คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : chapter 1
CHAPTER ONE
ผมยัำวันนั้นไ้ี…
วันที่ผมไ้รู้ัเา วันที่ผมไ้เป็นเพื่อนอเา วันนั้นานยอลเินเ้ามาอนั่ับผมในะที่ผมำลันั่ิน้าวอยู่นเียว
‘ันอนั่้วยไ้ไหม’ พูบ
เา็นั่ลร้ามับผมทั้ๆที่ผมยัไม่ไ้อบเาเลย
'สวัสี' เาุยับผมหรอ
เียบ...
'ันื่อานยอลนะ' เาุยับผมใ่ไหม
เียบบ...
'เรียนบริหาร' ผมไม่อบเลย
เียบ....
'เยหน้าึ้นมาุยันหน่อยไ้ไหม'
ไม่อบารุยับนแปลหน้าเลย
เรื่อในอีทำให้ผมเป็นนที่เลียารุยับนแปลหน้ารวมถึารที่ผมเป็นนโลส่วนัวสูส่ผลให้ผมใ้ีวิในมหาลัยนี้แบบไม่มีเพื่อน ไปไหน็ไปนเียว แ่็ีแล้วล่ะแบบนี้
'มีอะไรหรือเปล่า' ผมถามานยอลออไปในอนนั้นผมิว่าเามีอะไรหรือเปล่าถึเ้ามาุยับผม
'ือันมารอเพื่อน แล้วันไม่อบนั่นเียว
ทุๆนมีเพื่อนนั่อยู่้วยันหม
พอีันเห็นนายนั่อยู่นเียวเหมือนันเลยมานั่้วย' ผมพยัหน้าเิรับรู้
'นายื่ออะไรหรอ'
'แบฮยอน'
'นายอบิน้าวผัุ้ใส่ไ่าวหรอ' านยอลถามผม เาะอยาวนผมุยสินะ อ่า...แ่ผมไม่อบเลย ไม่อยาุยับนแปลหน้าเลย
'ใ่' ผมอบเาออไป ผมอบินมา อบินมาๆ
อนนี้ผมรู้สึอึอััเลย
ไม่ินับารที่้อุยับนแปลหน้าแบบนี้เลย ผมอึอัมาๆ
'แล้วนายมานั่ิน้าวนเียวแบบนี้ทุวันเลยไหม'
เมื่อไหร่เพื่อนอเาะมาันนะ
'อื้ม'
'แล้วเพื่อนนายไม่มาิน้าว้วย'
'ันไม่มีเพื่อน' ผมอบเาออไป วามริแล้วผม็อยามีเพื่อน แ่ผม็ลัวารมีเพื่อน
'แล้วถ้าันะอเป็นเพื่อนนายไ้ไหม'
'ไม่รู้' ผมอบเาออไปามวามรู้สึในอนนี้
ผมไม่รู้ริๆ
'ั้นันอถามไ้ไหมว่า ุยับันนายอึอัมาหรือเปล่า'
'อึอัมา' ริๆผมอยาะอบเาไปว่า อึอัมานอยาให้เาลุออไปเร็วๆแ่ผมไม่ล้าพูนานั้นหรอ
'ทำไม'
'ันเลียารุยับนแปลหน้า'
'ทำไมนายไม่เรียนรู้ที่ะสนิทับนอื่นๆล่ะ
นายะไ้มีเพื่อน'
'ไม่เอา'
'เอาล่ะ
ถึนายะบอไม่ไ้ว่าะให้ันเป็นเพื่อนนายหรือเปล่า
แ่สำหรับันแล้วนายือเพื่อนอันนะแบฮยอน ั้นันไป่อนนะ
เพื่อนอันมันไม่มาแล้วล่ะ นี่็ไ้เวลาเ้าเรียนแล้ว ไว้เอันนะ'
ทำไมเาทำเหมือนารที่ะบใรนนึเป็นเพื่อนถึเป็นเรื่อ่ายนานี้นะ ผมในอนนั้นิว่าเพื่อนนนี้ะเ้ามาในโลอผมและทำให้ผมเปิใไ้นะ
และนั่น็ือุเริ่ม้นที่ทำให้ผมับเาไ้รู้ััน....
