คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : บทนำ
Carnival of love เกมรักราตรีเลือด
บทนำ
ในคืนหนึ่งซึ่งลมกรรโชกแรง เมฆดำกลาดเกลื่อนฟ้า ผู้คนพากันหลบอยู่ในบ้าน ไฟทุกดวงในเมืองดับวูบพร้อมกันราวยอมจำนนต่อพายุร้ายที่กำลังก่อตัวขึ้น มีเพียงกลุ่มแสงสว่างไสวหลากสีสันที่ทอลอดออกมาจากสวนสนุกลึกลับแห่งนั้น สวนสนุกซึ่งมีขนาดมโหฬาร เรียงรายด้วยเครื่องเล่นหลายชนิด
ท่ามกลางบรรยากาศชวนขนลุกด้านนอก ภายในสวนสนุกกลับดูสวยงามอย่างน่าประหลาด พื้นทางเดินฉาบทาด้วยกากเพชรระยิบระยับ เต็มไปด้วยซุ้มเล่นเกม ร้านขายของเล่น ฝูงหิ่งห้อยวิบวับ น้ำพุช็อกโกแล็ต คาราวานละครสัตว์ ลูกกวาดสารพัดสี ราวแขวนไหมฝัน และมีลูกโป่งสวรรค์ลอยขึ้นๆ ลงๆ อยู่ทุกที่
แต่หากสังเกตให้ดี สวนสนุกแห่งนี้ยังไม่เปิด
เครื่องเล่นม้าหมุนเริ่มหมุนตัวเองช้าๆ ไปตามจังหวะเสียงดนตรีที่ดังขึ้น ม้าเซรามิกสีดำเงานับสิบโยกตัวขึ้นลงเล็กน้อยไปด้วยคล้ายมีชีวิต บนบังเหียนของม้าทุกตัวว่างเปล่าไร้คนนั่ง ทว่าเมื่อมันหมุนกลับมาอีกครั้งเป็นรอบที่สอง คราวนี้มีร่างของใครหลายคนปรากฏให้เห็นบนหลังม้าอย่างน่าขนลุก
พวกเขามีทั้งหมดสี่คน
แต่งกายคล้ายๆ กันในชุดตัวตลก สีผิวขาวโพลนที่ตัดกับปากแดงสดดูเหมือนหย่อมเลือดบนพื้นหิมะ ตามเนื้อตัวมีอุปกรณ์แปลกๆ หลายอย่างซุกซ่อนอยู่ ในมือทุกคนถือไพ่โจ๊กเกอร์ สิ่งเดียวที่ต่างกันชัดเจนคือหมายเลขซึ่งถูกเขียนไว้บนหน้าอก... 111, 69, 1.4 และ 007
"เฮ้ 007 ถึงตาแกทิ้งไพ่ มัวเหม่ออะไรอยู่" หมายเลข 69 เป่าเศษกระจกป่นละเอียดใส่หน้าเพื่อนแล้วหรี่ตามองอย่างจับผิด
"โทษที พักนี้ฉันหมกมุ่น" หมายเลข 007 โยนไพ่ลงไปสมทบกับของคนอื่นข้างกีบเท้าม้าหมุนก่อนจะดึงเลื่อยมายากลที่ซ่อนอยู่ในหมวกตนออกมาจ้องมองอย่างใช้ความคิด
"หมกมุ่นกับอะไร ? ตัดนิ้วตัวเองเหรอ ?"
"เปล่า ใบหูต่างหาก"
"แกก็ตัดมันทั้งสองอย่างเลยเป็นไง โชว์มายากลจะได้ยิ่งน่าตื่นตา" หมายเลข 111 คว้าหิ่งห้อยในอากาศมาขยำเล่นด้วยสีหน้าทะเล้น
"เลิกยุเพื่อนได้แล้วน่า 111 จะตัดอะไรมันก็ไม่เจ็บทั้งนั้น อย่าลืมว่าปีศาจอย่างเราไม่มีความรู้สึก" หมายเลข 1.4 วางมือบนไหล่เพื่อนด้วยท่าทางใจดี
"ใช่แล้ว ไม่เจ็บทั้งนั้น" หมายเลข 69 ขยิบตาเจ้าเล่ห์ ชูแก้วของเหลวสีม่วงขึ้นในอากาศแล้วตะโกนนำ "ไร้เลือด ไร้น้ำตา!"
