินเดอเรลล่า เจอเธอไม่ทันร่ำลา
โอ้เธอเจ้าซินเดอเรลล่า เธอเอาแต่ ลั่น ลัน ลา
โอ้เธอเจ้าซินเดอเรลล่า ฉันคงกลับบ้านนอนแล้วร้องไห้ ..โอ้วว
"เฮ้ย มึงมาอีกแล้วเหรอวะไอ้วอน!!!!! มึงจะมาทำเหี้ยอะไรวะทุกวัน"
คังอินที่ยืนผสมเครื่องดื่มอยู่หันมาหาเพื่อนที่หย่อนตัวนั่งลงตรงหน้าเคาท์เตอร์
"มาก็บ่นไม่มาก็บ่น ระวังพี่เขาจะทิ้งมึงเอา"
"อยากโดนมิกเซอร์ไปประทับบนกบาลมึงมั้ยไอ้วอน"
คังอินถามเสียงต่ำและเริ่มควานหาเครื่องดื่มที่อยู่ด้านหลังเตรียมจะฟาดหัวเพื่อนตัวดี เหมือนมีนางฟ้ามาโปรดช่วยชีวิตซีวอนทึกกี้เดินออกมาจากหลังร้านในชุดบาร์เทนเดอร์ส่งรอยยิ้มทักทายมาให้
"มาอีกแล้วเหรอ"
"ครับ"
"ปล่อยมือจากขวดนะคัง...วันนี้ดื่มอะไรดีล่ะวอน"
มือเรียวตีมือหนาเบาๆเป็นเชิงเตือน คังอินยอมปล่อยขวดดีๆส่งสายตามาให้เพื่อนสื่อประมาณว่า 'ถ้าแฟนกูไม่ขอไว้หัวมึงแบะกลับบ้านแน่'
"Jin and Tonicครับพี่"
"OK"
ทึกกี้หันไปจัดการเครื่องดื่มแทนปล่อยให้คังอินคุยกับเพื่อนได้อย่างเต็มที่ เครื่องดื่มที่คุณคนสวยสั่งเมื่อตอนที่พบกันครั้งแรก
นาฬิกาบอกว่าเกินเที่ยงคืน แค่เธอคนเดียวจะไม่มองคนอื่น
บทเพลงยังดัง ใจยังหวังพบเธออยู่ คอยเธอมา คอยเธอมา
ยิ่งเวลาผ่านไปนานเท่าไหร่จำนวนแก้วเครื่องดื่มยิ่งเพิ่มมากขึ้นเท่านั้นไม่เฉพาะกับซีวอนแต่รวมถึงคังอินที่มานั่งกินเป็นเพื่อนตอนเลิกงานโดยมีพี่ทึกกี้คอยปราม
"พอได้แล้วน่าทั้งสองคน"
"พวกผมยังไหวน่าทึกกี้"
คังอินหันไปพูดกับแฟนของตนที่นั่งอยู่ข้างกายพร้อมกับรั้งเอวบางให้มาใกล้ตนยิ่งกว่าเดิม ใบหน้าเรียวแดงก่ำยิ่งกว่าคนที่กำลังดื่มแอลกอฮอล์กันอยู่เสียอีก
พลันสายตาของคังอินเหลือบไปเห็นร่างหนึ่งที่กำลังเดินไปสั่งเครื่องดื่มตรงเคาท์เตอร์และจะหันไปเรียกเพื่อนของตนกลับแว้บหายไปโผล่อยู่ข้างๆเป้าหมายเสียแล้ว
"ไวฉิบเป๋งเลยเว้ย"
คังอินพึมพำกับตัวเองและเรียกบริกรเก็บเงินเพื่อที่ตนเองจะได้กลับห้องไปนอนเสียที
เมียงและมองส่องเท่าไรไม่เจอะเจอ ขอสักครั้งอยากแค่ลองรู้จักเธอ
ดูอาการว่าคืนนี้ต้องรอเก้อ คอยเธอมา คอยเธอมา
"ขอJin and Tonic สองที่ครับ"
ใบหน้าหวานหันมามองคนที่เพิ่งนั่งด้านข้าง รอยยิ้มฉายอยู่บนใบหน้าคม
"รู้ใจจังนะ ซีวอน"
"เห็นสั่งแต่อันนี้นี่ครับ"
"คิก พ่อคนช่างสังเกต"
มือเรียวยกแก้วช็อตรินใส่ปากจนหมดก่อนที่จะยันกายให้ลุกขึ้นเตรียมจะออกไปเต้นต่อแต่โดนมือหนาคว้าท่อนแขนกลมกลึงไว้เสียก่อน
"ไม่คิดจะให้รางวัลหน่อยเหรอครับคนสวย"
"รางวัล??............แบบไหนดีล่ะ"
"อือ...อา"
"อืม..."