วัน่อมาหลัาผมเลิลาสเรียนในอนเ้าแล้ว ผมำลัลมาิน้าวลาวันผม็เห็นานยอล เาำลัเินมาหาผม
'วันนี้ ันะไปินเ้าลาวันับนายนะ
โอเไหม' เอาอีแล้ว
ผมรู้สึอึอัแน่ๆถ้า้อมีนที่พึ่รู้ัันไ้แ่วันเียวมานั่ิน้าว้วย
ผมยัไม่ทันอบอะไรานยอล็มาออผมไปยัโ๊ะอาหาร
'นายนั่อยู่นี่นะ เฝ้าโ๊ะไว้ีว่า
เี๋ยวันไปื้อ้าวให้ นายะินอะไร'
'้าวผัุ้ใส่ไ่าว'
'โอเ เี๋ยวไปื้อ้าว่อนนะ'
านยอลไปื้อ้าวแล้ว ริๆผมอยาะปิเสธเาออไปว่าผมะไปื้อ้าวเอ แ่ผมไม่อยาพูับนที่ไมุ่้นเยเยอะ ผมไม่อบ
'อ่ะ นี่้าวนาย ส่วนนี่น้ำเปล่า
้าวและน้ำมื้อนี้ันอเลี้ยนายนะ ถือว่าเป็นมื้อแรอเรา'
ผมพยัหน้าอบลับไปแทนำพู แล้ว้มหน้าลไปิน้าว ผมไม่อบเลย มันอึอั ั้แ่อยู่ในมหาลัยนี้มาผม็นั่ิน้าวนเียวมาลอ อึอััเลย
'แบฮยอน
่อไปนี้ันะมานั่ิน้าวลาวันับนายทุวันเลยีไหม ยเว้นวันที่ันไม่มีเรียนนะ'
ผมไม่ไ้อบอะไรออไป เฮ้อ ่อไปนี้ผม็้ออึอัใ่ไหม ผม้อมีนอื่นมานั่ิน้าว้วยแบบนี้ ผมไม่ไ้ไม่อยาให้านยอลมานั่ิน้าวับผมหรอนะ แ่ผมอึอั ผมรู้แ่ว่าผมอึอั แ่ผมะพยายามเปิใแล้วัน
หลัาวันนั้นผ่านมาเือบสออาทิย์แล้วที่ผมไ้นั่ิน้าวลาวันับานยอลสอน ผมเริ่มินแล้วล่ะ ผมพูับเามาึ้น อนนั้น ผมรู้สึว่า….
...โลอผมำลัเปิออมาทีละนิแล้วนะ...
ผ่านไปหนึ่เือน สอเือน สามเือน นระทั่ ปีหนึ่ วามสัมพันธ์อเรา็เปลี่ยนไป ผมไม่รู้เหมือนันว่าวามรู้สึนี้มัน่อัวึ้นมาั้แ่เมื่อไหร่ ผมรัเพื่อนัวเอ ผมรัานยอล ผมรัเา อนนั้นผมิว่าผมะรัษามิรภาพวามเป็นเพื่อนนี้ไว้ ผมะไม่ัใาเาแ่ผมะ่อนวามรู้สึนี้ไว้ให้มิ านยอลือนแรที่เ้ามาเปิโลอผม เาทำให้ผมไ้รู้อะไรมามาย เพราะนั้นผมถึเลือที่ะเ็บ่อนวามรู้สึนี้ไว้ แล้วในวันนั้น านยอลพาผมมาเที่ยวทะเลอนะวันิน ผมและเาำลันั่อยู่บนทราย ู่ๆานยอล็เอ่ยเรียื่อผม
'แบฮยอน'
'หืม'
'ันมีอะไระบอ'
'อะไร'
เวลานั้นผมเริ่มสสัยว่าานยอลมีอะไระบอผมั้นหรอ เามีท่าทีที่ริัมาว่าเิม
'นายำวันแรที่เรารู้ัันไ้ไหม'
'ำไ้สิ'
'นั่นแหละ วันนั้นันั้ใไปนั่ับนาย
ันไม่ไ้มานั่รอเพื่อนแบบที่บอนายไป อนนี้นายิว่าทำไมใ่มั้ยล่ะ'
ผมพยัหน้าอบเาไป ผมสสัยแล้วทำไมเา้อั้ใมานั่ับผม้วย
'ันไม่รู้หรอนะแบฮยอน
ว่าที่ผ่านมานายรู้สึบ้าหรือเปล่าว่า ันไม่ไ้ิับนายแ่เพื่อน ั้แ่วันแรที่ันเ้ามานั่ับนาย
ุประส์อันไม่ไ้ะเป็นเพื่อนับนายั้แ่แรอยู่แล้ว ันะีบนาย
อนนั้นันะแสท่าทีมาไม่ไ้เพราะนายเป็นนที่เลียารุยับนแปลหน้าใ่มั้ยล่ะแล้วนาย็โลส่วนัวสู้วย
ันิว่าอนนั้น ถ้าันทำอะไรผลีผลามเินไปนายอาะถอยออไป็ไ้
