The.Lost.MyThology เทพนิยายที่สาบสูญ

ลำดับตอนที่ #2 : เส้นผมทองคำกับการต่อสู้ที่เริ่มต้นขึ้น

เส้นผมทองคำกับการต่อสู้ที่เริ่มต้นขึ้น

กลางดึกคืนนั้นเองหลังจากที่ตอนเย็นเนมิดะไปกินเค้กกับนุชากิแล้วก็อาบน้ำนอนในทันที ฉับพลันที่หลับไปความฝันที่เป็นดังภาพนิมิตรมาตั้งแต่ขึ้นคลาสซีเนียร์ปีแรกก็ปรากฏขึ้น


มันเป็นภาพของเด็กหนุ่มรุ่นราวใกล้ๆกับเธอยืนคุยกับน้าสาวอยู่�'นี่เมื่อไรจะบอกเธอคนนั่นกันแน่ครับ ท่านเอ็มพีเช่' เขาถามน้าเอ็มด้วยความสุภาพ 'ก็คงต้องรอจนวันนั้นมาถึงก่อนล่ะ วันที่ดวงดาวได้เริ่มบรรจบกันครั้งแรกในรอบ 666 ปี ใช่มั้ยล่ะท่านอาจารย์' เสียงที่สอดมาของชายหนุ่มผมน้ำตาลที่เพิ่งโผล่มาขัดการสนทนาของทั้งคู่


'ศิษย์ข้า เจ้าพูดถูกแล้วและเราก็เหลือเวลาไม่นาน ฉะนั้นข้าคงต้องไปก่อนจะสายเกินไปโยรุ จาบิซาบิแห่งราศีคนแบกงูเอ๋ยจงดูแลนางทีนะ ส่วนเจ้า คาคุรัน หลงอี้แห่งราศีคันชั่งรีบไปบอกคนรักของเจ้าให้เตรียมทุกคนในวิซให้พร้อมสำหรับสิ่งที่ใกล้จะมาถึงในอีกสองสามปีนี้ซะ เพื่อหยาดน้ำตาสุดท้ายของพาราไดซ์'


ถ้อยคำที่ทรงอำนาจและการแทนตัวเองที่แปลกนี้เนมิดะไม่เคยได้ยินทำให้เธอคิดว่าน้าของเธอเป็นอะไรไป แต่แล้วร่างของเด็กหนุ่มก็โดนหมอกดำปกคลุมก่อนจะสลายไปเหลือเพียงงูสีดำสายสามเหลี่ยมตัวเดียวเท่านั่น "โยรุ..งูของน้าเอ็มนี่น่า!" เนมิดะเผลอตะโกนลั่นจนตื่น "มันคงไม่จริงใช่มั้ยเนี้ย"


เธอลุกขึ้นมาจากเตียงแล้วเดินไปล้างหน้าให้ใจเย็นลงหน่อย ทว่าหลังจากกลับออกมาก็พบว่าบนเตียงขนาดสองคนนอนของเธอมีร่างที่โปร่งผมยาวสลวยน่าจะเป็นผู้หญิง คนคนนั้นใส่ชุดสีดำรัดกุมเปิดเอวลอย เมื่อแสงจันทร์ส่องกระทบผมของเธอก็ทำให้เนมิดะอึ้งกับเส้นผมที่สีสันดุจทองคำเลอค่าซึ่งยาวลากพื้น แม้จะถักเปียไว้ก็ตามที


ทันใดนั่น "เนมิดะหมอบ" เสียงแบบเดียวกับเด็กหนุ่มในฝันดังขึ้นพร้อมร่างยาวรัดดึงตัวของสาวผมแดงลงหมอบกับพื้น "ต๊าย!ที่แท้ก็มีองค์รักษ์อยู่ข้างกาย มิน่าล่ะพวกนั่นถึงได้เตือนฉันอยู่ได้" เสียงแหลมเสียดหูดังขึ้นหลังดวงตาของเด็กสาววัย 17 ปีที่ไม่น่าจะมีปัญหาภาพหลอนเห็นภาพมวลผมทองคำตวัดฉกตรงเดียวกับระดับความสูงของหัวเวลาที่เธอยืนอยู่


"คุณเป็นใครกัน" เธอตะคอกถามพลางค่อยๆลุกขึ้นมา "นามของผู้มีผมงามที่สุดในโลกนี้คือ ราพันเซลบรรพบุรุษของข้า แฮร่า ราเพลผู้ใช้กิฟท์แห่งกลุ่มดาวเส้นผมเบนิต้าของ G.O.D จะมารับชีวิตของเจ้า น้ำตาสุดท้ายแห่งตระกูลพาราไดซ์ที่ล่มสลาย" คำพูดแนะนำตัวถูกส่งมาพร้อมเส้นผมที่คลายจากเปียมาหาสาวน้อยเนมิดะ