จูบร้อนแรงมอบให้อีกฝ่ายลิ้นต่างพากันเกี่ยวกระหวัดอย่างไม่ยอมแพ้ด้วยกันทั้งคู่ ส่วนมือหนาที่ซุกซนป่ายเปะปะภายใต้ร่มผ้าของอีกฝ่ายปลุกปั่นอารมณ์ให้ร้อนแรงดั่งลมพัดกรรโชกให้เปลวไฟให้โหมกระหน่ำยิ่งกว่าเดิม
มือเรียวยึดร่างตรงหน้าเป็นหลักพึ่งพิงไร้เรี่ยวแรงแม้แต่จะทรงตัว เวลาผ่านไปเนิ่นนานจนกระทั่งถึงเวลาเที่ยงคืน...
"อ๊ะ อา..วอนเที่ยงคืนแล้ว ตะ ต้องกลับบ้าน อืม"
"ไม่ต้องกลับหรอก"
ใบหน้าคมตอบเสียงอู้อี้ที่หน้าท้องแบนราบของอีกฝ่ายพร้อมกับประทับจูบหนักหน่วงไปหนึ่งที
"ไม่ได้...เดี๋ยวถูกดุ อื๊อ"
ร่างบางดิ้นขลุกขลักแต่คราวนี้แขนแก่งกลับกอดรัดไว้แน่น มือเรียวพยายามดันร่างสูงแต่มีหรือคนตรงหน้าจะเขยื้อนเมื่อใช้ไม้แข็งไม่ได้ก็ต้องใช้ไม้อ่อน
"ปล่อยเถอะนะ ต้องกลับบ้านจริงๆ"
นัยน์ตากลมช้อนมองร่างสูงทำให้ใจอ่อนยวบไปทันทีและยอมปล่อยโดยดี ร่างบางอมยิ้มจูบที่ปลายจมูกของร่างสูงเบาๆให้หายหน้าบูดและทิ้งให้เขายืนอยู่ตรงนั้นอีกเช่นเคย
ส่งนัยน์ตาหวานให้ติดตรึงตรา แล้วเธอก็เดินหายไปเหมือนดั่งนินจา
หยอกเย้า แว้บไปแว้บมา แล้วเธอก็หายไป
บอกแต่คำหวานให้สุขอุรา แล้วเธอก็เดินหายไปเหมือนดั่งนินจา
หยิบแก้วชนไปชนมา แล้วเธอก็หาย
"ฮ่าๆๆๆๆๆๆ" (x3)
"มึงโดนทิ้งอีกแล้วเหรอวะ ฮ่าๆๆๆ" (บอม)
"แม่ง คุณคนสวยเจ๊งเป็นบ้า ฮ่าๆๆๆ" (ฮัน)
"ปล่อยให้ไอ้วอนอยากแล้วจากไป ฮ่าๆๆๆ" (คัง)
"เลิกหัวเราะได้แล้วไอ้เพื่อนเวร!!!"