"ไร้เลือด ไร้น้ำตา!!" ตัวตลกที่เหลือตะโกนตามและร่วมชนแก้วเครื่องดื่มด้วยกัน
ลมหนาวเยือกพัดเข้ามาในสวนสนุก มีเสียงหวีดแหลมดังขึ้นจากเครื่องเล่นตรงโน้นตรงนี้ทั่วไปหมด ด้านหลังม้าหมุนมีชิงช้าสวรรค์ประดับไฟแพรวพราวขนาดมหึมา หมุนวนตัวเองทวนเข็มนาฬิกา ตามกระเช้าที่นั่งมีจุดแสงเล็กๆ คล้ายดวงวิญญาณลอยวนเวียนอยู่ข้างใน บางครั้งมันหมุนเอื่อยช้าราวจะหยุดนิ่ง แต่บางครั้งกลับหมุนเร็วจนดูเหมือนกระเช้าแต่ละอันกำลังวิ่งไล่จับกันไม่มีวันสิ้นสุด
ถัดไปไม่ไกลคือห้องกระจกท่าทางลึกลับ ผนังห้องด้านนอกเต็มไปด้วยรอยร้าวประหลาดที่เกิดจากการนำเศษกระจกแตกละเอียดหลายร้อยชิ้นมาทากาวติดเข้าด้วยกัน เงาสะท้อนที่ปรากฏอออกมาจึงลวงตาและให้ความรู้สึกสยองขวัญ
ทางซ้ายของม้าหมุนมีรถไฟผีสีสันจัดจ้าน มันจะวิ่งหายเข้าไปในอุโมงค์ลึกลับ พาคนนั่งไปพบกับความกลัวและความกล้าสุดท้าทาย หากเฉียดกายเข้าไปใกล้จะได้ยินสุ้มเสียงประหลาดดังลอดออกมาเป็นพักๆ ฟังโหยหวนอยู่ในกระแสลม
ขณะที่ด้านขวาคือบ้านตุ๊กตาสุดมหัศจรรย์ พื้นที่กว่าครึ่งเรียงรายด้วยตุ๊กตาขี้ผึ้งหายากในชุดเสื้อผ้าแสนสวย พวกมันจดจ่อรอคอยด้วยอิริยาบถเหมือนมีชีวิต หลายตัวกลอกตาไปมาได้และสามารถจับจ้องผู้เข้าชมด้วยแววตาคมกริบราวกับจะแทงทะลุ
"ชีวิตปีศาจไม่ซับซ้อน พวกมนุษย์ต่างหากที่เข้าใจยาก" หมายเลข 69 แสยะยิ้ม มองไปรอบวงไพ่ "ไหน ใครยังหาเหยื่อไม่ได้บ้าง"
ทุกคนพร้อมใจกันหัวเราะออกมาแทนคำตอบ สีหน้าบิดเบี้ยวด้วยความสุข
"ดี...ดีมาก" ผู้ถามคำรามในคออย่างพึงพอใจ "ฉันล่ะสงสัยว่าพวกมนุษย์มีดีกว่าเราตรงไหน"
"พวกมันรักได้ มีสิ่งที่เรียกว่า'หัวใจ' อยู่ในอกข้างซ้ายของพวกมัน" หมายเลข 1.4 กำมือแล้วทุบหน้าอกตัวเองดังปัง
"แล้วความรักทำอะไรได้บ้าง ?" หมายเลข 69 ตั้งคำถาม สีหน้าเปลี่ยนเป็นจริงจัง
"ฉันพึ่งฉกไอ้นี่มาจากมนุษย์" หมายเลข 007 เสกสมุดบทกวีขนาดเล็กออกมาจากแขนเสื้อ เขาเปิดมันและอ่านเสียงดัง "ว่ากันว่าความรักทำให้เจ็บปวดแสนสาหัส ต้องเสียน้ำตาไม่รู้กี่ครั้ง และทรมานเหมือนโดนแล่หัวใจออกเป็นเสี่ยงๆ "
"ขอดูมั่งสิ" หมายเลข 1.4 แย่งหนังสือมาถือเอง ก่อนดัดเสียงให้อ่อนหวานขณะอ่านนิยามรัก "บ้างก็ว่าทำให้มีความสุข ทำให้มีพลัง ช่วยฝ่าฟันทุกอุปสรรค และเข้าใจความหมายของชีวิต"
"อย่ามาทำเป็นรู้ดี พวกเราที่นั่งอยู่นี่ไม่มีใครรู้จักความรักจริงๆ สักคน" หมายเลข 111 หัวเราะเยาะ "ในเมื่อเราลองมีความรักด้วยตัวเองไม่ได้ ก็ต้องอาศัยพวกมนุษย์มาช่วยแสดงให้ดู"