แบบนั้นันเลยเลือที่ะเริ่ม้น้วยารเป็นเพื่อนับนาย นลายเป็นว่าเราสนิทันแล้ว
ละอนนี้ัน็อยาเป็นมาว่าเพื่อนอนายนะแบฮยอน'
อนนั้นผมทำอะไรไม่ถู านยอลเาอบผมหรอ ผมีใ ีใมาริๆ ผมไม่ิมา่อนเลยว่าะไ้ยินำๆนี้าานยอล เพื่อนที่ผมพยายามเ็บ่อนวามรู้สึอัวเอไม่ให้เาไ้รู้ แ่ในวันนี้เาทำให้ผมไม่้อปิมันเอาไว้อีแล้ว
านยอลยืนึ้นแล้ว้มลมาับมืออผมให้ยืนึ้นาม ผมและานยอลำลัหันหน้าเ้าหาัน านยอลำลัับมือผมทั้สอ้าเอาไว้
'แบฮยอน นายอบันไหม'
'อื้ม อบ'
'แล้วนายรัันไหม'
'รั'
'รัมาไหม'
'รัมา'
'ัน็อยาะบอว่า ันอบนายมา และ
รันายมา มาเป็นแฟนันนะ แบฮยอน'
ผมพยัหน้าเป็นารอบล หัวใอผมเ้นนะแออมาแล้ว น้ำาอผมมันไหลมาาไหนไม่รู้ วามรู้สึอผมมันล้ายับว่าเวลาเราเ็บอะไรัอย่าไว้นานๆแล้วไ้ระบายออมา เหมือนับที่ผมทน่อนวามรู้สึมาลอ นระทั่ผมไ้พูมันออไปว่าผมรัเา ผมรู้สึีมาริๆ
านยอลึผมเ้าไปอ ผมสัมผัสไ้ถึหัวใที่เ้นแรอเาไม่่าาผมเลย ผมออบเาไป อบุนะานยอล อบุมาริๆ อบุที่เามาในีวิอแบฮยอน
'แบ ันื้อ้นอเยอบีร่าไปปลูไว้รระเบียห้อีไหม' ผมับานยอลมาเินเล่นในห้า้วยัน วันนี้น่าะมีานเทศาลอะไรผม็ไม่รู้
เราสอนำลัอยู่ในุ้มพวเี่ยวับ้นไม้และอไม้
'นาย
อบอเยอบีร่าหรอานยอล'
'ใ่
ันอบมาๆเลยนะ'
'ันว่า็ีนะ'
หลัาลับมาถึอนโอานยอล ึ่ผมย้ายมาอยู่ับานยอลั้แ่เราเป็นแฟนัน ผมเห็นานยอลำลัเินเอา้นออเยอบีร่าไปนอระเบีย ผมึเินามเาไป ระเบียอนโอานยอละมีที่ว้าพอสมวร านยอลัเป็นสวนหย่อมเล็ๆไว้รนั้น
ผมเินไปหยุมอานยอลที่ำลััพื้นที่ในสวนหย่อมเพื่อที่ะวาเ้า้นอเยอบีร่าลไป ผมอบมอ อบมออนที่เาั้ใทำอะไรแบบนี้ ผมหลเามาริๆ
'แบ นายรู้วามหมายออนี่หรือเปล่า'
'ไม่อะ
ไม่รู้'
'อเยอบีร่า
มันเป็นัวแทนอวามรัที่มั่น เหมือนันับนายไ
ันับนายเรา้อรัันแบบนี้ไปลอ อเยอบีร่าือัวแทนวามรัอเราไแบ'
วามรัที่มั่นั้นหรอ...
อนนี้ผมำลันั่ร้อไห้อยู่ใ้ึอะ อนนี้เย็นมาแล้ว เหลือผมนเียวที่ยันั่อยู่แบบนี้มาะั่วโมนึ แล้ว อนบ่ายานยอลโทรมาหาผม บอว่าเาะมารับผมเย็นๆเพราะ้อทำานที่ะ่อ แ่สาเหุที่ผมำลันั่ร้อไห้ เพราะฝน ใ่ ผมำลัร้อไห้เพราะฝน ผมลัวฝน เมื่อไหร่านยอละมา ผมลัวเหลือเิน
นั่นไานยอล านยอลรีบเินเ้ามาหาผม เาึผมเ้าไปอ
'เป็นอะไร ร้อไห้ทำไม หืม..'
'ฮึๆ ะ..ลัว'
'ลัวอะไร'
'ลัว ฮึ ลัวฝน ฮึ ฮืออออออออออ'
ผมลัวมา ผมปล่อยเสียร้อไห้ออมาัพอสมวร านยอล่อยๆลูบหลัผมพร้อมโยัวผมไปมา แล้วพร่ำบอว่าไม่เป็นไร ไม่เป็นไรนะ านยอลอยู่นี่แล้ว
อบุนะานยอล อ้อมออานยอลอบอุ่นที่สุแล้ว
ความคิดเห็น