ซีวอนลุกขึ้นวิ่งไล่เตะไอ้พวกเพื่อนที่แสนดีทั้งหลายรอบโต๊ะ จนคนแถวนั้นหันมามองเป็นตาเดียว
"อ้าวๆ ไมวอนวิ่งไล่เตะพวกนี้ล่ะเนี่ย"
ฮยอกแจที่เพิ่งเลิกคลาสเรียนเดินมาหาแฟนของตน
"พวกมันปากหมา"
"โห น่าจะบอกฉันจะได้รีบช่วยโดยเฉพาะฮันฮันเอาให้หนักเลย"
"ไหงพูดยังงั้นล่ะ"
ฮันเกิงหน้าง้ำสวมกอดแฟนของตนพร้อมกับฝังจมูกลงบนแก้มนวล ฮยอกจับแก้มตัวเองด้วยความเขิน คนที่สวมกอดหัวเราะในลำคอเลยโดนปีกไก่ฟาดไม่ยั้งเป็นของตอบแทน
ฉันออกมาคอยเธอ ก็ ลั่น ลัน ลา
โอ้เธอเจ้าซินเดอเรลล่า เจอเธอไม่ทันร่ำลา
โอ้เธอเจ้าซินเดอเรลล่า เธอเอาแต่ ลั่น ลัน ลา
โอ้เธอเจ้าซินเดอเรลล่า ฉันคงกลับบ้านนอนแล้วร้องไห้ ..โอ้วว
"เย้!!!วันนี้มาสนุกกันเต็มที่เล้ย!!"
เหล่าบรรดาแฟนๆของเพื่อนที่มาร่วมก๊วนด้วย ยกแก้วเครื่องดื่มชนกันเฮฮาปล่อยให้แฟนที่นั่งด้านข้างหน้าบูดด้วยความหวงที่เหล่าบรรดาคนแปลกหน้าทั้งหลายจ้องจนจะสึกหรอ
"โว้ย!! เลิกๆๆไม่ต้องกงกินมันเเล้ววันนี้"
ฮันเกิงลุกขึ้นตบโต๊ะโวยวายพลางลากฮยอกแจให้ลุกด้วยอีกคน คิบอมพยักหน้าอย่างเห็นด้วยยกเว้นคังอินที่นั่งสบายใจเฉิบ
"เป็นอะไรขึ้นมาอีกห่ะ ฮันฮัน!!"
ฮยอกแจพูดขึ้นทำหน้าบูด
"ใช่ๆ ฮันเป็นอะไรไปเนี่ย บอมก็อีกคน"
"ฮึ้ย!!"
ฮันเกิงทำท่าหงุดหงิดและกระแทกตัวนั่งลงเหมือนเดิม ฮยอกทำหน้างงๆไม่เข้าใจว่าแฟนตนนั้นเป็นอะไรรวมถึงดงเฮด้วย ผิดกับคังและทึกกี้ที่นั่งดื่มกันอย่างมีสนุกสนาน ส่วนซีวอนตอนนี้รีบแว้บออกไปทันทีที่เห็นคุณคนสวยเมื่อครึ่งชั่วโมงที่แล้ว
"วันนี้อยู่กับผมยันเช้าได้มั้ยครับ คยู"
"บอกแล้วไงล่ะว่าไม่ได้"
มือเรียวแตะริมฝีปากอีกฝ่าย
"ต้องกลับก่อนเที่ยงคืนอีกแล้วยังงั้นเหรอ ซินเดอเรลล่าของผม"
"คิก อืม ไม่งั้นเดี๋ยวโดนแม่เลี้ยงใจร้ายลงโทษเอาน่ะ"
"แล้วไม่กลัวว่าเจ้าชายจะโมโหแล้วลงโทษซิเดอเรลล่าคนสวยบ้างเหรอ"
"ถ้ายังงั้นเจ้าชายจะลงโทษซินเดอเรลล่าคนนี้ยังไงดีล่ะ"
ใบหน้าหวานยื่นเข้าไปหาพร้อมกับรอยยิ้มที่ดูยั่วยวนให้อีกฝ่ายใจกระตุกวูบ และเจ้าชายก็ก้มใบหน้าลงมามอบจูบที่เร่าร้อนและดูดดื่มเป็นการลงโทษซิเดอเรลล่าคนสวย........