"เป็นความคิดที่ดี" หมายเลข 007 เสริมอย่างโหดเหี้ยม "เราจะล่อลวงมนุษย์มาที่นี่ เราจะให้บททดสอบสุดหฤหรรษ์ เราจะรอดูว่าความรักแท้จริงของพวกมันเป็นแบบไหน"
"เหยื่อของฉันเป็นคู่รักที่แต่งงานกันมานาน ผิดพลาดชัดๆ การแต่งงานช่างเป็นพิธีกรรมน่ารังเกียจ ฉันจะหลอกล่อให้พวกมันหย่าร้างกันจนได้ ภายในสวนสนุกแห่งนี้" หมายเลข 69 ยิ้มกริ่ม แววตาเป็นประกายเหมือนบ่อน้ำลึกลับดำมืด
"เหยื่อของฉันเป็นสาวน้อยโง่เง่าที่จมอยู่กับรักที่สูญสลายไปแล้ว" หมายเลข 1.4 วักน้ำสีม่วงในแก้วมาหยดเป็นน้ำตาบนใบหน้าตัวเอง แสร้งทำท่าร้องไห้อย่างล้อเลียน "สาวน้อยที่น่าสงสาร หวังว่าสวนสนุกจะช่วยซ้ำเติมให้ชีวิตเธอร้าวรานจนไม่เหลือชิ้นดี"
"ส่วนเหยื่อของฉันน่ะเป็นถึงเจ้าหญิง" หมายเลข 111 เป่าซากหิ่งห้อยในมือทิ้ง "หล่อนสูงศักดิ์เกินกว่าจะลดตัวมาสนใจคนรักของตนเอง อยากรู้นักว่าเจ้าหญิงจะยังมีความสุขบนหอคอยได้อย่างไร ถ้าต้องเห็นเจ้าชายสิ้นใจอยู่ข้างล่างด้วยน้ำมือของหล่อนเอง"
หมายเลข 007 ลับคมเลื่อยกับลำคอม้าหมุนอย่างครุ่นคิด ไม่สนใจตัวตลกอื่นที่กำลังรอฟังเรื่องเหยื่อของเขาอย่างใจจดใจจ่อ
"แกกำลังอยากตัดคอเหยื่อตัวเองใช่มั้ยล่ะ" หมายเลข 111 โพล่งขึ้นมาด้วยน้ำเสียงยุยงเต็มที่ "เอาเลยสิเพื่อน เอาเลย ใช้เลื่อยให้เป็นประโยชน์ซักที"
"ไม่ได้หรอก" หมายเลข 007 ส่ายหน้า "ลืมแล้วเหรอว่าเราไม่ได้รับอนุญาตให้ฆ่ามนุษย์ ฉันกำลังคิดวิธีที่จะทำให้เหยื่อของฉันตายทั้งเป็นด้วยความทรมานใจ ฉันจะพรากพวกมันจากกัน เอาผู้หญิงไปซ่อนไว้ในที่ๆ ผู้ชายไม่มีวันหาเจอ"
"น่าสน!" หมายเลข 69 เป่าปาก
"ร้ายกาจมาก!" หมายเลข 111 ปรบมือ
"ว่าแต่ ที่ไหนล่ะที่ไม่มีวันหาเจอ ?" หมายเลข 1.4 ถามอย่างชอบอกชอบใจ
"ชู่ว์...นั่นเป็นความลับ" หมายเลข 007 ยกใบเลื่อยแตะริมฝีปาก สีหน้าแฝงไปด้วยเลศนัย "มันคือการค้นหาตัวตน คือการค้นพบหัวใจ"
"คือการค้นหาตัวตน คือการค้นพบหัวใจ!" ตัวตลกที่เหลือพูดตาม เหลือบมองหน้ากันและกันแล้วพร้อมใจระเบิดเสียงหัวเราะอีกครั้ง เสียงที่เกิดขึ้นสะท้อนก้องกังวานไปทั่วสวนสนุก ชวนให้เลือดในกายเย็นเฉียบ ขนคอลุก และปลุกปั่นเครื่องเล่นทั้งหมดให้ทำงานทั้งที่ไม่มีคนเล่น เสียงเพลงเริงร่าเริ่มต้นบรรเลง ไฟทุกดวงเปล่งแสงเจิดจ้ากว่าเดิม กลิ่นข้าวโพดคั่วหอมหวานล่องลอยไปทั่ว ขบวนพาเหรดตัวการ์ตูนและคณะละครสัตว์ออกเดินแสดงตามท้องถนน ตู้เกมเล่นเองได้ราวกับเล่นกล ทุกสิ่งกลับมีชีวิตชีวาอีกครั้ง
นาทีนั้นประตูสวนสนุกเปิดออก พร้อมกับป้ายไฟขนาดมหึมาที่สว่างพรึ่บเป็นคำว่า 'ยินดีต้อนรับ'
ความคิดเห็น