วูบ! ครั้งแรกเธอหลบได้อย่างสวยงามและพุ่งไปคว้ามีดสั้นที่ซ่อนไว้ใต้หมอนมาฟันเส้นผมที่เข้ามาพันแขนขาเธอกับตัวของงูดำลายสามเหลี่ยมออก ทำให้การโจมตีชะงักลง "แก....บังอาจตัดผมอันงดงามของข้า ไปตายซะ แฮรี่แสลช" แฮร่ากรีดร้องจนตัวสั่นเพราะความโกรธแล้วใช้ท่าไม้ตายในทันที


เธอสะบัดผมมาหาเนมิดะเป็นรูปกากบาทไขว้ด้วยความเร็วสูงในขณะที่เส้นผมบางส่วนที่ถูกตัดออกก็ตรึงขาของเป้าหมายไว้ 'แย่ล่ะหลบไม่ได้' เนมิดะรีบยกแขนมากันตัวแทนเนื่องจากหนีไม่พ้นแล้ว "ชิ!เล่นสกปรกนี่ถนัดนักนะพวก G.O.D " ร่างของชายหนุ่มผมยาวสีเงินที่มัดรวบไว้ที่ท้ายท้อยโผล่มาจากหมอกสีดำเพื่อขวางทางระหว่างสาวน้อยกับเส้นผมที่มากมายนั่น


"จงหายไปซะ สเนคเรเฟียร์" เขาเรียกหมอกสีดำมารวมกันเป็นกระบี่ยาวสีดำสนิทไม่สะท้อนแสงจันทร์เลย โกร่งกระบี่ถูกแกะสลักเป็นรูปงูตัวหนึ่งที่มีดวงตาสีแดงฉานเช่นเดียวกับตาซ้ายของเขาที่ผินหน้ามาทางตนเอง "หลบเร็ว เทียร์!" สิ้นเสียงเตือนของชายหนุ่มแม้เนมิดะจะไม่แน่ใจว่าเขาเรียกเธอ แต่ก็หันไปมองก่อนจะทำท่าสะพานโค้งหลบเส้นผมที่ฟาดมา เฟี้ยว! ฟึบ! แหมะ! เส้นผมเส้นหนึ่งที่เธอไม่ทันมองปาดคอไปอย่างแผ่วเบา หากแต่ก็ทำให้เลือดไหลออกมา


เธอจึงหันไปมองหาตัวแฮร่าจนพบว่าคนที่เข้ามาโจมตีได้ใช้เส้นผมไม่กี่เส้นมาปาดตัวชายผมเงินที่ฟันเส้นผมเหล่านั้นอยู่จนเขาได้แผลบนร่างกายหลายแห่งแล้ว "หึ หึ หึ เป็นไงผลของการทำร้ายผมอันงดงามของข้า จงทรมาณเข้าไปด้วยท่าลับของข้า เกศาล่องหนซะเถอะ" หญิงสาวเอ่ยกับเขาจบก็ตวัดตาสีเขียวมาที่เนมิดะ "เตรียมตัวตายได้เลย เทียร่า" สิ้นประโยคผมทองคำที่ขาดไปแล้วก็ลอยกลับมาที่แขนของแฮร่า จากนั้นก็อัดกันกลายเป็นค้อนยักษ์ "รับไป แฮมเมอร์แฮร์" ค้อนนั่นไล่ฟาด ทุบ อัดร่างบางที่วิ่งวนไปทั่วห้อง

"งูพิษแห่งจักรราศีเอ่ย จงรัด มัด พัน เกี่ยวร่างเนื้ออันเปี่ยมด้วยสิ่งเลวร้ายให้ดำดิ่งสู่ความตายอันเป็นนิรันดร์เถิด เดอะ แฟรงค์ ออฟ เดธ"

เสียงที่เย็นชาดังขึ้นหลังตัวของเนมิดะที่สะดุดล้มไป แล้วจู่ๆก็มีงูพุ่งเข้าหาตัวแฮร่ามากมายจนเธอกรีดร้องด้วยความเจ็บปวด "พอได้แล้วโยรุ เดี๋ยวเธอก็ตายพอดี" ตาสีดำรีบตวัดไปจ้องหน้าขาวซีดของหนุ่มผมเงินที่รับตัวเธอไว้ทันก่อนโดนเศษกระจกที่แตกแถวนั่นบาด "ไม่ได้ เธอคนนั้นเป็นตัวประกันว่าคนคนนั้นจะไม่มายุ่งกับพวกเรา" เขาพูดเสียงแผ่วๆ