รถยนต์คันสีดำขับพาเจ้าหญิงซินเดอเรลล่ามาส่งที่บ้าน เมื่อรถจอดตรงหน้าบ้านหลังโตหรือเรียกสั้นๆว่าคฤหาสน์ดีๆนี่เอง เมื่อถึงที่หมายเจ้าหญิงทำท่าจะลงแต่ถูกเจ้าชายคว้าข้อมือไว้เสียก่อน
"อยู่กับผมหลังเที่ยงคืนไม่ได้จริงๆเหรอ"
"อื้ม แต่ถ้า......"
คยูก้มตัวลงไปกระซิบอะไรบางอย่างกับอีกฝ่ายทำให้ใบหน้าคมมีแววดีใจและรอยยิ้มปรากฎบนใบหน้า
"ได้จริงๆนะ"
ใบหน้าเรียวพยักเบาๆ.........
หลายวันต่อมาซีวอนนั่งเรียนในคลาสหนังตาเริ่มเลื่อนลงมาปิดเสียให้ได้ จนฮันเกิงต้องสะกิดให้ตื่นอยู่หลายรอบ
"เฮ้ย เป็นเหี้ยอะไรวะ เอาแต่จะหลับลูกเดียว"
"กูสบายดี"
ปิ๊บๆ!!!! เสียงเรียกเข้าเมสเซจเครื่องของซีวอนดังขึ้น
'To Prince Siwon
คืนนี้เจอกันที่เดิมนะฮะ ^O^
ตั้งใจเรียนนะครับที่รัก >//<
From Cinderella Kyu'
ซีวอนกดส่งเมจเซสให้อีกฝ่าย
'To Cinderella Kyu
ครับ ซินเดอเรลล่าคนสวย
เราก็ตั้งใจเรียนด้วยนะครับคนเก่ง ^_^
From Prince Siwon'
"ทำไมมึงส่งยังกับเขาเป็นเด็กๆยังงั้นวะ"
คิบอมที่ยื่นหน้ามาดูพูดขึ้นโดยไม่เกรงใจครูที่สอนอยู่ด้านหน้าสักเท่าไหร่
"หืม? ก็คยูอายุแค่17เองนิ"
"ห๊าาาาาาาาา!!!" (x3)
"ชู่!!!!! มึงจะตะโกนหาส้นตีนอะไรวะเดี๋ยวยัยป้าที่สอนอยู่หน้าได้ด่าพวกมึงออกไมค์แน่"
"คุณคนสวยเขาอายุ17จริงเหรอวะ"
"เออ ถ้าไม่มีอะไรกูจะได้ขอนอนก่อน"
"นอน?? ทำไมวะ"
"เออ กูไปกินขนมหวานที่บ้านคยูดึกไปหน่อย"
พอพูดจบเจ้าตัวก็นอนฟุบทันที
"ขนมหวาน????"
ทั้งสามคนหันมามองหน้ากันด้วยความสงสัยและงงกับคำพูดของเพื่อนตัวเองก่อนที่จะหันไปสนใจกับบทเรียนที่อยู่บนกระดานต่อ
=== แถมท้าย ===
ณ ห้องนอนของคยู
.
.
.
.
.
.
"อ๊ะ อาาา วอน อ๊าา"
"อืม คยู อือ ตัวนายหวานชะมัด อืม..."
.
.
.
.
.
.
==== The end ของแท้จร้า ====
M ag ic
ความคิดเห็น