ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : ตอนที่ 1
เร็นจิ... ทำไมเจ้าถึงจากข้าไป...เจ้ารังเกียจข้าแล้วใช่ไหม
เร็นจิ... ได้โปรด...หันกลับมามองข้าอีกครั้ง ให้ข้าได้ชดใช้ความผิดที่เคยทิ้งเจ้าไว้
เร็นจิ... ข้าขอโทษ ที่ข้าเห็นแก่ตัวตลอดเวลาที่ได้อยู่กับเจ้า...ข้าขอโทษ...ขอโทษสำหรับทุกอย่าง
เร็นจิ... ได้โปรด...หันกลับมาหาข้าอีกสักครั้ง อย่างน้อย...ให้ข้าได้มีโอกาส...พูดว่ารักเจ้า...ก่อนที่เจ้าจะหายไปจากข้าชั่วนิรันดร
“หัวหน้า” เสียงเรียกจากรองหัวหน้าคนใหม่ทำให้เบียคุยะหลุดออกจากภวังค์ คาริน...ยมทูตสาวที่ถูกเรียกกลับมาจากการประจำการที่โลกมนุษย์ เด็กสาวผมสีดำสนิทและดวงตาดำเหมือนรติกาล มือสีคล้ำกำลังยกถาดน้ำชามาให้เขา “คุจิกิ”
“ขอบใจ” เบียคุยะมองถาดที่ถูกวางลงบนโต๊ะไม้ ก่อนที่จะมองร่างผอมสูงของรองหัวหน้าตนเดินลิ่วออกไป
ป่านนี้...เจ้าจะทำอะไรอยู่นะ...เร็นจิ...
เจ้าจะรู้ไหมว่า...ข้าคิดถึงเจ้า...
“หัวหน้าเหม่ออีกแล้วนะคะ” คารินยกขวดหมึกอันใหม่มาให้ “ท่านสั่งให้ข้าไปเอาใช่ไหมคะ” เบียคุยะขมวดคิ้วมอง
...เขาสั่งเหรอ...
“...ใช่” เบียคุยะรับคำเบาๆแต่รองหัวหน้าของเขากลับส่ายหน้างุด
“ท่านไม่ได้สั่งให้ข้าไปเอาเสียหน่อย” คารินเก็บขวดหมึกลงไปแล้วยืนขมวดคิ้วมองเขา “ท่านไม่เป็นอะไรใช่ไหมคะ”
ไม่เป็นตรงไหน...เขา...คิดถึง...ใครบางคน...เจียนจะคลั่งอยู่แล้ว...
“ท่านคิดถึงท่านเร็นจิอยู่เหรอเจ้าคะ” คารินนั่งคุกเข่าอยู่อีกฟากของโต๊ะทำงาน สายตาสีรติกาลทอดมองออกไปนอกระเบียง “ก็ท่านผู้นั้นน่ะ อบอุ่นออกนะเจ้าคะ” ก่อนจะหันมายิ้มเศร้ากับเขา “พอท่านเร็นจิหายไปซักคน โลกนี้มันก็ดูเหมือนจะหยุดหมุนไปเสียดื้อๆเลยนะคะ ท่านเบียคุยะเองก็คิดเหมือนกันใช่ไหมคะ”
“...ไม่” เบียคุยะตอบแผ่วเบา
“โกหกไม่ดีนะคะ” คารินอมยิ้มอย่างรู้ทัน
“เจ้าไม่ได้มีหน้าที่มาต่อล้อต่อเถียงกับหัวหน้า” เบียคุยะเสตามองเอกสารงานที่เหลือ “กลับไปทำงานของเจ้าไป”
“ว้า... โดนไล่แล้ว แย่จังเลย” คารินเดินไปหยุดหน้าประตูแต่ก็หันกลับมายิ้มให้เจ้าของห้อง “เอ่อ...ท่านเบียคุยะ มันไม่ผิดหรอกนะถ้าท่านจะทำตามความรู้สึกตัวเองบ้าง อย่างน้อยก็นานๆครั้งนะคะ” เด็กสาวยักไหล่
“ถ้าเกิดว่าท่านคิดถึงใคร แล้วทำไมท่านต้องมานั่งเหงาทรมานอยู่คนเดียวด้วยละคะ” แล้วก็ยักไหล่อีกที “ก็แค่พูดนะ”
...รองหัวหน้า...เวร...อีกคน...
ประตูถูกดึงปิดลงพร้อมกับเสียงถอนหายใจเหนื่อยล้าของรองหัวหน้าคนใหม่ เสียงบ่นพึมพำคิดถึงเร็นจิดังมาไม่ขาดสาย ไม่ใช่ว่าแค่เด็กสาวคนเดียวที่บ่นไม่ขาดปาก เชื้อคิดถึงรองหัวหน้าคนเก่าแพร่ไปทั่วทั้งหน่วยหก
แน่นอนเพราะเร็นจิเป็นมากกว่ารองหัวหน้าธรรมดา เขาเป็นเหมือนกับบุคคลตัวอย่างของคนในหน่วยหกหลายคน ดอกสึบากิ...อุดมคติอันสูงส่ง ไม่มีใครในหน่วยเหมาะกับมันมากกว่าหนุ่มผมแดงคนนั้นอีกแล้ว
ไม่แม้แต่เขา...
และตอนนี้ดูเหมือนว่าเจ้าเด็กนั่นจะทำความฝันในอุดมคติสำเร็จไปแล้วเสียด้วย มันคงดีไม่น้อยถ้าความฝันของเจ้า...ไม่ใช่การเดินหนีไปจากข้า...
“ข้า...ได้รับการเลื่อนตำแหน่ง” วันนั้นเจ้าพูดคำนี้กับข้า เจ้าจำได้ไหม...เร็นจิ “ต่อไปนี้ข้าต้องเป็นยมทูตในฐานะของหัวหน้าหน่วยห้า” แล้วคำพูดต่อไปของเจ้า...ข้ายังจำได้ดี...
“ข้าขอบคุณ...ท่านเบียคุยะ...สำหรับทุกอย่างที่ผ่านมา”
เร็นจิ...ที่เจ้าพูดแบบนั้น...เพราะเจ้าจะไปจากข้าอย่างถาวรอย่างนั้นเหรอ...
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น