"ต้องขออภัยด้วยที่รบกวนนะ คุณเนมิดะ คุณโยรุ ดูท่าแฮร่าคงทักทายมากไปหน่อย เพราะงั้นคืนเธอมาซะ แล้วจากนี้ไปอีกสองสามวันพวกเราค่อยมาเจอกันอีกดีไหม" ชายในชุดสูทขาวสวมหมวกทรงสูงโผล่มาจากหลังเสาไฟฟ้าแถวนั่นเพื่อยืนข้อเสนอกับโยรุที่จับตัวหญิงสาวผมทองคำไว้ "ได้ สาบานมาก่อนด้วยเกียรติของนาย" "ครับ ผม เฮโร อารูแวล รองหัวหน้าหน่วยนักษัตร หนู ขอสาบานด้วยเกียรติของผมครับ" เฮโรพูดไม่ทันจบ โยรุก็โยนร่างของแฮร่าที่โดนพิษลงไปให้เขาเลย


ทั้งสองดูท่าทีอีกซักพักแล้วโยรุก็เป็นฝ่ายไล่ไป�"รีบไสหัวไปซะ" พูดจบก็ร่ายมนตร์คืนสภาพของบ้านและละแวกข้างเคียงให้เหมือนเดิม "ไปนอนได้แล้ว พรุ่งนี้มีงานกลุ่มไม่ใช่เหรอไง ตอนเย็นค่อยกลับมาถามก็ได้ฉันไม่หนีไปไหนได้หรอก" เขาหันมาพูดกับเนมิดะอย่างเรื่อยๆ "ก็แน่สิเพราะนายเป็นคนที่น้าฉันฝากมาดูแลฉันนี่น่า" เด็กสาวตอบเสียงเบาเพราะเหนื่อยล้าเต็มทนที่ต้องมาสู้กลางดึกอีก


"เธอรู้แล้วเหรอ" เขาพึมพำกับตัวเอง แต่เธอก็ยังได้ยินอยู่เลยเดินมาหายื่นคอให้เขา "รักษาหน่อย" "ไม่ได้หรอก กิฟท์ของฉันคือ งูกับพิษอะไรเทือกนี้ รักษาให้ไม่ได้" โยรุบอกกลับมาเนมิดะจึงไปหยิบผ้าพันแผลมาให้เขา "งั้นทำแผลเป็นป่ะ ทำให้หน่อยล่ะกันมองไม่ถนัดเลย" เธอว่า


เช้าวันรุ่งขึ้นเนมิดะก็รีบไปโรงเรียนแต่เช้า "เอาข้าวกล่องไปด้วย" ชายหนุ่มในชุดดำตัดกับผมเงินและตาสองสีแดงกับน้ำเงินที่กำลังเดินออกมาจากห้องครัวพร้อมกล่องข้าวกลางวันเรียกเธอไว้ "นี่ตกลงว่าอาหารที่น้าทำ นายเป็นคนทำเองหมดเลยเหรอ" สาวน้อยหันกลับมาเอาแล้วถามเขาเล่นๆ "ก็ใช่นะสิ ท่านเอ็มพีเช่ทำอาหารห่วยแตกนี่น่า" เขาตอบเสียงเรียบทำให้เธออึ้งๆไป เพราะคิดว่าน้าเอ็มทำอาหารเก่งเลยอยากให้หลานอย่างเธอกินเพื่อประหยัดตังค์ "เอ้า!รีบไปโรงเรียนได้แล้วนะ เนมิดะ" เขาพูดเร่งอีก

$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$
ไปล่ะพวกเราจะเปิดเทอมแล้ว ต้องไปสู้กับการเรียนอีก
นี่แปะรูปตัวอย่างไว้ก่อนนะ

ก็บลัดดี้ไงค่ะ

เนมิดะในชุดเมดตอนงานโรงเรียนค่ะ ตาสีดำนะ�����������������เอ็มพีเช่ก่อนที่รับตัวเนมิดะมาเลี้ยง 3 ปี
�

นี่แฮร่าค่ะ ตาสีเขียว ตัวสูงกว่านี้����������������������นี่นุชากิค้า เหมือนเลยแต่ไว้ผมทรงทวินเทลนะ

�
โยรุ ตาซ้ายสีแดงนะ ไม่ได้ใส่แว่น